ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2544

อู๋เป่ยยิ้มแล้วว่า “ดูท่าทาง ฝึกวิชาขามาใช่ไหม?”

ชายกลางคนฮึดฮัดก้าวพรวดเข้ามาหนึ่งก้าว แล้วหมุนตัว เหวี่ยงเท้าขวาแรงปานแส้ฟาด อากาศดัง “ฟิ้ว”

เพี๊ยะ!

ขาที่แรงพอจะเตะคนให้ตายได้กลับหยุดค้างกลางอากาศ เพราะอู๋เป่ยคีบไว้ด้วยนิ้วเพียงสองนิ้ว

กร๊อบ!

ชายกลางคนเตะแรงเกินไป กระดูกขาหักถึงสามจุด เขาครางต่ำๆ รีบกระโดดเขย่งหนีด้วยขาข้างเดียว ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อเย็นผุดเป็นเม็ด

อู๋เป่ยส่ายหน้า “ฝีมือยังไม่ถึง เปลี่ยนเอาคนที่พอสู้ได้มา”

หัวล้านรีบหันไปถามจางซือฝู “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

จางซือฝูท่านนี้ส่ายหน้าเบาๆ ชำเลืองมองอู๋เป่ย แล้วพูดชัดถ้อยชัดคำว่า “เขาเป็นยอดฝีมือ อย่าได้หาเรื่อง!” พูดจบก็เงียบไม่ปริปากอีก

หัวล้านก็รู้ว่าเรื่องชักรุงรัง เขาสูดลมหายใจลึกแล้วว่า “เอาแบบนี้ไหม ร้องกันต่อเถอะ คืนนี้ผมเลี้ยง”

หัวล้านคนนี้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ รู้ว่าฝืนต่อไปตัวเองคงไม่เหลืออะไรดี จึงรีบอ่อนข้อ

อู๋เป่ยว่า “ตอนนี้จะให้จบแค่นี้น่ะเหรอ คิดว่าเป็นไปได้ไหม? เมื่อกี้ยังบอกว่านี่มันถิ่นเซียนเหยอยู่เลยไม่ใช่หรือ งั้นให้เขามาพบผม”

หัวล้านขมวดคิ้ว “เพื่อน อย่าทำได้คืบจะเอาศอก เซียนเหยเป็นคนใหญ่คนโต อยากพบก็พบได้หรือ”

อู๋เป่ยหัวเราะเย้ย “จะใหญ่โตอะไร ต่อหน้าผม ก็แค่ไส้เดือนกิ้งกือ”

หัวล้านตวาด “กล้าดียังไงมาดูหมิ่นเซียนเหย!”

อู๋เป่ยเดินเข้ามา ตบหน้ามันฉาดหนึ่ง “ใช่ เดี๋ยวอีกสักครู่ผมจะสบประมาทเขาต่อหน้าด้วยซ้ำ ทางที่ดีเรียกเขามาให้ไว”

หัวล้านเดือดจัด ตะโกนลั่นแล้วพาคนรอบๆ พุ่งเข้าใส่ ทว่าผลเป็นไปตามคาด อู๋เป่ยขยับเพียงไม่กี่ครั้งก็ซัดทุกคนราบคว่ำ

หัวล้านสภาพยับเยิน ฟันหลุดไปหลายซี่ ตาทั้งสองเขียวช้ำ สุดท้ายต้องโทรหาเซียนเหย

ทางนี้เสียงเอะอะดังมาก ไม่นานก็มีหญิงสาวชุดแดงพาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา เห็นลูกน้องของเซียนเหยนอนระเกะระกะอยู่เต็มพื้น หญิงสาวชุดแดงถึงกับตกใจ ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

หัวล้านว่า “หงเจีย ไอ้คนนี้พูดจาหมิ่นเซียนเหย แถมยังลงมือทำร้ายพวกเรา!”

หงเจียหน้าตาไม่ถึงกับสวย ราวๆ อายุสามสิบกว่าปี มีไอสังหารจับอยู่ระหว่างคิ้ว เธอกวาดตามองอู๋เป่ยแล้วว่า “หนุ่มน้อย แน่ใจหรือว่าจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับเซียนเหย?”

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว “เธอเป็นใคร”

หญิงสาวว่า “เพื่อนๆ เขาเรียกฉันว่าหงเจีย”

อู๋เป่ยว่า “ที่แท้ก็เธอนี่เองที่เหมาทั้งชั้น”

หงเจียว่า “เธอยังหนุ่ม ฉันเตือนให้หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพอเซียนเหยมาถึง เธอจะเสียใจจนไม่ทันการ”

อู๋เป่ยหัวเราะเย้ย “ผมเป็นคนมีเหตุผล แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่มีเหตุผล ผมก็ไม่ไว้หน้า” แล้วเขาก็ผายมือให้ทุกคนร้องเพลงต่อ

หงเจียรู้สึกว่าอู๋เป่ยไม่ให้เกียรติ สีหน้าเคร่งขรึมลง “เรื่องวันนี้ก็ถือว่าเริ่มจากฉัน จะเอายังไงว่ามา”

อู๋เป่ยว่า “ผมก็แค่อยากเห็นหน้าเจ้าเซียนเหยนั่นสักครั้ง”

หงเจียฮึดฮัด “เตือนดีๆ ยังไม่ฟัง อยากตายนักก็เชิญ” ว่าแล้วเธอก็พาคนจะเดินออก

“เดี๋ยวก่อน” อู๋เป่ยร้องเรียก “เธอก็พูดเองว่าเรื่องนี้เริ่มจากเธอ จะเดินหนีได้ยังไง”

หงเจียโกรธ “จะกักฉันไว้หรือไง?”

อู๋เป่ยว่า “รอให้คนนั้นมา แล้วค่อยไปก็ยังไม่สาย”

หงเจียว่า “ไม่มีใครหยุดฉันได้!” พูดแล้วก็พาคนเดินต่อ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน