ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2426

สวีเซียวรีบลุกพรวดขึ้นมายิ้มแย้มเดินเข้าไป ทักทายกันสองสามคำก่อนเชิญสวีฮุ่ยมานั่งด้วย แต่สวีฮุ่ยยิ้มปฏิเสธ

ทว่าปากสวีเซียวค่อนข้างกล่อมเก่ง คะยั้นคะยออยู่ไม่นาน สวีฮุ่ยก็ตกลง มานั่งที่ด้านขวาของหานปิงเหยียน

อู๋เป่ยยิ้มพูดว่า “สวีฮุ่ย วันนี้ผมเลี้ยง อยากกินอะไรสั่งได้ตามสบายครับ”

สวีฮุ่ยรีบโบกมือ “ไม่ต้องหรอกค่ะ อะไรก็ได้”

สวีเซียวว่า “งั้นเดี๋ยวผมสั่งให้ก็แล้วกัน”

สี่คนสั่งกับข้าวหกอย่างหนึ่งซุป แล้วก็มีขนมแป้งอบโรยงาชิ้นเล็กๆ มาด้วย คุยกันไปกินกันไป

สวีเซียวถามสวีฮุ่ยว่าเธอก็มากินเหมือนกันหรือเปล่า เธอบอกว่า “ฉันมีคูปองของร้านนี้ ลดได้เยอะ แต่ฉันมาคนเดียว ใช้คนเดียวมันดูเปลือง เมื่อกี้ยังลังเลอยู่ว่าจะเข้ามากินดีไหม”

พูดจบ เธอหยิบคูปองส่วนลดออกมา “เดี๋ยวตอนเช็คบิล ใช้อันนี้นะคะ”

อู๋เป่ยกวาดตามอง คูปองใบนี้ลดได้ตั้ง 750 บาท แค่ยอดเกิน 1,000 บาทก็ใช้ได้แล้ว

เขายิ้มว่า “ไม่เลวเลย งวดนี้ประหยัดไป 750 บาท ขอบใจมากนะสวีฮุ่ยครับ”

สวีฮุ่ยยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงฉันกินคนเดียวก็ไม่ได้ใช้คูปองนี้อยู่ดี”

ระหว่างที่ทั้งสี่กำลังกินอยู่ ก็มีผู้ชายสามหญิงสองมานั่งโต๊ะข้างๆ พูดกันเสียงดังลั่น ผู้ชายสองคนยังสูบบุหรี่ควันโขมง

มีชายคนหนึ่งนั่งปุ๊บก็เริ่มคุยโม้โอ้อวด “เอ้อร์โกว เป่าเจ้อ ไม่ได้อวดนะ ครั้งก่อนไอ้ต้าหู่แถว ‘ถนนวัด’ ถ้าไม่ใช่พี่ปามาไกล่เกลี่ยนะ ฉันคงหักแขนมันไปข้างหนึ่งแล้ว!”

ผู้หญิงคนหนึ่งหัวเราะ “เฮียเซิงของฉันนี่แหละโหด ตัวพวกนั้นมันอะไรนักหนา!”

ไอ้เฮียเซิงคนนั้นคาบบุหรี่อยู่ พอหันมาก็ถุยน้ำลายใส่รองเท้าสวีเซียวพอดี เห็นเต็มตาแต่ทำหน้าตาเฉย เหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

สวีเซียวเดือดพล่าน “ตาบอดหรือไง!”

“เฮียเซิง” ลุกพรวดขึ้นมายืนจ้องสวีเซียวเขม็ง

สวีเซียวก็ไม่กลัว ลุกขึ้นตาม แถมสูงกว่าอีกนิดด้วย

“ไอ้หนู รู้ไหมกูเป็นใคร”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ “ไม่ว่าแกเป็นใคร การถ่มน้ำลายใส่คนอื่นมันเสียมารยาท ตอนนี้ขอโทษซะ ผมจะไม่เอาความ”

“ขอโทษ?” “เฮียเซิง” หัวเราะเย็นๆ “กูไม่รู้จักคำว่าขอโทษหรอกโว้ย!”

อู๋เป่ยก้าวเข้ามา คว้าหัว “เฮียเซิง” กดลงไปที่ขากางเกงของสวีเซียว บังคับให้มันเลียน้ำลายให้เกลี้ยง

“เฮียเซิง” ดิ้นสุดแรง แต่สู้แรงอู๋เป่ยไม่ไหว จำใจกลืนน้ำลายตัวเองลงท้องเข้าไป ยังสะอิดสะเอียนเองด้วยซ้ำ

ตอนนั้นเองอู๋เป่ยจึงปล่อยมือ พูดเรียบๆ “ไสหัวไปจากร้านอาหารซะ ไม่งั้นฉันจะกดหัวแกลงชักโครก!”

แรงที่อู๋เป่ยปล่อยออกมาเมื่อครู่ทำเอา “เฮียเซิง” ตกใจ เช็ดปากพลางเดินถอยออกไป พลางตะคอก “เดี๋ยวคอยดู!”

พอเฮียเซิงพาพวกออกไป สวีฮุ่ยก็ออกอาการเป็นห่วง “อู๋เป่ย เราไปกันเถอะ เขาคงไปหาเพื่อนมาช่วยแน่ๆ ค่ะ”

แต่หานปิงเหยียนไม่กังวลเลย “พวกกระจอกพรรค์นี้ พี่เป่ยของฉันมือเดียวซัดได้ตั้งห้าร้อย จะมากี่คนก็เท่านั้น”

สวีเซียวแสยะยิ้ม “ใช่ ไม่ต้องไปกลัวมัน มา กินต่อ”

พอกินกันเกือบเสร็จ อู๋เป่ยไปจ่ายเงิน จากนั้นทั้งหมดก็ออกจากร้านอาหาร

ทันทีที่ออกมา ก็มีคนเป็นสิบกว่าคนล้อมไว้ หนึ่งในนั้นก็คือ “เฮียเซิง” เมื่อครู่นี่เอง คราวนี้แต่ละคนมีทั้งไม้และมีดสั้นในมือ แววตาไม่เป็นมิตรสักคน

“เฮียเซิง” พูดเสียงเย็น “ไอ้หนู มึงกินขี้หมากองนี้ให้เกลี้ยง กูจะปล่อยไปสักครั้ง!” ว่าแล้วก็ชี้ไปที่ขี้หมาเหลวๆ สีดำคล้ำกองหนึ่ง เห็นชัดว่าเขาตั้งใจเอามาวางไว้

อู๋เป่ยมองแวบเดียว ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันปล่อยแกไปแล้ว แกยังกล้ากลับมาอีก งั้นก็ได้ ฉันจะจัดให้ตามที่แกอยาก”