ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1913

อู๋เป่ย: "เตี๋ยอี ให้เธอซักชาม"

ยีน่านั่งลงตรงนั้น เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เธอยังตื่นตัวอยู่เสมอ

อันเตี๋ยอีเติมน้ำซุปในชามส่งให้ยีน่าแล้วพูดว่า "กินซะสิ"

ยีน่าคว้าหยิบเนื้อปลาเข้าปากด้วนมือเปล่าโดยที่ไม่สนใจรักษาท่าทีของสาวงามเลย หลังจากกินเสร็จเธอก็ซดซุปแล้วพูดว่า "ขอบคุณนะศิษย์พี่"

อู๋เป่ย: "ทำไมเธอถึงบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้?"

ยีน่า: "ไม่ไกลจากตรงนี้ มีหมาป่าหลายร้อยตัวมาทำร้ายฉัน พวกมันให้รุมกัดฉันเกือบตาย"

อู๋เป่ยถามว่า “เธอเอาชนะหมาป่าได้อย่างงั้นหรือ?”

ยีน่าส่ายหัว: "ไม่ ฉันฆ่าพวกมันไปสิบกว่าตัวแล้วที่เหลือก็ถอยไป"

อู๋เป่ย: "พวกมันน่าจะตามเธอมา เธอบาดเจ็บสาหัสมาก หมาป่าไม่น่าจะยอมยอมแพ้ง่าย ๆ "

ใบหน้าของยีน่ายิ่งซีดลง เธอกล่าวว่า "ถึงพวกมันจะตามฉันมา แต่ผลลัพธ์ก็ยังเป็นเช่นเดิม ฉันบาดเจ็บสาหัส เกรงว่าจะรอดจากสถานการณ์เลวร้านนี้ไปได้ไม่นานนัก"

อู๋เป่ย: "เธอยังไม่เคยร่วมงานกับผู้มาใหม่เลยงั้นหรือ?"

ยีน่าพูดอย่างใจเย็นว่า “เมื่อก่อนมีพวกเราเจ็ดคน แต่ตอนนี้พวกเขาตายกันหมดแล้ว”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอพูดอย่างใจเย็นอีกว่า : "ขอบคุณทั้งคู่นะ พวกคุณควรรีไปได้แล้ว อีกไม่ช่าคงมีหมาป่าปรากฏตัวมาอีก"

อู๋เป่ยลุกขึ้นเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดว่า "ให้ฉันช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของเธอก่อนเถอะ"

ยีน่าสะดุ้งเล็กน้อย: “คุณไม่กลัวหมาป่างั้นเหรอ?”

อู๋เป่ย : "จะกลัวอะไรหมาป่ากัน" เขาพูดแล้วเริ่มรักษาบาดแผลของเธอ

เธอมีลำไส้ที่ไหลออกมา เสื้อผ้าได้ห่อเอาไว้ มีรอยขีดข่วนและรอยกัดบนหลังของเธออีกหลายสิบแแปลซึ่งลึกพอที่จะเผยให้เห็นกระดูกได้เลย