ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 45

คุณหมอเก้อเขินอย่างมาก เขาวินิจฉัยตามลักษณะของชีพจรจริง แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่กำมือแน่น ก้มหน้าเดินออกไป

วัยรุ่นผมเกรียนมองไปทางพวกอู๋เป่ย แล้วพูดว่า “คุณอาสี่ ผมว่าวันนี้พอแค่นี้เถอะครับ คุณปู่เหนื่อยแล้ว”

คุณชายสี่สวี่ “เค่อหมิ่น ให้หมอเทวะสองท่านนี้ตรวจดูสักหน่อยเถอะ”

วัยรุ่นผมเกรียนพยักหน้า ถาม “ท่านไหนจะตรวจก่อนครับ?”

“เปาเหล่า” คนนั้นก้าวออกมาหนึ่งก้าว กล่าว “ฉันเอง”

เขานั่งลงข้างเตียง จดจ่อกับการจับชีพจร

ผ่านไปชั่วขณะ เขาปล่อยมือออก พูดว่า “ไท่กงร่างกายอ่อนแอไฟลุกโชนจริงๆ”

เงียบไปครู่หนึ่งก็พูดต่อว่า “นอกจากนี้แล้ว ครึ่งเดือนก่อนไท่กงน่าจะได้รับลมเย็น แถมยังหกล้ม ทำให้ตกใจกลัว”

วัยรุ่นผมเกรียนตาเป็นประกาย “คุณหมอเทวะพูดตรงมากจริงๆ! ครึ่งเดือนก่อนปู่ของผมเป็นหวัดครั้งหนึ่ง ไม่กี่วันก็หาย จากนั้นก็หกล้มตอนขึ้นเขา เลยตกใจกลัว”

เปาเหล่าพยักหน้า “นี่ไงล่ะ ฉันเขียนใบสั่งยาขับไฟและปลอบขวัญให้ กินไม่กี่วันก็น่าจะหายแล้ว”

วัยรุ่นผมเกรียนดีใจ กล่าว “รบกวนด้วยครับ” จากนั้นสั่งคนนำกระดาษและพู่กันมาให้

อู๋เป่ยสังเกตอาการคนไข้ตลอดตั้งแต่เข้ามา เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนี้ เขาจึงกล่าวอย่างอดไม่ไหวว่า “จริงอยู่ที่คนไข้เคยตกใจกลัว และเคยเป็นหวัด แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เหตุผลหลักที่เขาล้มป่วย”

พู่กันที่เขียนใบสั่งยาของเปาเหล่าค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ เขาไม่ได้โกรธ หันกลับไปยิ้มถาม “หืม? เพื่อนตัวน้อยคนนี้มีความคิดเห็นอื่นที่เหนือชั้น?”

“ไม่กล้าพูดว่าเป็นความคิดเห็นที่เหนือชั้น ผมแค่มองปัญหาในอีกมุมหนึ่ง” อู๋เป่ยกล่าว

จินหย่งลี่เห็นอู๋เป่ยจะทำธุระตนพัง ยิ้มเย็นและกล่าว “ตัวปลอมอย่างนายยังกล้าประณามเปาเหล่าอีก กล้านักนะ!”

วัยรุ่นผมเกรียนขมวดคิ้ว เหมือนเขาจะรู้จักจินหย่งลี่ ถาม “จินหย่งลี่ คุณบอกว่าเขาเป็นตัวปลอมเหรอ?”

“ฉันรู้จักเขา เขาไม่ใช่หมอซะหน่อย!” จินหย่งลี่ตอบกลับทันที

วัยกรุ่นผมเกรียนมองไปยังคุณชายสี่สวี่ “อาสี่ ใครเป็นคนเชิญเขามาเหรอครับ?”

คุณชายสี่สวี่มีสีหน้านิ่งสงบ กล่าวเสียงเรียบ ว่า “ไม่ต้องรีบร้อน ไหนๆ ก็มาแล้ว ลองฟังคุณอู๋พูดก่อนเถอะ”

ทุกคนต่างมองอู๋เป่ย อยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไร

อู๋เป่ยเดินมาที่เตียง ยื่นมือออกไปตบๆ บนเตียงโบราณนี้ กล่าว “เตียงนี้น่าจะหลายปีแล้วสินะ?”

คุณชายสี่สวี่พยักหน้า “เป็นของตกทอดจากบรรพบุรุษ ทำจากไม้จื่อถาน”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ปัญหามันเกิดจากไม้จื่อถานนี่แหละครับ”

วัยรุ่นผมเกรียนขมวดคิ้ว “เตียงเตียงนี้ ปู่ผมนอนมาทั้งชีวิตแล้ว คุณมาบอกว่ามันมีปัญหาเหรอ?”

“เดิมทีการนอนเตียงนี้ไม่มีอะไรเสียหาย แต่สัปดาห์ก่อนไท่กงดันกินยาชนิดหนึ่งเข้าไป ซึ่งคือเห็ดหลินจือภูเขาหิมะ ฤทธิ์ยาของเห็ดหลินจือภูเขาหิมะกับกลิ่นหอมของไม้ถานนี้มันข่มกัน นานวันเข้า จึงส่งผลกระทบต่อสุขภาพของไท่กง” อู๋เป่ยตอบ

วัยรุ่นผมเกรียนมึนงง กล่าว “ถูกต้อง ปู่ผมกินเนื้อแกะตุ๋นเห็ดหลินจือไปถ้วยหนึ่ง ตอนนั้นผมเองก็กินไปครึ่งถ้วย”

คุณชายสี่สวี่ดวงตาเป็นประกาย ถาม “คุณหมายความว่า แค่ออกห่างจากเตียงเตียงนี้ ก็จะหายดีเลยเหรอ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า “แน่นอนครับ”

เปาเหล่าฟังแล้วทำท่าครุ่นคิด

จินหย่งลี่กลับยิ้มเยาะไม่หยุด “เหลวไหลทั้งเพ สมุนไพรข่มกันอะไร ก็แค่ทฤษฎีมั่วที่ใช้หลอกคนอื่น”

คุณชายสี่สวี่ขมวดคิ้ว เขาเริ่มรำคาญจินหย่งลี่คนนี้แล้ว “จินหย่งลี่ คุณออกไปก่อนเถอะ”

จินหย่งลี่ตกใจ เขาถลึงตาใส่อู๋เป่ย แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ชายวัยกลางคนที่มาพร้อมกันกับเขารู้สึกกระอักกระอ่วนใจมาก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

คุณชายสี่สวี่ถามอู๋เป่ยว่า “คุณอู๋พอมีวิธีทำให้พ่อผมหายเร็วๆ ไหม?”

ระยะนี้ หมอที่บอกว่าสามารถรักษาสวี่ไท่กงได้มีเยอะมาก แต่ทุกครั้งก็พบเพียงความผิดหวัง คุณชายสี่สวี่คนนี้จึงไม่อยากรอนานเกินไป

อู๋เป่ยยิ้ม “ได้แน่นอนครับ กรุณาย้ายห้องให้ไท่กงก่อน”

คนกลุ่มหนึ่งหามสวี่ไท่กงลงจากเตียง ย้ายไปอีกห้องหนึ่งทันที

หลังจากจัดวางที่นอนเรียบร้อยแล้ว อู๋เป่ยนำเข็มทองออกมาฝังบนร่างเขา วิธีฝังเข็มแบบนี้เรียกว่าเข็มมังกรซานหยางเซิง สามารถกระตุ้นภูมิคุ้มกันโรค และเพิ่มกำลังวังชาได้

เปาเหล่ามองดูอยู่ข้างๆ เห็นวิธีฝังเข็มของเขา ก็ตกใจตัวลอย ถามด้วยความตระหนกว่า “นี่ใช่เข็มมังกรซานหยางเซิงในตำนานไหม?”

อู๋เป่ยแปลกใจเล็กน้อย กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เปาเหล่าสายตาเฉียบคม ใช่ครับ มันคือเข็มมังกรซานหยางเซิง”

พูดไป ฝังเข็มไปไม่กี่เข็ม สวี่ไท่กงก็ลืมตาขึ้น ถามคนรอบตัวว่า “นี่ฉันนอนไปนานเท่าไรแล้ว?”

คุณชายสี่สวี่ดีอกดีใจ รีบเข้าไปใกล้ กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พ่อ พ่อนอนไปหลายวันแล้ว ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นหรือยังครับ?”

สวี่ไท่กงทำท่าจะลุกขึ้นนั่ง วัยรุ่นผมเกรียนจึงรีบไปประคองเขา และพูด “คุณปู่ ค่อยๆ ครับ”

เมื่อประคองเขานั่งเรียบร้อย คุณชายสี่สวี่ยื่นผ้าขนหนูมา เช็ดหน้าเช็ดตาให้พ่อ

สวี่ไท่กงดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากในทันที เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันฝันถึงแม่ของแกด้วย มันเป็นความฝันที่ยาวนาน”

คุณชายสี่สวี่รีบตอบกลับ “ต้องเป็นเพราะแม่คิดถึงพ่อแน่ๆ เลยมาเข้าฝัน”

สวี่ไท่กงถอนหายใจ “แม่แกเสียไปเกือบ 20 ปีแล้ว ถ้าหล่อนยังมีชีวิตอยู่ละก็” พูดถึงตรงนี้ เขาก็สะอึกสะอื้น

คนชราเป็นเหมือนเด็กน้อย อารมณ์แปรปรวนมาก คุณชายสี่สวี่ต้องรีบพูดปลอบ

ผ่านไปพักหนึ่ง สวี่ไท่กงถึงจะสงบลง