ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2047

บนถนนมีอาหารข้างทางมากมาย อู๋เป่ยถูกดึงดูดด้วยร้านขายซุปหมูเปรี้ยวของร้านหนึ่ง เนื้อหมูที่ใช้มาจากหมูท้องถิ่นชนิดพิเศษ มันและเนื้อสลับกัน ถูกหั่นเป็นชิ้นบางๆ แล้วทำเป็นเนื้อหมูเด้ง จากนั้นปรุงเป็นซุปเปรี้ยวและเผ็ด โรยด้วยของทอดพื้นถิ่น รสชาติอร่อยอย่างมาก

หลังจากซดซุปหมูเปรี้ยวไปสามชาม อู๋เป่ยก็เช็ดปากและกำลังจะไปลองร้านต่อไป แต่ในตอนนั้นเอง เขาได้ยินเสียงหมาหอนดังมาจากข้างๆ

เมื่อเขาหันไปมอง ก็เห็นหมาขาเป๋ตัวหนึ่งกำลังถูกพ่อค้าถือไม้ไล่ตี มันมีขนสีขาวปนเหลือง ตัวไม่ใหญ่มาก กำลังคาบซาลาเปาไว้ในปากแน่น ขณะที่วิ่งหนีไปก็ร้องครวญครางพลางกัดซาลาเปากินไปด้วย

อู๋เป่ยรู้สึกว่าหมาตัวนี้ช่างกล้าหาญนัก โดนตีเจ็บขนาดนี้แล้วยังมีแก่ใจกินอาหาร เขาเดินเข้าไปห้ามพ่อค้าและพูดว่า “อย่าตีมันเลย ซาลาเปานั่นถือว่าฉันซื้อเอง”

พ่อค้าหัวเราะและพูดว่า “ท่านช่างมีเมตตานัก แต่เจ้าหมาตัวนี้มันชอบมาขโมยของกินประจำ และทุกครั้งมันก็ขโมยได้ทุกที”

อู๋เป่ยจึงซื้อซาลาเปาเพิ่มอีกสิบลูก แล้วเดินไปหาหมาตัวนั้นที่หลบอยู่ข้างกำแพง จากนั้นโยนซาลาเปาให้มันแล้วพูดว่า “กินซะ”

หมาตัวนั้นมองอู๋เป่ยด้วยสายตาแปลกๆ จากนั้นก็จ้องมองซาลาเปาอย่างลังเล ท่าทางเหมือนกำลังถามว่า “นี่ ซาลาเปาของคุณไม่มีพิษแน่นะ? คุณคิดจะวางยาฆ่าฉันหรือ?”

เมื่อเห็นสายตาของมัน อู๋เป่ยก็หัวเราะอย่างเหลืออด “แกหิวจนจะตายอยู่แล้วยังทำเป็นมีเล่ห์เหลี่ยม เจ้าหมาที่เจ้าเล่ห์เอ๊ย!”

พูดจบก็ส่ายหัว ก่อนจะเดินไปที่ร้านขายเนื้อย่างเพื่อกินต่อ

แต่กินไปได้ไม่กี่คำ เขาก็พบว่าหมาตัวนั้นตามเขามาด้วย และซาลาเปาที่เขาให้ไปก่อนหน้านี้ก็ถูกมันกินจนหมด

อู๋เป่ยพูดว่า “เจ้ากินเก่งไม่เบาเลยนะ ยังอยากกินอีกไหม?”

หมาตัวนั้นทำเป็นหยิ่งไม่ตอบ แต่สายตากลับแอบมองเนื้อย่างในมือเขา

อู๋เป่ยแสยะยิ้ม “แกไม่เพียงแต่เป็นหมาเจ้าเล่ห์ แต่ยังทำเป็นหยิ่งอีกนะ!”

เขาจึงพูดกับเจ้าของร้านว่า “เอาเนื้อย่างมาอีกยี่สิบไม้!”

เนื้อย่างที่นี่มีขนาดใหญ่มาก เพียงสามไม้ก็หนักถึงครึ่งกิโลกรัม เพื่อให้หมากินสะดวก อู๋เป่ยจึงรูดเนื้อออกมาใส่จานแล้ววางลงบนพื้น

เจ้าหมาตัวนั้นรีบกินเนื้ออย่างตะกละตะกราม ราวกับมันไม่ได้กินเนื้อมาหลายร้อยปี หลังจากที่กินซาลาเปาไปสิบลูก และเนื้ออีกสามสี่กิโลกรัม มันควรจะอิ่มแล้ว เพราะตัวของมันหนักเพียงสิบถึงสิบห้ากิโลกรัมเท่านั้น ซึ่งตามหลักการ มันไม่น่าจะกินได้เยอะขนาดนี้

ทว่า ท้องของเจ้าหมาตัวนี้ยังคงแฟบเหมือนเดิม ราวกับมันหิวโซมาเป็นเวลาสามวันสามคืน

อู๋เป่ยเริ่มสนใจในตัวมันทันที เขารู้สึกว่าหมาตัวนี้ต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ๆ เขาจึงสั่งเนื้อย่างเพิ่มอีกหกสิบไม้ หรือประมาณสิบกิโลกรัม เพื่อดูว่ามันจะกินได้หมดหรือไม่