ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 40

โจวรั่วเสวี่ยไม่ยกย่อง พร้อมกับข่มใจและกระซิบว่า "งั้นระวังหน่อยแล้วกัน" จากนั้นก็พานักเรียนตัวสั่นเทาลงไปพร้อมกับเหล่าเหอ

อู๋เป่ยห่างจากวัยกลางคนประมาณห้าสิบเมตร ทั้งสองจ้องมองกันไม่ขยับ

“ผมก็คิดไว้แล้ว เด็กอายุน้อยทำไมถึงกล้าที่จะทำร้ายคนอื่น ที่ไหนได้มีคนตามนี่เอง” อู๋เป่ยกล่าว “แล้วคุณมีจุดประสงค์อะไรถึงทำร้ายเด็กไร้เดียงสาคนนี้ ?”

ชายวัยกลางคน "ไม่คิดว่าผ่านไปถึงหกปีแล้ว ยังมีคนตามมาสอบสวน" เขาเสียงแข็ง และมีท่าทางหงุดหงิด

อู๋เป่ย "การปรากฏตัวของคุณในครั้งนี้เพื่ออะไร ตั้งใจเก็บผมไว้เหรอ?"

"ไม่ผิดหรอก" ชายวัยกลางคนพูดอย่างแผ่วเบา "ความคับแค้นนี้ ผมใช้เวลาวางแผนเป็นเวลาเจ็ดปีเพื่อจะเห็นผลลัพธ์ แต่คุณทำให้ผมต้องเริ่มต้นใหม่ คิดหรือว่าผมจะปล่อยคุณไปง่าย ๆ"

อู๋เป่ยพยักหน้า "จริง ๆ แล้วผมไม่ใช่คนกว้างขวางอะไร แต่ผมแค่รู้วิชาไสยศาสตร์ ในเมื่อคุณอยากลงมือ เช่นนั้นมาสิ อย่าเสียเวลาเลย"

"ฮ่า ๆ " ชายวัยกลางคนหัวเราะ "คุณต้องรู้ว่าทั้งตึกนี้เป็นเขตต้องห้าม ถ้าอยากลงมือ คิดเหรอว่าผมจะปล่อยคุณไป? "

"อย่าวนั้นเหรอ?" อู๋เป่ยนิ่งสงบมาก แม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืน เขาก็สามารถแยกกสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน ด้านหลังของชายวัยกลางคนผู้นี้แปะกระดาษยันต์ไว้ และเขาก็ไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่อะไร เป็นแค่ศพ ๆ หนึ่ง!

เขาแอบมองตัวอาคารผ่านดวงตาทะลุมิติและพบว่าด้านล่างมีชายชราที่กำลังครุ่นคิดถึงบางสิ่งจ้องมองมาที่เขา

"สะกดผม ?"

อู๋เป่ยโกรธมาก และพูดเสียงดังว่า "ตอนนี้ยอมแพ้ยังทัน... "

หลังจากที่พูดคำว่า "ทัน" เขาก็เหยียบไปที่พื้นซีเมนท์ที่แตกละเอียด ปูนชิ้นใหญ่แตกเป็นผุยผง

ก่อนหน้านี้ชายชราที่ผอมบางกำลังสะกดเขาด้วยคำสาป และเมื่อถูกจับได้ เขาก็หลบไปด้านข้าง

อู๋เป่ยกระโดดลงมาด้านล่าง และใช้เท้าเหยียบที่หลังของชายชรา

"คลิก" กระดูกสันหลังของชายชราบาง ๆ หักทันทีพร้อมกับปล่อยปัสสาวะและอึกออกมา

แม้ว่าชายชราจะมีวิชาไสยศาสตร์ แต่เป็นวิชาที่ธรรมดา เขาอยู่แค่ขั้นระดับแข็งแกร่ง เมื่ออู๋เป่ยเตะเขาจึงล้มลงในทันที

เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับทิ่มเข็มไปที่ศีรษะของชายชราสองสามเล่ม ทันใดนั้นประกายในดวงตาชายชราก็หายไป สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก "รู้ได้ไงว่าฉันหลบอยู่ข้างล่าง ?"

อู๋เป่ยขี้เกียจจะอธิบาย "ผีเฒ่า เมื่อครู่สาปผมเหรอ?"

“ใช่ ! ฉันกำลังสะกดมนต์สำเร็จแล้ว น่าเสียดายขาดไปอีกนิด” หน้าของเขามีแต่ความโกรธแค้น

อู๋เป่ยตบเขาอีกครั้งจนฟันหัก และเลือดไหล "ไหนบอกว่าสร้างเขตต้องห้ามที่นี่ไง? "

"มีที่ไหนกัน ก็แค่โกหก" ถูกตบไปสองครั้ง เขาไม่กล้าแม้แต่น้อย และไม่แข็งข้อเหมือนก่อนหน้า

อู๋เป่ยกล่าวต่อ "พูดสิ ทำไมถึงต้องทำร้ายผู้หญิงเหล่านั้น?"

ชายชรากล่าว "วิชาของฉันคือ "วิชาผี" " คนหนุ่มคนนั้นวิญญาณของเขาเหมาะกับการเป็นวิญญาณแค้น ความคับแค้นอันแรงกล้า จะทำให้ต้องฆ่าคนมากขึ้น และดึงวิญญาณของพวกเขาเพื่อเสริมสร้างจิตวิญญาณ

อู๋เป่ยตะคอก และสัมผัสตัวชายชราและพบป้ายไม้หลิวอันเงางามเหมือนกับของโบราณ

ชายชราตกใจ "อย่าจับ !"

อู๋เป่ยมองไปที่มัน และพบว่ามีแสงสว่างทางจิตวิญญาณในป้ายนั้น และไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"นี่คืออะไร ?" อู๋เป่ยถาม

"นี่คือป้ายผีที่สืบทอดมาจากประตูนรกของฉัน มันถูกผนึกด้วยภูมิปัญญาที่ทรงพลัง" เขากล่าว

อู๋เป่ยไม่เชื่อจึงพูดว่า "คนข้างบนคือคนที่คุณฆ่าเหรอ? "

“เขาเป็นครูที่มาเข้าเวรในคืนนี้ ฉันฆ่าเขา และควบคุมศพเพื่อดึงดูดความสนใจคุณ”

"คุณนี่เป็นคนบาปจริงๆ !" อู๋เป่ยส่ายหัว "ฆ่าคนไปทั่ว ไม่มีความเป็นมนุษย์แม้แต่น้อย"

หลังจากพูดเขาต่อสู้กับชายชรา เขาไม่เพียงรับมือก็ชายชราโดยการใช้พิษฝ่ามือลับเบญจพิษ เขายังฝังเข็มหกจุดและอีกไม่เกินหกชั่วโมงชายชราผู้นี้จะเสียชีวิต

ชายชรากรีดร้อง และตะโกนว่า "ทำอะไรกับฉันหน่ะ? "

ในเวลานี้ชายชราได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายในโรงเรียน

"อู๋เป่ย เขาเป็นใคร?" โจวรั่วเสวี่ยถาม

“เขาเป็นฆาตกร มีศพถูกเขาฆ่าอยู่ด้านบน คุณไปที่ชั้นสอง”

โจวรั่วเสวี่ยและเหอปี้ซื่อวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว ในขณะที่อู๋เป่ยกระโดดขึ้นไป และเดินตรงไปที่ชั้นสองเพื่อดึงยันต์ที่ด้านหลังของศพออก

ทันทีที่ดึงออกร่างของชายที่เป็นศพคนนั้นก็ล้มลงกับพื้น สภาพคล้ำดำราวกับเสียชีวิตนานแล้ว

เขากระโดดลงมาจากทางเข้า และตามหาชายชราต่อไป ด้านในเขาพบถุงสมบัติที่ใส่สิ่งต่าง ๆ มากมาย

เขาไม่ได้มองในระยะกระชั้นชิด เขาทำการรวบรวมไว้ก่อน

เมื่อชายชราเห็นเขาค้นสิ่งของๆตัวเอง ชายชราจึงโกรธและวิตกกังวล "ฉันเป็นเจ้าแห่งประตูนรก คุณกล้าที่จะทำกับฉันแบบนี้เหรอ ประตูนรกนี้จะไม่ปล่อยไปง่าย ๆ !"

อู๋เป่ยรำคาญที่เขาพูดมากจึงใช้ฝ่ามือตบชายชราสลบลง

ตอนนี้เหอปี้ซื่อหาศพเจอแล้วและได้โทรศัพท์ให้ส่หน่วยกู้ภัยส่งคนมาช่วย

อู๋เป่ย ไม่สะดวกที่จะอยู่ "ไม่ต้องพูดถึงผมนะ"

เข้าใจว่าอู๋เป่ยไม่ต้องการยุ่งกับคดีดังนั้นเขาจึงพูดว่า "ไม่ต้องกังวล แค่บอกว่าฉันเป็นคนเจอ คนร้ายถูกฉันและรั่วเสวี่ยจัดการ น้องชายกลับไปก่อนเถอะ"

โจวรั่วเสวี่ย "อู๋เป่ย ฉันขับรถไปส่งคุณเอง"

อู๋เป่ยโบกมือ "ไม่เป็นไร ผมเรียกแท๊กซี่"

หลังจากแก้ปมที่ซ่อนอยู่ได้ อู๋เป่ยก็วางใจ ต่อไปเสียวเหม่ยก็มาโรงเรียนอย่างสบายใจแล้ว

เมื่อเขากลับถึงบ้านจางลี่ และอู๋เหม่ยก็หลับแล้ว เขาอาบน้ำและมาที่บ้านตรงข้ามบ้าน

หวงจื่อเฉียงยังคงฝึกซ้อมอยู่ เมื่อเขาเห็นอู๋เป่ย เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขาประสบความสำเร็จแล้ว และต้องการเข้าสู่ขั้นต่อไป จังหวะ

สิ่งที่เรียกว่าจังหวะ เป็นวิธีการหายใจซึ่งถูกส่งผ่านอย่างลับ ๆ ตัวอย่างเช่น อู๋เป่ย ฝึกฝนวิธีการหายใจขั้นสูง

"บอส การฝึกฝนจังหวะนี้ อาจารย์ยังไม่ได้สอนผมเลย และชายชราตอนนั้นหยุดที่ขั้นต้าโจวเทียน แต่ชายชราก็บอกว่ามีวิธีการหายใจ แต่น่าเสียดายที่เขาถูกควบคุมโดยใครบางคนจึงไม่สามารถเผยแพร่ได้"

เรื่องในยุทธภพอู๋เป่ยไม่เข้าใจเท่าหวงจื่อเฉียงเขาจึงถามว่า "อย่างที่คุณพูดเพราะไม่มีวิธีการหายใจ ดังนั้นผู้ฝึกวิชาหลายคนสิ้นสุดที่ต้าโจวเทียน?"

หวงจื่อเฉียงพยักหน้า "ใครบอกว่าไม่ใช่ จังหวะชี่แท้ในผู้ฝึกน้อยมาก ๆ และการปล่อยพลังชี่แท้ไปข้างนอกก็น้อยเช่นกัน"

อู๋เป่ยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และพูดว่า "เช่นนั้นผมจะส่งวิธีหายใจให้คุณ แต่คุณห้ามส่งให้คนอื่น"

มีวิธีการหายใจสี่ประเภท แบ่งเป็นระดับล่าง ระดับกลาง ระดับบนและระดับสูงสุด

สิ่งที่เขาใช้คือวิธีการหายใจสูงสุด เป็นวิธีการหายใจในเคล็ดวิชาเทียนตี้ซวนหวงซึ่งมีเพียงแบบเดียว ความยากถึงขีดสุด เขาเพิ่งจะเริ่มต้น ยังไม่ชำนาญ

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาตัดสินใจที่จะสอนหวงจื่อเฉียง ในความเป็นจริงแม้ว่าจะเป็นวิธีการหายใจระดับล่าง แต่ก็แข็งแกร่งกว่าวิธีการหายใจของบางนิกาย วิธีการหายใจของตระกูลขุนนางต้องแข็งแกร่ง เป็นวิธีหายใจแบบไม่สูดเข้า

เมื่อหวงจื่อเฉียงได้อู๋เป่ยบอกว่าจะถ่ายทอดวิธีการหายใจให้ เขาจึงคุกเข่าลง และลุกขึ้นพร้อมกล่าวว่า "ขอบคุณ บอส!"

สิ่งที่เรียกว่าวิธีที่ไม่อาจถ่ายทอดเบา ๆ เป็นวิธีการหายใจของอู๋เป่ย เพียงพอที่จะเปลี่ยนชะตากรรมของเขา!

อู๋เป่ยรับคำขอบคุณพร้อมกับถ่ายทอดวิธีการหายใจ

หวงจื่อเฉียงได้รับวิธีการหายใจอย่างมีความสุข เขาประสบความสำเร็จจากการฝึกอีกขั้น

อู๋เป่ยไม่ได้ว่างเว้น และเขายังคงเปิดเส้นลมปรานรองของแขนซ้ายของเขา

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นเขาขับรถไปส่งอู๋เหม่ยที่โรงเรียน วังจิงเฉิงมารอเธอแต่เช้า

หลังจากอู่เหม่ยแยกตัวไป วังจิงเฉิงก็รีบวิ่งมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม"น้องชาย เอายาลูกกลอนมาด้วยไหม?"

เมื่อเขามา อู๋เป่ยก็คลำเม็ดยาลูกกลอนสีดำสองสามเม็ดออกมา เขาเปิดขวดเล็ก ๆ แล้วเทโคลนสีดำสามเม็ดออกมาพร้อมกับพูดว่า "นี่คือยาลับของผม หลังจากที่คุณกิน อาการจะดีขึ้น"

ดวงตาของวังจิงเฉิงเปล่งประกาย "จริงเหรอ?"

อู๋เป่ยกล่าว "มีไม่จริงด้วยเหรอ!"

วังจิงเฉิงแทบรอไม่ไหวที่จะรับขวดยา และกลืนยาในการกัดครั้งเดียว ในขณะที่เขากลืนยาอู๋เป่ยดึงเข็มออกมาแล้วตบหลังของเขา "ช้า ๆ ไม่ต้องกังวล"

วังจิงเฉิงรู้สึกว่าร่างกายของเขาผ่อนคลายทันที เขารีบเอากระจกออกมาอย่างรวดเร็ว และส่องไปที่กระจกพบว่าปากจมูกของเขาค่อย ๆ กลับมาสู่ตำแหน่งปกติ

หลังจากรอประมาณสิบนาทีใบหน้าของเขาก็กลายเป็นเรื่องปกติ

เขามีความสุขมากและพูดว่า "น้องชาย ยาน้องวิเศษมาก!"

อู๋เป่ย: "ไม่หรอก แต่ยานี้จะต้องกินสองครั้ง หลังจากครึ่งเดือน คุณต้องกินอีกครั้ง มิฉะนั้นอาการจะกำเริบ"

"ต้องรักษาต่อเนื่อง" เขาพูดอย่างรวดเร็วแล้วกระพริบตา "น้องชาย ยาเม็ดที่สอง ไม่คิดเงินใช่ไหม ?"

"ได้ไง? " อู๋เป่ยพูด "ผมคิดเพียงหนึ่งล้าน "

วังจิงเฉิงโล่งใจ พร้อมกับมองไปรอบ ๆ และพูดว่า "น้องชาย มีกล่องหนังอยู่บนรถ ในนั้นมีเงินหนึ่งล้านพอดี"

อู๋เป่ยพยักหน้าโดยไม่คิดว่าเขานำเงินสดมา จากนั้นตามเขาไปที่รถ และรับกล่องหนังมา

หนึ่งล้านหยวนเป็นธนบัตรจำนวนหนึ่งหมื่นใบ อู๋เป่ย ตรวจสอบ และเมื่อไม่มีปัญหา เขาก็โยนไว้ที่ท้ายรถ

ช่วงเวลาที่เขาปิดหีบเขาพูดกับวังจิเฉิงผู้ซึ่งมีใบหน้าที่เจ็บปวดว่า "เหล่าวัง อย่าให้ลูกชายคุณมารบกวนน้องสาวผมอีกได้ไหม?"

วังจิงเฉิงรู้สึกอายมาก และพูดอย่างรวดเร็วว่า "ได้ ผมสั่งห้ามเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นผมจะตีเขา"

จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและถามว่า "น้องชาย คุณสนิทกับคุณหนูจู?"

พ่อของจูชิงเหยียนเป็นหัวหน้าของวังจิงเฉิง วังจิงเฉิงต้องการที่จะใช้เส้นสายนี้เสมอ แต่ไม่มีโอกาส

อู๋เป่ยไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ พร้อมกับพูดว่า "ไม่ถึงกับสนิทมาก"

วังจีเฉิง "โอ้" ฟังไม่สามารถช่วยได้ น่าผิดหวัง

อู๋เป่ย โบกมือลา จากนั้นเขาไปหาจูหย่วนซานและกลับไปพักผ่อนตอนเที่ยงเล็กน้อย เขายังคงรักษาหลินเหม่ยเจียวในตอนบ่าย ตอนเย็นเขาต้องดูแลแม่ของเขา เขาใช้พลังชี่มากในการรักษาคนสามคน ตอนนี้เขารู้สึกอ่อนเพลีย

หลังจากการรักษาอย่างต่อเนื่องสามวันติดต่อกันการบาดเจ็บของจูหย่วนซาน ได้รับการฟื้นฟู และต้องกินยาทุกวันเท่านั้น อาการของหลินเหม่ยเจียวนั้นดีขึ้นมากไม่จำเป็นต้องรักษาทุกวัน ต่อไปรักษาเพียงสัปดาห์ละครั้ง

ในวันนี้อู๋เหม่ยไปที่จังหวัดเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันคณิตศาสตร์ อู๋เป่ย ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อเตรียมอาหารเช้าและเขาจะไปส่งอู๋เหม่ยด้วยตนเอง

การเดินทางมีกังจื่อขับรถให้ และครูที่มาดูแลนั่งอยู่เบาะข้างคนขับ อู๋เป่ยอู๋เหม่ย นั่งอยู่แถวหลัง

ครูผู้ชายในวัยสามสิบแซ่จ้าว เขามีประสบการณ์มากมายในการฝึกนักเรียนแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิก เขากล่าวว่า: "พี่ชายอู๋เหม่ย การทดสอบในครั้งที่ผ่านมาอู๋เหม่ยทำคะแนนได้ดีมาก ในการแข่งขันครั้งนี้เธอต้องได้รางวัลชนะเลิศแน่นอน"

อู๋เป่ยหัวเราะ "จริงเหรอ ลำบากครูมากๆเลย เพราะพวกคุณสอนดี"

ครูแซ่จ้าวพูดอย่างรวดเร็วว่า "ส่วนใหญ่เป็นเพราะอู๋เหม่ยฉลาด ผมเคยสอนนักเรียนหลายคนมาก่อน อู๋เหม่ยมีพรสวรรค์มากที่สุด"

“ ไม่กี่วันที่ผ่านมามีคนชื่อหวังเฉียง ขอให้ผมช่วยฝึกเธอ เกรดของเธอดีจริง ๆ น่าเสียดายที่เธอขาดความสามารถทางคณิตศาสตร์ ผมฝึกเธอได้สองสามวันผมก็ยอมแพ้ จะพูดไปการแข่งขันโอลิมปิกนี้ต้องมีพรสวรรค์"

เมื่อพูดถึงหวังเฉียง อู๋เป่ยคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งก่อน เขาจึงถามอู๋เหม่ยว่า "เสียวเหม่ย สองสามวันที่ผ่านมาหวังเฉียงไม่ได้มารบกวนใช่ไหม? "

อู๋เหม่ยส่ายหัว "บางทีอาจเพราะให้ผู้อำนวยการคุยกับเธอ และเธอไม่ได้มากวนอีก แต่หนูรู้สึกว่าเธอดูแปลก ๆ เธอเหมือนจะเกลียดหนู"