ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 307

อู๋เป่ยนิ่งอึ้งไป ในใจคิดว่านี่คือการปัดความรับผิดชอบมาให้ฉันงั้นเหรอ?

เขาสบถเหอะเบาๆ แล้วพูด：“ลั่วเมิ่งเฉิน เรื่องแต่งงานเรื่องใหญ่ ผมไม่สามารถตัดสินใจได้ ค่อยว่ากันวันหลังเถอะ”

ลั่วฉังเซิงยิ้มเล็กๆแล้วพูด：“คุณอู๋ ให้เมิ่งเฉินได้ปรนนิบัติรับใช้ข้างกายคุณเถอะ ส่วนจะให้ฐานะเธอหรือไม่ ก็แล้วแต่ความรู้สึกของคุณ”

ลั่วเมิ่งเฉินก็พูดขึ้นมา：“คุณอู๋เป่ย ให้ฉันได้อยู่ข้างกายคุณเถอะ!”

อู๋เป่ยยังคงบ่ายเบี่ยง ลั่วฉังเซิงลุกขึ้น สีหน้าผุดรอยยิ้มที่เคร่งเครียดขึ้น แล้วพูด：“คุณอู๋ ผมจะไปเจอขยะสองคนนั่นหน่อย ฝากเมิ่งเฉินไว้กับคุณชั่วคราวละกัน”

ลั่วฉังเซิงพูดไปก็ไปเลย พออู๋เป่ยไล่ตามมาถึงนอกประตู เขาก็ไม่เห็นเงาแล้ว

ลั่วเมิ่งเฉินเผยสีหน้ากังวล：“คุณทวดเขาไปรับมือกับปราชญ์นินจาและปราชญ์ดาบน่ะ แต่พลังของเขายังไม่ฟื้นฟู......”

“วางใจเถอะ” อู๋เป่ยพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“เง็กเซียนคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกได้ว่าน่ากลัวที่สุด อีกอย่างเหล่าลั่วก็ไม่ใช่เง็กเซียนธรรมดาทั่วไป ไม่ว่าปราชญ์นินจาหรือปราชญ์ดาบ ตราบใดที่ยังมีชั้นห่าง ก็ข่มขู่อะไรเขาไม่ได้หรอก”

ลั่วเมิ่งเฉินเบาใจ：“จริงเหรอ? คุณอู๋เป่ยเก่งจริงๆ คิดไม่ถึงว่าเข้าใจเรื่องแดนเง็กเซียนด้วย”

สำหรับคนที่เป็นเง็กเซียน ต่อให้เป็นมนุษย์เซียน ก็เข้าใจเรื่องลึกลับของเง็กเซียนเป็นอย่างดี อู๋เป่ยเลยพูดชี้ขาด แสดงให้เห็นว่าความเข้าใจของเขาที่มีต่อเง็กเซียนนั้นไม่ธรรมดา

อู๋เป่ย：“รู้มาบ้างเล็กน้อย”

หลังจากนั้นเขาก็มองไปยังนินจาสาวสองคนที่อยู่ด้านหลังลั่วเมิ่งเฉิน แล้วถาม：“พวกเขาคือหน่วยคุ้มกันของเธอ?”

ลั่วเมิ่งเฉินรีบพูด：“ซิงเยี่ยกับเหม่ยไต้ พวกเขาโตมาด้วยกันกับฉันน่ะ คุณปู่ฉันเป็นคนจัดการ พวกเขาเลยได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มงวดตั้งแต่เด็ก เป้าหมายก็เพื่อคุ้มกันฉัน ถึงแม้พวกเราจะมีฐานะนายบ่าว แต่ความจริงก็เหมือนพี่น้องกันนั่นแหละ”

อู๋เป่ยส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ：“น่าเสียดาย ต้นกล้าดีๆสองต้น กลับถูกคนฝึกให้กลายเป็นแบบนี้”

ฟังเขาพูดแบบนี้แล้ว เหม่ยไต้ที่อยู่ข้างๆก็เผยสีหน้าไม่พอใจ แต่ตอนนี้มีลั่วเมิ่งเฉินอยู่ เธอไม่กล้าเอ่ยปากพูด

อู๋เป่ยไม่สนใจเธอ แล้วพูดต่อ：“วิชานินจาที่พวกเขาเรียนมันไร้ประโยชน์มาก สิ่งที่เรียกว่าใช้วิธีการไม่ถูกต้อง เลยไปไม่ถึงเป้าหมาย คำพูดนี้ก็หมายถึงพวกเขานั่นแหละ”

ซิงเยี่ยโมโหจนพองแก้ม แล้วพูดกระซิบเบาๆ：“ฉันเป็นถึงนินจาชั้นสูงนะ”

อู๋เป่ยมองไปที่เธอ：“นินจาชั้นสูง? ถูกต้อง พลังยุทธ์ของเธอเหมือนว่าจะถึงชั้นพรสวรรค์นะ แต่ต่อหน้าผู้มีฝีมือ แม้แต่สักกระบวนท่าเธอก็รับมือไม่ได้”

ในใจลั่วเมิ่งเฉินสั่นไหว แล้วพูด：“คุณอู๋เป่ย คุณพอจะชี้แนะพวกเธอหน่อยได้ไหม? วิชานินจาของพวกเธอเรียนจากด้านนอกน่ะ เป็นอาจารย์ปราชญ์นินจาท่านหนึ่งจากสำนักเจี่ยเฮ่อ”

อู๋เป่ยคิดสักพักแล้วพูด：“ก็ได้”

หลังจากนั้นเขาก็เรียกซิงเยี่ยและเหม่ยไต้มาที่ลานกว้างของเรือน แล้วพูด：“ฉันจะสอนวิชาฝึกกำลังกายให้พวกเธอ จะทำให้ดูก่อน”

ลั่วเมิ่งเฉินยิ้มแล้วพูด：“คุณอู๋ ฉันเรียนด้วยได้ไหม?”

“ได้นะ มาสิ ฝึกด้วยกัน”

เขาทำท่าให้ดูท่าหนึ่ง ให้ทั้งสามคนเรียนตาม แค่นี้ ก็สามารถมองความสามารถในการเข้าใจของพวกเขาออกแล้ว ลั่วเฉิ่งเฉินสมกับเป็นลูกหลานของลั่วฉังเซิง ไม่นานก็จับท่าสำคัญได้หมดแล้ว

ซิงเยี่ยก็เรียนรู้ได้ค่อนข้างไว พอๆกันกับลั่วเมิ่งเฉินเลยทีเดียว

เหม่ยไต้นั้นช้าสักหน่อย แต่ท่าทางทำออกมาก็ไม่เลว

ทั้งสามทำท่าพร้อมกันออกมา พวกเขาต่างก็มีหน้าตาที่สะสวย มีเอกลักษณ์แตกต่างกันออกไป ซิงเยี่ยกับเหม่ยไต้ถอดผ้าคลุมหน้าออก เพื่อไม่ให้กระทบต่อการหายใจ เลยเผยให้เห็นใบหน้าอันงดงาม

ต้องบอกก่อนว่า ขณะที่ทั้งสองอายุห้าขวบนั้นก็ถูกลั่วฉังเซิงเลือกตัวไปแล้ว ไม่เพียงแต่ต้องการคนที่หน้าตาสะสวย แถมยังต้องฉลาดด้วย สามารถอดทนต่อความยากลำบากได้ดี สุดท้าย ซิงเยี่ยและเหม่ยไต้เลยถูกเลือกออกมาจากหญิงสาวที่ฉลาดหลักแหลมจำนวนสามร้อยคน และกลายเป็นคนคอยดูแลอยู่ข้างๆลั่วเมิ่งเฉิน