ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1985

ในระหว่างการรักษา อู๋เป่ยได้ถือโอกาสสอบถามหม่าจั้นอิงเกี่ยวกับวิธีฝึกพลังลมปราณที่เขารู้ เมื่อได้ฟัง เขาจึงรู้ว่าวิธีฝึกพลังที่นี่แตกต่างจากวิธีที่เขาฝึกด้วยประสบการณ์ของตัวเอง มีเส้นทางที่แน่นอนและวิธีป้องกันไม่ให้ชี่แท้สับสน หลังจากได้ฟังวิธีเหล่านี้ อู๋เป่ยได้ความรู้มากมาย และจดจำไว้อย่างแม่นยำทันที

หม่าจั้นอิงพูดว่า การฝึกพลังมีทั้งหมดสิบสองขั้น แต่เขาฝึกได้แค่ถึงขั้นที่หกเท่านั้น การก้าวหน้าต่อจากนั้นยากมาก ขั้นที่เจ็ดและเก้าเกี่ยวข้องกับความละเอียดอ่อนมากขึ้น ซึ่งพรสวรรค์ของเขาไม่ถึง

ตามที่เขาบอก ในโลกนี้ อัจฉริยะที่สุดก็ทำได้แค่ขั้นที่เก้า การบรรลุขั้นที่สิบ ถือเป็นอัจฉริยะระดับสูงสุด รวมกันแล้วไม่เกินสิบคน ส่วนขั้นที่สิบเอ็ดและสิบสองนั้น มีเพียงผู้ที่เป็นยอดฝีมือตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันเท่านั้นที่ทำได้ ซึ่งในปัจจุบันคงไม่มีคนระดับนี้แล้ว

ยิ่งระดับการฝึกพลังสูงขึ้น ก็ยิ่งเป็นประโยชน์ต่อการฝึกฝนในอนาคต เช่น ขั้นที่สิบ เมื่อเทียบกับขั้นที่เก้า ไม่เพียงแต่คุณภาพและความบริสุทธิ์ของชี่แท้จะสูงกว่า แต่ขอบเขตและพื้นที่ที่ชี่แท้เข้าถึงได้ก็กว้างขึ้นด้วย นอกจากนี้ แต่ละขั้นจะเปิดจุดพิเศษ ยิ่งเปิดได้มาก ร่างกายก็ยิ่งแข็งแกร่ง และเมื่อระดับการฝึกพลังสูงขึ้น การหลอมร่างในภายหลังก็มีโอกาสบรรลุถึงขั้นที่สูงขึ้นได้

ท้ายที่สุด หม่าจั้นอิงได้หยิบสมุดเล่มเล็กสองเล่มออกมา เป็นคู่มืออธิบายความรู้เกี่ยวกับการฝึกพลังและการหลอมร่าง ด้วยความรู้ที่จำกัดของเขา เขาเข้าใจเนื้อหาในหนังสือเพียงผิวเผิน

เมื่ออู๋เป่ยถามว่าคู่มือนี้มาจากไหน หม่าจั้นอิงตอบว่ามาจากสำนักที่ทรงพลังมาก ชื่อว่าสำนักเฉาเทียน

ยาที่ซื้อมาถูกต้มและให้หม่าจั้นอิงดื่ม โดยบอกว่าถ้าดื่มติดต่อกัน เจ็ดวัน อาการบาดเจ็บของเขาจะฟื้นตัวเป็นปกติ

คืนนั้น ซุนเลี่ยงไช่ลาจาก อู๋เป่ยพักอยู่ที่คฤหาสน์หวงโฉ่วชั่วคราว ทั้งรักษาหม่าจั้นอิงและฝึกพลังไปด้วย

ตอนนี้เขาถึงรู้ว่าที่ก่อนหน้านี้การฝึกตนชี่แท้ของเขาสับสนวุ่นวาย ก็เพราะไม่ถูกวิธี และเส้นทางการฝึกตนก็แตกต่างจากวิธีที่ถูกต้องอย่างมาก จึงไม่แปลกที่จะมีปัญหา

ดังนั้นต่อจากนี้ เขาจึงค่อยๆ ฝึกตนตามเนื้อหาในคู่มือทีละขั้น ทำให้ความเร็วในการฝึกเพิ่มขึ้นอย่างมาก

หลังผ่านไปไม่กี่นาที เขาก็บรรลุถึงขั้นที่หนึ่ง ตามด้วยขั้นที่สองและ สาม หนึ่งชั่วโมงต่อมา เขาก็บรรลุถึงขั้นที่ห้า

ตั้งแต่ขั้นที่ห้าเป็นต้นไป จำเป็นต้องเปิดจุดพิเศษบางจุดในร่างกาย คล้ายกับการเปิดช่องวิญญาณแต่ก่อน แต่มีความแตกต่าง

เมื่อจุดแรกถูกเปิด อู๋เป่ยรู้สึกถึงพลังละเอียดอ่อนบางอย่างถูกปลดปล่อยออกมา ทำให้ร่างกายของเขาได้รับการพัฒนาขึ้นอย่างมาก

ต่อมา เขาก้าวเข้าสู่ขั้นที่หก ซึ่งต้องเปิดจุดสองจุด ยากขึ้นกว่าเดิม แต่ด้วยประสบการณ์อันมากมายและความเข้าใจร่างกายมนุษย์อย่างลึกซึ้ง กระบวนการจึงราบรื่น

ขั้นที่หก ต้องเปิดสามจุด ขั้นที่เจ็ด ต้องเปิดสี่จุด และขั้นที่สิบสอง ต้องเปิดถึงเก้าจุด! รวมทั้งหมดสี่สิบห้าจุด

วันที่สอง อู๋เป่ยบรรลุถึงขั้นที่เจ็ด

วันที่สาม บรรลุขั้นที่เก้า

วันที่สี่ บรรลุขั้นที่สิบเอ็ด!

จนถึงวันที่ห้า เขาก็บรรลุถึงขั้นที่สิบสอง!​​​​​​​​​​​​​​​​

ในตอนนี้ เขาได้เปิดจุดพิเศษครบทั้งสี่สิบห้าจุดแล้ว ชี่แท้ทั่วร่างพลุ่งพล่านราวกับมังกร เคลื่อนไหวดั่งสายน้ำในแม่น้ำสายใหญ่

แน่นอนว่าในห้าวันนี้ หวงโฉ่วได้ให้ความช่วยเหลืออย่างมาก เช่น มอบสมุนไพรล้ำค่าให้ ซึ่งช่วยการฝึกฝนของอู๋เป่ยอย่างมาก

หวงโฉ่วเองมีระดับการฝึกพลังแค่ขั้นที่สาม จึงไม่รู้ว่าอู๋เป่ยก้าวหน้าไปถึงขั้นไหนแล้ว เพียงแต่รู้สึกว่าเขาเก่งขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากการรักษาห้าถึงหกวัน อาการบาดเจ็บของหม่าจั้นอิงดีขึ้นมาก อู๋เป่ยจึงตัดสินใจรักษาต่ออีกสามวันเพื่อให้อาการมั่นคง

ในขณะเดียวกัน อู๋เป่ยก็เริ่มฝึกตนการหลอมร่างขั้นแรก

การหลอมร่างสำหรับเขาง่ายกว่าการฝึกพลังเสียอีก เพราะเขาเปิดจุดพิเศษครบสี่สิบห้าจุดแล้ว การหลอมร่างจึงง่ายมาก วันเดียวก็บรรลุถึงขั้นที่หก

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินเข้าไปในพื้นที่รกร้างฮวง และค่อยๆ หายลับไป

แม้จะเป็นเวลากลางวัน แต่เมื่อเขาเพิ่งเดินเข้าไปในพื้นที่รกร้างฮวง ก็รู้สึกว่าแสงสว่างมืดลง ที่แท้บนท้องฟ้ามีหมอกหนาปรากฏขึ้น เหมือนเมฆดำ ปกคลุมพื้นที่เป็นบริเวณกว้าง

อู๋เป่ยยังไม่คุ้นเคยกับสภาพภายนอกมากนัก จึงระมัดระวังมาก มือซ้ายถือดาบฟันหญ้าและกิ่งไม้ ค่อยๆ เดินหน้าไป

ออกจากเมืองไม่ถึงหนึ่งหลี่ เขาก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งจ้องมองเขาอยู่ทางด้านซ้ายด้านหลัง นึกถึงเหตุการณ์ที่หวงโฉ่วเคยประสบ เขาจึงหันไปมอง

ในหมอกสีเทา มีสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งสูงราวสองเมตร ตาสีแดง ส่งเสียง "กู๋กู๋" แปลกๆ

อู๋เป่ยยกดาบขึ้น จ้องมองสัตว์ประหลาดอย่างเขม็ง แต่จู่ๆ สัตว์ประหลาดก็หดตัวหายเข้าไปในพงหญ้า

อู๋เป่ยยืนนิ่ง ใช้ร่างกายรับรู้การเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมรอบตัว ในตอนนี้ เขารู้สึกว่าพื้นดินด้านหลังสั่นสะเทือนเล็กน้อย

มุมปากเขาปรากฏรอยยิ้มเย็นชา ย่อตัวลง ชักดาบ

"วี้ด!"

แสงดาบวาบ แขนของสัตว์ประหลาดถูกเขาฟันขาด พร้อมกับได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

เขาหันกลับไปทันที เห็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายมนุษย์ตาสีแดงตัวหนึ่งถอยหลังติดๆ กัน แขนขวาถูกเขาฟันขาด

เขาพินิจพิเคราะห์สัตว์ประหลาดตัวนี้อย่างละเอียด รู้สึกว่ามันเหมือนกับที่หวงโฉ่วเล่าไว้ ไม่มีผิวหนังด้านนอก เนื้อและเลือดเละเทะ บริเวณเท้าและมือเต็มไปด้วยกระดูกแหลม ฟันก็โผล่ออกมาด้านนอกหมด ดูทั้งน่ากลัวและน่าขยะแขยง​​​​​​​​​​​​​​​​