ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2388

หลี่เหลียงซาน: "ผมก็ไม่แน่ใจ เจอโดยบังเอิญใต้ดิน ของชิ้นนี้แน่ๆ มาจากจักรวาลหลัก เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันมาโผล่ในจักรวาลเจิ้นตั้นได้ยังไง"

อู๋เป่ยเปิดดวงตาแห่งมิติ เห็นว่าภายในลูกแก้วนั้นซ่อนโลกทั้งใบเอาไว้ เขาเก็บอาการไว้ เอ่ยว่า: "ลูกแก้วนี้ยังมีประโยชน์กับคุณอยู่ไหม"

หลี่เหลียงซาน: "ตั้งแต่มาถึงแดนเซียนหยวนซือ มันก็แทบไม่มีประโยชน์กับผมแล้ว ถ้าคุณชอบ ผมยกให้ได้ แต่คุณต้องเอาร่างนั้นมาให้ผมด้วย"

อู๋เป่ยครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วว่า: "ผมจะลองดู ถ้าผมขอเอาร่างนั้นมาได้ จะเอามาแลกกับลูกแก้วเม็ดนี้"

เจ้ามารหัวเราะแล้วว่า: "เจ้าช่างซื่อสัตย์จริง ไม่ได้ใช้พลังมหาศาลแย่งลูกแก้วไป แถมยังยอมช่วยผมอีก"

อู๋เป่ย: "ผมบอกแล้วล่ะ กับคุณผมไม่คิดจะโกหก อีกอย่าง เราก็เป็นคนบ้านเดียวกัน มาจากจักรวาลเจิ้นตั้นเหมือนกัน"

หลี่เหลียงซาน: "คุณชื่ออู๋เป่ยใช่ไหม? ก่อนที่ผมจะมาไม่เคยได้ยินชื่อคุณ ดูท่าคุณคงเพิ่งมาทีหลัง"

อู๋เป่ย: "คุณมาถึงจักรวาลหลักตั้งแต่เมื่อไหร่"

หลี่เหลียงซาน: "กว่าพันปีก่อน นานมากแล้ว ตลอดพันกว่าปีนี้ พลังยุทธ์ของผมไม่ก้าวหน้าเลย เอาแต่พเนจรไปทั่ว"

อู๋เป่ย: "คุณรอผมที่นี่ก่อน ผมจะไปถามเรื่องร่างนั้นมา"

อู๋เป่ยไปหา หลี่ชุนหรู แล้วถามถึงร่างนั้น หลี่ชุนหรูกล่าวว่า: "เรื่องนี้ฉันรู้ ร่างที่ว่าเหมือนจะเป็นทารวจิตวิญญาณที่ถือกำเนิดในยุคโบราณ และถูกเก็บรักษามาจนถึงปัจจุบัน แต่ทารวจิตวิญญาณนี้ทรงพลังมาก วิญญาณทั่วไปควบคุมมันไม่ได้ พอเข้าไปกลับถูกมันดูดกลืนเสียเอง"

อู๋เป่ย: "อันตรายหรือไม่ นั่นเป็นเรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับเรา ชุนหรู เอาร่างนี้ออกมาได้ไหม"

หลี่ชุนหรูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วว่า: "ฉันจะลองดูนะ พี่เป่ย พ่อฉันกำลังอยากพบคุณ เดี๋ยวฉันพาไปพบสักหน่อยได้ไหม"

อู๋เป่ยยิ้มถาม: "เรื่องของพวกเรา คุณพ่อของคุณรู้หมดแล้วหรือ"

หลี่ชุนหรูพยักหน้า: "เขาน่ะ ตอนแรกได้ยินว่าเราผู้หญิงสามคนจะแต่งกับผู้ชายคนเดียว ถึงกับทำหน้าบูดบึ้งสุดๆ ทีหลังเขาส่งคนไปสืบเรื่องคุณ พอรู้เข้า ก็เร่งฉันให้รีบเชิญคุณมาที่สำนักกระบี่เซียนในฐานะแขกผู้มีเกียรติ"

อู๋เป่ยยิ้มกล่าวว่า: "ได้ ผมจะไปคารวะคุณอาสักหน่อย"

หลี่ชุนหรูพาอู๋เป่ยมายังลานบ้านไม่ใหญ่นัก ในนั้นมีชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนรถเข็น ขาทั้งสองข้างหายไป ตรงบาดแผลมีหมอกพิษสีดำลอยคลุ้ง ดูท่าว่าถูกพิษประหลาดร้ายแรงเล่นงาน

เมื่ออู๋เป่ยเข้ามา ชายวัยกลางคนนั้นหันมามอง แล้วยิ้มถามว่า: "ใช่คุณชายอู๋หรือไม่"

หลี่ชุนหรูรีบพูดว่า: "พี่เป่ย นี่คือพ่อของฉัน หลี่หยวนซิง"

อู๋เป่ย: "ผมเองครับ ขอคารวะคุณอา"

หลี่หยวนซิงยิ้มกล่าวว่า: "คุณก็มาเสียที แชมป์งานประชุมยอดวีรบุรุษ อันดับหนึ่งแห่งรายชื่อเซียนน้อย แถมเพิ่งพิชิตอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งโลกเซียนโยวเทียน หลินชงเซียวมาอีก"

อู๋เป่ย: "คุณอาชมเกินไปแล้ว"

จากนั้นเขามองไปที่ขาของหลี่หยวนซิง แล้วถามว่า: "คุณอาถูกพิษอะไร ดูเหมือนต้องคอยกดพิษไว้ตลอดเวลา"

หลี่หยวนซิงเอ่ยเรียบๆ ว่า: "ผมถูกพิษร้ายอันดับหนึ่ง ดอกกัดกระดูก พิษนี้ไม่มีโอสถใดแก้ได้ มีแต่ต้องอาศัยพลังยุทธ์คอยกดไว้ สิบปีก่อนผมยังมีเท้าทั้งคู่ ตอนนี้ช่วงน่องเหลือแค่ครึ่งเดียว เน่าผุไปหมดแล้ว"

อู๋เป่ย: "ตัดให้สูงกว่านี้ก็ไม่ช่วยหรือ"

สำหรับผู้ฝึกพลังยุทธ์ หากแขนขาขาด ยังมีวิธีให้มันงอกใหม่ได้

หลี่หยวนซิงส่ายหัว: "พิษเพิ่งออกอาการที่ส่วนล่างสุดเท่านั้น แต่พิษได้แพร่ไปทั่วทั้งร่างของผมตั้งนานแล้ว ตัดก็ไร้ประโยชน์"

อู๋เป่ย: "ที่ว่ารักษาไม่ได้ด้วยโอสถ ผมว่าไม่แน่ ผมยินดีลองดู จะปรุงโอสถถอนพิษหนึ่งเตาให้คุณอา"

หลี่หยวนซิงสะดุ้งในใจ: "โอ้ พิษอย่างของผมมีทางถอนได้หรือ"

อู๋เป่ย: "ตามทฤษฎีแล้วรักษาไม่ได้ แต่หลอกล่อให้พิษไหลออกได้"