ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2197

สถานการณ์ของหลิ่วซานเซี่ยงดีขึ้นมาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถใช้พลังแห่งความรอบรู้ได้ แต่ในพื้นที่น้ำเย็นก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่ออิ่งของเขา

ชายชราถามอู๋เป่ยด้วยความเป็นห่วงเป็นใยว่า“เจ้าหนุ่ม ทำไมถึงโผล่มาอยู่ในแม่น้ำนี้ได้ล่ะ？”

อู๋เป่ยถูมือทั้งสองข้างและพูดว่า“ลุงครับ พวกเราถูกน้ำพัดมาจากต้นน้ำครับ”

ในช่วงเวลานี้เองหญิงสาวก็ถือเอาเสื้อคลุมขนแกะสีดำมาให้ ชายชรารับเสื้อคลุมมาแล้วสวมให้กับอู๋เป่ย พร้อมพูดว่า“อากาศมันหนาวมากแลว้ อยู่ด้านนอกแบบนี้จะเป็นหวัดง่าย ไปขึ้นรถกับลุงเถอะ”

อู๋เป่ยหันหน้าไปมองเห็นว่าห่างออกไปราว ๆ หลายสิบเมตรมีรถตู้สำหรับทำธุรกิจจอดอยู่ เมื่อพอมองดูการแต่งตัวของชายชรากับหญิงสาวก็รู้สึกว่าคล้ายกับสภาพแวดล้อมบนโลกมนุษย์

ไม่เพียงแต่รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะในตอนนั้นโลกก็เป็นเหมือนการสะท้อนจากจักรวาลหลักอยู่แล้ว ทั้งสองฝั่งจะมีอะไรคล้ายกันก็ไม่น่าแปลกใจ

เขาไม่อยากรบกวนใครจึงพูดว่า“ลุงครับ ขอบคุณมากนะครับ แต่เสื้อผ้าผมเปียกหมดเลย เดี๋ยวจะทำรถของลุงสกปรกครับ”

ชายชรา “ฮ่าฮ่า”หัวเราะออกมา“ถ้าสกปรกก็แค่ให้คนมาทำความสะอาดก็ได้ แต่ถ้านายไม่กลัวป่วย อาจจะต้องเข้าโรงพยาบาลเลยนะ” เมื่อพูดจบก็จูงมืออู๋เป่ยกับหลิ่วซานเซี่ยงขึ้นไปบนรถตู้พร้อมกัน

พอขึ้นรถชายชราก็เปิดเครื่องทำความร้อนอุณหภูมิในรถก็อุ่นขึ้นอย่างรวดเร็ว

ชายชรานั่งที่เบาะคนขับ ส่วนหญิงสาวนั่งที่เบาะข้างคนขับ เธอมองสำรวจอู๋เป่ยด้วยความอยากรู้ รู้สึกว่าเสื้อผ้าที่เขาใส่ดูไม่เหมือนเสื้อผ้าสมัยใหม่เลย

พออุณหภูมิในรถอุ่นขึ้น อู๋เป่ยก็ถอดเสื้อคลุมออก ตอนนี้เขาเริ่มปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมของจักรวาลหลักเจิ้นตั้นได้แล้ว และพลังในร่างกายก็ค่อย ๆ ฟื้นคืนมา

“ลุงครับ ขอบคุณมากจริง ๆ” เขาพูดและยิ้มไปพร้อมกัน

ชายชราหัวเราะและพูดว่า“แค่ช่วยเล็กน้อยเอง ไม่ต้องเกรงใจหรอกเจ้าหนุ่ม เมื่อลุงฟังสำเนียงของคุณรู้สึกว่าสำเนียงนั้น ดูแข็ง ๆ แปลก ๆ นะ หรือว่าเป็นชาวต่างชาติ？”

ถึงแม้ว่าภาษาที่ใช้ในที่นี่จะคล้ายกับภาษาบนโลกมนุษย์ แต่ก็ยังมีความแตกต่างพอสมควร อู๋เป่ยยังอยู่ในช่วงเวลาแห่งเรียนรู้ จึงมีปัญหาเรื่องสำเนียงอยู่บ้าง

อู๋เป่ยจึงบอกว่า“ลุงครับ ผมไปเรียนต่างประเทศมาหลายปี ไม่ค่อยได้พูดภาษาบ้านเกิด เลยฟังดูแข็ง ๆ ไปหน่อยครับ”

ชายชราไม่ได้สงสัยอะไร เพราะว่าหลังจากที่ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักหนึ่งภาษาของอู๋เป่ยก็ค่อยๆดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นเรื่อย ๆ

ชายชราถามว่า“เจ้าหนุ่ม บ้านของพวกคุณอยู่ที่ไหน ลุงเองก็กำลังจะกลับบ้านอยู่พอดี ถ้าอยู่ทางเดียวกันจะได้ไปส่งพวก คุณ”

อู๋เป่ยตอบว่า“ไปส่งพวกเราที่โรงแรมก็ได้ครับ”

เมื่อถึงโรงแรมเขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่มีเงินของโลกนี้เลย จากนั้นก็ล้วงไปเจอมีดสั้นเล่มหนึ่งในตัว ซึ่งเป็นอาวุธจาก จักรวาลหลักเจิ้นตั้นในโลกฆราวาสแบบนี้ นับได้ว่าเป็นของล้ำค่าระดับสมบัติชิ้นหนึ่งเลยทีเดียว

เขายื่นมีดสั้นให้ชายชราพลางพูดว่า“ลุงครับ ขอบคุณมากที่เมตตาช่วยพวกเรา ผมไม่มีอะไรจะตอบแทน ขอให้มีดสั้นเล่มนี้เป็นของขวัญแทนคำขอบคุณนะครับ”

ชายชรารับมีดมา แล้วก็ถูกความประณีตงดงามของมันดึงดูดเข้าเต็ม ๆ เขาเองก็เป็นนักสะสมของเก่าตัวยง ศึกษาของลายครามและวัตถุโบราณมานาน ทันทีที่เห็นก็อุทานด้วยความตกใจ“มีดเล่มนี้มาจากที่ไหนกัน？”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า“ผมก็ไม่แน่ใจชัดเจนครับ ผู้ใหญ่ในบ้านให้มาน่ะครับ”

ชายชรารีบพูดว่า“ของแบบนี้มันล้ำค่าเกินไป ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกนะ เจ้าหนุ่ม”

อู๋เป่ยยกมือขยี้จมูกเล็กน้อยและพูดว่า“ลุงครับ ไม่ต้องเกรงใจนะครับ ตอนนี้ผมลำบากหน่อย ตอนตกน้ำกระเป๋าสตางค์กับบัตรธนาคารก็หายหมดเลย ตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวเลยครับ เลยอยากขอยืมเงินคุณลุงสักหน่อย มีดเล่มนี้ถืออเป็นของค้ำประกันก็แล้วกัน”

ชายชราหัวเราะและพูดว่า“ถ้าคุณจะยืมเงิน ก็แค่บอกข้าเดี๋ยวจะให้ยืม ไม่ต้องเอาของมาค้ำหรอก”

หญิงสาวรีบพูดขึ้นว่า“คุณปู่ พวกเราไม่ได้สนิทกับเขานะคะ ยังไงก็เก็บมีดเล่มนี้ไว้ดีกว่า” ความจริงแล้วเธอเองก็เป็นคนที่มีความรู้เรื่องของเก่า จึงมองออกทันทีว่ามีดเล่มนี้ไม่ธรรมดา

อู๋เป่ยพูดว่า“ใช่ครับลุง เราก็เพิ่งเจอกัน ไม่รู้จักกันมาก่อน แบบนี้น่าจะปลอดภัยที่สุดแล้วครับ”

แต่ชายชรากลับโบกมือแล้วพูดว่า“ลุงบอกว่าไม่ต้องก็คือไม่ต้อง เจ้าหนุ่ม ไหน ๆ ตอนนี้เธอก็ทำกระเป๋าสตางค์หาย ถ้า อย่านั้นไปพักที่บ้านลุงก่อน หลังจากนั้นค่อยหาทางแก้ปัญหาอื่น ๆทีหลัง”

อู๋เป่ยเพิ่งมาถึงโลกใบใหม่นี้ยังไม่รู้เรื่องราวอะไรชัดเจนเลย พอได้ยินดังนั้นก็รู้สึกดีใจอยู่ในใจและพูดว่า“ถ้าอย่างนั้นผมขอรบกวนลุงด้วยนะครับ”

ชายชราจะคืนมีดให้ แต่อู๋เป่ยยิ้ม แล้วพูดว่า“ลุงครับ ของสิ่งนี้ผมให้ลุงไปแล้ว ยังไงก็ต้องรับไว้นะครับ”

เมื่อชายชราเห็นว่าอู๋เป่ยตั้งใจจะมอบให้จริง ๆ ชายชราก็ยิ้มบาง ๆ แล้วพูดว่า“ถ้าอย่างนั้นลุงก็ไม่เกรงใจแล้วล่ะ ถึงบ้านเมื่อไหร่ ลุงก็จะมอบของขวั้ญเล็ก ๆ ให้เจ้าหนุ่มบ้างเหมือนกัน”

หญิงสาวรับมีดสั้นมาเล่นอย่างสนอกสนใจ ถือตรวจดูไปมาอย่างไม่อยากวางเลยทีเดียว

ชายชรายิ้มพร้อมกับแนะนำว่า“เจ้าหนุ่ม นี่คือหลานสาวของลุงเองชื่อซุนจื่อเหยียน เธอเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัย ตอนนี้ยังไม่ได้ทำงาน”

ซุนจื่อเหยียนพูดว่า“คุณปู่ หนูไม่ได้ไม่มีงานนะ หนูกำลังเริ่มทำธุรกิจต่างหาก”

ซุนจื่อเหยียนคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดว่า“ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับไปที่บ้านแล้วค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกที”

หลิ่วซานเซี่ยง ในขณะนั้นส่งเสียงผ่านจิตมาว่า“คุณชาย ไม่จำเป็นต้องเสียแรงเสียเวลาไปกับเรื่องเล็ก ๆ ของโลกฆราวาสแบบนี้หรอก”

อู๋เป่ยพูดผ่านกระแสจิตกลับไปว่า“นี่ไม่ใช่การเสียแรงเปล่า หลังจากที่ข้าได้เกิดใหม่บนโลกใบนี้ ยังไม่มีรากฐานอะไรเลย ดังนั้นตอนนี้จึงต้องเริ่มสร้างทรัพย์สินขึ้นมา”

หลิ่วซานเซี่ยง“ถ้าท่านต้องการเงิน แค่ขายเหรียญเซียนไม่กี่เหรียญก็พอแล้ว”

อู๋เป่ยพูดว่า“พูดอย่างนี้ก็ใช่ แต่ถ้าทำอย่างนี้ขึ้นมาก็อาจจะดึงดูดความสนใจของพวกที่จ้องจับตาอยู่ได้"

หลิ่วซานเซี่ยง “อืม แล้ววิธีของคุณชายสามารถหาเงินได้เร็วไหม？”

อู๋เป่ยพูดว่า“น่าจะเร็วอยู่นะ”

รถขับต่อไปประมาณยี่สิบนาทีก็เข้าสู่ถนนเก่าแห่งหนึ่งในเขตเมือง จากนั้นก็เลี้ยวเข้าไปยังคฤหาสน์แบบโบราณหลังหนึ่งที่อยู่ตรงหัวมุมถนน

คฤหาสน์หลังนี้มีขนาดใหญ่มากใหญ่กว่าบ้านทั่วไปถึงสองถึงสามเท่า ด้านในสร้างเป็นตึกสามชั้นและปลูกต้นไม้ดอกไม้ไว้เต็มไปหมดดูร่มรื่นน่าอยู่

เมื่อรถจอดเรียบร้อย ายชราพาอู๋เป่ยกับหลิ่วซานเซี่ยงเข้าไปนั่งในห้องรับแขก

ระหว่างทาง อู๋เป่ยได้ทราบว่าชายชรามีชื่อว่าซุนหางเหริน เดิมเคยเป็นผู้จัดการร้านค้าในตระกูลสวี่ ตอนนี้เกษียณแล้ว ใช้เวลาว่างสะสมของเก่า ของจุกจิกบางทีก็ขายออกบ้าง พอเลี้ยงชีพให้ครอบครัวได้สบาย ๆ

ส่วนซุนจื่อเหยียนเมื่อถึงบ้านก็รีบรับสายโทรศัพท์ แล้วรีบออกไปอย่างเร่งรีบ

อู๋เป่ย ซึงกระหายใคร่รู้เกี่ยวกับโลกฆราสาสนี้มาก จึงถามซุนหางเหรินว่ามีคอมพิวเตอร์ใช้ไหม

ปรากฏว่าในห้องหนังสือของซุนหางเหรินมีคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งและยังเป็นคอมสเปคสูงเสียด้วย

อู๋เป่ยนั่งลงทันที เริ่มค้นหาประวัติศาสตร์ของโลกนี้ เพื่อดูว่ามีอะไรแตกต่างจากโลกเก่าของเขาบ้าง

เมื่ออ่านไปได้ไม่นาน เขาก็อึ้งไปทันที โลกนี้แตกต่างจากโลกที่เขาเคยรู้จักอย่างสิ้นเชิง！