ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1987

ไป๋ลู่ตกใจสุดขีด กระโดดพยายามจะสะบัดอู๋เป่ยให้หลุดออก แต่เพราะอู๋เป่ยกอดมันแน่นจนเกินไป ทำให้การหายใจของมันเริ่มลำบาก หลังจากกระโดดสะบัดสิบกว่าครั้งแต่ยังไม่สามารถสะบัดเขาออกไปได้ เรี่ยวแรงของมันก็เริ่มหมดลง สุดท้ายก็คุกเข่าทั้งสองข้างลงกับพื้น

ตอนนั้นเอง อู๋เป่ยจึงค่อย ๆ คลายแรงกอดออกเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าควรอยู่เฉย ๆ เสียดีกว่า ไม่อย่างนั้นข้าก็ทำได้แค่ฆ่าเจ้า”

แต่ไป๋ลู่ตัวนี้ดุร้ายมาก ไม่ยอมฟังคำพูดแม้แต่น้อย เมื่อพอมีกำลังกลับคืนมาก็เริ่มกระโดดสะบัดอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง อู๋เป่ยทำได้เพียงกอดคอมันแน่นขึ้น

หลังจากพยายามกระโดดสะบัดไปห้าครั้งติดต่อกัน ไป๋ลู่ก็เริ่มหมดแรงอีก เมื่ออู๋เป่ยคลายแรงกอดอีกครั้ง มันก็ไม่ได้ต่อต้านอีกต่อไป แต่หันศีรษะมามองเขาด้วยสายตาดุร้าย

อู๋เป่ยลองดูสักพัก ก่อนจะกระโดดลงจากหลังไป๋ลู่ แล้วตบหัวมันพลางพูดว่า “อย่าดื้ออีกเลย ถ้ายังดื้ออยู่ข้าก็ต้องฆ่าเจ้า เจ้าก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าข้าฆ่าเจ้าได้ง่ายมาก”

สายตาของไป๋ลู่เริ่มอ่อนลง ก่อนจะก้มศีรษะลงเล็กน้อย

อู๋เป่ยไม่ได้สนใจว่ามันจะฟังหรือไม่ฟังเขา จากนั้นก็ขึ้นไปบนหลังมันอีกครั้ง พร้อมกับตบเบา ๆ ไป๋ลู่จึงค่อย ๆ เดินไปทางหุบเขา

ในหุบเขานั้น มีสัตว์ประหลาดมากกว่าแค่ไป๋ลู่ตัวเดียว แต่ดูเหมือนพวกมันจะสับสน เนื่องจากอู๋เป่ยขี่ไป๋ลู่อยู่ และมันก็ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้าน

ในที่สุด อู๋เป่ยก็มาถึงจุดที่มีสมุนไพร เขากระโดดลงจากหลังไป๋ลู่ เด็ดใบสมุนไพรขึ้นมาเคี้ยวในปากเพื่อสัมผัสถึงพลังยา

ต้องยอมรับว่าหุบเขาแห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ สมุนไพรที่นี่มีพลังมากกว่าข้างนอกอย่างเห็นได้ชัด และยังมีสมุนไพรบางชนิดที่เขาต้องการ

อู๋เป่ยเดินหาสมุนไพรไปทั่วหุบเขา พอถึงตอนค่ำ เขาก็หาสมุนไพรที่จำเป็นสำหรับการทะลุทะลวงขั้นที่แปดได้ครบแล้ว

ที่นี่ เขาได้รวบรวมสมุนไพรที่จำเป็นสำหรับการเปิด "ตา" ทั้งสามดวงในขั้นที่แปดได้ครบ จากนั้นก็ตบกวางขาวเบาๆ ให้พาตัวเองออกไป ตั้งแต่ต้นจนจบ สัตว์ประหลาดในที่นี่ไม่มีตัวไหนทำร้ายอู๋เป่ยเลย