ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1923

หญิงทั้งสี่ ใช้วิธีการดั้งเดิมที่สุด ถ่ายทอดพลังสี่ฤดูกาลในร่างกายให้อู๋เป่ย หลังจากที่พลังทั้งสี่รูปแบบไหลเข้ามาในร่างกายของเขา เขาตรัสรู้เวลาแห่งสวรรค์อีกครั้ง มันก็ง่ายขึ้นอย่างมากแล้ว

ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง เวลารอบตัวหยุดลงอย่างกะทันหัน ทุกคนยืนนิ่งไม่ขยับ โลกตกอยู่ในความสงบ

เขาเดินออกมาจากห้อง ดีดนิ้วมือขวาหนึ่งที เวลากลับมาไหลอีกครั้ง เขาทะลวงอาณาจักรเวลาแห่งสวรรค์ได้แล้ว

อาณาจักรเวลาแห่งสวรรค์ ควบคุมเวลาแห่งสวรรค์ สามารถควบคุมความเร็วของเวลาที่ไหลผ่านไปในพื้นที่ท้องถิ่นได้ แต่ตัวเขากลับไม่ได้รับผลกระทบ

เขามาถึงหน้าต้นไม้ต้นหนึ่ง มือขวาลูบต้นไม้เบาๆ ต้นไม้ต้นนี้เติบโตอย่างรวดเร็ว ไม่นานมันก็เติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่!

เมื่อเขาสัมผัสต้นไม้ เวลาของต้นไม้เกิดการเปลี่ยนแปลง เวลาภายนอกผ่านไปแค่สิบกว่าวินาที ต้นไม้กลับมีประสบการณ์นับร้อยปีแล้ว!

อู๋เป่ยไม่เพียงแต่สามารถทำให้เวลาไหลเร็วได้ ยังสามารถทำให้เวลาย้อนกลับได้ และในแม่น้ำแห่งกาลเวลาอันยาวนาน ตัดระยะเวลาและเริ่มทำการเขียนใหม่ แน่นอน พลังแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีข้อจำกัด เปลี่ยนแปลงมากเท่าไหร่ ขอบเขตยิ่งมากเท่านั้น เขาก็ต้องสูญเสียพลังมากขึ้น

อู๋เป่ยฝึกฝนชั้นเวลาแห่งสวรรค์สำเร็จ ทันใดนั้นก็มีเสียงเอะอะอยู่นอกประตู มีคนกำลังตำหนิใครบางคน หนึ่งในนั้นก็คือเสียงของท่านอาวุโส

เขาเปิดประตู ก้าวออกมาหนึ่งก้าว คนก็ลอยอยู่บนอากาศแล้ว เพียงแค่เห็นผู้ฝึกฝนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่บนก้อนเมฆ คนที่เป็นผู้นำเป็นชายชราคนหนึ่ง เขาพูดอย่างเย็นชา : “ห้าจักรพรรดิคิดว่าตัวเองเป็นใคร ไสหัวออกไปจากยอดเขานี้สะ ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาโทษสำนักเทียนเจวี๋ยของฉันไม่เกรงใจแล้วกัน!”

ในเวลาแบบนี้ เจ้าสำนักห้าจักรพรรดิไม่ควรปรากฏตัว ท่านอาวุโสมองอีกฝ่ายด้วยความโกรธ พูด : “ยอดเขาแห่งนี้สำนักจักรพรรดิของพวกเราหาเจอก่อน สำนักเทียนเจวี๋ยของพวกคุณมาแย่งตอนนี้ ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี!”

ชายชราคนนั้นหัวเราะออกมา : “ใช้เหตุผลเหรอ บนโลกใบนี้ มีเพียงผู้อ่อนแอเท่านั้นที่ใช้เหตุผล!”

ลูกศิษย์ของสำนักห้าจักรพรรดิคนหนึ่งตะโกนเสียงดัง : “กฎของที่นี่อยู่ที่ว่าใครเป็นฝ่ายยึดครองยอดเขาได้ก่อนเสมอ ใครคนนั้นก็เป็นเจ้าของ พวกคุณทำแบบนี้มันเกินไปแล้ว!”

“คนไร้ค่ามีสิทธิ์มาพูดที่นี่ด้วยเหรอ” ด้านหลังของชายชรา มีลูกศิษย์คนหนึ่งของสำนักเทียนเจวี๋ยถามด้วยรอยยิ้ม

ลูกศิษย์ของสำนักห้าจักรพรรดิพูดด้วยความโกรธ : “แกบอกว่าใครเป็นคนไร้ค่า”