ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 48

เขาชี้ไปที่อู๋เป่ยและพูดด้วยความโกรธว่า "ซูเหวิน ดูให้ชัดๆ! เขาเป็นอาชญากร เธอจะเอาคนแบบนี้เป็นแฟนเหรอ?"

"ฉันชอบเขา มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!" ซูเหวินกลอกตา เธอวางหัวของเธอไว้บนไหล่ของอู๋เป่ย จงใจทำให้เขารำคาญ

วั่งเซียวเถิงโกรธมากจนปวดท้อง เขาจ้องไปที่อู๋เป่ยและเย้ยหยัน"อู๋เป่ย แกสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ได้เพราะคุณชายลู่เห็นแก่ที่แกเป็นเพื่อนร่วมห้อง ถ้าฉันเป็นแก ฉันคงไม่มีหน้ามาที่นี่หรอก! "

อู๋เป่ยเลิกคิ้วและพูดอย่างเย็นชา "วั่งเซียวเถิง ฉันไม่อยากยุ่งกับคนอย่างนายหรอกนะ แต่ถ้ายังคงกระโดดไปกระโดดมาแบบนี้ ฉันไม่ถือที่จะเหยียบนายให้ตายหรอกนะ"

"เหยียบฉัน? แกคิดว่าแกเป็นใครวะ?" วั่งเซียวเถิงเยาะเย้ย "แกเป็นนักโทษ กล้าดียังไงมาบอกว่าเหยียบฉัน ถือที่ว่าแกเคยเป็นที่รองเท้าคุณชายลู่รึไง"

เขาเย้ยหยันครั้งแล้วครั้งเล่า “ฉันจะบอกแกให้ เมื่อวานฉันเพิ่งจะดื่มด้วยกันกับคุณชายลู่ ความสัมพันธ์ของเราแน่นแฟ้นมาก! แต่แกเป็นนักโทษ คุณชายลู่ต้องรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นแกแน่ ถ้าฉันเป็นแกฉันจะออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ จะได้ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน!”

คนข้างๆ เขาพูดแทรกขึ้นมาทันที "ใช่ คุณชายลู่บอกว่า จะทำสัญญาตกแต่งปรับปรุงอาคารหลายหลังกับเรา!"

วั่งเซียวเถิงดูภูมิใจ"แกรู้ไหมว่าตกแต่งปรับปรุงอาคารหนึ่งหลังทำเงินได้เท่าไหร่"

เขายื่นนิ้วออกมา"อย่างน้อยหนึ่งล้าน!"

อู๋เป่ยมองวั่งเซียวเถิงเหมือนคนงี่เง่าและพูดว่า "นายอาจจะจำผิดแล้วล่ะ ลู่จวินเฟยจะไม่ทำธุรกิจกับนาย"

วั่งเซียวเถิงเย้ยหยัน"อิจฉาฉันเหรอ หึหึ คุณชายลู่สัญญากับฉันเรื่องนี้แล้ว! อย่างมากสุดสามเดือน ฉันสามารถทำเงินได้ห้าล้าน!"

ซูเหวินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ต่อให้นายจะมีรายได้ 50 ล้าน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับอู๋เป่ย"

วั่งเซียวเถิงเย้ยหยัน "เกี่ยวสิ ฉันเห็นความอิจฉาและความเกลียดชังในตาของมันยังไงล่ะ!"

ทันใดนั้นประตูถูกเปิดออก ลู่จวินเฟยเดินเข้ามาพร้อมกับสาวสวยที่ดูทันสมัยคนหนึ่ง

ทันทีที่พวกเขาเห็นลู่จวินเฟย ผู้คนมากมายกรูเข้าไปหาเขา วั่งเซียวเถิงวิ่งเร็วที่สุดและพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณชายลู่ คุณกลับมาแล้ว..."

อย่างไรก็ตาม ลู่จวินเฟยไม่แม้แต่จะมองเขา เขาตรงไปหาอู๋เป่ยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "พี่เป่ย ฉันไปชวนเพื่อนมาคนหนึ่งเลยมาช้าไปหน่อย ไม่ทันได้ต้อนรับเลย"

อู๋เป่ย"พี่ชายน้องชายคนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจหรอก"

ทุกคนตกตะลึง ทำไมคุณชายลู่ถึงเรียกเขาว่าพี่เป่ย?

ขณะที่วั่งเซียวเถิงตกใจ หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะพร้อมกับลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

อู๋เป่ยกล่าวว่า "จวินเฟย นายทำสัญญากับวั่งเซียวเถิงเรื่องอาคารตกแต่งปรับปรุงใหม่เหรอ?"

ลู่จวินเฟยยิ้มและพูดว่า"ใช่ พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเราไงเพราะงั้นก็เลยให้พวกเขาทำดีกว่า"

อู๋เป่ยชี้ไปที่วั่งเซียวเถิงและผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างๆ เขา "ใช่พวกเขาหรือเปล่า"

ลู่จวินเฟยพยักหน้า "ใช่"

อู๋เป่ยพยักหน้า "การปรับปรุงตกแต่งต้องระมัดระวังมาก ฉันคิดว่าหาบริษัทอื่นที่เป็นบริษัทมืออาชีพมาทำจะดีกว่า"

ทันทีที่ลู่จวินเฟยได้ยิน เขาก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ใบหน้าของเขามืดลงและมองไปที่วั่งเซียวเถิง"วั่งเซียวเถิง นายทำให้พี่เป่ยของฉันขุ่นเคืองหรือเปล่า"

ซูเหวินเห็นว่าลู่จวินเฟยเคารพอู๋เป่ยมากจริงๆ เธอรู้สึกประหลาดใจและพบว่ามันน่าสนุก เธอกล่าวว่า “เมื่อกี้พวกวั่งเซียวเถิงเอาแต่พูดเกี่ยวกับอู๋เป่ยว่าเป็นนักโทษไม่หยุด แล้วยังไล่เขาให้ออกไป กำเริบเสินสานซะจริง”

วั่งเสี่ยวเถิงกำลังจะร้องไห้ เขารีบพูดว่า: "คุณชายลู่ ฉันไม่ได้..."

ใบหน้าของลู่จวินเฟยเหมือนกำลังจมน้ำ เขาพูดว่า "ไปให้พ้น! ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ"

วั่งเซียวเถิงทำท่าต้องการจะพูดอะไร ชายร่างใหญ่สองคนรีบวิ่งเข้ามาจากด้านข้าง ผลักเขาและสองคนข้างๆ ออกไป ไม่ว่าพวกเขาจะขอร้องมากแค่ไหน ลู่จวินเฟยก็ไม่แม้แต่จะมอง

“พี่เป่ย อย่าโกรธเลย ฉันลืมไปว่าไอนั่นมันมีเรื่องบาดหมางกับพี่” ลู่จวินเฟยยิ้มอย่างมีเลศนัย

อู๋เป่ยไม่แสดงค่อยออกทางสีหน้าคุณลืมไปแล้วเหรอ?

จู่ๆ สาวสวยที่อยู่หลิงลู่จวินเฟยก็ยิ้มและพูดว่า "พี่เป่ย ฉันชื่อเหลิ่งหรูเยียน ฉันได้ยินจวินเฟยพูดถึงคุณตลอด ในที่สุดฉันก็เจอคุณในวันนี้"เธอพูดพลางยื่นมือเล็กๆ ออกมา

อู๋เป่ยยืนขึ้นและจับมือกับเธอ มือของเธอนุ่มและบอบบาง เธอสวมชุดกี่เพ้าสีแดงและรองเท้าส้นสูง เธอมีรูปร่างที่ยอดเยี่ยมและเปล่งปลั่ง

ลู่จวินเฟยยิ้มและพูดว่า "พี่เป่ย หรูเยียนเป็นเพื่อนฉัน ฉันเพิ่งไปรับเธอมา"

เหลิ่งหรูเยียนยิ้มและพูดว่า "ฉันมาที่นี่เพื่อทำบางสิ่งที่หยุนจิง เพราะงั้นฉันก็เลยมาหาจวินเฟยสักหน่อย"

ขณะที่พูด ชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามา เขาคือติงเซิน เมื่อเขาเห็นซูเหวิน ดวงตาของเขาเป็นประกาย เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ซูเหวิน ฉันตามหาคุณมานานมาก"

คนที่มาคือติงเซิน ทายาทเศรษฐีรุ่นที่สอง หน้าตาเขายังคงเหมือนเมื่อก่อน

ติงเซินเห็นเหลิ่งหรูเยียนเช่นกันและตกใจทันที เขาคิดว่าเธอสวยกว่าซูเหวินซะอีก เขายิ้มทันทีและพูดว่า "จวินเฟย สาวสวยคนนี้คือใคร"

หลู่จุนเฟยยิ้มและพูดว่า "ติงเซิน เรามีเรื่องต้องคุยกัน นายควรหาที่นั่งก่อน"

ติงเซินยิ้มและพูดว่า "เรื่องอะไรที่ว่าสำคัญ ฉันไม่ฟังได้มั้ย" เขานั่งถัดจากซูเหวิน

ซูเหวินเดินเข้าไปใกล้อู๋เป่ยทันทีและพูดว่า "ติงเซิน หลังจากนี้อย่ามายุ่งกับฉันอีก ฉันมีแฟนแล้ว"

ติงเซินตกใจและมองไปที่อู๋เป่น เขาขมวดคิ้ว"ซูเหวิน เธอไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม? ไอนี่มันไม่ใช่ผู้ชายที่ถูกไล่ออกจากโรงเรียนเพราะติดคุกหรอกเหรอ? "

เหลิ่งหรูเยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เขาเคยติดคุก?

ซูเหวินตะคอก"ติดคุกแล้วไง ฉันชอบผู้ชายติดคุก ดูเร้าใจดีออก"

ติงเซินหัวเราะกลับด้วยความโกรธ"ซูเหวินนี่เธอจริงจังเหรอ?"

ซูเหวิน"แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง"

ติงเซินยืนขึ้น ชี้ไปที่อู๋เป่ยและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ไอ้หนู ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นภายในหนึ่งชั่วโมง ฉันจะจับแกกลับเข้าคุก!"

ทัศนคติของเขาหยิ่งยโสอย่างมากและนิ้วของเขาเกือบจะแตะจมูกของอู๋เป่ย

ลู่จวินเฟยขมวดคิ้ว เขาพยายามห้ามปรามติงเซิน"คุณชายติงโปรดรักษาหน้าอู๋เป่ยด้วย เขาเป็นพี่ชายที่ดีของฉัน"

ติงเซินสลัดเขาออกและพูดอย่างเย็นชา "นี่นายแซ่ลู่ คนอื่นไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร และนายก็ไม่รู้ด้วยรึไง ไม่มีใครควบคุมเรื่องนี้ได้ ฉันต้องจัดการมันวันนี้แหละ!"

ลู่จวินเฟยดูลำบากใจ เขาทำท่าอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป

ติงเซินชี้ไปที่อู๋เป่ยอีกครั้ง"ไอนี่ ตกลงจะไม่ไสหัวไปใช่มั้ย" เขาหยิบที่เขี่ยบุหรี่ขึ้นมาจากโต๊ะแล้วเตรียมที่จะทุบไปที่หัวของอู๋เป่ยโดยตรง

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขายกมือขึ้นอู๋เป่ยก็เตะเขาออกไป จากนั้นจับเขาด้วยมือซ้ายและตบปากเขาด้วยมือขวาเจ็ดถึงแปดครั้ง

หลังจากตบเสร็จ เขาถาม "ได้สติแล้วรึยัง"

ติงเซินตะโกนด้วยความโกรธ "แกกล้าดียังไงมาตบฉัน..."

"เพียะ!"

อู๋เป่ยตบอีกครั้ง "ได้สติรึยัง"

ติงเซินเป็นคนซื่อสัตย์จริงๆ เขาไม่กล้าที่พูดหยาบคายอีก เขาเพียงแค่จ้องไปที่อู๋เป่ยอย่างชั่วร้าย

ซูเหวินก็ตกใจเช่นกัน เธอตกตะลึง เธอไม่คิดว่าเรื่องจะมาถึงจุดนี้! เธอรีบคว้าแขนของอู๋เป่ยและพูดว่า "หยุดตีเขาเถอะ ปล่อยเขาไป!"

อู๋เป่ยมองไปที่ซูเหวิน "เธอไม่ได้บอกว่าเขากำลังจีบเธออยู่เหรอ คุณรำคาญมั้ยล่ะ"

ซูเหวินพูดด้วยความโกรธ "คุณโง่เหรอ ฉันแค่จะทำให้เขาโกรธเฉยๆ ฉันแค่อยากให้เขามาสนใจฉันบ้างเท่านั้นเอง!"

อู๋เป่ยเย้ยหยัน "เหรอ? ถ้าอย่างนั้นเธอก็ทำให้แฟนเธอลำบากใจได้แล้วล่ะ" หลังจากพูดจบ เขาก็โยนติงเซินลงบนพื้น

เขากระโดดขึ้นลุกขึ้นและชี้ไปที่อู๋เป่ยพลางตะโกนว่า "ฝากไว้ก่อนเถอะ!" หลังจากพูดจบ เขาก็หันศีรษะและเดินออกจากห้องโถง

สีหน้าของลู่จวินเฟยดูเคร่งเครียด เขาพูดกับอู๋เป่ยว่า "พี่เป่ย พี่เจอปัญหาแล้ว"