ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 475

ประธานฮวาคนนั้น ยังคิดว่าเป็นนิสัยของคนประเทศกินี พูดด้วยรอยยิ้ม : “นายพลอบอุ่นจริงๆ ส่งพวกคุณมาต้อนรับด้วย”

หลังจากนั้นเขาเหลือบมองอู๋เป่ยและจูชิงเหยียนหนึ่งที พูดอย่างเย็นชา : “พวกคุณออกจากทีม เดินทางมาด้วยตัวเอง บนเครื่องบินพวกเราทำการประชุมกัน ท้ายที่สุด พวกเราก็มีมติเป็นเอกฉันท์ให้แยกคุณออกจากทีมตรวจสอบ!”

ประธานหม่าคนนั้นยินดีกับความโชคร้ายของคนอื่น : “ฮึ! ประธานอู๋ คุณมีความสามารถมากเลยไม่ใช่เหรอ ยังบินตรง ตอนนี้เป็นยังไง ไม่มีพวกเรา พวกคุณสามารถเจราจาเหมืองแร่บอกไซต์ได้ไหม”

คนที่เหลือก็ตำหนิทีละคนเช่นกัน ภายในใจของคนเหล่านี้รังเกียจอู๋เป่ยอย่างมาก ท้ายที่สุดมันขึ้นอยู่กับอะไรเขาถึงบินมาประเทศกินีก่อน แต่พวกเขากลับบินอยู่บนฟ้าหนึ่งวันหนึ่งคืน!

อู๋เป่ยตกตะลึง จูชิงเหยียนก็หมดคำพูดเช่นกัน คนกลุ่มนี้ตาบอดไปแล้วเหรอ มองไม่ออกว่าคนเหล่านี้อู๋เป่ยเป็นคนพามาเองเหรอ

เธออยากเข้าไปอธิบาย ประธานฮวาโบกมืออย่างเหลืออด : “คุณจู คุณไม่ต้องพูดแล้ว ไม่มีอะไรให้คุยด้วย!”

อู๋เป่ยส่ายหน้า พูด : “ชิงเหยียน ในเมื่อคนอื่นไม่ต้อนรับ พวกเรายังจะอยู่ที่นี่ทำไม ไปกันเถอะ”

เขาลากจูชิงเหยียนขึ้นรถ หลังจากนั้นขบวนรถหรูและกลุ่มเจ้าหน้าที่ก็ขึ้นรถทีละคน ขับรถออกจากสนามบิน

ทุกคนอึ้งไปเลย ประธานฮวามองดูขบวนรถไปไกล จู่ๆก็ตระหนักอะไรได้ สีหน้าดูแย่ขึ้นมาทันที

ประธานหม่าบ่นพึมพำ : “เป็นไปไม่ได้! นั่นเป็นขบวนรถของนายพลโมจิ ทำไมถึงบริการคนแซ่อู๋คนนี้”

ประธานฮวาทั้งโกรธและรำคาญ เขาจ้องประธานหม่าอย่างดุร้าย พูด : “ประธานหม่า! ถ้าหากไม่ใช่ว่าคุณสร้างคำพูดหลอกลวงบนเครื่องบิน พวกเราจะทำการตัดสินใจแบบนี้เหรอ คุณนี่มัน.....”

เขาโกรธจนพูดไม่ออก รีบหยิบมือถือออกมา โทรศัพท์หาจูชิงเหยียน

บนรถ อู๋เป่ยปิดเครื่องมือถือของจูชิงเหยียน พูดอย่างไม่แยแส : “ชิงเหยียน ไม่ต้องสนใจพวกเขา”

จูชิงเหยียนถอนหายใจเบาๆ : “คนกลุ่มนี้จริงๆเลยนะ พวกเราไปรับที่สนามบินด้วยความหวังดี และวางแผนที่จะแนะนำให้พวกเขารู้จักกับนายพลโวจิ พวกเขากลับแยกพวกเราออกจากทีมตรวจสอบ”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “ไม้ผุกลุ่มหนึ่ง ไม่ต้องไปสนใจ ยากมากที่พวกเราจะได้มาหนึ่งรอบ พรุ่งนี้ไปดูช้างและสิงโตแอฟริกา”

ดวงตาของจูชิงเหยียนเป็นประกาย : “จริงเหรอ ดีมากเลย ฉันอยากมาเที่ยวแอฟริกาตลอด ในที่สุดตอนนี้ความหวังใกล้เป็นจริงๆแล้ว!”

ช่วงบ่าย อู๋เป่ยรักษานายพลโวจิก่อน ช่วงเวลารักษา นายพลโวจิคนนี้พูดไม่หยุด ปากของนักแปลถังเจี้ยนแห้งและเขายังคงดื่มน้ำเพื่อทำให้คอของเขาชุ่มชื้น

“คุณอู๋ ประเทศของพวกเรายากจน คนอื่นบอกว่าผมเป็นขุนศึก แต่ผมก็อยากให้ประเทศมีอำนาจและร่ำรวยเช่นกัน อย่างไรก็ตามประเทศเล็กๆแบบนี้ของพวกเรา ไม่มีอุตสาหกรรมเป็นของตัวเอง และความแข็งแกร่งทางการทหารก็อ่อนแอมากเช่นกัน ยังจะพูดอะไรมีอำนาจและร่ำรวยอีก พวกเราในตอนนี้ สามารถทำได้แค่ขายทรัพยากรเท่านั้น”

อู๋เป่ยคิดไม่ถึงเลยว่า โวจิจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา เขาพูด : “ดูเหมือนว่านายพลโวจิจะรักประเทศเกิดของตัวเอง”

นายพลโวจิพูด : “คุณอู๋ พวกคุณสามารถลงทุนและสร้างโรงงานในประเทศของเราได้ไหม คุณวางใจได้เลย ก่อนห้าปี พวกเราจะยกเว้นภาษี นอกจากนี้ให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่”

ดวงตาของจูชิงเหยียนเป็นประกาย พูด : “ราคาแร่อะลูมิเนียมในประเทศอยู่ที่สี่ร้อยต่อตัน และอลูมินาสกัดจากบอกไซต์ ราคาต่อตันสูงถึงสองพันสี่ร้อยถึงสองพันเจ็ดร้อยเจ็ดสิบซึ่งเป็นสองเท่าจากเดิม ถ้าหากพวกเราสามารถสร้างโรงงานอลูมินาที่นี่ได้ ไม่เพียงแต่สามารถประหยัดค่าขนส่งเท่านั้น แต่ยังสามารถเพิ่มมูลค่าเพิ่มของผลิตภัณฑ์ได้อีกด้วย”

อู๋เป่ยกลับไม่เห็นด้วย พูด : “ชิงเหยียน คุณต้องรู้ว่านี่คือประเทศกินี ไม่เหมือนกับประเทศของพวกเรา มีรากฐานอุตสาหกรรมที่แข็งแกร่งและห่วงโซ่อุตสาหกรรมที่สมบูรณ์ ที่นี่ไม่มีฐานอุตสาหกรรม ถ้าหากคุณต้องการซื้อสกรูหนึ่งอันก็ต้องนำเข้ามา”

จูชิงเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ วัสดุในการสร้างโรงงานสามารถขนส่งจากภายในประเทศได้ นอกจากนี้ประเทศเหยียนหลงยังมีนโยบายสนับสนุนอีกด้วย เพียงแค่โครงการของพวกเราได้รับการอนุมัติสำเร็จ แผนกที่เกี่ยวข้องจะช่วยเหลือพวกเราในการสร้างโรงงานในประเทศกินี”

เธอพูดต่อ : “พวกเราผลิตแร่อะลูมิเนียมห้าสิบล้านตันทุกปี ถ้าหากกลั่นเป็นอลูมินา ผลผลิตต่อปีจะอยู่ที่ประมาณยี่สิบห้าล้านตัน คิดจากราคาตันละสองหมื่นสี่พัน มูลค่าหลายหมื่นล้านเลยนะ”

อู๋เป่ยรู้สึกยุ่งยาก จึงไม่ยุ่งด้วย แต่เมื่อเห็นจูชิงเหยียนมีความสนใจขนาดนี้ โวจิคนนี้ต้องการพัฒนาอุตสาหกรรมภายในประเทศจริงๆ เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก พูด : “อย่างนั้นก็ได้ เรื่องนี้ค่อยๆคุยกัน”