ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1960

พระราชวังอิ๋งโจว หลังจากการประชุมราชสำนักเสร็จสิ้น อู๋เป่ยเริ่มฝึกฝนพลังยุทธ์ของตนเอง แม้ว่าพลังของเขาจะถูกผนึกไว้ แต่พลังของต้วนชุนยังคงอยู่ เขาต้องอาศัยพลังของต้วนชุนเป็นพื้นฐานเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของตน

พลังยุทธ์ของต้วนชุนไม่ได้อ่อนแอ เขาอยู่ในระดับเต้าจวิน และมีรากฐานที่มั่นคง เพียงแค่ปรับแต่งเล็กน้อย เขาก็สามารถใช้อู่ศิลปะการต่อสู้และเคล็ดวิชาลับที่เขาเรียนรู้มาได้

ในตอนกลางวัน อู๋เป่ยฝึกฝนตลอดทั้งวัน และในตอนกลางคืนเขาดื่มเหล้าชมจันทร์ร่วมกับฮานามิ มิกิและหญิงสาวคนอื่น ๆ

เมื่อรุ่งเช้าวันถัดมา หลังจากเตรียมตัวอย่างเพียบพร้อม อู๋เป่ยจึงมุ่งหน้าไปยังสำนักอิ่งซง สำนักแห่งนี้มีศิษย์อยู่หลายล้านคนและมีขนาดใหญ่มาก ศิษย์บางส่วนมาจากวิทยาลัยหลักทั้งสี่ บางส่วนมาจากตระกูลนักบำเพ็ญเพียร และอีกหลายคนเป็นศิษย์รับใช้ที่ไม่มีสถานะ

ในจำนวนศิษย์นับล้าน มีศิษย์รับใช้มากกว่าหนึ่งล้านคน ศิษย์รับใช้ส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสเลื่อนระดับ ยกเว้นเพียงไม่กี่คนที่มีพรสวรรค์โดดเด่นจนได้รับโอกาสเลื่อนเป็นศิษย์ขั้นต้น ซึ่งศิษย์ขั้นต้นก็มีจำนวนถึงหลักล้าน จากศิษย์ขั้นต้น บางคนจะพัฒนาเป็นศิษย์ระดับดาว ซึ่งศิษย์ระดับดาวถือเป็นรากฐานสำคัญของสำนักอิ่งซง

ศิษย์ระดับดาวมีตั้งแต่ระดับหนึ่งดาวถึงห้าดาว หากเกินห้าดาวจะกลายเป็นศิษย์ชั้นสูง สำนักอิ่งซงมีศิษย์ระดับดาวมากกว่าหมื่นคน โดยส่วนใหญ่เป็นศิษย์หนึ่งดาวและสองดาว ส่วนศิษย์ห้าดาวนั้นหายากมาก มีเพียงหนึ่งในหมื่นคนที่อยู่ในระดับนี้ จำนวนศิษย์ชั้นสูงยิ่งน้อยกว่า สำนักมีเพียงยี่สิบคน และเมื่อมีศิษย์ชั้นสูงคนใหม่ปรากฏตัว ศิษย์ชั้นสูงคนเดิมจะต้องสละสถานะนั้น

อู๋เป่ยต้องการศิษย์จำนวนมากในสำนักอิ่งซงนี้เพื่อเสริมพลังของเขา

เมื่ออู๋เป่ยมาถึงสำนักอิ่งซง เขาก็ถูกขวางไว้โดยอิ่งชายคนหนึ่งซึ่งมีพลังยุทธ์สูงไม่แพ้กัน เป็นระดับเต้าจวิน และยังมีกลิ่นอายของพลังดาบเข้มข้น แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นเซียนดาบ

ชายคนนั้นพูดขึ้นว่า “ต้วนชุน หากเจ้าต้องการผ่านไป เจ้าต้องเอาชนะข้าให้ได้ก่อน” ชายหนุ่มผู้นี้มีใบหน้าเรียวยาว ดวงตาคมดั่งดาบ และดูอายุน้อย

อู๋เป่ยตอบกลับอย่างเย็นชา “ถูหูเหย่ เจ้าเป็นใคร ถึงกล้าขวางข้า?”

จากความทรงจำของอู๋เป่ย ถูหูเหย่เคยเป็นศิษย์ชั้นสูง และเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อาวุโสเบื้องบนเมื่อไม่นานมานี้

ถูหูเหย่เยาะเย้ยเบา ๆ แล้วพูดว่า “ต้วนชุน เมื่อหลายปีก่อนเราก็เคยลงมือกันแล้ว และคุณก็ไม่เคยชนะสักครั้ง ทำไมล่ะ? พอเป็นอิ๋วหวงมาหลายปีแล้วก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้นเหรอ?”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้นายถอยไปเถอะ เพื่อไม่ให้ตัวเองได้รับอันตราย!”

ถูหูเหย่สูดหายใจแรง ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็มาวัดกันที่ฝีมือล่ะ!”

ทันใดนั้น มีดาบเซียนแปดเล่มปรากฏขึ้นเบื้องหลังเขา ดาบทั้งแปดสะเทือนร่างกายและพุ่งเข้าโจมตีอู๋เป่ย

เมื่อเห็นแสงดาบทั้งแปด อู๋เป่ยก็แค่ยกหมัดออกไป หมัดของเขาปะทะไปในอากาศ ทำให้ดาบทั้งแปดหยุดนิ่งกลางอากาศ พร้อมกันนั้น เขาก็ใช้หมัดอีกข้างโจมตีถูหูเหย่

“ผัวะ!”

เสียงดังสนั่น ถูหูเหย่ถูกหมัดของอู๋เป่ยฟาดเข้าที่อก จนอกยุบลงไป ดวงตาของเขากลมโตเบิกกว้าง

“พลั่ก!”

ถูหูเหย่ร่วงตกจากฟ้าและตกกระแทกพื้นจนไม่สามารถขยับตัวได้

อู๋เป่ยไม่สนใจเขาอีกต่อไป แล้วบินตรงไปยังตำหนักหัวหน้าสาขา แต่พอเขาบินไปได้ครึ่งทาง ก็มีผู้อาวุโสคนหนึ่งขวางเขาไว้ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ต้วนชุน ถ้าไม่ถอยไปเดี๋ยวนี้ เจ้าจะต้องเจอมือของอาวุโสคนนี้ที่ไร้ความปรานี!”

อู๋เป่ยพุ่งตัวขึ้นไปในอากาศและตบมือหนึ่งไปที่อากาศ อาวุโสคนนี้กำลังจะป้องกัน แต่เงามือของอู๋เป่ยกลับหายไปในทันที ในวินาทีถัดไป เขาก็ได้รับการโจมตีที่หลังและสำลักเลือดออกมา จากนั้น อู๋เป่ยก็เติมหมัดสองหมัดเต็ม ๆ ลงไป ทำให้อาวุโสที่อยู่ในระดับมรรคาจารย์ตกลงมาที่พื้นจนไม่สามารถขยับตัวได้

หลังจากนั้น เขาก้าวไปยังตำหนักหัวหน้าสาขา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านประมุข ต้วนชุนต้องการท้าทายท่าน!”

หัวหน้าสาขาทั้งสี่ต่างตกใจอย่างมาก เพราะอาวุโสที่ออกมานั้นคือผู้ที่เพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นมรรคาจารย์ ซึ่งไม่สามารถต้านทานอู๋เป่ยได้เลย!

ท่านประมุขยืนขึ้นและลอยตัวขึ้นไปในอากาศ พร้อมมองไปยังต้วนชุนด้วยสายตานิ่ง ๆ แล้วถามว่า “ต้วนชุน เจ้ารู้หรือไม่ถึงผลที่ตามมาหากเจ้าล้มเหลวในการท้าทายจะเป็นอย่างไร?”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า “ข้าจะไม่แพ้หรอก บอกเลยว่าหากเป็นมรรคาจารย์ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า แม้แต่ท่านประมุขในระดับเต้จาวิน ข้าก็มั่นใจว่าจะเอาชนะท่านได้!”

ท่านประมุขขมวดคิ้วและพูดว่า “งั้นก็เป็นอย่างที่เจ้าต้องการ ข้าจะรับคำท้าทายจากเจ้าด้วยระดับเต้าจวิน!”

พูดจบ ลมปราณของเขาก็พลันทวีความเข้มข้นขึ้นและพลังยุทย์พุ่งเข้าสู่ระดับเต้าจวินทันที!

อู๋เป่ยตอบ “นั่นมันเรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”

ฉีเทียนไม่มีทางเลือกอื่น เขาถอนหายใจยาวและพูดเสียงดัง “จากนี้ไป ข้าฉีเทียนขอสละตำแหน่งท่านประมุขของอิ่งซง ผู้ที่จะมารับตำแหน่งต่อจากข้าคือต้วนชุน!”

อู๋เป่ยหันไปมองที่หัวหน้าสาขาทั้งสี่ “พวกเจ้าจะไม่คำนับท่านประมุขใหม่หรือ?”

สี่คนมองหน้ากัน แล้วพวกเขาก็หมอบคำนับพร้อมกัน “คารวะท่านประมุข!”

อู๋เป่ยพยักหน้า แล้วชูมือขึ้น ประตูแห่งห้วงเวลาปรากฏขึ้นในอากาศ สัตว์ร้ายตัวหนึ่งกระโดดออกมาจากประตู มันคือฉยงฉี!

พลังของฉยงฉีสามารถกินต้าเต้าจุนได้ทั้งตัว พลังลมปราณของมันน่ากลัวจนทำให้ทุกคนตกตะลึง แม้ว่าอิ่งซงจะเป็นลัทธิต้าจงในท้องถิ่น แต่เมื่อเผชิญกับสัตว์ร้ายจากต่างโลกอย่างฉยงฉี พวกเขาก็ไม่สามารถตอบโต้ได้เลย!

อู๋เป่ยตบหัวฉยงฉี มันก็ทิ้งตัวลงนอนที่เท้าของเขาเหมือนสุนัขที่ขอรับการอุปการะ

“ต่อไปนี้เมื่อข้าไม่อยู่ มันจะคอยดูแลประตูภูเขา”

หัวหน้าสาขาคนหนึ่งถามด้วยความกลัว “ท่านประมุข นี่คือสัตว์ร้ายที่มีชื่อเสียงในตำนาน ฉยงฉีหรือไม่?”

อู๋เป่ยยิ้ม “แสดงว่าเจ้ามีพลังจักษุนะ”

สี่คนหน้าเสียไปทันที มันคือฉยงฉี!

อู๋เป่ยพูดต่อ “สี่หัวหน้าสาขา ประกาศจัดประชุมทันที ประกาศให้รู้ว่าข้าได้เป็นท่านประมุขคนใหม่!”

สถานการณ์เป็นไปตามที่อู๋เป่ยต้องการ ตอนนี้พลังของเขาน่ากลัวและมีฉยงฉีเป็นผู้ช่วย สี่หัวหน้าสาขากลัวไม่กล้าพูดอะไร พวกเขาจึงเชื่อฟังคำสั่งของเขาโดยไม่มีข้อสงสัย

ไม่นาน ที่ลานกว้างในอิ่งซง เหล่าผู้ฝึกหัดระดับดาว ศิษย์ชั้นสูงและอาวุโสทั้งหมดมารวมตัวกัน! ฉีเทียนในฐานะท่านประมุข เดิมพูดว่า “ทุกท่าน อิ๋วหวงต้วนชุนท้าทายข้าและได้รับชัยชนะ ตามกฎแล้วตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เขาคือท่านประมุขคนใหม่!”