ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 40

โจวรั่วเสวี่ยไม่ยกย่อง พร้อมกับข่มใจและกระซิบว่า "งั้นระวังหน่อยแล้วกัน" จากนั้นก็พานักเรียนตัวสั่นเทาลงไปพร้อมกับเหล่าเหอ

อู๋เป่ยห่างจากวัยกลางคนประมาณห้าสิบเมตร ทั้งสองจ้องมองกันไม่ขยับ

“ผมก็คิดไว้แล้ว เด็กอายุน้อยทำไมถึงกล้าที่จะทำร้ายคนอื่น ที่ไหนได้มีคนตามนี่เอง” อู๋เป่ยกล่าว “แล้วคุณมีจุดประสงค์อะไรถึงทำร้ายเด็กไร้เดียงสาคนนี้ ?”

ชายวัยกลางคน "ไม่คิดว่าผ่านไปถึงหกปีแล้ว ยังมีคนตามมาสอบสวน" เขาเสียงแข็ง และมีท่าทางหงุดหงิด

อู๋เป่ย "การปรากฏตัวของคุณในครั้งนี้เพื่ออะไร ตั้งใจเก็บผมไว้เหรอ?"

"ไม่ผิดหรอก" ชายวัยกลางคนพูดอย่างแผ่วเบา "ความคับแค้นนี้ ผมใช้เวลาวางแผนเป็นเวลาเจ็ดปีเพื่อจะเห็นผลลัพธ์ แต่คุณทำให้ผมต้องเริ่มต้นใหม่ คิดหรือว่าผมจะปล่อยคุณไปง่าย ๆ"

อู๋เป่ยพยักหน้า "จริง ๆ แล้วผมไม่ใช่คนกว้างขวางอะไร แต่ผมแค่รู้วิชาไสยศาสตร์ ในเมื่อคุณอยากลงมือ เช่นนั้นมาสิ อย่าเสียเวลาเลย"

"ฮ่า ๆ " ชายวัยกลางคนหัวเราะ "คุณต้องรู้ว่าทั้งตึกนี้เป็นเขตต้องห้าม ถ้าอยากลงมือ คิดเหรอว่าผมจะปล่อยคุณไป? "

"อย่าวนั้นเหรอ?" อู๋เป่ยนิ่งสงบมาก แม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืน เขาก็สามารถแยกกสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน ด้านหลังของชายวัยกลางคนผู้นี้แปะกระดาษยันต์ไว้ และเขาก็ไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่อะไร เป็นแค่ศพ ๆ หนึ่ง!

เขาแอบมองตัวอาคารผ่านดวงตาทะลุมิติและพบว่าด้านล่างมีชายชราที่กำลังครุ่นคิดถึงบางสิ่งจ้องมองมาที่เขา

"สะกดผม ?"

อู๋เป่ยโกรธมาก และพูดเสียงดังว่า "ตอนนี้ยอมแพ้ยังทัน... "

หลังจากที่พูดคำว่า "ทัน" เขาก็เหยียบไปที่พื้นซีเมนท์ที่แตกละเอียด ปูนชิ้นใหญ่แตกเป็นผุยผง

ก่อนหน้านี้ชายชราที่ผอมบางกำลังสะกดเขาด้วยคำสาป และเมื่อถูกจับได้ เขาก็หลบไปด้านข้าง

อู๋เป่ยกระโดดลงมาด้านล่าง และใช้เท้าเหยียบที่หลังของชายชรา

"คลิก" กระดูกสันหลังของชายชราบาง ๆ หักทันทีพร้อมกับปล่อยปัสสาวะและอึกออกมา

แม้ว่าชายชราจะมีวิชาไสยศาสตร์ แต่เป็นวิชาที่ธรรมดา เขาอยู่แค่ขั้นระดับแข็งแกร่ง เมื่ออู๋เป่ยเตะเขาจึงล้มลงในทันที

เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับทิ่มเข็มไปที่ศีรษะของชายชราสองสามเล่ม ทันใดนั้นประกายในดวงตาชายชราก็หายไป สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก "รู้ได้ไงว่าฉันหลบอยู่ข้างล่าง ?"

อู๋เป่ยขี้เกียจจะอธิบาย "ผีเฒ่า เมื่อครู่สาปผมเหรอ?"

“ใช่ ! ฉันกำลังสะกดมนต์สำเร็จแล้ว น่าเสียดายขาดไปอีกนิด” หน้าของเขามีแต่ความโกรธแค้น

อู๋เป่ยตบเขาอีกครั้งจนฟันหัก และเลือดไหล "ไหนบอกว่าสร้างเขตต้องห้ามที่นี่ไง? "

"มีที่ไหนกัน ก็แค่โกหก" ถูกตบไปสองครั้ง เขาไม่กล้าแม้แต่น้อย และไม่แข็งข้อเหมือนก่อนหน้า

อู๋เป่ยกล่าวต่อ "พูดสิ ทำไมถึงต้องทำร้ายผู้หญิงเหล่านั้น?"

ชายชรากล่าว "วิชาของฉันคือ "วิชาผี" " คนหนุ่มคนนั้นวิญญาณของเขาเหมาะกับการเป็นวิญญาณแค้น ความคับแค้นอันแรงกล้า จะทำให้ต้องฆ่าคนมากขึ้น และดึงวิญญาณของพวกเขาเพื่อเสริมสร้างจิตวิญญาณ

อู๋เป่ยตะคอก และสัมผัสตัวชายชราและพบป้ายไม้หลิวอันเงางามเหมือนกับของโบราณ

ชายชราตกใจ "อย่าจับ !"

อู๋เป่ยมองไปที่มัน และพบว่ามีแสงสว่างทางจิตวิญญาณในป้ายนั้น และไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"นี่คืออะไร ?" อู๋เป่ยถาม

"นี่คือป้ายผีที่สืบทอดมาจากประตูนรกของฉัน มันถูกผนึกด้วยภูมิปัญญาที่ทรงพลัง" เขากล่าว

อู๋เป่ยไม่เชื่อจึงพูดว่า "คนข้างบนคือคนที่คุณฆ่าเหรอ? "

“เขาเป็นครูที่มาเข้าเวรในคืนนี้ ฉันฆ่าเขา และควบคุมศพเพื่อดึงดูดความสนใจคุณ”

"คุณนี่เป็นคนบาปจริงๆ !" อู๋เป่ยส่ายหัว "ฆ่าคนไปทั่ว ไม่มีความเป็นมนุษย์แม้แต่น้อย"

หลังจากพูดเขาต่อสู้กับชายชรา เขาไม่เพียงรับมือก็ชายชราโดยการใช้พิษฝ่ามือลับเบญจพิษ เขายังฝังเข็มหกจุดและอีกไม่เกินหกชั่วโมงชายชราผู้นี้จะเสียชีวิต

ชายชรากรีดร้อง และตะโกนว่า "ทำอะไรกับฉันหน่ะ? "

ในเวลานี้ชายชราได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายในโรงเรียน

"อู๋เป่ย เขาเป็นใคร?" โจวรั่วเสวี่ยถาม

“เขาเป็นฆาตกร มีศพถูกเขาฆ่าอยู่ด้านบน คุณไปที่ชั้นสอง”

โจวรั่วเสวี่ยและเหอปี้ซื่อวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว ในขณะที่อู๋เป่ยกระโดดขึ้นไป และเดินตรงไปที่ชั้นสองเพื่อดึงยันต์ที่ด้านหลังของศพออก

ทันทีที่ดึงออกร่างของชายที่เป็นศพคนนั้นก็ล้มลงกับพื้น สภาพคล้ำดำราวกับเสียชีวิตนานแล้ว

เขากระโดดลงมาจากทางเข้า และตามหาชายชราต่อไป ด้านในเขาพบถุงสมบัติที่ใส่สิ่งต่าง ๆ มากมาย

เขาไม่ได้มองในระยะกระชั้นชิด เขาทำการรวบรวมไว้ก่อน

เมื่อชายชราเห็นเขาค้นสิ่งของๆตัวเอง ชายชราจึงโกรธและวิตกกังวล "ฉันเป็นเจ้าแห่งประตูนรก คุณกล้าที่จะทำกับฉันแบบนี้เหรอ ประตูนรกนี้จะไม่ปล่อยไปง่าย ๆ !"

อู๋เป่ยรำคาญที่เขาพูดมากจึงใช้ฝ่ามือตบชายชราสลบลง

ตอนนี้เหอปี้ซื่อหาศพเจอแล้วและได้โทรศัพท์ให้ส่หน่วยกู้ภัยส่งคนมาช่วย

อู๋เป่ย ไม่สะดวกที่จะอยู่ "ไม่ต้องพูดถึงผมนะ"

เข้าใจว่าอู๋เป่ยไม่ต้องการยุ่งกับคดีดังนั้นเขาจึงพูดว่า "ไม่ต้องกังวล แค่บอกว่าฉันเป็นคนเจอ คนร้ายถูกฉันและรั่วเสวี่ยจัดการ น้องชายกลับไปก่อนเถอะ"

โจวรั่วเสวี่ย "อู๋เป่ย ฉันขับรถไปส่งคุณเอง"