ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2005

อู๋เป่ยอึ้งไปเล็กน้อย："เจ็ดสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังเหรอ?"

อาหลี："อืม เจ็ดตัว พวกมันต้องมีพลังเหนือกว่าข้าแน่ เป็นผู้แข็งแกร่งระดับจักรวาล"

อู๋เป่ยแสดงสีหน้าตกใจ："ผนึกสิ่งมีชีวิตระดับจักรวาลเจ็ดตัว! ท่านเป่ยหมิงทำได้ยังไงกัน?"

ในขณะนี้จื่อจิงก็ปรากฏตัวขึ้น："ท่านเป่ยหมิงผ่านประสบการณ์แปลกประหลาดมามากมาย เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก"

ภายในชีเป่าเจ้ พลังจิตของอู๋เป่ยสามารถครอบคลุมพื้นที่กว้าง เขาจึงก็พบสถานที่ล้ำค่าบางแห่งได้อย่างรวดเร็ว จึงพา เชียนเสวี่ยหลิงเจียวบินไปที่นั่น

เมื่อถึงบนท้องฟ้า เชียนเสวี่ยหลิงเจียวมองเห็นสิ่งที่อยู่ด้านล่าง และอดไม่ได้ที่จะอุทาน："สมุนไพรเยอะมาก!"

จื่อจิงก็เดินตามมาแล้วพูดว่า："ภายในชีเป่าเจ้ มีทุ่งสมุนไพรเจ็ดแห่ง ทุกทุ่งปลูกสมุนไพรล้ำค่าจากจักรวาลทั้งเจ็ด"

อู๋เป่ยตากลายเป็นประกาย เขาไม่รอช้ารีบร่อนลงอย่างรวดเร็ว ด้านล่าง มีต้นสมุนไพรสูงครึ่งคน บนต้นมีผลไม้สีดำแดง ขนาดเท่ากับถั่ว มีกลิ่นหอมแปลกประหลาด

เขาเด็ดผลไม้ขึ้นมาดม แล้วกัดไปหนึ่งคำ รู้สึกถึงพลังของสมุนไพรนั้น หลังจากนั้นไม่กี่นาที สีผิวของเขาก็เปลี่ยนไปถึงสามครั้ง เขาจึงหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ

เชียนเสวี่ยหลิงเจียวรีบถาม："ซวนเป่ย ยานี้เป็นยังไงบ้าง?"

อู๋เป่ย："หินจากเขาสามารถตีผลึกได้ สมุนไพรจากจักรวาลภายนอกก็เหมือนกัน! ยานี้พลังยามันแปลกประหลาดมาก เป็นพลังยาที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในสมุนไพรที่ข้าเคยเห็น"

ขณะที่พูด เขาก็ไปตรวจสอบสมุนไพรอื่นๆ ทุกชนิดล้วนมีความพิเศษ

หลังจากลองสมุนไพรหลายชนิด เขาก็หยิบแส้ร้อยสมุนไพรขึ้นมา เริ่มเก็บพลังยาในสมุนไพร เขาใช้แส้ร้อยสมุนไพรฟาดไป แหล่งสมุนไพรในรัศมีร้อยลี้เริ่มเคลื่อนไหว และพลังยาในนั้นก็ถูกดูดซับโดยแส้ร้อยสมุนไพร และเก็บเข้ามิติต่าง ๆ

ด้วยวิธีนี้ อู๋เป่ยได้บินไปยังทุ่งสมุนไพรทั้งเจ็ด ทำการเก็บพลังยาเป็นจำนวนมาก พลังยาที่ถูกดูดซับโดยแส้ร้อยสมุนไพร เขาสามารถรับรู้ได้ และสามารถจัดประเภทมันได้อย่างอัตโนมัติ ไม่ต้องลองชิมสมุนไพรเพื่อแยกแยะคุณสมบัติของยาทีละตัว

เมื่อเก็บพลังยาเสร็จแล้ว อู๋เป่ยและคนอื่นๆก็เดินออกจากชีเป่าเจ้ จากนั้นเขาก็โบกมือ ปรากฏว่าปราสาททั้งหลังย่อขนาดกลายเป็นขนาดเล็ก แล้วถูกเขาเก็บเข้าไป

พวกเขายังคงเดินอยู่ในป่าต่อไป ในไม่ช้า อู๋เป่ยเดินตามกลิ่นหอมแปลกๆไปจนถึงบ่อน้ำโบราณ บ่อน้ำนี้ยกสูงจากพื้นประมาณครึ่งเมตร ขอบบ่อมีลวดลายเก่าแก่ น้ำในบ่อพุ่งขึ้นออกมาอย่างต่อเนื่อง แต่ว่า เมื่อสัมผัสกับพื้นดิน น้ำก็หายไปเหมือนถูกดูดซึมลงใต้ดินทันที

บริเวณรอบๆบ่อน้ำโบราณ เต็มไปด้วยสมุนไพรจำนวนมาก ที่มีพื้นที่กว้างมากจนถึงหมื่นเอเคอร์ และยิ่งใกล้บ่อน้ำโบราณมากเท่าไหร่ คุณภาพของสมุนไพรเหล่านี้ก็ยิ่งสูงขึ้น ทำให้อู๋เป่ยต้องหยุดมองด้วยความสนใจ

“น่าสนใจ! ดูเหมือนว่าน้ำในบ่อนี้จะเหมาะกับการเจริญเติบโตของพืชมาก!”

เชียนเสวี่ยหลิงเจียว: "ซวนเป่ย น้ำศักดิ์สิทธิ์ไท่ชูอีกแล้วเหรอ?"

อู๋เป่ย: “แค่มองก็รู้แล้ว”

เขาร่อนลงไปที่ขอบบ่อน้ำโบราณและตักน้ำขึ้นมาหนึ่งกำมือ ทันทีที่น้ำแตะมือของเขา มันก็หายไปทันที ในเวลาเดียวกัน เขายังรู้สึกถึงพลังชีวิตที่เข้าสู่ร่างกายของเขาตามมือของเขา

“น้ำแห่งชีวิต!” ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

เชียนซวี่หลิงเจียว: "น้ำแห่งชีวิต?"

อู๋เป่ยหน้าจริงจัง: "น้ำแห่งชีวิตจะมีผลลัพธ์ที่ดีกับผู้บำเพ็ญมาก สามารถเพิ่มพลังชีวิตของบุคคลได้ไม่จำกัด สิ่งนี้ถือเป็นสมบัติล้ำค่าที่ตีราคาไม่ได้"

ทันใดนั้น กลิ่นอายพลังอันรุนแรงก็ก่อตัวใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว อาหลีบินขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที พร้อมหัวเราะเยาะเย้ย: "มันตามมาแล้ว!"

อู๋เป่ยไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาใช้สองมือตะปบขอบบ่อแล้วตะโกนเสียงดัง: "จงขึ้นมา!"

โครมคราม!

ผืนดินสั่นสะเทือน บ่อน้ำแห่งนี้ถูกอู๋เป่ยดึงเข้าไปในจักรวาลขนาดเล็กของเขาในทันที ขณะเดียวกัน อาหลีก็ประจันหน้ากับเงาสีเทากลางอากาศ เกิดการปะทะอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงระเบิดขึ้นเป็นระยะๆ

สัตว์ประหลาดขนทองคำพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับส่งเสียงที่ฟังดูแปลกประหลาดออกมา

อาหลีที่เข้าใจ พูดว่า: "นายท่าน มันบอกว่านี่คือลูกสองตัวของมัน ตั้งแต่เกิดมาก็เอาแต่นอน แต่ร่างกายกลับเติบโตขึ้นเรื่อยๆ มันบอกว่าท่านรู้ปัญหาของมัน ท่านช่วยแก้ปัญหาให้ลูกของมันได้หรือไม่"

อู๋เป่ยพยักหน้า: "แน่นอน ว่าข้าช่วยได้"

สัตว์ประหลาดขนทองคำส่งลูกตัวหนึ่ง ซึ่งเป็นตัวสีฟ้าให้กับอู๋เป่ย

เมื่ออู๋เป่ยรับไว้ในมือและมองดู ก็เห็นว่าลูกตัวเล็กนี้มีลักษณะคล้ายลูกแมว แต่ตัวอ้วนกลม มีหกกรงเล็บ หางยาวหนึ่งเส้น และขนทั่วทั้งตัวนุ่มละเอียดเป็นพิเศษ

อู๋เป่ยวางมือลงบนตัวของเจ้าตัวเล็ก และพบว่าภายในร่างกายของมัน เต็มไปด้วยพลังชีวิตในปริมาณมหาศาล จนถึงขั้นอิ่มตัว เขาคาดเดาว่าเจ้าตัวเล็กนี้ดูดซับพลังชีวิตมากเกินไปตั้งแต่อยู่ในครรภ์ของแม่ จนไม่สามารถย่อยพลังนั้นได้อย่างสมบูรณ์ การที่มันยังคงหลับใหลอยู่ ก็เพื่อเติบโตและพยายามดูดซับพลังชีวิตที่เหลือ เมื่อใดที่พลังชีวิตไม่อิ่มตัวอีกต่อไป เมื่อนั้นมันจะตื่นขึ้นมา

หลังจากมองดูเจ้าตัวน้อย อู๋เป่ยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม เขาจับตัวมันโยนเข้าไปในรังเวทย์ปีศาจ รังเวทย์ปีศาจนี้มีคุณสมบัติช่วยปรับสมดุลพลังงาน และเมื่อเจ้าตัวเล็กหล่นเข้าไป ไม่นานนักมันก็ตื่นขึ้น และเมื่อเจ้าตัวเล็กเข้าไป พลังชีวิตส่วนเกินในร่างกายของมันก็ถูกรังเวทย์ปีศาจดูดออกไปอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันยังปล่อยพลังงานชนิดอื่นเข้าไป เพื่อเสริมสร้างความสมบูรณ์ให้มันยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

สัตว์ประหลาดขนทองคำเห็นว่าลูกของมันหายไป ก็เริ่มกระวนกระวายขึ้นมาทันที อาหลีรีบพูดปลอบว่า："เจ้าไม่ต้องกังวล นายท่านของข้ากำลังช่วยลูกของเจ้าอยู่"

อู๋เป่ย: "ประมาณสามสิบลมหายใจ"

ไม่นานนัก เจ้าตัวเล็กก็กลับมาอยู่ในมือของอู๋เป่ยอีกครั้ง คราวนี้มันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ดวงตาของมันเป็นสีเขียวมรกตอมทอง เมื่อมันลืมตา สิ่งแรกที่มันเห็นก็คืออู๋เป่ย มันกระโดดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และเริ่มวิ่งวนรอบตัวอู๋เป่บ ราวกับลูกบอลขนปุกปุยที่กลิ้งไปมา

อู๋เป่ยคิดในใจว่าแย่แล้ว เจ้าตัวเล็กคงเข้าใจผิดคิดว่าข้าเป็นพ่อของมัน! เขาจึงรีบจับตัวมันขึ้นมา และยื่นให้สัตว์ประหลาดขนทองคำ

แต่ไม่คิดว่าเจ้าตัวเล็กก็ส่งเสียงร้องแหลมดัง และกระโดดกลับมาในอ้อมแขนของอู๋เป่ยอีกครั้ง

อู๋เป่ยลูบหัวเล็กๆของมันเบาๆพร้อมพูดว่า："เด็กดี นั่นคือแม่ของเจ้านะ"

เจ้าตัวเล็กใช้กรงเล็บทั้งหก เกาะเสื้อของอู๋เป่ยไว้แน่น ไม่ยอมออกห่างจากตัวเขาแม้แต่นิดเดียว