ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 252

อู่เป่ยหยิบลูกบอลโลหะนั้นขึ้นมาดู และพบว่ามีรูเล็ก ๆ จำนวนมากอยู่ข้างใน และมเื่อมันลอยขึ้นไปในอากาศด้วยความเร็วสูง อากาศจะไหลเข้าสู่รูนั้น

เขาใจหวิว จากนั้นเขาก็บิดนิ้ว และลูกบอลโลหะก็หมุนด้วยความเร็วสูง เมื่อมันหมุน เนื่องจากเครื่องรางของขลังบนพื้นผิวและรูอยู่ภายใน มันจึงสามารถลอยอยู่ในอากาศโดยอัตโนมัติ ก่นอจะเปล่งเสียง ที่เป็นคลื่นเสียงที่หูมนุษย์ไม่สามารถได้ยิน

คลื่นเสียงนี้ทำให้อู่เป่ยและติงม่อไม่สบายใจ และดูเหมือนจะส่งผลกระทบต่อความคิดของเขาด้วย เขารีบคว้าลูกบอลโลหะไว้ในมือแล้วพูดว่า "มันน่าสนใจจริงๆ"

ก้อนหินสามสิบเจ็ดก้อน ทั้งใหญ่บ้างเล็กบ้าง อู๋เป่ยกำลังจะกระเทาะหินต่อไป จากนั้นเขาก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมาจากไม่ไกล ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นคนในท้องถิ่น

ผู้นำเป็นชายคนหนึ่งกำลังพูดพล่ามอะไรบางอย่าง และหัวหน้าคนงานขุดก็พูดกับติงม่อว่า "หัวหน้า คนพวกนี้ไม่ยอมให้เราขุดโดยพลการ และพวกเขาจะเล่นงานเราถ้าเรายังขุดพื้นที่นี้ต่อไป"

แม้ว่าอู๋เป่ยจะไม่กลัวคนเหล่านี้ แต่เขาก็ไม่อยากขัดแย้งกับชาวบ้านเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงบอกไปว่า "บอกพวกเขาว่าเรากำลังทำการวิจัยทางธรณีวิทยา และตราบใดที่พวกเขาไม่สร้างปัญหา จะให้เงินจำนวนหนึ่งแก่หมู่บ้านของพวกเขา”

นายช่างขุดบอกเรื่องนี้กับทางชาวบ้าน จากนั้นหันกลับมาและพูดว่า "หัวหน้า พวกเขาต้องการค่าตอบแทนหนึ่งหมื่นยุโรครับ"

อู๋เป่ย: "เอาล่ะ ให้พวกเขาส่งคนออกไป แล้วฉันจะโอนเงินให้เขาเลย"

หลังจากนั้นไม่นานมีวัยรุ่นเข้ามาพร้อมโทรศัพท์มือถือ อู่เป่ยก็โอนเงินจำนวนหนึ่งหมื่นยูโรให้กับอีกฝ่ายภายใต้พยานที่เป็นผู้ขุด เมื่อเห็นเงินเข้าบัญชี เด็กชายก็ตื่นเต้นดีใจ วิ่งกลับไปประกาศข่าวดีให้ชาวบ้านทราบ ทันใดนั้นทุกคนก็โห่ร้องอย่างมีความสุข

ติงม่อกล่าวกับอู๋เป่ย : "แม้ว่าหินอัญมณีจะมีค่า แต่คนในท้องถิ่นยังไม่ได้รับผลประโยชน์ใดใด ดังนั้นพวกเขาจึงยังยากจนมาก ในหมู่บ้านนี้รายได้ต่อปีของแต่ละคนนั้นเพียงหนึ่งร้อยยูโร ให้พวกเขาหนึ่งหมื่น ยูโรเกือบจะเทียบเท่ากับกำไรของชาวบ้านรวมกันเป็นครึ่งปี"

อู่เป่ยพยักหน้า นำรถขุดไปยังสถานที่ที่สองและขุดต่อไป เขาไม่รู้จักหินพวกนี้นัก ดังนั้นเขาจึงใส่มันเข้าไปในรถดัมพ์ที่เพิ่งขับเข้ามา พร้อมกับนำพวกมันทั้งหมดกลับไปพร้อมกัน

ในตอนบ่ายมีการขุดหินในหลาย ๆ พื้นที่มากขึ้น มีอัญมณีทั้งขนาดใหญ่และเล็กมากกว่าหนึ่งร้อยชิ้น ซึ่งถูกบรรทุจนเต็มไปกว่าครึ่งของรถบรรทุก

เนื่องจากมีการขุดหินเกิดขึ้น การขับรถขุดไปในแม่น้ำก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ทำให้การขุดเป็นไปได้อย่างเชื่องช้า และเมื่อขับรถกลับไปถึงถนนใหญ่ก็เกือบจะมืดแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลากว่าสี่ทุ่มแล้วกว่าพวกเขาจะกลับมาถึงที่วิลล่า

เซียไท่หู่เห็นว่าสิ่งที่อู๋เป่ยขุดมานั้นเป็นหินทั้งหมด ไม่ใช่มรกต เขาจึงสงสัยว่า: "คุณอู่ครับ หินเหล่านี้มีไว้เพื่ออะไร ผมไม่คิดว่ามันเป็นของมีค่าอะไรนะ"

อู๋เป่ยi: "อย่าใส่ใจเลย เก็บพวกมันทั้งหมดส่งไปให้ฉันที่อวิ๋นจิงในวันรุ่งขึ้นด้วย"

เซียไท่หู่พยักหน้าเห็นด้วยและไปทำทันที

ทั้งสองนั่งลงและหลังจากจิบชาไปสองสามจิบ จากนั้นถังจื่อยี่ก็โทรมา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นมาก "อู่เป่ย อุปกรณ์ที่คุณมาซื้อล้วนมีคุณภาพสูงสุด ฉันขอให้ใครสักคนตรวจสอบสองสามอย่าง มันเป็นหินมรกตและเพชรน้ำหนึ่งทั้งนั้น”

อู๋เป่ย: "แน่นอนสิ ฉันเป็นคนตาถึงนี่ แต่เธอช่วยจัดการกระเทาะหินทั้งหมดให้ด้วยนะ และฉันวางแผนที่จะใช้มันเพื่อเพิ่มมูลค่าสินค้าคงคลังของเมืองมรกต"

ถังจื่อยี่: "ได้สิ! คุณซื้อของมา แล้วฉันจะขอให้ใครสักคนประเมินราคา จากนั้นฉันจะส่งเงินให้คุณก็แล้วกัน"

อู๋เป่ยถือหุ้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์ในเมืองมรกต และถังกรุ๊ปเองก็ถือหุ้นกว่าร้อยเปอร์เซ็นต์ ด้วยเหตุนี้เขาจะให้ส่วนลดจากราคา หากกเมื่อใดที่การเงินเริ่มไม่มั่นคง เมื่อนั้นก็สามารถหยิบยืมเงินไปก่อนก้ได้ อีกอย่าง เขายังขอให้ถังจื่อยี่ช่วยรับหินที่กำลังจะถูกขนส่ง เพราะหินเหล่านี้มีอะไรซ่อนอยู่ และมูลค่าของมันสูงกว่ามรกตมาก

คืนนั้น ติงม่อเดินออกไปหลังจากได้รับโทรศัพท์ เขาได้รับข่าว จึงต้องไปตรวจสอบเรื่องของเซียนฟูทันที

เนื่องจากติงม่อไม่อยู่ อู๋เป่ยจึงรู้สึกเบื่อมากในระหว่างการฝึกการเคลื่อนไหวชุดแรกตลอดทั้งคืนจนถึงรุ่งเช้า

เมื่อรุ่งสางเขาโทรหา เซียไท่หู่และพวกเขาก็กลับไปที่เปียนหนานด้วยกัน เป็นเวลาบ่ายแล้วที่ผู้คนกลับมายังที่ราบ และเฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่วิลล่าโดยทันที

สำหรับการเดินทางครั้งนี้ ทั้งอู๋เป่ยและเซียไท่หู่พอใจเป็นอย่างมาก เซียไท่หู่ต้องการอยู่ทำงานกับอู๋เป่ยอีกสองสามวัน แต่อู๋เป่ยนั้นยังมีสิ่งที่ต้องทำ ดังนั้นเขาจึงบินไปที่อวิ๋นจิงด้วยเครื่องบินที่ขนส่งหินอัญมณี