ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2007

ลิงเหล่านี้ ทุกตัวมีลมปราณที่น่าตกใจ แม้ว่าจะไม่เท่ากับปลายักษ์ในทะเลแห่งความโกลาหล แต่ก็มีพลังต่อสู้ระดับเต้าจวิน

อู๋เป่ยไม่ได้กลัวพวกมัน แต่ลูกท้อดูน่าสนใจจริงๆ เมื่อเขาเห็นมันแล้ว ยังไงก็ต้องเก็บมันกลับไปบ้าง

ดูเหมือนลิงตัวที่ใหญ่ที่สุดจะเป็นหัวหน้าของพวกมัน มันทุบกำปั้นลงบนอกที่แข็งแรงของตัวเอง แล้วแสดงท่าทางขู่อู๋เป่ย ด้วยการขู่ฟ่อเสียงดัง

อู๋เป่ยก็ทุบกำปั้นลงบนอกของตัวเองเสียงดังสนั่น ทำให้ลิงพวกนั้นตกใจ หัวหน้าลิงตัวนั้นสะดุ้งตกใจ แล้วเดินเข้าไปข้างหน้า กราดมองอู๋เป่ยด้วยสายตาที่ดุดัน จริงๆแล้วมันเริ่มรู้สึกกลังเล็กน้อยแล้ว เพราะลมปราณของอู๋เป่ยแข็งแกร่งกว่ามันมาก

อู๋เป่ยก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว มองลิงตัวนั้นตาเขม็ง แล้วกวักมือไปข้างหน้า ด้วยแววตาที่ท้าทาย

ลิงตัวนั้นฉลาดแค่ไหนก็ตาม มันทนไม่ไหวแล้ว มันส่งเสียงแปลกๆ แล้วพุ่งตัวขึ้นไปในอากาศมุ่งตรงไปที่อู๋เป่ย

ก่อนที่กำปั้นของมันจะไปถึง อู๋เป่ยก็จับแขนมันไว้แล้วทุ่มลงพื้นอย่างแรง ทันใดนั้นมันรู้สึกปวดหัวและก็ชาไปทั้งตัว

อู๋เป่ยมองมัน ผ่านไปสิบกว่าวินาที ลิงตัวนั้นถึงค่อยๆฟื้นตัว มันลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง แล้วถอยหลังช้าๆ

อู๋เป่ยจ้องมัน：“ไปซะ!”

ลิงตัวอื่นๆต่างตกใจร้องเสียงแหลม แล้วกระจัดกระจายไปหมด รวมถึงหัวหน้าลิงด้วย

เมื่อพวกมันจากไป อู๋เป่ยหยิบกระสอบใบใหญ่ขึ้นมาแล้วเริ่มเก็บลูกท้อ คุณภาพของลูกท้อเหล่านี้ดีจริงๆ เทียบกับลูกท้อสวรรค์ที่เขากินมาก่อนหน้านี้แล้วมันยังมีค่ากว่ามาก เขาเก็บไปพร้อมกับกินไป จนในไม่ช้าก็เก็บได้เต็มสิบกว่ากระสอบ

ทันใดนั้น หัวหน้าลิงก็วิ่งกลับมา มันคุกเข่าลงบนพื้นแล้วส่งเสียงร้องแปลกๆ เหมือนกับขอร้อง สู้ไม่ได้เลยมาอ่อนข้อ ลิงตัวนี้ก็ฉลาดเหมือนกัน

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า：“เจ้าจะบอกข้าว่าอย่าเก็บลูกท้อจนหมดเหรอ?”