ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1980

อู๋เป่ยและเชียนเสวี่ยหลิงเจียวเดินต่อไปตามเส้นทาง จนกระทั่งพบว่าถนนทรายสีเหลืองซึ่งทอดยาวเริ่มมีทางแยกสิบสองสายปรากฏขึ้น ทางแยกแต่ละสายทอดยาวไปยังสถานที่เซี่ยงที่มองไม่เห็นชัดเจน

ในเวลานั้น เลือดจากชายผู้มีร่างกายภัยพิบัติพันครั้งไม่ตาย ถูกปล่อยเกือบครบพันจินแล้ว อู๋เป่ยเก็บเลือดไว้ในภาชนะอย่างใจเย็นก่อนเอ่ยว่า: “ไปได้แล้ว”

ชายผู้มีร่างภัยพิบัติพันครั้งไม่ตาย รีบหันหลังวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ราวกับลมพัดอิ่งหายไป

เชียนเสวี่ยหลิงเจียวพูด: “ซวนเป่ย ความจริงไม่จำเป็นต้องปล่อยเขาไป”

อู๋เป่ยตอบ: “หนทางแห่งผู้เที่ยงแท้เต็มไปด้วยอันตราย จะรอดได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเขาเอง”

เชียนเสวี่ยหลิงเจียวมองไปยังทางแยกสิบสองสายแล้วพูด:

“ทางแยกสิบสองสายนี้ เชื่อมโยงกับห้วงเวลาพิเศษของหนทางแห่งผู้เที่ยงแท้ แต่ละห้วงเวลามีลักษณะไม่เหมือนกัน”

อู๋เป่ยตอบ: “ในเมื่อมาถึงแล้ว ก็ต้องลองสำรวจดูหน่อย”

เชียนเสวี่ยหลิงเจียวยิ้ม: “ถ้าซวนเป่ยอยากไป ข้าก็จะไปด้วย”

จากนั้น อู๋เป่ยเลือกทางแยกสายหนึ่งโดยไม่ลังเล และทั้งสองเดินเข้าสู่เส้นทางนั้น

ไม่นานหลังจากที่ทั้งสองเดินเข้าไป ก็มีอีกสองคนเดินมาจากด้านหลัง มองดูร่องรอยของอู๋เป่ยและเชียนเสวี่ยหลิงเจียวที่กำลังจางหายไปในทางแยก คนหนึ่งหัวเราะเยาะและพูด: “ทางแยกนี้นำไปสู่โลกหมีหลัว ซึ่งเป็นหนึ่งในห้วงเวลานอกหลักธรรมะ สิ่งมีชีวิตในนั้นล้วนดุร้ายและโหดเหี้ยม พวกเขาเข้าไปต้องตายแน่นอน!”

อีกคนตอบ: “พวกโง่แบบนั้น ตายไปก็ดี จะได้มีคู่แข่งน้อยลง” พูดจบ ทั้งสองคนเดินต่อไปตามเส้นทางหลัก

เมื่ออู๋เป่ยและเชียนเสวี่ยหลิงเจียวเดินต่อไป ก็พบประตูใหญ่สีม่วงที่ปิดสนิท อู๋เป่ยยื่นมือไปแตะที่ประตู ประตูก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ ลำแสงสีม่วงพุ่งออกมาห่อหุ้มทั้งสองไว้

ลำแสงสีม่วงค่อยๆ หดตัว และร่างของทั้งสองก็หายไปจากสถานที่นั้น ในขณะเดียวกันอู๋เป่ยและเชียนเสวี่ยหลิงเจียวก็ถูกลำแสงสีม่วงห่อหุ้มไว้และตกอยู่ในหมอกแสงที่ไหลเวียนอย่างไม่สิ้นสุด ก่อนจะถูกห่อหุ้มด้วยคริสตัลสีม่วง

ในตอนนั้น พลังชีวิตในร่างของพวกเขาเริ่มไหลผ่านคริสตัลสีม่วงออกไป จนกระทั่งปราชญ์จิตสำนึกของทั้งสองหมดไปอย่างสมบูรณ์

เมื่ออู๋เป่ยฟื้นขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเก่าๆ ในห้องที่ผนังสร้างด้วยดินอัดหนา อากาศหนาวเย็นจับใจทันทีที่เขาลืมตา ความหนาวทำให้เขาตัวสั่นสะท้าน และจมูกยังได้กลิ่นฉี่จางๆ

หน้าต่างเก่าๆ ในห้องถูกปิดด้วยกระดาษมันที่มีรูโหว่ลมหนาวพัดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ทำให้อู๋เป่ยถึงกับน้ำมูกไหลออกมาเป็นฟอง

แต่ด้วยฐานะต่ำต้อย อีกทั้งไม่มีความสามารถหาเงิน คุณหนูจึงไม่เคยแม้แต่จะมองเขาสักครั้ง แต่จางฝูเฉวียนไม่ยอมแพ้ เมื่อคืนนี้ เขาแอบมาที่นอกหน้าต่างห้องคุณหนู แอบดูเธอ แต่พอเพิ่งแงะหน้าต่างให้มีช่องมองเท่านั้น ก็ถูกยามรักษาการณ์จับได้ ถูกแขวนและโบยหนึ่งร้อยที

หลังถูกโบย จางฝูเฉวียนก็สิ้นลมหายใจ ถูกโยนกลับไปที่บ้านทรงโบราณของเขา

ในฤดูหนาวเดือนสุดท้าย จางฝูเฉวียนเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย ทนมาได้หนึ่งวัน จนถึงตอนนี้ก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว สุดท้ายก็สิ้นใจ น่าสงสารที่ก่อนตาย เขายังฝันถึงลูกสาวนายท่านอยู่

หลังจากอู๋เป่ยได้รับความทรงจำช่วงนี้ กลับรู้สึกเศร้าใจ ราวกับเห็นอกเห็นใจจางฝูเฉวียน ดูเหมือนว่าในหลายภพก่อน เขาก็เคยมีประสบการณ์คล้ายๆ กัน

จางฝูเฉวียนอ่านหนังสือไม่ออก และไม่มีเพื่อน ชีวิตทั้งชีวิตอยู่อย่างไร้จุดหมาย ดังนั้นจากความทรงจำของเขา อู๋เป่ยจึงไม่ได้สิ่งมีค่ามากนัก เขารู้เพียงว่าเมืองนี้เป็นที่ปลอดภัย ออกไปนอกเมืองจะพบกับสัตว์ประหลาดน่ากลัวมากมาย ซึ่งมนุษย์ไม่อาจต่อกรได้

ขณะนี้ อู๋เป่ยพบว่าตัวเองมีรอยแผลจากการถูกเฆี่ยนนับร้อยแผล เลือดและเนื้อเละเทะ ถ้าไม่รักษาเร็วๆ เขาอาจจะต้องตายเหมือนจางฝูเฉวียนผู้น่าสงสาร ตายในที่แย่ๆ แบบนี้

"ช่างโชคร้ายจริงๆ" เขาถอนหายใจ สวมรองเท้าผ้าฝ้ายขาด แล้วพยายามเดินออกไปอย่างยากลำบาก

ตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนแรงมาก เดินทีละก้าวก็เจ็บปวดแสนสาหัส หัวหมุน แต่เขากัดฟันอดทน ค่อยๆ เดินไปถึงหน้าประตู แล้วผลักประตูใหญ่เปิดออก​​​​​​​​​​​​​​​​