ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 277

อู๋เป่ยเย้ยหยัน “คุณกำลังแบกคนเป็นๆ ไว้ในกระเป๋าเพื่อไปเที่ยวเล่นๆหรือเปล่า? วางกระเป๋าลงแล้วตอบคำถามของผม ไม่งั้นผมจะฆ่าคุณทันที!”

ในขณะที่เขาพูด เขาได้ดึงดาปีศาจออกมาแล้ว พร้อมที่จะโจมตีได้ทุกเมื่อ

เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าที่เด็ดเดี่ยวของอู๋เป่ย ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาวางกระเป๋าลงบนพื้นอย่างช้าๆ และพูดว่า “ไก้ปัง รองหัวหน้าหูปู้เหลียง”

ไก้ปัง เป็นกลุ่มศิลปะการต่อสู้ที่จัดตั้งอย่างหลวมๆในโลกการต่อสู้ และอย่างน้อยหนึ่งในสี่ของไก้ปังได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะเป็นแค่ไก้ปัง รายได้ของพวกเขาก็ค่อนข้างมาก

อู๋เป่ย “คนจากไก้ปัง ? ถ้าอย่างนั้นคนที่คุณทำงานให้อยู่คือใคร?”

หูปู้เหลียงปลดกระเป๋าออก เผยให้เห็นสาวน้อยแสนสวยวัยเจ็ดขวบที่หมดสติ ดูจากรูปร่างหน้าตาและเสื้อผ้าของเธอแล้ว เธอน่าจะเป็นเด็กจากในเมือง

เขาไอและพูดว่า “ตอนที่ฉันปีนภูเขา ฉันเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ถูกใครบางคนหิ้วมา ฉันกลัวว่าเธอจะถูกลักพาตัวไป ดังนั้นฉันจึงช่วยเธอไว้และวางแผนที่จะอุ้มเธอลงจากภูเขา”

อู๋เป่ยเย้ยหยัน “แต่ตอนนี้คุณกำลังปีนขึ้นไปบนภูเขาอย่างชัดเจน ไม่ใช่ลงมา!”

ดวงตาของหูปู้เหลียงเปลี่ยนไป “ถ้าไม่เชื่อก็ช่างมันเถอะ” ทันใดนั้นเขาก็ใช้เท้ากระทืบศีรษะของเด็กหญิงตัวเล็กๆและสีหน้าของเขาก็ดุร้าย

“ออกห่างจากฉัน ไม่งั้นฉันจะกระทืบเธอให้ตาย!” หูปู้เหลียงพูดอย่างดุเดือด เท้าของเขาเต็มไปด้วยพลัง

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ “ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะไม่ทำอย่างนั้น”

“ฉันจะนับหนึ่งถึงห้า ถ้าแกไม่ไป ฉันจะฆ่าเธอทันที!” หูปู้เหลียงกล่าวด้วยเสียงต่ำ “หนึ่ง สอง สาม...…”

ทันทีที่คำว่า “สาม” ออกจากปากของเขา หูปู้เหลียงก็ได้ยินเสียงเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่อยู่ใต้เท้าของเขาร้องเรียกเขา เขามองลงไปและเห็นลูกชายวัยสิบห้าปีจ้องมองมาที่เขาด้วยความกลัว

เขาตกใจยกเท้าขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่ในขณะนั้น ในพริบตา อู๋เป่ยก็เข้ามาใกล้แล้วเหวี่ยงหมัด หมัดนี้เรียบง่าย ตรงไปตรงมา และเต็มไปด้วยพลัง

“บูม!”

หูปู้เหลียงยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันโดยสัญชาตญาณ แต่เขาจะรับมืออย่างไรกับการฝึกลมปราณของอู๋เป่ย? แขนของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ และหน้าอกของเขาก็ยุบลงจากแรงกระแทกของหมัด เขาถูกส่งตัวไปและชนเข้ากับต้นไม้เก่าแก่อย่างแรง

“ปัง!”

ใบไม้ร่วงลงมาทีละใบขณะที่หูปู้เหลียงกระอักเลือดออกมา ไม่นาน อู๋เป่ยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา จ้องตาเขาและถามว่า “บอกผมที สาวน้อยคนนั้นคือใคร?”

ภายใต้อิทธิพลของภาพลวงตาก่อนหน้านี้และตอนนี้ถูกสะกดจิตอย่างรวดเร็วเนื่องจากอาการบาดเจ็บสาหัส หูปู้เหลียงตกตะลึงชั่วขณะก่อนที่จะพูดว่า “เธอเป็นลูกสาวของฮวงซื่อเจี๋ย ฉันลักพาตัวเธอภายใต้คำสั่งของผู้นำของเรา”

“ฮวงซื่อเจี๋ยเป็นคนแบบไหน?” อู๋เป่ยรีบถาม

“ฮวงซื่อเจี๋ยเป็น 'นักล่ามังกร' รุ่นใหม่ที่มีทักษะในการค้นหามังกรและสำรวจสุสาน ผู้นำของเราต้องการใช้พลังของเขาเพื่อค้นหาจวนเซียนที่ตั้งอยู่ในภูเขาเซียนเหอ”

อู๋เป่ย “จวนเซียนในภูเขาเซียนเหอ?”

“ใช่ หัวหน้าของเราได้รับข้อมูลที่น่าเชื่อถือว่าการหายตัวไปของเจี้ยงเสินและจังเสวียนในตอนนั้นน่าจะเกี่ยวข้องกับการที่พวกเขาเข้าไปในจวนเซียน”

อู๋เป่ย “มีคนจากไก้ปังของคุณกี่คนในภูเขาเซียนนเหอ?”

“มีพวกเราหลายสิบคนกระจายอยู่ตามที่ต่างๆ ผมมีหน้าที่ล่อ ฮวงซื่อเจี๋ยออกมาและบังคับให้เขาร่วมมือกับเรา”

อู๋เป่ยพยักหน้าและเข้าหาเด็กหญิงตัวเล็กๆ ด้วยการสัมผัสที่หน้าผากของเธอเบาๆ เธอค่อยๆตื่นขึ้น เธอถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณลุง เราอยู่ที่ไหนคะ?”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “อย่ากลัวไปเลย สาวน้อย เธอถูกคนไม่ดีลักพาตัวไป แต่ลุงเพิ่งช่วยชีวิตเธอไว้ เธอรู้หมายเลขโทรศัพท์ของพ่อเธอไหม?”

สาวน้อยพยักหน้า “รู้ค่ะ” และเธอก็ท่องหมายเลขโทรศัพท์