ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2283

เล่อเทียนเกาหัว “พี่ชาย ข้าไม่อยากกลับไป”

อู๋เป่ย“เจ้ามีอัญมณีอยู่ที่ตัว ถ้าถูกคนแย่งไปจะทำยังไง?”

เล่อเทียนคิดดูก็รู้สึกว่ามีเหตุผล เขาทอดถอนหายใจพูดว่า“งั้นก็ได้ขอรับ”

อู๋เป่ยพูดว่า“พอกลับถึงบ้าน เจ้าเอาอัญมณีให้คนที่บ้าน แต่อย่าบอกว่าข้าเอาให้นะ และอย่าบอกเรื่องที่เจออัญมณี เจ้าแค่บอกว่าเจอคนไม่ดีระหว่าง ข้าก็เลยมาส่งเจ้า”

เล่อเทียนพูดว่า“พี่อู๋วางใจ ข้าไม่พูดหรอก”

อู๋เป่ยพยักหน้า จากนั้นจึงใช้วิชาหลบเส้นทางตามคำสั่งของเล่อเทียน อู๋เป่ยส่งเขาไปยังเชิงเขาที่ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก มีป้อมยามสูง 100 เมตรอยู่เชิงเขา และมีบ้านเรือนหลายหลังสร้างขึ้นใกล้กับป้อมยามนั้น ทันทีที่ทั้งสองมาถึง กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทำความเคารพเล่อเทียน

“คุณชายเล่อเทียน ท่านกลับมาแล้ว!”

ก่อนหน้านี้เล่อเทียนเป็นเด็กน้อยน่ารัก แต่ตอนนี้กลับนิ่ง พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า“อืม”

??

ส่งเล่อเทียนเสร็จ อู๋เป่ยก็ไม่ได้คิดที่จะเข้าไป”เล่อเทียน พวกเราแยกกันตรงนี้นะ”

เล่อเทียนไม่อยากแยก จึงพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า“พี่อู๋ ท่านพักอยู่ที่บ้านข้าสักสองวันเถอะ ขอร้องล่ะ”

อู๋เป่ยกำลังจะพูด ทันใดนั้นก็มีเสียงชายหญิงดังมา คงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่สะใภ้ของเขาก่อนหน้านี้ล่ะ

เวลานี้เห็นอู๋เป่ย พวกเขาก็นึกถึงเรื่องที่ถูกทำร้าย ภายในใจก็เกิดความเดือดดาล เขารีบเรียกเสียงดังว่า“ใครก็ได้ รีบมาจับขโมยเร็ว!”

เขาเป็นคุณชายบนจวนนี้ คนรับใช้คนไหนจะไม่เชื่อฟัง? ทันใดนั้นก็มีคนสิบกว่าคนมาล้อมอู๋เป่ยไว้

เล่อเทียนร้อนใจ ตะโกนว่า“พวกเจ้าทำอะไร? พี่อู๋เป็นเพื่อนของข้า เป็นแขกพิเศษของจวนหยาง ถอยออกไปให้หมด!”

ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเด็ก ผู้ใหญ่พวกนี้ไม่สนใจคำพูดของเขาอยู่แล้ว กลับกันต่างมองไปทางลูกพี่ลูกน้องของเล่อเทียน

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ยังยืนบื้ออะไรกันอยู่? ไอ้นี่มันเป็นคนหลอกลวง มันหลอกคุณชายเล่อเทียน อีกอย่างยังเหิมเกริมลงมือทำร้ายข้าด้วย!”

เล่อเทียนมาขวางอยู่ตรงหน้าอู๋เป่ย“ใครกล้าก็ลองดู ใครจะกล้าเข้ามา!”

จากนั้นเขาก็จ้องลูกพี่ลูกน้องและพูดว่า“หยางเชาเสวียน ท่านกล้าสั่งให้พวกเขาลงมือ ข้าก็จะเอาเรื่องที่ท่านแย่งของล้ำค่าข้าไป ไปบอกท่านพ่อข้า!”

ได้ยินเล่อเทียนพูดแบบนี้ หยางเชาเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาพูดว่า“เล่อเทียน ของล้ำค่าอะไร?”

เห็นเขาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง เล่อเทียนโมโหมาก จึงพูดด้วยความเดือดดาลว่า“หยางเชาเสวียน ท่านไม่อายหรือ? ท่านกับภรรยาแย่งของล้ำค่าของข้าไป!”

หยางเชาเสวียนพูดว่า“เล่อเทียน ข้าว่าแล้วเจ้าถูกคนผู้นี้หลอก เขาต้องเอาของล้ำค่าของเจ้าไปแน่นอน ใช่ไหม?”

พูดจบ เขาก็ไม่รอให้เล่อเทียนพูด โบกมือให้ลงมือจัดการอู๋เป่ยทันที ต่อให้คนเหล่านี้สู้อู๋เป่ยไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แค่เขากับคนของตระกูลหยางสู้กัน เรื่องต่อจากนี้ก็ไม่ยากแล้ว!

“ช้าก่อน!”

เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามจะลงมือ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

เล่อเทียนได้ยินเสียงก็รีบหันกลับไปดู เขาพูดด้วยความดีใจว่า“ท่านพ่อ!”จากนั้นก็รีบวิ่งไปหา

ชายวัยกลางคนชื่อหยางกว่างลี่ ลูกชายไม่กลับบ้านสองวัน เขาเป็นห่วงมาก แต่เขาก็ยังทำท่าทีเคร่งขรึม ถามด้วยน้ำเสียงอึมครึมว่า“เจ้ารู้จักกลับบ้านด้วยหรือ

เล่อเทียนรีบพูดว่า“ท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรวิ่งออกไป ท่านตีข้าเลย”

หยางกว่างลี่ชะงักงัน ลูกชายคนนี้เป็นคนรั้น ไม่เคยฟังเขาเลย ถ้าเขาบอกให้ไปทางตะวันออก เขาก็จะไปทางตะวันตก ถ้าเขาบอกให้ปีนสูง เขาก็จะลงต่ำ