ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2286

ในตอนนี้อู๋เป่ยได้จากไปจากตระกูลหยางแล้ว เขามาที่ถ้ำศักดิ์สิทธิ์ชิงหลิงเพื่อหายาสมุนไพรและฝึกตน ไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกต่อไป ส่วนยาสมุนไพรที่หยางเช่อนำมาให้ เขาก็ไม่อยากรับแล้ว ไม่งั้นหยางกว่างอี้คนนั้นจะมาพูดจาเยอะแยะอีก เขาในฐานะนักปรุงยา ไปที่ไหนก็ได้รับการเคารพ ไม่จำเป็นต้องมาโดนดูถูกแบบนี้

อู๋เป่ยจากไปจากตระกুลหยางได้ไม่นาน ก็ถูกหยางกว่างลี่ตามมาทัน หยางกว่างลี่ถือถุงเก็บของอยู่ในมือ แล้วตะโกนจากไกลว่า “เพื่อนอู๋ ขอรอสักครู่!”

อู๋เป่ยบินด้วยความเร็วไม่เร็วนัก เขาหยุดลง ไม่นานหยางกว่างลี่ก็บินมาถึงตรงหน้า เขาทำหน้าขออภัยแล้วพูดว่า “เพื่อนอู๋ หยางกว่างอี้มันไร้มารยาทเกินไป พ่อของผมจะลงโทษมันแน่นอน ในถุงนี้เป็นยาสมุนไพรที่พ่อของผมได้มาจากโลกแห่งเซียนดาบ ยาสมุนไพรเหล่านี้สำหรับพวกเราแล้วไม่มีค่าอะไรมาก แต่ถ้าอยู่ในมือของเพื่อนอู๋ มันก็จะกลายเป็นยาอายุวัฒนะชั้นยอดได้”

อู๋เป่ย: “แบบนี้ไม่ดีหรอก?”

หยางกว่างลี่วางถุงเก็บของลงในมือของอู๋เป่ย แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เพื่อนอู๋ ท่านมีพระคุณต่อตระกูลหยางของผมอย่างใหญ่หลวง ยาสมุนไพรเล็กน้อยนี้จะเป็นอะไรไป ตระกูลหยางของผมในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ชิงหลิงแม้จะไม่ใช่อิทธิพลใหญ่อะไร แต่ก็พูดได้ เพื่อนอู๋หากต้องการความช่วยเหลือ สามารถใช้สิ่งนี้ติดต่อกับผมได้ตลอดเวลา”

อู๋เป่ยรับยันต์หยกสื่อสารจากเขา พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “งั้นก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะรับยาสมุนไพรเหล่านี้ไว้แล้วกัน”

หลังจากจากกันกับหยางกว่างลี่ อู๋เป่ยมาถึงเมืองบนภูเขาแห่งหนึ่ง เมืองภูเขานี้ไม่ใหญ่มาก แต่อาคารทุกหลังล้วนเก่าแก่ เต็มไปด้วยกลิ่นอายของชีวิตธรรมดา

เขาลงมาบนถนนสายหนึ่ง เห็นไม่ไกลมีโรงแรมแห่งหนึ่ง จึงเข้าไปพักที่โรงแรมเพื่อตรวจดูว่าตระกูลหยางส่งยาสมุนไพรอะไรมาให้บ้าง

สภาพแวดล้อมในห้องพักดีมาก อยู่ชั้นบนสุด ข้างนอกมีลานชมวิว บนลานชมวิวปลูกดอกไม้และต้นหญ้าไว้มากมาย

อู๋เป่ยตรวจดูถุงเก็บของ ข้างในมียาสมุนไพรมากกว่าร้อยต้น ยาสมุนไพรส่วนใหญ่พิเศษมาก น่าจะเป็นของเฉพาะจากโลกแห่งเซียนดาบ ยาสมุนไพรเหล่านี้ แม้จะเป็นระดับต่ำสุดก็เป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับหกในนั้นยังมีหลายอย่างที่เป็นยาแท้ด้วย ตระกูลหยางมอบยาสมุนไพรมากมายแบบนี้ให้เขา เห็นได้ชัดว่าต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา

เก็บยาสมุนไพรเข้าไปในตำรับโอสถต้าเชียน อู๋เป่ยก็ใช้ยาสมุนไพรที่มีอยู่ปรุงยาอายุวัฒนะเสริมเทพเร้นลับสองเตา เพื่อเสริมสร้างเทพลับห้าธาตุ

กินยาอายุวัฒนะสองเม็ด อู๋เป่ยฝึกตนไปสักพัก เวลาก็มาถึงตอนกลางคืน ตอนกลางคืนของเมืองภูเขานี้คึกคักมาก ทุกที่สว่างไสวด้วยแสงไฟ ไม่ไกลนักมีเสียงเพลงของนักร้องหญิงดังมา

อู๋เป่ยรู้สึกว่าเสียงดังรบกวน จึงเตรียมจะออกจากห้อง ไปหาโรงแรมที่เงียบสงบแห่งอื่น เขาพึ่งจะลงบันได ก็รู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวข้างหลัง จึงหันกลับไป เห็นชายหัวแบนคนหนึ่งลงมาบนลานชมวิวของเขา แล้วยิ้มให้เขา

อู๋เป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ที่นี่เป็นสถานที่ส่วนตัว ขอให้คุณออกไป”

คนนั้นลูบจมูกแล้วพูดว่า: “ลานชมวิวที่นี่ดีนะ นายน้อยของข้าจะมาจัดงานเลี้ยงสาวงามคนหนึ่งที่นี่ แกรีบไปให้พ้นที่นี่”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว: “นายน้อยของคุณจนขนาดนั้นเหรอ? กินข้าวด้วยกันยังไม่มีเงินไปร้านอาหาร?”

อีกฝ่ายขมวดคิ้ว: “แกรู้อะไร! นายน้อยของข้าทำตามใจตัวเอง ที่ไหนที่เขาชอบ แม้จะเป็นข้างถนนใหญ่ ที่นั่นก็เป็นที่ดี! พูดมากทำไม รีบไสหัวไป!”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า: “ได้ ผมกำลังจะไปอยู่แล้ว ที่นี่ให้คุณเถอะ” พูดจบ เขาก็เดินลงบันไดตรงไป

ผ่านไปหนึ่งนาที นายน้อยเสื้อเขียวคนหนึ่งพาสาวเสื้อแดงมาลงบนลานชมวิว บนลานชมวิวปลูกดอกไม้ไว้มาก ใต้แสงจันทร์ สภาพแวดล้อมดูดีจริงๆ

นายน้อยเสื้อเขียวยิ้มแล้วพูดว่า: “แม่นางชิง ที่นี่ไม่เลวใช่ไหม? วันนี้เวลานี้ ที่นี่ดีที่สุดแล้ว”

ผู้หญิงเกิดมาสวยมาก เธอยิ้มแล้วพูดว่า: “ที่ที่นายน้อยเลือก ธรรมชาติแล้วย่อมดีที่สุด”

ทั้งสองคนพึ่งจะนั่งลง ทันใดนั้นก็มีเงาคนหนึ่งปรากฏขึ้น แทรกเข้ามาตรงกลางพวกเขา มือขวายังโอบเอวเล็กของสาวน้อยไว้ด้วย

สาวน้อยร้องออกมาเบาๆ แต่ทันทีที่เธอได้กลิ่นหอมใสจากตัวอู๋เป่ย เธอก็สงบลงทันที ดวงตาสวยจ้องมองอู๋เป่ยอย่างพิเศษ

นายน้อยเสื้อเขียวโกรธมาก: “แกเป็นใครกัน?”

อู๋เป่ยตบหมวกของนายน้อยคนนี้หล่นลง จนนายน้อยเจ็บจนต้องกอดหัวร้องคราง

“ที่นี่เดิมทีก็เป็นที่ของผม เป็นคนของคุณที่ไล่ผมไป ถ้าเขาพูดจาดีๆ ผมอาจจะยอมก็ได้ แต่เขาไปไร้มารยาท ผมเป็นคนที่รับได้กับคำพูดดีๆ แต่รับไม่ได้กับการข่มขู่ ผมรอคุณมาเป็นพิเศษ”

คนที่ไล่อู๋เป่ยไปก่อนหน้านี้หน้าขาวไปด้วยความกลัว เขาร้องเสียงแหลมว่า: “แกหาตาย!”