ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 233

อู๋เป่ยเปิดการโจมตีหลินเทียนหวังโดยไม่ลังเล หมัดและเตะของเขาเร็วราวกับสายฟ้า ใช้พลังเต็มที่ของหมัดมังกรอู๋หลง

“บูมบูมบูม!”

หมัดของอู๋เป่ยเหมือนระเบิด รวดเร็วและรุนแรง และในทันที หลินเทียนหวังถูกบังคับให้บล็อกหมัดและเตะเจ็ดครั้ง ทันใดนั้น เขาก็ถูกเตะเข้าที่ใบหน้า ทำให้เขากระเด็นถอยหลังไปหลายเมตร

เขาตกใจและโกรธ เขาไม่เคยคิดเลยว่าในฐานะปรมาจารย์ขั้นเทพ เขาจะไม่สามารถต่อสู้กับอู๋เป่ยได้ มันเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่งสำหรับเขา

“อู๋เป่ย สมควรตาย!” เขาคำรามและพุ่งเข้าหาอู๋เป่ยเหมือนเสือที่ดุร้าย พยายามต่อสู้ประชิดตัวเขา

อู๋เป่ยหลบไปด้านข้างทันทีและในเวลาเดียวกัน สวี่จี้เฟยก็เข้าปะทะกับหลินเทียนหวัง ทั้งสองคนร่วมมือกันต่อต้านเขา และชั่วขณะหนึ่ง พลังชี่และลมก็โหมกระหน่ำ เฟอร์นิเจอร์ เครื่องใช้ และพื้นถูกทำลายทั้งหมด ทิ้งสถานที่ไว้อย่างยุ่งเหยิง

“แย่แล้ว แกต้องจ่ายค่าซ่อม!” อู๋เป่ยตะโกนด้วยความโกรธ

เขาวิ่งเข้าไปในห้องสมุดและดึงดาบยาวที่เขาเอามาจากดินแดนมรณะ ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว พลังงานของดาบพุ่งออกไปมากกว่าสิบเซนติเมตร ตัดไปทางหลินเทียนหวัง

เมื่อเห็นพลังดาบที่แหลมคม หลินเทียนหวังก็ตกใจและรีบหลบ แต่มันก็สายเกินไป หมัดปรารถนาของอู๋เป่ยไม่สามารถคาดเดาได้และเขาก็ตกหลุมพรางของอู๋เป่ย ไหล่ของเขาขาดไปครึ่งหนึ่งด้วยแสงดาบ!

กระดูกและเนื้อถูกเปิดเผย เลือดกระเซ็นไปทั่ว หลินเทียนหวังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาขาวราวกับกระดาษ

อู๋เป่ยคำรามด้วยความโกรธอีกครั้ง “ตายซะ!” เขากวัดแกว่งดาบของเขา และเมฆดาบก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา โปรยปรายลงมาที่หลินเทียนหวัง

หลินเทียนหวังสิ้นหวังและทำได้เพียงใช้แขนอีกข้างปิดกั้น

“แพละ!”

เลือดกระเซ็นไปทั่วขณะที่แขนข้างหนึ่งและหัวข้างหนึ่งลอยขึ้น หลินเทียนหวังตายแล้ว!

อู๋เป่ยมองไปที่เลือดทั่วพื้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีซีดด้วยความโกรธ นี่เป็นบ้านที่เพิ่งซื้อใหม่ เขาจะอาศัยอยู่ในนั้นได้อย่างไรหลังจากที่มันถูกพังยับเยินเช่นนี้?

สวี่จี้เฟยมองไปที่ดาบในมือด้วยความประหลาดใจและถามว่า “น้องชาย นี่คือดาบแบบไหน?”

อู๋เป่ยโยนดาบทิ้งและพูดว่า “มันคือดาบแดนมรณะ พลังของมันเพียงพอที่จะฆ่าเง็กเซียน หลินเทียนหวังไม่รอดแน่”

สวี่จี้เฟยยกนิ้วให้ “น่าประทับใจ! ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันเกรงว่าฉันคงไม่สามารถโค่นเขาลงได้”

จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “ฉันจะมีคนมาทำความสะอาดให้นายและฉันรับรองว่ามันจะกลับคืนสู่สภาพเดิม”

อู๋เป่ย “ขอบคุณนะพี่สาม ยังไงก็ตาม บ่ายวันนี้ถังจื่อยี่และฉันกำลังเลี้ยงอาหารค่ำพี่ใหญ่สวี่ พี่อยากจะเข้าร่วมกับเราไหม?”

สวี่จี้เฟยโบกมือของเขา “ไม่ ขอบคุณ พวกคุณจะคุยเรื่องธุรกิจกัน ฉันจะไม่ยุ่ง อย่างไรก็ตาม คิดให้ดีเกี่ยวกับการยึดเมืองเค ฉันจะรอคำตอบจากนาย”

มันเริ่มสายไป สวี่จี้เฟยอยู่ข้างหลังเพื่อจัดการกับที่เกิดเหตุ ในขณะที่อู๋เป่ยขับรถไปพบกับถังจื่อยี่ พวกเขาตกลงที่จะรับประทานอาหารเย็นกับสวี่ปั๋วเหรินในช่วงบ่ายเพื่อหารือเกี่ยวกับเมืองเจียงหนาน

เวลา 16:30 น. อู๋เป่ยมาถึงร้านอาหารที่ค่อนข้างธรรมดาใกล้กับที่ว่าการมณฑล ราคาไม่สูงนัก แต่อาหารก็ราคาไม่แพงนัก

ถังจื่อยี่มาถึงแล้วและกำลังให้คำแนะนำกับเจ้าของร้านอาหาร

“จื่อยี่ เรากินข้าวที่นี่ไหม?” เขาถาม

ถังจื่อยี่พยักหน้า “คุณสวี่ เป็นคนเรียบง่ายและไม่ชอบความฟุ่มเฟือย ดังนั้นฉันจึงเลือกที่นี่โดยเจตนา ราคาไม่สูง แต่อาหารอร่อย”

อู๋อป่ย “ไม่เป็นไร แค่ดื่มชาก็ดีแล้ว พี่ใหญ่สวี่ จะไม่ดื่มในโอกาสนี้”

ถังจื่อยี่ “เราควรไปที่อื่นไหม?”

อู๋เป่ยส่ายหัวของเขา “ไม่จำเป็น พี่ใหญ่สวี่ ไม่ใช่คนแปลกหน้า เราอยู่ที่นี่กันเถอะ”

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที รถเพื่อการพาณิชย์ทั่วไปก็จอดที่ชั้นบน และสวี่ปั๋วเหรินก็ลงจากรถไปพร้อมกับผู้ติดตามสองคน

อู๋เป่ยกำลังรออยู่ที่ทางเข้า ทักทายด้วยรอยยิ้ม “พี่ใหญ่สวี่ มาแล้ว”

สวี่ปั๋วเหรินอารมณ์ดี พูดด้วยรอยยิ้มว่า “น้องชาย ฉันไม่ได้วางแผนที่จะมา ฉันมาที่นี่เพราะคุณเท่านั้น”

อู๋เป่ยหัวเราะ “ผมรู้ พี่ใหญ่สวี่ โปรดขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”

ในห้องส่วนตัวชั้นบนสวี่ปั๋วเหรินนั่งอยู่ในที่นั่งหลัก โดยมีอู๋เป่ยและถังจื่อยี่อยู่ขนาบข้าง รวมถึงลูกน้องจากทั้งสองฝ่ายมีเพียงเจ็ดคนที่โต๊ะ

สวี่ปั๋วเหรินเริ่มการสนทนาโดยพูดว่า “คุณหนูถัง ฉันได้ยินมาว่าคุณสนใจเมืองเจียงหนาน”

ถังจื่อยี่ยิ้ม “นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่เพื่อขอคำแนะนำจากคุณ ฉันไม่แน่ใจว่า ถังกรุ๊ปสามารถเข้าร่วมได้หรือไม่?”

สวี่ปั๋วเหรินหยิบถ้วยน้ำชาของเขา พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เดิมที จังหวัดเคของเราต้องการบริษัทอย่างถังกรุ๊ปเพื่อลงทุน แต่ด้วยการมีส่วนร่วมของอู๋เป่ย ฉันแนะนำให้คุณอย่าแตะต้องเมืองเจียงหนาน”

ถังจื่อยี่รู้สึกประหลาดใจ “คุณสวี่ ทำไมฉันแตะเมืองเจียงหนานไม่ได้?”

สวี่ปั๋วเหรินอธิบายสถานการณ์สั้นๆกับถังจื่อยี่ หลังจากได้ยินเช่นนั้น เธอรู้สึกเย็นลงที่สันหลังและเหงื่อเย็นไหลออกมา อู๋อป่ยขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดซับซ้อนเกินไปและเป็นเหมือนรังของแตน ใครกวนก็โดนต่อย

ปรากฎว่าผู้ถือหุ้นหลักของเมืองเจียงหนานคือ วั่งจงเหลียงเจ้าของว่านเซิง วั่งจงเหลียงอาศัยเงินทุนของเขา ก่อตั้งวั่นเซิ่งกรุ๊ปในเวลาเพียงสิบปี

ในเวลานั้น สินทรัพย์รวมของวั่นเซิ่งกรุ๊ปมีมากกว่าสามล้านล้าน โดยมีรายได้ต่อปีหลายแสนล้านและมีกำไรมากกว่าหนึ่งแสนล้าน มีส่วนร่วมในหลายสาขา เช่น โลหะ ถ่านหิน ปิโตรเคมี อสังหาริมทรัพย์ การเงิน ประกันภัย การบิน และอื่นๆ ทุกที่ที่มีเงินให้ทำ ที่นั่นคือวั่นเซิ่งกรุ๊ป

ในปีนั้นวั่นเซิ่งกรุ๊ป ถึงจุดสูงสุดด้วยมูลค่าตลาดรวมกว่าหนึ่งล้านล้านจากบริษัทจดทะเบียนห้าสิบเก้าแห่ง มีเงินสดกว่าสามแสนล้าน

วั่งจงเหลียงกลายเป็นบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดคนแรกและคนที่ห้าของเมืองเค ชื่อเสียงของเขาก็เลื่องลือไปทั่ว ในปีถัดมา โครงการเมืองเจียงหนานได้เปิดตัว ตามคำสั่งของวั่งจงเหลียง ยักษ์ใหญ่ด้านทุนจำนวนมากเข้ามาลงทุนสามร้อยล้านที่นี่และห้าร้อยล้านที่นั่น

อย่างไรก็ตามในปีต่อมา วั่งจงเหลียงเสียชีวิตกะทันหันและวั่นเซิ่งกรุ๊ปทั้งหมดก็พังทลายลง ผู้หญิงของเขาอพยพไปต่างประเทศและลูกชายของเขาเสียชีวิตบนถนนวั่นเซิ่งกรุ๊ป สูญเสียนายท้ายและตกอยู่ในความโกลาหล

สวี่ปั๋วเหรินเล่าต่อว่า “ก่อนการเสียชีวิตของวั่งจงเหลียง ยักษ์ใหญ่ด้านทุนหลายรายได้ยืมหุ้นฟิวเจอร์สของวั่นเซิ่งกรุ๊ปจำนวนมากจากตลาดหุ้น ซึ่งมีมูลค่าตลาดรวมประมาณหนึ่งล้านล้าน”

“จากนั้นพวกเขาก็ขายหุ้นมูลค่าหนึ่งล้านล้านในตลาดและทำเงินออกมากว่าเก้าแสนล้าน แต่หลังจากการเสียชีวิตของวั่งจงเหลียง ราคาหุ้นของบริษัทย่อยของวั่นเซิ่งกรุ๊ปที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์ดิ่งลง บริษัทมหาชนที่มีมูลค่าหนึ่งล้านล้านก่อนหน้านี้หดตัวลง เหลือไม่ถึงแสนล้าน สุดท้ายแล้ว ทุนยักษ์ใหญ่เหล่านั้นก็ใช้เงินไปเพียงสามหมื่นล้านเพื่อซื้อหุ้นคืนให้เพียงพอเพื่อกลับสู่ตลาดรองและมีกำไรสุทธิถึงเก้าแสนล้าน”

“มันยังไม่จบ คนเหล่านี้เองก็เป็นผู้ถือหุ้นของวั่นเซิ่งกรุ๊ปและพวกเขาก็จัดประชุมทันทีเพื่อสลายและทุบวั่นเซิ่งกรุ๊ปออกเป็นชิ้นๆ โดยยึดทรัพย์สินที่ดีที่สุดไว้ในมือของพวกเขาเอง ในที่สุด วั่นเซิ่งกรุ๊ปมีเพียงเปลือกที่ว่างเปล่าและหนี้ก้อนโต”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อู๋เป่ยว่า “ดังนั้นวั่นเซิ่งกรุ๊ปจึงถูกกลืนกิน และท้ายที่สุด ธนาคารก็ถูกทิ้งให้รับภาระ คนเหล่านี้มีไหวพริบและกล้าหาญอย่างแท้จริง!”

สวี่ปั๋วเหริน “เมืองหลวงไม่มีอารมณ์ มันโหดร้ายและไร้ความปรานี ผู้ที่ควบคุมมันก็ยิ่งไม่ใส่ใจ”

ถังจื่อยี่ “คุณสวี่ ปัจจุบันทรัพย์สินเหล่านี้เป็นของธนาคาร แม้ว่าเราจะซื้อมาเพื่อพัฒนา แต่ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับวั่นเซิ่งกรุ๊ปใช่ไหม?”

สวี่ปั๋วเหรินส่ายหัว “แน่นอนมันเกี่ยวข้องกัน ลูกหลานของวั่งจงเหลียงยังไม่สูญพันธุ์ เขายังมีหลานสาวในต่างประเทศซึ่งน่าจะอายุยี่สิบเอ็ดปีในปีนี้ หนึ่งในสามของหุ้นในเมืองเจียงหนานอยู่ในมือของเธอและธนาคารสามารถประมูลได้สองในสาม”