ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2593

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ชื่อการสำรวจประเมินผลเพราะดีนะ คุณน่าจะอายุมากกว่าผมไม่กี่ปี งั้นต่อไปให้ผมเรียกพี่จื่อหยูได้ไหมครับ?”

หลานจื่อหยูผู้ตรวจสอบไม่พูดอะไร ซึ่งก็เท่ากับเห็นด้วย

อู๋เป่ยพูดทันทีว่า “พี่จื่อหยูอยู่วิทยาลัยการทหารต้าซาใช่ไหมครับ?”

หลานจื่อหยู: “ฉันเพิ่งจบเมื่อปีที่แล้ว ปีนี้อยู่ที่วิทยาลัยทำหน้าที่ผู้ช่วยสอนค่ะ”

อู๋เป่ยทำหน้าชื่นชมทันที “พี่จื่อหยูเก่งจริงๆ ผมได้ยินมาว่าที่วิทยาลัยการทหารต้าซา มีผู้เรียนหญิงน้อยมาก อัตราส่วนชายต่อหญิงสามสิบกว่าต่อหนึ่ง นักศึกษาหญิงที่สอบเข้าไปได้ต้องเก่งมากแน่ๆ ครับ”

หลานจื่อหยู: “ฉันก็ย้ายมาจากมหาวิทยาลัยเสินจิงเหมือนกัน เพราะอย่างนั้นถึงถูกมอบหมายให้มารับผิดชอบการสำรวจประเมินผลครั้งนี้ค่ะ”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นพี่จื่อหยูเท่ากับได้กลับบ้านเกิดเลยสิครับ ผมเพิ่งสอบติดมหาวิทยาลัยเสินจิงปีนี้เอง ยังไม่ได้ไปเดินดูที่ต่างๆ แบบจริงจังเลยครับ”

“พอการสำรวจจบ เธอก็จะได้เริ่มเรียนที่มหาวิทยาลัยเสินจิงอย่างเป็นทางการแล้ว” หลานจื่อหยูพูดจบ ก็หันไปบอกคนข้างหน้า “เดี๋ยวถึงคลังหลวง ห้ามส่งเสียงดัง ตอนลงรถทุกคนรับชุดอาหารสำเร็จรูปคนละชุด ข้างในมีอาหารพอสำหรับสามวัน”

อู๋เป่ยกระพริบตาแล้วถาม “เอาของกินที่เอามาเองมากินได้ไหมครับ?”

หลานจื่อหยูมองเขาแวบหนึ่ง “ถ้าเธอมี ก็ไม่ว่าอะไรค่ะ”

อู๋เป่ยพลิกมือหยิบเนื้อแห้งออกมาหนึ่งห่อ นี่เป็นของเหลือจากตอนกินข้าวบนเกาะหลิงซี เป็นเนื้อแห้งที่หัวหน้าหวงทำ รสชาติยอดเยี่ยม กลิ่นหอมเตะจมูก

หลานจื่อหยูกลั้นใจไม่ไหว ถามว่า “นี่เป็นเนื้ออะไรคะ?”

อู๋เป่ยว่า “เนื้อสัตว์อสูรครับ พี่จื่อหยูลองชิมดูสิครับ” ว่าพลางก็ยื่นให้ชิ้นหนึ่ง

เห็นเนื้อแห้งสีชมพูกึ่งโปร่งแสงเป็นประกาย หลานจื่อหยูก็ทนกลิ่นหอมไม่ไหว รับไปกัดคำหนึ่ง เนื้อไม่เหนียวแบบเนื้อแห้งทั่วไป กลับเคี้ยวง่าย รสเลิศสุดๆ เป็นรสชาติที่เธอไม่เคยได้ลิ้มมาก่อน

เธอเผลอกินหมดไปทั้งแท่ง ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “เธอมีเครื่องมือเวทสำหรับเก็บของเหรอ? เธอเป็นผู้ฝึกตนแดนลับนี่เอง!”

อู๋เป่ยก็ไม่ปิดบัง ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่จื่อหยูสายตาเฉียบจริงครับ ผมเพิ่งเป็นผู้ฝึกตนแดnลับได้ไม่นานเองครับ”

หลานจื่อหยูประหลาดใจมาก ต่อให้ที่วิทยาลัยการทหารต้าซา ผู้ฝึกตนแดนลับก็มีไม่กี่คน!

“สืบทอดวิชามาจากสำนักไหนคะ?” เธอถามต่อ

“ศิษย์แห่งเหลียนซานจงครับ” อู๋เป่ยยิ้มตอบ

หลานจื่อหยูพยักหน้าแผ่วๆ แล้วว่า “มิน่าถึงมีเครื่องมือเวทสำหรับเก็บของ แถมมั่นใจขนาดนี้ แต่จะเตือนไว้ก่อนนะ คนในกลุ่มนี้มีอยู่หลายคนที่ไม่ธรรมดาค่ะ”

อู๋เป่ย: “ขอบคุณพี่จื่อหยูที่เตือนครับ”

รถแล่นไปอีกครู่หนึ่งก็มาถึงหน้าประตูใหญ่บานหนึ่ง หน้าโถงประตูไม่มีป้ายใดๆ ตอนนี้หลานจื่อหยูให้ทุกคนลงจากรถ แล้วแต่ละคนก็ไปรับชุดอาหารสำเร็จรูปคนละชุด จากนั้นเดินเข้าไปในประตู

ลั่วกังพูดเสียงดังว่า “นักศึกษาทุกคน ข้างหน้าคือคลังหลวง คลังหลวงใหญ่มาก เดี๋ยวพวกเธอจะขึ้นรถรางไฟฟ้าที่ภายในค่อนข้างมืด รถรางจะพาไปถึงจุดหมายโดยตรง”

พูดไม่ทันขาดคำ รถบัสไฟฟ้าหน้าต่างทึบสนิทคันหนึ่งก็แล่นมา ทุกคนทยอยขึ้นรถ มองจากในรถออกไปข้างนอกไม่ได้เลย แม้แต่พลังจิตก็ส่งออกไปนอกตัวรถไม่ได้ ทุกคนจึงเห็นได้แค่สภาพภายในรถเท่านั้น

คลังหลวงนั้นใหญ่จริงๆ รถแล่นอยู่ข้างในราวยี่สิบนาทีก็จอด พอลงจากรถ ทุกคนก็พบว่าตัวเองอยู่ในโถงมหึมา รอบๆ โถงมืดสนิท เบื้องบนมีลำแสงสามสายส่องลงมา ตกลงบนวัตถุสามชิ้น

วัตถุสามชิ้นนั้นได้แก่ ซือเปย ระฆังไท่ซั่ง และแผนที่ผืนหนึ่งที่กางอยู่บนโต๊ะ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน