ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2501

อู๋เป่ยพยักหน้าเบาๆ: "หัวหน้าสำนักผู้เฒ่าพูดมีเหตุผลนะครับ"

โจวฉีฝู: "ก่อนหน้านี้พวกเราได้รับศิษย์บางส่วนจากโดโจเฮเซเข้ามา ในกลุ่มนั้นก็มีหลายคนที่มีพรสวรรค์ดี ตั้งแต่ได้ฝึกตามสื่อการเรียนที่คุณเขียน ทุกคนก้าวหน้าอย่างมากครับ"

อู๋เป่ย: "งั้นก็ดีครับ"

โจวฉีฝู: "ช่วงสองสามวันนี้ คุณอยู่ที่สำนักศิลปะการต่อสู้ไปก่อน อย่างแรกคือรอข่าวจากเบื้องบน อย่างที่สองก็ช่วยสอนพวกผู้เรียนไปด้วยครับ"

อู๋เป่ยพยักหน้ารับคำ เขาเพิ่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติเสร็จแล้ว จึงไม่ต้องเรียนต่อชั้น ม.5 รอแค่ผลสอบออก เขาก็จะสมัครเข้ามหาวิทยาลัยเสินจิงทันที

วันนั้นเอง อู๋เป่ยได้เรียบเรียงคู่มือฝึกตนเล่มเล็กๆ อีกสองเล่ม คู่มือสองเล่มนี้ทำขึ้นสำหรับผู้เรียนที่มีแววเป็นพิเศษ ใช้เพื่อคัดเลือกและบ่มเพาะศิษย์หัวกะทิของสำนัก

พอค่ำ ผู้เรียนเลิกคลาส อู๋เป่ยก็ติดต่อกู้ชิงเหลียน พอรู้ว่าเธออยู่ที่มหาวิทยาลัยหยุนเจียงกำลังจะเลิกเรียน เขาจึงพูดว่า: "พี่สาว งั้นผมไปรับนะครับ"

สำนักศิลปะการต่อสู้เหลียนซานอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยหยุนเจียง อู๋เป่ยเดินเท้าไป ไม่นานก็ถึง หน้าประตูมหาวิทยาลัยหยุนเจียง นักศึกษาก็เข้าออกกันอยู่ กำลังเป็นช่วงเรียนอ่านเองตอนค่ำ เขาพอมาถึงหน้าประตู ก็เห็นกู้ชิงเหลียนยืนรออยู่ข้างประตู ข้างๆ เธอยังมีสวีเป่าเชียนยืนอยู่ด้วย

สวีเป่าเชียนถูกอู๋เป่ยควบคุมไว้แล้ว เขารีบก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเคารพและกล่าวว่า: "นายท่าน"

อู๋เป่ยเอ่ย ‘อืม’ แล้วถามว่า: "มาทำอะไร?"

สวีเป่าเชียน: "นายท่าน ผมได้รับข่าวมาว่าทางเรือนรองของตระกูลเกิดปัญหาบางอย่าง ถ้าผมสามารถฟื้นการบำเพ็ญเพียรให้กลับไปถึงขั้นที่แปดของเขตลับได้ในเวลาไม่นาน ผมก็มีโอกาสกลับไปสืบตำแหน่งซื่อจื่ออีกครั้งครับ!"

อู๋เป่ย: "ขั้นที่แปดของเขตลับ? ตอนนี้นายเพิ่งอยู่ชั้นที่สามของแดนลับ จะให้ทะลุทะลวงติดกันห้าขั้นในเวลาไม่นาน เกรงว่าจะไม่ง่ายนะครับ"

สวีเป่าเชียน: "นายท่าน จริงๆ ชาติก่อนผมเคยฝึกตนมาแล้ว คราวนี้กลับมาฝึกใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องยาก สิ่งเดียวที่ลำบากคือ วิชายุทธของตระกูลสวี่เวลาทะลุทะลวงชั้นที่สามของแดนลับและชั้นที่เจ็ด จะเจอภยันตรายใหญ่หลวง ผมเลยไม่กล้าทะลุทะลวงด้วยความประมาทครับ"

อู๋เป่ย: "อ๋อ ระหว่างทะลุทะลวงจะมีอันตราย แบบนี้น่าจะเป็นปัญหาของวิชายุทธที่นายฝึกตนอยู่นะครับ"

สวีเป่าเชียน: "ใช่ครับ เป็นปัญหาจากวิชายุทธของตระกูลสวี่ของผมเอง"

อู๋เป่ยมองเขาแล้วถาม: "อยากให้ผมช่วยยังไง?"

สวีเป่าเชียน: "นายท่านฝีมือไม่ธรรมดา บางทีอาจหาแนวทางช่วยผมได้ครับ"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: "ส่งวิชายุทธของตระกูลสวี่มาให้ผมดูหน่อย"

สวีเป่าเชียน: "งั้นไปที่ห้องทำงานของผมเถอะ ที่นั่นเงียบดีครับ"

อู๋เป่ย: "ไม่ต้อง ตอนนี้บอกผมเลย"

สวีเป่าเชียนจึงตอบว่า: "ก็ได้ครับ" แล้วเขาใช้วิชาโอนถ่ายทอดโดยเทพ ส่งถ่ายทอดวิชายุทธที่ตนเรียนมาให้อู๋เป่ย

เมื่ออู๋เป่ยได้รับวิชายุทธแล้ว เขาจึงบอกว่า: "กลับไปคอยข่าวก่อน พรุ่งนี้ผมจะให้คำตอบ"

"ครับ ขอบคุณนายท่านมากครับ"

พอสวีเป่าเชียนไป กู้ชิงเหลียนก็หัวเราะแล้วพูดว่า: "น้อง เราไปหาอะไรกินกันเถอะค่ะ"

อู๋เป่ย: "เอาสิ หาร้านที่อร่อย ไม่ต้องแพง ขอแค่อร่อยก็พอครับ"

กู้ชิงเหลียนกระพริบตา: "งั้นไป ‘ร้านลี่ซาน’ กัน ที่ร้านของเขาอร่อยมากค่ะ"

ร้านอาหารลี่ซานตั้งอยู่บนถนนสายเก่าที่ทรุดโทรม แต่ถนนเก่ากลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายชีวิต ผู้คนสัญจรไปมา มีแรงงานรับจ้างจำนวนมากเช่าห้องอยู่ใกล้ๆ โดยเฉพาะพอตกค่ำ ที่นี่ยิ่งคึกคักกว่าเดิม

มาถึงหน้าร้าน เขาเห็นป้ายสีแดงเก่าๆ เขียนคำว่า "ร้านอาหารลี่ซาน" ตัวโตๆ หน้าร้านที่ไม่ใหญ่นักวางโต๊ะสี่เหลี่ยมไว้หกตัว ตอนนี้ทุกโต๊ะมีคนนั่งเต็ม อีกหลายคนก็ยืนต่อคิวอยู่ด้านในร้าน เพราะไม่มีที่นั่ง พวกเขาเลยต้องสั่งใส่ห่อแล้วถือกลับไปหาที่กินกันเอง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน