ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 246

ติงมั่วพูดขึ้นว่า “ผู้ที่มีแนวคิดบุกเบิกศิลปะการต่อสู้เท่านั้น ถึงจะคู่ควรกับการได้เป็นปรมาจารย์ชั้นสูงผู้ยิ่งใหญ่ ฉันเองทำได้ไม่ถึงขั้นนั้น แล้วทำไมคุณถึงยังเรียกผมว่าปรมาจารย์อีกเล่า? หรือคุณจะเยาะเย้ยที่ผมไม่ได้มีแนวคิดที่จะบุกเบิกศิลปะการต่อสู้ใช่ไหม?”

เซียไท่หูแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว อารมณ์ของปรมาจารย์ชั้นสูงท่านนี้ช่างน่าแปลกยิ่งนัก?

อู๋เป่ยกระแอมขึ้นและพูดว่า “เหล่าติง เขาสรรเสริญเยินยอคุณต่างหากเล่า”

ติงมั่วสบถใส่และพูดว่า “ผมไม่ต้องการให้ใครมาสรรเสริญเยินยอ”

เซียไท่หูปาดเหงื่อและรีบพูดต่อว่า “ใช่ครับ ใช่ครับ เป็นความผิดพลาดของผมเอง จากนี้ผมจะแก้ไขให้ดีขึ้นครับ”

อู๋เป่ยพูด “ไท่หู นายไปเก็บข้าวของเถอะ เดี๋ยวต้องออกเดินทางไปพม่าแล้ว จริงสิ ติงเหยียเป็นผู้ชำนาญทาง เขาจะเดินทางไปพร้อมกับฉันด้วย”

เมื่อได้ยินว่าการเดินทางในครั้งนี้มีปรมาจารย์ชั้นสูงเดินทางไปด้วยอีกหนึ่งคน เซียไท่หูจึงรู้สึกดีใจมากและพูดว่า “ถ้างั้นก็เยี่ยมไปเลย ผมรีบไปเตรียมตัวก่อนนะ”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เซียไท่หูก็กลับเข้ามา และเชิญให้อู๋เป่ยกับติงมั่วออกไปขึ้นรถ ยานพาหนะจำนวนยี่สิบสี่คันต่อแถวยาวเป็นหางว่าว โดยต่างขับมุ่งหน้าไปทางชายแดน

รถคันที่อยู่ตรงกลางเป็นคันที่ อู๋เป่ย ติงมั่ว และเซียไท่หูนั่งโดยสารอยู่

เซียไท่หูพูดขึ้นว่า “อู๋เหยีย พอถึงพม่าแล้ว บุคคลแรกที่พวกเราจะไปพบนั้นคือ นายพลอันอี้ นายพลอันอี้มีกองกำลังพลติดอาวุธอยู่หลายหมื่นนาย มีรถถัง เครื่องบิน ปืนใหญ่ เป็นกองกบฏติดอาวุธที่ค่อนข้างมีความแข็งแกร่งอย่างมากในพื้นที่นี้”

อู๋เป่ย “ฉันว่านายพลอันอี้ผู้นี้ต้องมีอัญมณีจำนวนไม่น้อยอยู่ในมือใช่ไหม?”

เซียไท่หูพยักหน้า “มีเยอะมาก ผมเคยไปที่โกดังของเขา ด้านในเต็มไปด้วยอัญมณีมากมาย โอ่อ่าหรูหรากว่าวิลล่ามรกตของผมเยอะเลย”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เขาก็เริ่มสงสัยและพูดว่า “นายพลอันอี้ปฏิบัติตนเป็นคนที่ดูน่าเชื่อถือ ข้างกายเขามีบอดี้การ์ดที่เก่งกาจมากอยู่สองคน ซึ่งไม่ใช่คนดี เมื่อสองสามครั้งที่แล้ว เหมือนพวกเขาจะพุ่งเป้ามาที่ผมด้วย”

อู๋เป่ย “ห่ะ? พลังยุทธ์ขั้นอะไรนะ?”

เซียไท่หู “หนึ่งในนั้นน่าจะเป็นยอดฝีมือชั้นพรสวรรค์ ส่วนอีกคนยังไม่เคยลงมือมาก่อน ผมเลยเดาไม่ออก แต่เดาว่าอย่างน้อยก็น่าจะต้องเป็นชั้นพรสวรรค์นั่นแหละ”

“แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องพุ่งเป้ามาที่นายด้วยหล่ะ?”

เซียไท่หูฝืนยิ้ม “ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีอาจเป็นเพราะผมไปขัดหูขัดตาพวกเขาก็ได้ พลังยุทธ์ขั้นสูงขนาดนี้ ผมจะไปอยู่ในสายตาเขาได้ยังไงกัน?”

อู๋เป่ยพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ถ้าครั้งนี้พวกเขายังมารบกวนนายอีกหล่ะก็ ฉันจะลงมือสั่งสองพวกเขาเอง”

แววตาเซียไท่หูเป็นประกาย เขาหัวเราะและพูดว่า “ขอบคุณมากครับอู๋เหยียที่ออกหน้าให้ผม!”

ระยะทางไกลมาก ขึ้นเขาลงห้วย และใช้ความเร็วในการขับรถไม่เยอะ พอตกบ่าย รถถึงได้แล่นผ่านพรมแดนและเข้าเขตชายแดนพม่า

หลังจากข้ามผ่านชายแดนไปแล้ว ยังต้องใช้เวลาขับรถอีกประมาณสามชั่วโมงกว่า ถึงจะเข้าสู่อาณาเขตของนายพลอันอี้ นายพลอันอี้เป็นขุนศึกผู้ยิ่งใหญ่ผู้หนึ่ง อายุอานามไม่น้อย ปีนี้อายุได้ห้าสิบเก้าปีแล้ว

ไม่นานนัก รถก็แล่นเข้าสู่เมืองเมืองหนึ่งที่อยู่ภายใต้การปกครองของนายพลอันอี้ เมืองนี้ให้ความรู้สึกราวกับเมืองเล็กๆ ในประเทศจีน แต่มีสไตล์แตกต่างกัน เพราะที่นี่มีบ่อนกาสิโน แถมยังมีแหล่งบันเทิงมากมายอีกด้วย

ช่วงระยะหลายปีมานี้เป้าหมายหลักของนายพลอันอี้ ไม่ได้อยู่ที่มรกตตั้งนานแล้ว เพราะเหมืองมรกตถูกขุดจนงวดไปหมดแล้ว เขาหันไปทำบ่อนกาสิโนและการท่องเที่ยวตั้งแต่สิบปีที่แล้วด้วยซ้ำ

ขบวนรถหยุดอยู่บริเวณหน้าโรงแรมที่มีชื่อว่า “ซินซื่อเจี้ย” ดูจากขนาดของโรงแรมแล้ว ใหญ่โตโอ่อ่าจริงๆ โซนโรงแรมมีทั้งหมดสิบชั้น มีพื้นที่หลายสิบเอเคอร์