ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 414

พวกเขาสนทนากันสักพักหนึ่ง ได้ยินคนมาเคาะประตู

“เข้ามา” ถังปิงอวิ๋นแต่งหน้าสักพัก พูด

เซียวซานเหยี่ยนเดินเข้ามา บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความนับถือ พูดกับอู๋เป่ยอย่างเคารพ : “ท่านอู๋ เซียนเฟิงขอเข้าพบ!”

ถังปิงอวิ๋นลุกขึ้น : “ฉันไปต้อนรับเอง”

อู๋เป่ยไม่มีการขัดขวาง เขายังคงนอนอยู่ที่นั่นโดยหลับตาลงครึ่งหนึ่ง

หลังจากผ่านไปประมาณห้านาที ข้างนอกมีเสียงคนเดินดังขึ้น หลังจากนั้นถังปิงอวิ๋นเดินมาที่ประตู พูดเสียงเบา : “อู๋เป่ย เซียนเฟิงถึงแล้ว”

อู๋เป่ยอืมหนึ่งที เขาค่อยๆลุกขึ้นมานั่งอย่างช้าๆ พูด : “รินชาให้ผมหนึ่งแก้ว”

ถังปิงอวิ๋นกลอกตาหนึ่งที หันกลับไปรินชาให้เขาหนึ่งแก้ว หลังจากนั้นนำเข้ามาเสริฟ์

อู๋เป่ยรับน้ำชามาจิบไปหลายคำ ทำให้คอชุ่ม จากนั้นค่อยลุกขึ้นแล้วออกจากห้องอย่างช้าๆ

หลังจากที่เขานั่งอยู่ที่โต๊ะสำนักงานอย่างสง่างาม และเซียนเฟิงคนนั้น ก็ยืนอยู่หน้าตรงสำนักงาน ร่างกายโค้งเล็กน้อย ด้านหลังของเขาคือผู้ชายหลังค่อม บนใบหน้าของผู้ชายหลังค่อม จ้องอู๋เป่ยอย่างโหดเหี้ยม เขารู้สึกว่าอู๋เป่ยไม่มีมารยาทเอาสะเลย เป็นแค่ปรมาจารย์ชั้นเทพตัวน้อยๆ ทำไมถึงกล้าละเลยพวกเขาขนาดนี้

อู๋เป่ยจุดบุหรี่หนึ่งมวน หลังจากนั้นมองเซียนเฟิงด้วยสายตาที่เยาะเย้ย ถาม : “คุณก็คือเซียนเฟิงใช่ไหม”

เซียนเฟิงต้องการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น โอกาสรอดเส้นทางนั้นอยู่บนตัวอู๋เป่ยทั้งหมด เขาไม่กล้ารุกรานแม้แต่นิดเดียว รีบโค้งคำนับแล้วพูด : “เป็นผมเอง ชื่อของเซียนเฟิง เป็นเพื่อนในยุทธภพตั้งให้ ชื่อจริงของผมคือเจียงเฟิงเซียน”

อู๋เป่ย : “อืม เจียงเฟิงเซียน คุณมาหาผมมีเรื่องอะไร”

เจียงเซียงเฟิงพูดในใจ คุณรู้อยู่แล้วยังจะถามอีก เขากระแอมหนึ่งที พูด : “ที่มาในครั้งนี้ ผมอยากขอร้องให้คุณช่วยชีวิตผมด้วย!”

อู๋เป่ยหัวเราะฮ่าฮ่า : “ให้ผมช่วยคุณเหรอ”

เจียงเฟิงเซิยนเห็นว่าอู๋เป่ยไม่ตอบตกลง เขารีบพูด : “ก่อนหน้านี้ผมเคยทำให้โกรธ ได้โปรดให้อภัยด้วย โปรดเหลือเส้นทางชีวิตให้ผมด้วย! แน่นอน ผมไม่มีทางให้คุณช่วยฟรีๆ เงื่อนไขคุณเสนอมาได้เลย!”

อู๋เป่ยไม่ตอบตกลง เขาสูบบุหรี่หนึ่งที พูดอย่างไม่แยแส : “เจียงเฟิงเซียน คุณทำนายดวงให้คนนานแค่ไหนแล้ว”

เจียงเฟิงเซียนรีบพูด : “จนถึงตอนนี้ สี่สิบเจ็ดปีแล้ว”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “สี่สิบเจ็ดปี ใช้เวลาไปไม่น้อยเลยนะ”

“หาเลี้ยงชีพเท่านั้น” เจียงเฟิงเซียนพูด

อู๋เป่ยขยิบตาให้ถังปิงอวิ๋นหนึ่งที ความหมายคือ คำพูดสามประโยคต่อจากนี้ของเขา สามารถทำให้เจียงเฟิงเซียนนับถือเขาจนต้องก้มกราบเขา

ถังปิงอวิ๋นกะพริบตาให้เขา ราวกับว่ากำลังบอกว่า : “ฉันไม่เชื่อหรอก!”

อู๋เป่ยมองย้อนกลับไป จ้องเซียนเฟิงและยิ้มอย่างเย็นชาหนึ่งที : “เจียงเฟิงเซียน คุณยังมีโอกาสที่จะก้าวเข้าสู่ระดับคำทำนายในชีวิตนี้หรือไม่?”

เจียงเฟิงเซียนตัวสั่นสะท้าน เขาจ้องอู๋เป่ยตรง พูด : “คุณ.....รู้จักระดับคำทำนายเหรอ”

อู๋เป่ยบีบมือด้วยมือทั้งสองข้างทันที ทำการเคลื่อนไหวที่ซับซ้อนมาก การเคลื่อนไหวนี้ไหลลื่นอย่างมาก เหมือนผีเสื้อบิน ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดอกไม้ สวยงามมาก ดูเหมือนว่าจะตรงกับจังหวะบางอย่างของสวรรค์และโลก สื่อสารด้วยพลังลึกลับบางอย่างระหว่างสวรรค์และโลก

เจียงเฟิงเซียนเพิ่งมองได้ครึ่งวินาที ดวงตาตั้งตรง มองสามวินาที เขาก็คุกเข่าลงบนพื้นตุ้มตั้ม พูดเสียงสั่น : “ตกลงคุณเป็นใครกันแน่”

อู๋เป่ยหยุดการเคลื่อนไหว ถามเขา : “คุณอยากเรียนไหม”

เจียงเฟิงเซียนตื่นเต้นจนตัวสั่นสะท้าน เขาพยักหน้าอย่างแรง : “นักเรียนอยากเรียน นักเรียนอยากเรียน! โปรดสอนผมด้วย!” พูดจบ ก้มกราบเขาด้วยความนับถือ ทำความเคารพให้อู๋เป่ย!

อู๋เป่ยยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเขามองไปทางถังปิงอวิ๋น ราวกับว่ากำลังพูด : คุณดูสิ ผมพูดไปแค่สองประโยค เขาก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว!

ถังปิงอวิ๋นตะลึงจนอ้าปากค้างเล็กน้อย เขาทำได้ยังไง