ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1845

เมื่อเห็นชายคนนี้ อู๋เป่ยก็หรี่ตาลง เพราะเขารู้สึกว่าร่างกายที่ถูกเวทย์ปีศาจควบคุมนั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้น ลมปราณนี้ทำให้เขารู้สึกเป็นมิตรและคุ้นเคยมาก

“ร่างของราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์！” อู๋เป่ยรู้สึกโกรธมากทันที “เจ้ากล้าดียังไง ร่างของราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์เป็นสิ่งที่เจ้าสามารถแตะต้องได้เหรอ? ไปตายซะ！”

ด้วยความโกรธ เขาจึงลงมือโดยตรง และเคลื่อนตัวไปตรงหน้าชายคนนั้นทันที เขาคว้าคอชายคนนั้นด้วยมือซ้าย ก่อนที่ชายคนนั้นจะยกดาบที่อยู่ในมือขึ้น เขาก็ถูกกดด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว ทำให้ร่างกายแข็งทื่อ ไม่สามารถขยับตัวได้

ดวงตาของเขาส่องแสงสีม่วงออกมา และพุ่งไปทางอู๋เป่ย แสงสีทองพุ่งออกมาจากดวงตาของอู๋เป่ย และผลักแสงสีม่วงกลับไป จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในลูกตาของคู่ต่อสู้

ชายคนนั้นกรีดร้องเสียงดัง และพ่นควันสีเทาออกมาจากรูจมูก อู๋เป่ยใช้แสงสีทองสลายเวทย์ปีศาจที่อยู่ในร่างราชาศักดิ์สิทธิ์โดยตรง

เมื่อร่างราชาศักดิ์สิทธิ์สูญสิ้นเวทย์ปีศาจ ร่างกายก็กลับมาหนักอึ้งอีกครั้ง อู๋เป่ยว่างเขาลงบนพื้น จากนั้นก็โค้งคำนับพระศพของราชาศักดิ์สิทธิ์สามครั้งด้วยความเคารพ

แสงศักดิ์สิทธิ์สองดวง ส่องผ่านดวงตาของราชาศักดิ์สิทธิ์ และเขาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

อู๋เป่ยไม่แปลกใจเลย แม้ว่าจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของราชาศักดิ์สิทธิ์จะสลายไป แต่ร่างกายของเขาก็ยังคงมีสติสัมปชัญญะ

“ตอนนี้คือเวลาใด?” เขาถาม ด้วยภาษาโบราณชนิดหนึ่ง มีเพียงอู๋เป่ยเท่านั้นที่ฟังเข้าใจ

“ยุคสมัยของนักบุญนั้นผ่านพ้นไปแล้ว ตอนนี้คือยุควิถีเซียน”

“เผ่าเทพล่มสลายหรือยัง?” เขาถาม

อู๋เป่ยส่ายหัว ：“เผ่าเทพยังคงแข็งแกร่งมาก”

ราชาศักดิ์สิทธิ์ ：“ลมปราณของเจ้าไม่ต่างจากราชาศักดิ์สิทธิ์นัก ดีมาก จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของข้าถูกทำลายล้างแล้ว แต่ยังมีร่องรอยของพลังหลงเหลืออยู่ในร่างของข้า ตอนนี้ ข้าขอมอบพลังนี้ให้กับเจ้า เจ้าสามารถใช้มัน เพื่อสร้างคนที่แข็งแกร่งได้”

เมื่อพูดจบ ร่างของราชาศักดิ์สิทธิ์ก็ลุกไหม้ และกลายเป็นเถ้าถ่าน ท้ายที่สุด ก็มีลูกปัดขนาดใหญ่เท่าเม็ดถั่วลิสงปรากฏขึ้นบนพื้น และเปล่งพลังศักดิ์สิทธิ์ออกมา