ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2371

ชายคนนี้เหมือนออกแรงจนหมดทั้งตัว คำรามต่ำๆ ว่า “แปดร้อยปีแล้ว ช่วยผมที!”

อู๋เป่ยพูดเสียงเรียบว่า “นี่เป็นคาถาที่ร้ายแรงมาก แค่แตะ ผมเองก็จะติดคำสาปไปด้วย”

“ฉันจะให้ของตอบแทน เอาไป!” เขาอ้าปากคายแหวนที่เปียกน้ำลายออกมาวงหนึ่ง ลอยพุ่งไปทางอู๋เป่ย

อู๋เป่ยหลบฉิวแล้วก้มลงไปดู ก่อนจะย่อตัวลงตรวจดู พบว่าแหวนมีพิษรุนแรงติดอยู่ พิษชนิดนี้แค่สัมผัสร่างกายก็ออกฤทธิ์ทันที

เขาหัวเราะหยัน “ไอ้แก่ชั่ว คิดจะวางยาผม แล้วค่อยใช้ยาแก้พิษมาบีบให้ผมไปช่วยใช่ไหม?”

ชายในผนังหินตะคอกว่า “ช่วยผมเถอะ ของในแหวนทั้งหมดเป็นของคุณ!”

อู๋เป่ยหยิบของเหลวชนิดหนึ่งออกมาราดลงบนแหวน นี่คือน้ำยาแก้พิษที่เขาปรุงเอง ทันใดนั้นก็มีควันสีเขียวลอยขึ้นจากแหวน พิษที่เกาะอยู่ถูกชะล้างหายไป

คราวนี้เขาจึงหยิบแหวนขึ้นมา พบว่าภายในมีเงินเซียนหลายล้านล้าน เหรียญมหามรรคากว่า 4 แสนล้าน ยังมียาอายุวัฒนะจำนวนมาก อาวุธระดับเต๋า ยันต์เวท และของประเภทเดียวกันอีกไม่น้อย

“ดูท่าวิชายุทธของคุณไม่ธรรมดา” อู๋เป่ยเอ่ย

อีกฝ่ายตอบ “ผมอยู่ในขอบเขตแห่งเต๋าขั้นที่หก รีบช่วยผมเถอะ!”

อู๋เป่ยเก็บแหวน แล้วเอื้อมมือไปทางเขา อีกฝ่ายก็พยายามยื่นมือที่ถูกหินหุ้มอยู่ออกมา จับมืออู๋เป่ยแน่นแล้วออกแรงดึงเข้าข้างในสุดแรง

เขาออกแรงดึงพลางตะโกนว่า “เข้ามาสิ!”

แต่ไม่ว่าเขาจะดึงยังไง เท้าอู๋เป่ยก็เหมือนถูกตอกติดพื้น ไม่ไหวติง เขาพูดอย่างเยือกเย็นว่า “คาถานี่ทำอันตรายผมไม่ได้”

สิ้นคำ เขาปล่อยคำสาปเน่าเปื่อยออกไป มือของผู้แข็งแกร่งระดับขอบเขตแห่งเต๋าขั้นหกเริ่มผุพัง ก่อนที่ทั้งร่างจะเน่าเปื่อยจนกระดูกกลายเป็นเศษผง เนื้อกลายเป็นเถ้า และพลังชีวิตของเขาถูกอู๋เป่ยดูดซับไปจนหมด

ในตอนนั้น หินก็เริ่มลามมาถึงมืออู๋เป่ย ทว่าพอสัมผัสได้ถึงพลังคำสาปในตัวอู๋เป่ย มันก็ถอยร่นกลับไปเอง

อู๋เป่ยกลับสอดมือเข้าไปในผนังหิน อักขระยันต์เหมือนลูกอ๊อดค่อยๆ ซึมผ่านผิวหนังของเขา ไหลไปถึงประตูเทพ

นี่คือค่ายกลที่ไม่ด้อยกว่าคำสาปเน่าเปื่อย มีชื่อว่า ค่ายกลจองสวรรค์ ใช้สรรพสิ่งเป็นกำลังพันธนาการศัตรู พร้อมดูดซับพลังของฝ่ายตรงข้ามอย่างต่อเนื่อง ฉวยใช้แรงของฝ่ายตรงข้ามย้อนกลับไปเล่นงานเขา จัดเป็นค่ายกลที่ชั้นเชิงสูงยิ่ง ค่ายกลนี้ก่อร่างด้วยคาถา เป็นมหาค่ายที่ผสมผสานคุณลักษณะของค่ายกลและคาถาเข้าด้วยกัน

เมื่ออู๋เป่ยเรียนรู้ค่ายกลจองสวรรค์แล้ว ร่างก็ก้าวเข้าสู่ผนังหิน เคลื่อนตัวไปในผนังหินอยู่พักหนึ่ง ก็เข้าสู่ถ้ำจวนแห่งหนึ่ง ถ้ำจวนกว้างใหญ่ เบื้องหน้ามีสระขนาดมหึมา ในสระมีของเหลวสีดำที่เหมือนมีชีวิตกำลังกลิ้งกลอกไปมา

ห่างจากสระไปหลายร้อยเมตร ผนังหินถูกเจาะเป็นโพรงสูงประมาณสองเท่าคน มีชายชราผอมกรังนั่งอยู่ภายใน เส้นผมแห้งกรอบ สีหน้าซีดเผือด ดวงตาปิดสนิท ที่หว่างคิ้วมีมวลของเหลวสีดำบิดตัวอยู่

อู๋เป่ยคาดว่า ผู้บำเพ็ญผู้นี้กำลังทุ่มเทแรงทั้งหมดในการหลอมกลั่นของเหลวสีดำนั่น แต่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร

เป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ทุกระยะทางหนึ่ง เขาจะเห็นผู้บำเพ็ญที่กำลังเข้าฌานอยู่คนหนึ่ง ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ทุกคนล้วนมีของเหลวสีดำชนิดนั้นเกาะตามตัว

นับดูแล้ว ภายในถ้ำจวนมีผู้บำเพ็ญที่กำลังเข้าฌานอยู่ถึงสิบสามคน อู๋เป่ยไม่เข้าไปรบกวน เขาเดินมาถึงขอบสระ จ้องมองของเหลวสีดำในนั้น พึมพำว่า “นี่มันอะไรกัน?”

ผิวของของเหลวสีดำนั้นเรียบลื่น สะท้อนเงาของเขาอยู่ ทันใดนั้น เงาของเขาในสระกลับเคลื่อนไหว มวลของเหลวผุดขึ้นรวมตัวเป็นรูปร่างอู๋เป่ย แล้วยิ้มแสยะใส่เขา

อู๋เป่ยสะดุ้งโหยง รีบถอยออกไป แต่ร่างมนุษย์ที่ทำจากของเหลวนั้นก็ย่างเท้าออกจากสระ เดินเข้าหาเขาทีละก้าว