ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2015

หลังจากสังเกตครู่หนึ่ง เขาก็เดินเข้าไปข้างใน สามารถเห็นได้ว่าเขาทำลายคาถาต้องห้ามสามชั้นที่อยู่รอบๆ ไปทีละชั้น

เมื่อเดินเข้าไปในถ้ำได้ระยะหนึ่ง เขาก็เห็นม่านแสงสีเขียว เขาก้าวออกไปหนึ่งก้าวแล้วเดินทะลุม่านแสงนั้น

หลังม่านแสง เป็นพื้นที่กว้างขวาง ภายในมีของวางอยู่มากมาย มีสมุนไพรมัดรวมกันถูกผนึกด้วยคาถาต้องห้าม เตายาสามเตาลอยอยู่กลางอากาศ นอกจากนี้ยังมีแผ่นหยกจำนวนมากและขวดยาอายุวัฒนะอีกหลายขวด

ชายผู้หนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนแท่นหยกตรงกลาง เขาไม่มีลมหายใจแล้ว และไม่มีกลิ่นอายของชีวิตเหลืออยู่ แต่ร่างของเขาไม่เน่าเปื่อย กลายเป็นหยกไปแล้ว แม้แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ไม่มีความเสียหายใดๆ

แม้ร่างจะสิ้นชีวิตแล้ว แต่ยังคงปล่อยกลิ่นอายของพระจักรพรรดิผู้ศักดิ์สิทธิ์ อู๋เป่ยรู้ว่าคนผู้นี้ต้องเป็นเสินหนง พระจักรพรรดิผู้ศักดิ์สิทธิ์อย่างไม่ต้องสงสัย หนึ่งในผู้ทรงพลังที่โดดเด่นที่สุดในยุคของผู้เที่ยงแท้โบราณ

เขาค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า แล้วคำนับเสินหนงอย่างลึกซึ้ง: "ท่านผู้อาวุโส ผู้น้อยหลี่ซวนเป่ย ขอคารวะ!"

หลังจากคำนับเสินหนง เขาพบว่าข้างๆ ร่างมีกล่องหยกอยู่ใบหนึ่ง บนฝากล่องมีตัวอักษรเล็กๆ เขียนไว้ว่า: "กินยาศักดิ์สิทธิ์ จะได้รับการสืบทอดของข้า"

เขาเปิดกล่อง ข้างในเป็นยาตานหวันสีเขียว ดูแล้วไม่ธรรมดา ภายในยาศักดิ์สิทธิ์บรรจุความรู้และความเข้าใจทั้งชีวิตของเสินหนง รวมถึงความทรงจำบางส่วนของเขา

อู๋เป่ยคำนับอีกครั้ง แล้วรีบกินยาศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นก็นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ

เมื่อยาเข้าสู่ท้อง ในสมองของเขาก็มีเสียงอ่อนโยนดังขึ้น: "พลังการบำเพ็ญเพียรสิบชาติของข้า ล้วนเก็บอยู่ในร่างกาย บัดนี้จะถ่ายทอดให้เจ้าทั้งหมด"

ทันใดนั้น ร่างนั้นก็ลืมตาขึ้น ในดวงตาทั้งสองปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์สองสาย แยกกันเข้าสู่ดวงตาของอู๋เป่ย พลังอันทรงพลังสายหนึ่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา

ที่แท้เสินหนงเวียนว่ายตายเกิดเก้าครั้ง แต่ละครั้งล้วนมีความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ ชาติหนึ่งเขาถึงกับได้เป็นเทียนเซิงแห่งยุค อีกชาติหนึ่งเขาฝึกวิชายุทธของเผ่าหวู่จนถึงขีดสุด กลายเป็นหมอผีสวรรค์ และเขายังมีอีกชาติที่แฝงตัวอยู่ในเผ่าเทพ ฝึกตนวิชายุทธของเผ่าเทพจนถึงขั้นสูงมาก เกือบจะได้เป็นหัวหน้าสาขาของเผ่าเทพ และชาติที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา ถึงกับได้เป็นผู้แข็งแกร่งแห่งยุคเก้าสมัย!

พลังเหล่านี้ ล้วนถูกเขาซ่อนไว้ในห้วงเวลาลึกลับสิบห้วงในร่างกาย รอคอยผู้มีวาสนา

พลังเหล่านี้รุนแรงเหลือเกิน หากอู๋เป่ยไม่ได้บรรลุเป็นพระจักรพรรดิผู้ศักดิ์สิทธิ์ และไม่ได้ก้าวเข้าสู่หนทางแห่งผู้เที่ยงแท้จนได้รับประโยชน์มากมาย ตอนนี้เขาคงไม่มีทางรับพลังอันรุนแรงขนาดนี้ได้!

พลังของเสินหนงไหลเข้ามาไม่หยุด แล้วถูกอู๋เป่ยผนึกไว้ในเจิ้นตั้น ค่อยๆ ดูดซึม แม้ตอนนี้เขาจะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่อาจดูดซึมพลังอันน่าหวาดกลัวที่เสินหนงบำเพ็ญเพียรมาสิบชาติได้ในคราวเดียว

เมื่อเทียบกับพลังของเสินหนง ประสบการณ์การบำเพ็ญเพียรและปัญญาของเสินหนงนั้นล้ำค่ามาก ตอนนี้พวกมันค่อยๆ ไหลเข้าสู่จิตใจของอู๋เป่ยราวกับสายน้ำพุ

หลายชั่วยามผ่านไป แสงหายไป ร่างของเสินหนงกลายเป็นผุยผง​​​​​​​​​​​​​​​​

อู๋เป่ยลืมตาขึ้น เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วคำนับไปทางร่างอีกครั้ง: "ขอบคุณท่านผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือ!"

จากนั้น เขาโบกมือ สมุนไพรและยาอายุวัฒนะทั้งหมดในพื้นที่นี้ รวมทั้งเตายาและแผ่นหยก ถูกเขาเก็บไปทั้งหมด แล้วหมุนตัวออกจากถ้ำเสินหนง

หลังออกจากถ้ำเสินหนง อู๋เป่ยกล่าวลาเทพวิลโลว์และคนอื่นๆ แล้วกลับไปเยี่ยมครอบครัวที่บ้าน

เมื่อเขากลับถึงบ้าน ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายรอบๆ ที่หนักอึ้งมาก ทันใดนั้นก็รู้ว่าหงส์เพลิงน้อยกำลังเข้าฌานเพื่อทะลุทะลวง แต่เธอชัดเจนว่าพบกับอุปสรรค กำลังดิ้นรนอยู่ที่ขอบของขั้น

ตอนนี้ หงส์เพลิงน้อยนั่งขัดสมาธิอยู่ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยฝ่ามือเปลวไฟ เธอกำลังปลุกพลังชาติก่อนของราชาแห่งความวุ่นวาย แต่ไม่รู้ว่าทำไม พลังที่ซ่อนอยู่ลึกในวิญญาณนั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นดุร้ายผิดปกติ ทำให้หงส์เพลิงน้อยเกิดความกลัวในใจ ความกลัวนี้ทำให้เธอไม่กล้าปล่อยพลังของหงส์ออกมา

ทันใดนั้น พื้นที่ถูกฉีกออก อู๋เป่ยเดินเข้ามา

เมื่อเห็นอู๋เป่ย หงส์เพลิงน้อยน้ำตาไหล: "พ่อ หนูอาจจะต้องตายแล้ว"

"ดี!"

หงส์เพลิงน้อยหัวเราะเบาๆ โบกมือหยก จวี้เจี้ยนฝ่ามือเปลวไฟปรากฏขึ้น พุ่งเข้าโจมตีอู๋เป่ย

อู๋เป่ยยกมือขวา โล่ปรากฏขึ้นกลางอากาศ ดาบเพลิงปะทะโล่ แขนเขาชา แต่ดาบเพลิงก็แตกสลายไป

จากนั้น เงาอิ่งสองร่างในอากาศต่างโจมตีโต้ตอบกัน แต่ละหมัดแต่ละเท้าสามารถทำลายดวงดาวได้ ต่อสู้กันครึ่งชั่วโมง หงส์เพลิงน้อยหัวเราะพูด: "พ่อ ตอนนี้พ่อเก่งกว่าหนูอีกนะ!"

อู๋เป่ย: "หงส์น้อย ไม่ต่อสู้แล้ว กลับบ้านก่อน"

"ได้เลย"

พ่อลูกสองคนกลับมาที่บ้าน อู๋เป่ยเรียกคุณปู่คุณย่า พ่อแม่และครอบครัวทั้งหมดมาที่วัง เพื่อปรึกษาเรื่องหนึ่ง

"คุณปู่ ผมเปิดวังจื่อซวีในสวรรค์ นั่นเป็นที่ของโอรสเทียนตี้ สภาพแวดล้อมที่นั่นดีมาก กลไกป้องกันก็แข็งแกร่ง ผมเลยคิดว่า พวกเราย้ายไปอยู่ที่นั่นกันไหม?"

หลี่อวิ๋นโต้ว: "เสี่ยวเป่ย พวกเราย้ายไปที่นั่น แล้วไม่เท่ากับแยกตัวจากโลกภายนอกหรือ?"

อู๋เป่ยยิ้มพูด: "ไม่หรอกครับ ที่นั่นใหญ่มาก ยาวสามพันลี้ อย่างน้อยก็อยู่ได้หลายล้านคน แค่คุณปู่พวกคุณย้ายไปอยู่ ผมก็จะย้ายชาวบ้านแถวนี้ไปด้วย"

หลี่เนี่ยนจู๋: "เสี่ยวเป่ย คนยิ่งมากยิ่งดี ฉันว่าต้องมีสักหมื่นล้านคนถึงจะพอ"

อู๋เป่ย: "ไม่มีปัญหา! ขอแค่พวกคุณมีความสุข พาไปร้อยล้านก็ได้!"​​​​​​​​​​​​​​​​