ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1987

ไป๋ลู่ตกใจสุดขีด กระโดดพยายามจะสะบัดอู๋เป่ยให้หลุดออก แต่เพราะอู๋เป่ยกอดมันแน่นจนเกินไป ทำให้การหายใจของมันเริ่มลำบาก หลังจากกระโดดสะบัดสิบกว่าครั้งแต่ยังไม่สามารถสะบัดเขาออกไปได้ เรี่ยวแรงของมันก็เริ่มหมดลง สุดท้ายก็คุกเข่าทั้งสองข้างลงกับพื้น

ตอนนั้นเอง อู๋เป่ยจึงค่อย ๆ คลายแรงกอดออกเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าควรอยู่เฉย ๆ เสียดีกว่า ไม่อย่างนั้นข้าก็ทำได้แค่ฆ่าเจ้า”

แต่ไป๋ลู่ตัวนี้ดุร้ายมาก ไม่ยอมฟังคำพูดแม้แต่น้อย เมื่อพอมีกำลังกลับคืนมาก็เริ่มกระโดดสะบัดอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง อู๋เป่ยทำได้เพียงกอดคอมันแน่นขึ้น

หลังจากพยายามกระโดดสะบัดไปห้าครั้งติดต่อกัน ไป๋ลู่ก็เริ่มหมดแรงอีก เมื่ออู๋เป่ยคลายแรงกอดอีกครั้ง มันก็ไม่ได้ต่อต้านอีกต่อไป แต่หันศีรษะมามองเขาด้วยสายตาดุร้าย

อู๋เป่ยลองดูสักพัก ก่อนจะกระโดดลงจากหลังไป๋ลู่ แล้วตบหัวมันพลางพูดว่า “อย่าดื้ออีกเลย ถ้ายังดื้ออยู่ข้าก็ต้องฆ่าเจ้า เจ้าก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าข้าฆ่าเจ้าได้ง่ายมาก”

สายตาของไป๋ลู่เริ่มอ่อนลง ก่อนจะก้มศีรษะลงเล็กน้อย

อู๋เป่ยไม่ได้สนใจว่ามันจะฟังหรือไม่ฟังเขา จากนั้นก็ขึ้นไปบนหลังมันอีกครั้ง พร้อมกับตบเบา ๆ ไป๋ลู่จึงค่อย ๆ เดินไปทางหุบเขา

ในหุบเขานั้น มีสัตว์ประหลาดมากกว่าแค่ไป๋ลู่ตัวเดียว แต่ดูเหมือนพวกมันจะสับสน เนื่องจากอู๋เป่ยขี่ไป๋ลู่อยู่ และมันก็ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้าน

ในที่สุด อู๋เป่ยก็มาถึงจุดที่มีสมุนไพร เขากระโดดลงจากหลังไป๋ลู่ เด็ดใบสมุนไพรขึ้นมาเคี้ยวในปากเพื่อสัมผัสถึงพลังยา

ต้องยอมรับว่าหุบเขาแห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ สมุนไพรที่นี่มีพลังมากกว่าข้างนอกอย่างเห็นได้ชัด และยังมีสมุนไพรบางชนิดที่เขาต้องการ

อู๋เป่ยเดินหาสมุนไพรไปทั่วหุบเขา พอถึงตอนค่ำ เขาก็หาสมุนไพรที่จำเป็นสำหรับการทะลุทะลวงขั้นที่แปดได้ครบแล้ว

ที่นี่ เขาได้รวบรวมสมุนไพรที่จำเป็นสำหรับการเปิด "ตา" ทั้งสามดวงในขั้นที่แปดได้ครบ จากนั้นก็ตบกวางขาวเบาๆ ให้พาตัวเองออกไป ตั้งแต่ต้นจนจบ สัตว์ประหลาดในที่นี่ไม่มีตัวไหนทำร้ายอู๋เป่ยเลย

ออกจากหุบเขาแล้ว อู๋เป่ยก็หาหุบเขาอีกแห่งในละแวกใกล้เคียง จากนั้นก็ฆ่าหมีประหลาดตัวหนึ่งในนั้น แล้วยึดรังของมันมา

เขาก่อไฟในรัง เริ่มต้มยา ใส่สมุนไพรทั้งเจ็ดชนิดลงในหม้อยาตามลำดับ หลังจากใส่ตัวยาชนิดสุดท้าย เขานับถึงห้าสิบ แล้วก็ยกน้ำยาที่เดือดพล่านขึ้นมาดื่มรวดเดียว

ช่วยไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่สามารถปรุงยาได้ ทำได้แค่ใช้วิธีแบบบ้านๆ แบบนี้ เพื่อให้สมุนไพรออกฤทธิ์ให้ได้มากที่สุด

หลังจากดื่มน้ำยา กวางขาวก็นั่งจ้องเขาอยู่ที่ปากถ้ำ ดูเหมือนกำลังหาจังหวะที่เขาเผลอ เพื่อที่จะหนีไป แล้วหาโอกาสเหยียบมนุษย์น่ารังเกียจคนนี้ให้ตาย

ในที่สุด อู๋เป่ยก็หลับตาลง กวางขาวกำลังจะลุกขึ้น ก็รู้สึกว่าร่างของอู๋เป่ยปล่อยกลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวออกมา อากาศรอบข้างแข็งค้างไปชั่วขณะ สนามพลังที่น่ากลัวปรากฏขึ้น ล็อกมันไว้แน่น!

ที่แท้ อู๋เป่ยอาศัยพลังยาทะลุทะลวงขั้นที่แปดได้สำเร็จ เปิดตาดวงแรก ตานี้สามารถควบคุมพลัง ทำให้พลังก่อตัวเป็นกฎเกณฑ์ขึ้นเอง ตอนนี้พลังของเขาไม่ใช่แค่พลังธรรมดาอีกต่อไป แต่ใกล้เคียงกับพลังเวทย์แล้ว!

หลังจากรักษาสภาพนิ่งอยู่กว่าชั่วโมง อู๋เป่ยก็ต้มยาต่อ เขาต้องการเปิดตาดวงที่สอง

กวางขาวสงบลงในที่สุด มันรู้สึกว่ามนุษย์คนนี้พัฒนาเร็วมาก จึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

สองชั่วโมงต่อมา ตาดวงที่สองก็เปิด ตอนนี้กวางขาวรู้สึกว่าตาของมนุษย์ตรงหน้าเริ่มเปล่งแสงสีม่วงอ่อนๆ เมื่อถูกสายตาของเขาจ้องมอง มันก็จะรู้สึกว่าร่างกายแข็งค้าง

ที่แท้ ตาดวงที่สองนี้สามารถเพิ่มพลังจักษุให้อู๋เป่ย ปล่อยพลังเทพผ่านดวงตาออกมา ส่งผลต่อศัตรู แน่นอนว่าจุดที่แข็งแกร่งที่สุดของตาดวงที่สองอยู่ที่มันสามารถคำนวณและวางแผนวิธีการต่อสู้ได้อย่างแม่นยำ ทำให้เพิ่มโอกาสชนะได้อย่างมาก

ก่อนฟ้าสาง อู๋เป่ยเปิดดวงตาดวงที่สาม ดวงตาดวงนี้ไม่ธรรมดา มันสามารถช่วยอู๋เป่ยยืมพลังจากภายนอกมาโจมตีศัตรูได้

ด้วยพลังนี้ หากอู๋เป่ยต้องการซ่อนตัว เขาก็จะกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับพื้นดิน สายลม และสายน้ำ ยากที่ศัตรูจะค้นพบ

ยิ่งเปิด "ตา" มากเท่าไร การควบคุมพลังและการเพิ่มพลังรบของเขาก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเท่านั้น เขายังพบว่า เมื่อ "ตา" เพิ่มขึ้น ความเร็วในการสลายของพลังภายนอกในร่างกายของเขาก็ช้าลงด้วย

เวลาผ่านไปอีกสองวัน

ในวันที่สี่ที่มาถึงหุบเขา อู๋เป่ยก็เปิด "ตา" ดวงที่สิบสองได้สำเร็จในที่สุด เมื่อเปิดครบทั้งสิบสองดวง เขารู้สึกว่าพันธนาการที่ขังพลังในร่างกายเขาไว้ถูกปลดปล่อยทั้งหมด ทั้งร่างรู้สึกเบาสบาย

"เป็นประโยชน์มหาศาลจริงๆ ต่อไปข้าจะทะลุทะลวงขั้นหลอมร่างระดับเก้า!"

ขั้นหลอมร่างระดับแปดต้องเปิด "ตา" สิบสองดวง ส่วนขั้นหลอมร่างระดับเก้าต้องเปิดประตูสามบาน

จากประตูห้าบาน หนึ่งอยู่บนศีรษะ หนึ่งอยู่ที่หน้าอก และหนึ่งอยู่ที่ตำแหน่งต่านเถียน ประตูทั้งสามมีผลต่างกัน ประตูบนศีรษะเรียกว่าประตูสวรรค์ ประตูหน้าอกเรียกว่าประตูลม ประตูต่านเถียนเรียกว่าประตูชีวิต

การเปิดประตูทั้งสามนี้ต้องใช้สมุนไพรเช่นกัน และสมุนไพรที่ใช้ก็ยิ่งมีระดับสูงขึ้น ดังนั้นเขาจึงขี่กวางขาวไปหาสมุนไพรในที่ไกลออกไป

ตอนนี้เขาอยู่ในขั้นหลอมร่างระดับแปด กวางขาวยิ่งไม่กล้าต่อต้าน เชื่อฟังดี ให้ทำอะไรก็ทำตาม

ดังนั้น อู๋เป่ยจึงเดินทางในป่าเขา ทุกระยะทางหนึ่งจะพบสัตว์ประหลาด เขาจึงฆ่าสัตว์ประหลาดได้กว่ายี่สิบตัวในหนึ่งวัน พลังในร่างกายเพิ่มขึ้นกว่าสามเท่าจากตอนแรก

เขาค้นหาไปทั่ว ใช้เวลากว่าสามวัน จึงพบสถานที่ล้ำค่าที่มีสมุนไพรแห่งที่สอง

มันเป็นภูเขาลูกหนึ่ง บนภูเขาเต็มไปด้วยสมุนไพร แต่แม้อยู่ห่างออกไป เขาก็รู้สึกได้ถึงสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวมากบนภูเขา กวางขาวก็รู้สึกได้เช่นกัน ดังนั้นเมื่อห่างจากภูเขาร้อยลี้ มันก็เริ่มกระวนกระวายไม่สงบ กล้ามเนื้อเกร็ง

ในที่สุด เมื่อห่างจากภูเขาสิบลี้ กวางขาวก็ไม่ยอมเดินต่อไม่ว่าอย่างไร ถึงตายก็ไม่ไป อู๋เป่ยจึงจำต้องทิ้งกวางขาวไว้ แล้วเดินขึ้นภูเขาไปคนเดียว​​​​​​​​​​​​​​​​