ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1821

"จริง!"

ท่ามกลางการต่อสู้ที่สั่นสะเทือน แสงลูกศรหนึ่งพุ่งออกไป ทะลุเข้ากลางตาซ้ายของสิ่งมีชีวิตนั้น สิ่งมีชีวิตคำรามเสียงดัง ลากลูกศรออกมา แล้วฝ่ามือขนาดใหญ่กดลงมาที่อู่เป่ย

"โครม!"

ร่างกายของอู่เป่ย สั่นสะท้าน อ้าปากพ่นเลือดออกมาคำหนึ่ง แรงกดดันที่น่ากลัวนั้นยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เอวของเขาก็ค่อย ๆ โค้งลง

สีหน้าของเขายังคงสงบ สุขุม สู่ระดับถัดไปนักปราชญ์อู่ ทันใดนั้น "เจตจำนงฟ้าดุจดาบ" ก็เริ่มทำงาน

ตามความหมายตรงตัว "เจตจำนงฟ้าดุจดาบ" คือการเปลี่ยนเจตจำนงของฟ้าให้กลายเป็นเจตจำนงของดาบ เพื่อล้มล้างศัตรู นี่คือวิธีการใช้พลังแห่งฟ้า เมื่อได้ใช้ออกมา พลังนั้นสะท้านสะเทือนโลก!

"แคร่ก!"

พลังดาบพุ่งฟาดฟัน ขาดสะบั้นพลังของฝ่ายตรงฉันมในทันที จากนั้นเขาก็ยืนตัวตรง

ทันใดนั้นพลังอีกกองหนึ่งในร่างของเขาก็ระเบิดออกมา นี่คือขั้นต่อไปนักปราชญ์อู่ มหากาฬคืนสู่หนึ่ง!"

ในขั้นนี้ อู่เป่ย รวมพลังทั้งหมดที่เป็นของเขาในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตเข้าด้วยกัน ก่อเกิดเป็นการโจมตีที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ความแข็งแกร่งในอนาคตของเขายิ่งแข็งแกร่ง พลังของ "หมื่นกาลคืนสู่หนึ่ง" ก็จะยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก กล่าวคือ เขาใช้พลังแห่งตนเองในอนาคตเพื่อสังหารศัตรู

"หมัดเทพทำลายล้าง พัง!"

เขายกหมัดขวาขึ้น ฟาดลงไปกลางอากาศ ชนเข้ากับฝ่ามือใหญ่

"โครม!"

หลุมดำ ขนาดมหึมา กลืนกินฝ่ามือยักษ์ในชั่วพริบตา สิ่งมีชีวิตในกระแสน้ำวนร้องโหยหวนเสียงดัง รีบฉีกทึ้งน้ำวนแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าสิ่งมีชีวิตนั้นกลัวจนต้องตัดขาดการเชื่อมโยงกับหลงเสอเต้าจุน

สีหน้าของหลงเสอเต้าจุนขาวซีด เขาตัวสั่นเล็กน้อย รีบคำนับและกล่าวว่า “ฉันยอมแพ้!”

หากสู้ต่อไป แม้ว่าเขาจะมีวิธีป้องกันตัว แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะถูกนักสู้ผู้ทรงพลังผู้นี้ชกตายได้ หมัดนั้นน่ากลัวเกินไป เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของความตาย!

อู่เป่ยมองดูเขาแล้วกล่าวว่า “แกไม่สู้แล้วหรือ?”

หลงเสอเต้าจุนกล่าวว่า “ระหว่างแกและฉัน ไม่มีความแค้นถึงตาย สู้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับใคร อีกทั้งในขณะนี้เผ่าพันธุ์มนุษย์กำลังต้องการคน หากเราฆ่าฟันกันเองก็จะมีแต่ทำให้พวกต่างเผ่าปรบมือยินดี”

อู่เป่ย พยักหน้า "ไม่นึกว่าแกจะยังมีมุมมองต่อภาพรวมอยู่บ้าง"

หลงเสอเต้าจุนเคร่งขรึมกล่าวว่า “พลังของท่านแข็งแกร่งยิ่งนัก ทำให้เหล่ามังกรพยัคฆ์ยอมรับ!”

อู่เป่ย : “เราตกลงกันไว้แล้วว่าใครชนะก็พูดได้หมด แกยอมรับไหม?”

หลงเสอเต้าจุน: “ทุกอย่างฟังท่าน”

อู่เป่ย : “ให้หลานชายของแกอยู่กับฉันขายยาอายุวัฒนะ เมื่อใดที่ฉันให้เขาไป เขาถึงจะไปได้”

หลงเสอเต้าจุนดีใจลึก ๆ ก่อนหน้านี้เขากังวลว่าอู่เป่ย จะฆ่าหลานชายของเขาทันที ตอนนี้ได้ยินว่าแค่ให้ขายยาอายุวัฒนะ ก็ไม่ได้มีอะไรสำคัญนัก จึงกล่าวว่า "ตกลง ตามที่ท่านว่ามา!"

อู่เป่ย : "เรื่องราวก็เป็นเช่นนี้แล้ว"

เขากลับไปที่ร้านเทียนยีหลงเสอเต้าจุนก็เดินตามลงมา เขาจ้องมองหลานชายของตัวเองอย่างโกรธแค้นและกล่าวว่า “ต่อไปนี้แกไปขายยาอายุวัฒนะที่หอยา หากแกไม่เชื่อฟัง หากคนอื่นฆ่าแกตาย ฉันก็จะไม่สนใจ!”

เจ้าอ้วนคนนั้นร้องไห้ทันที คุกเข่าลงขอร้อง แต่ใครจะรู้ว่าหลงเสอเต้าจุนกลับหันไปคำนับอู่เป่ย และกล่าวว่า "สหายเต้า ฉันขอลาแล้ว"

เมื่อเห็นที่พึ่งพิงที่ใหญ่ที่สุดของตนจากไป แกอ้วนก็ยอมจำนนทันที คุกเข่าอยู่กับที่ ไม่กล้าขยับ ผู้หญิงสวยเจ้าเล่ห์คนนั้นก็คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ด้วยเช่นกัน

อู่เป่ย กลับมาที่ห้องโถง ถามว่า “พวกแกไปมีเรื่องขัดแย้งกันได้อย่างไร?”

อู่เหมย น้องสาวของอู่เป่ยพูดว่า: "ยังจะมีเหตุผลอะไรอีก เราสั่งเสื้อผ้าไว้หลายชุด แต่ผู้หญิงคนนั้นดันมาแย่งไป พวกเราไม่ยอมเลยเกิดการทะเลาะกันขึ้น แล้วจู่ๆ ไอ้บ้านั่นก็โผล่มา พูดจาหยาบคายใส่เรา"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน