ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2512

ท่านชายหนิงเดินโซเซอย่างไม่รีบร้อนเข้ามา เขาชี้นิ้วไปที่อู๋เป่ยแล้วหัวเราะว่า “เจ้าหนู ลงมือมาเลย”

อู๋เป่ยก้าวเข้าไปแล้วชกทันที ท่านชายหนิงพ่นสุราออกมาเป็นลูกธนู ลูกธนูสุรานั้นแปรเปลี่ยนเป็นลูกธนูน้ำแข็ง แล้วลุกด้วยเปลวไฟสีเขียว พุ่งใส่อกของอู๋เป่ย

“ตูม!” กำปั้นของอู๋เป่ยกระแทกลูกธนูน้ำแข็ง

พลังของลูกธนูน้ำแข็งแตะเข้ากับกำปั้นของอู๋เป่ย เปลวไฟกับความเย็นบนลูกธนูดับวูบ กลายเป็นไอน้ำระเหยไป พร้อมกันนั้นหมัดของอู๋เป่ยก็ซัดเข้าที่ท้องของท่านชายหนิง อาศัยแรงที่ฝ่ายตรงข้ามส่งมา บวกกับแรงหมัดของเขาเอง กระหน่ำเข้าไปที่ท้องของท่านชายหนิง

ตอนนี้เขากำลังใช้ชั้นแรกของวิชาเทพรับพลัง ประสานกับวิชาหมัดของเขา

ท่านชายหนิงครางต่ำ ถูกชกกระเด็นไปหลายเมตร โก้งตัวไถลไปบนพื้นอยู่ระยะหนึ่ง ริมฝีปากมีเลือดซึมออกมา

อู๋เป่ยแปลกใจเล็กน้อย หมัดนี้ของเขาแม้ดูธรรมดา แต่เป็นการอาศัยแรงเขาส่งแรงคืน ทว่าฝ่ายนั้นกลับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ดูท่าว่าฝีมือของคนผู้นี้ไม่ธรรมดา

ท่านชายหนิงเช็ดเลือดที่มุมปาก พูดเสียงเย็นอย่างเหี้ยมว่า “พอมีของนะ ถึงขั้นรู้จักใช้แรงฝ่ายตรงข้ามย้อนกลับไปเล่นงาน ฮะฮะ เป็นข้าประมาทไปเอง ต่อไปนี้ เตรียมตัวรับไฟโทสะของข้าให้ดี!”

กล่าวจบ กายของท่านชายหนิงลุกโชติช่วงด้วยเปลวไฟสองสี—เขียวกับแดง เขาอ้าปากพ่นเก้าสายแสงดาบออกมา ยาวราวหนึ่งเมตร ปลายหนึ่งเป็นสีเขียว อีกปลายเป็นสีแดง พุ่งเข้าหาอู๋เป่ยรวดเร็วดั่งสายฟ้า

อู๋เป่ยเอื้อมมือคว้าติดๆ กัน กำแสงดาบทั้งเก้าสายไว้ได้อย่างง่ายดาย แล้วสลายพลังของมัน จากนั้นเขาฟาดฝ่ามือใส่อีกฝ่าย

เงาฝ่ามือขนาดมหึมาถาโถมเข้าไปตรงๆ รอยฝ่ามือพลังนั้นยังประทับเก้าสายแสงดาบไว้ กระหน่ำใส่ร่างท่านชายหนิงด้วยความเร็วที่มากขึ้น

“กร๊อบ!”

ท่านชายหนิงถูกเงาฝ่ามือตีจนทั้งร่างสะท้าน กระดูกหน้าอกแตกละเอียด ไส้พุงเละเป็นโจ๊ก! คราวนี้เขาบาดเจ็บสาหัสอย่างที่สุด

ยังไม่ทันให้ท่านชายหนิงตั้งตัว อู๋เป่ยก็ซัดเท้าใส่อีกครั้ง เตะจนร่างปลิวไปกว่าสิบเมตร กระแทกใส่พวกตระกูลอิน คนตระกูลอินยกมือรับตามสัญชาตญาณ ผลคือหลายคนถูกชนจนแขนหักขาเจ็บ กลิ้งระเนระนาด ร้องโอดครวญติดๆ กัน

อู๋เป่ยสะบัดมือ ยิ้มแสยะแล้วว่า “ท่านชายหนิงนี่อ่อนจริง สองยกก็แพ้รวด รีบไสหัวไปซะ”

กู่เจี้ยนหนานดีใจจนออกนอกหน้า เขาหัวเราะลั่นว่า “อินฟู่หู พวกเจ้าแพ้!”

อินฟู่หูกัดฟันจนแทบแตก แต่แพ้ก็คือแพ้ ต่อให้ตระกูลอินกร่างเพียงใด ก็ต้องเคารพกฎของยุทธภพ มิฉะนั้นภายหน้าจะไม่มีที่ยืนในยุทธภพ

เขาสะบัดมือครั้งหนึ่ง กล่าวว่า “ไป!”

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาหันกลับมาจ้องอู๋เป่ยเขม็งแล้วกล่าวว่า “เรื่องวันนี้ ตระกูลอินไม่มีวันลืม!”

คนตระกูลอินรีบล่าถอยออกจากภูเขามังกรขาว ครั้นพวกนั้นจากไป กู้ชิงเหลียนกระโดดขึ้นด้วยความดีใจ โผกอดอู๋เป่ยแล้วหอมแก้มเขาไปหลายฟอด

กู่เจี้ยนหนานหัวเราะ “ฮ่าๆ” แล้วว่า “เรากลับบ้านกันก่อน!”

เมื่อทุกคนกลับถึงตระกูลกู้ กู่เจี้ยนหนานกล่าวว่า “คุณชายอู๋ เรื่องเมื่อวานข้าได้หารือกับเหล่าผู้เฒ่าแห่งตระกูลแล้ว ทุกคนตัดสินใจขายภูเขาไป้ซานพร้อมพื้นที่รอบๆ เหมาทั้งยวงให้ท่าน”

ราคาเจ็ดหมื่นเงินเซียน สำหรับตระกูลกู้นับว่าสูงมาก ไหนอู๋เป่ยยังเป็นคนที่ตระกูลกู้ต้องการสานสัมพันธ์ไว้ จึงตอบตกลงอย่างฉับไว

อู๋เป่ยยิ้มบางๆ กล่าวว่า “ดีครับ”

เขาจ่ายเจ็ดหมื่นเงินเซียนให้คนตระกูลกู้ทีเดียวจบ ก่อนหน้านี้เขากำจัดศัตรูไปหลายคน ได้ชิงทรัพยากรของพวกนั้นมา จึงควักเงินจำนวนนี้ออกมาได้อย่างสบาย

ตระกูลกู้มอบโฉนดที่ดินและเอกสารกรรมสิทธิ์ส่งให้อู๋เป่ย แน่นอนว่าเรื่องการเปลี่ยนมือในขั้นต่อไปยังมีอีกหลายอย่าง ซึ่งคนตระกูลกู้จะช่วยดำเนินการให้

กู้ชิงเหลียนยิ้มถามว่า “น้องเล็ก ซื้อพื้นที่ใหญ่ขนาดนี้ เจ้าคิดจะทำอะไรหรือ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน