ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2393

อู๋เป่ยถอนหายใจแผ่วๆ “ดูท่าว่าผมคงต้องระวังตระกูลเทียนไว้แล้วครับ”

เจียงชูเหยียน “คุณชายมีแผนอย่างไรต่อคะ?”

อู๋เป่ย “ผมจะพาครอบครัวของผมไปอยู่ที่ที่ปลอดภัย ขอแค่พวกเขาปลอดภัย ผมก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้วครับ”

เจียงชูเหยียน “แล้วความปลอดภัยของคุณชายล่ะคะ?”

อู๋เป่ยยิ้ม “ต่อให้ฝั่งตรงข้ามอยู่ระดับเต๋าชั้นที่สิบ ผมก็ยังหนีรอดได้ ผมไม่กลัวพวกเขาจะเล่นงานผมหรอกครับ”

เจียงชูเหยียน “ถ้าอย่างนั้น ฉันมีข้อเสนออยู่อย่างหนึ่งค่ะ”

อู๋เป่ยถามว่า “ความคิดอะไรหรือครับ?”

เจียงชูเหยียน “เรื่องนี้แม้จะทำให้ตระกูลเทียนหงุดหงิด แต่ไม่น่าจะถึงขั้นเปิดศึกใหญ่ อย่างมากก็ลอบลงมือปองร้ายคุณชายเท่านั้น ถ้าอย่างนั้น คุณชายพาครอบครัวไปยังชั้นที่สองของแดนเซียนหยวนซือจะดีกว่าค่ะ”

อู๋เป่ยนึกขึ้นมา “ยังมีพื้นที่ชั้นที่สองด้วยหรือครับ?”

เจียงชูเหยียนยิ้ม “จริงๆ แล้วแดนเซียนหยวนซือในตอนแรกถูกบุกเบิกโดยปรมาจารย์แห่งเต๋า ก็คือมิติที่พวกเราอยู่ตอนนี้ ต่อมาเมื่อท่านก้าวเข้าสู่ขอบเขตแห่งความโกลาหล ก็ได้ขยายเพิ่มเป็นพื้นที่ชั้นที่สอง เรียกว่า หยวนสือซั่งจิ้ง ส่วนที่เราอยู่ปัจจุบันเรียกว่าหยวนสือเซี่ยจิ้งค่ะ”

อู๋เป่ย “ในหยวนสือซั่งจิ้งนี่ ที่อยู่กันล้วนเป็นพวกบุคคลชั้นใหญ่ใช่ไหมครับ?”

เจียงชูเหยียนส่ายหัว “ก็ไม่ถึงขนาดนั้น เพียงแต่สภาพแวดล้อมในแดนชั้นบนดีกว่า จึงเอื้อต่อการเกิดอัจฉริยะ พอสะสมยาวนานเข้า ที่นั่นเลยกำเนิดมหาอำนาจมากมาย แต่ไม่ว่าแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ยังเทียบอิทธิพลของภูเขาปฐมกาลไม่ได้หรอกค่ะ”

“แดนชั้นบนก็มีภูเขาปฐมกาลด้วยหรือครับ?”

เจียงชูเหยียน “ภูเขาปฐมกาลเป็นชื่อที่คนนอกเรียกกัน ภายในเราจะแยกว่าเป็นตำหนักบนกับตำหนักล่าง พวกเราเป็นตำหนักล่าง ส่วนหยวนสือซั่งจิ้งคือฝ่ายตำหนักบน สองฝ่ายไม่ขึ้นต่อกัน แต่โดยรวมแล้วตำหนักบนแข็งแกร่งกว่าค่ะ”

อู๋เป่ย “สองฝั่งไปมาหาสู่กันบ่อยไหมครับ?”

เจียงชูเหยียน “ไม่บ่อยนัก มีแต่ยามเกิดเหตุสำคัญจึงจะพบปะกัน จะมองว่าเป็นสองสำนักที่เกี่ยวดองกันก็ได้ค่ะ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น ทางตำหนักบนอาจไม่ยอมรับตัวตนของผมสินะครับ”

เจียงชูเหยียน “ก็ไม่ถึงกับไม่ยอมรับ เพียงแค่ไม่ถือว่าเป็นคนของพวกเขาเท่านั้นเอง แน่นอน หากคุณชายผ่านการทดสอบหลายอย่างของตำหนักบนได้ ก็จะมีสถานะเป็นพิเศษและได้รับความเคารพจากตำหนักบนเช่นกันค่ะ”

อู๋เป่ยยิ้มเจื่อน “เป็นอันดับสามในรายชื่อเซียนใหญ่ก็ยังไม่พอหรือครับ?”

เจียงชูเหยียน “แน่นอนว่าได้ แต่ยังไม่พอหรอกค่ะ ที่เป็นที่เคารพสูงสุดทางนั้นจริงๆ คือปรมาจารย์ด้านปรุงยา เพราะสมุนไพรในตำหนักบนมีล้นหลาม จนถูกเรียกว่า ‘หมู่บ้านสมุนไพร’ ที่จริงปรมาจารย์แห่งเต๋าเองก็เป็นปรมาจารย์ด้านปรุงยา ดังนั้นฝ่ายตำหนักบนจึงให้ความสำคัญกับการปรุงยาเสมอมาค่ะ”

อู๋เป่ย “งั้นก็น่าแปลก ทำไมตำหนักล่างถึงไม่มีปรมาจารย์ด้านปรุงยาเยอะล่ะครับ?”

เจียงชูเหยียน “ก็คงเพราะมีเส้นแบ่งระหว่างบนล่าง อีกทั้งตำหนักบนเองก็ไม่อยากให้ตำหนักล่างเหนือกว่าพวกเขาในด้านนี้ด้วยค่ะ”

อู๋เป่ย “ดูท่า ผมคงต้องไปเยือนหยวนสือซั่งจิ้งสักครั้งแล้วล่ะครับ”

เจียงชูเหยียน “พอดีฉันได้รับคำสั่งให้ไปแดนชั้นบนเพื่อจัดซื้อยาอายุวัฒนะชุดใหญ่ ไปด้วยกันไหมคะ”

อู๋เป่ย “ไปจัดซื้อยาอายุวัฒนะหรือครับ？ ยาอายุวัฒนะของตำหนักล่าง ล้วนซื้อมาจากตำหนักบนหรือครับ？”

เจียงชูเหยียน “ที่เป็นระดับสูงหน่อย เก้าส่วนจากสิบมาจากตำหนักบน ท้ายที่สุดเราก็สายเดียวกัน ราคาจึงถูกกว่าที่อื่นอยู่บ้างค่ะ”

อู๋เป่ย “คราวนี้จะจัดซื้อยาอายุวัฒนะเป็นมูลค่าเท่าไหร่ครับ？”

เจียงชูเหยียน “ปริมาณมหาศาลค่ะ ที่ผ่านมาฉันแค่ไปสั่งจอง ทั้งหมดต้องใช้เวลาราวครึ่งปีจึงจะทยอยส่งมอบได้ และโดยมากก็มักส่งให้ไม่ครบตามที่ขอค่ะ”

“ส่งให้ไม่ครบงั้นหรือครับ？”

เจียงชูเหยียนพยักหน้า “โดยทั่วไปเราขอสักหนึ่งพันเม็ด ทางตำหนักบนก็ให้มาแค่หกร้อยถึงเจ็ดร้อยเม็ดค่ะ”

อู๋เป่ย “ดูท่า ยาอายุวัฒนะระดับสูงไม่เคยขายยากเลยสินะครับ”