ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 48

เขาชี้ไปที่อู๋เป่ยและพูดด้วยความโกรธว่า "ซูเหวิน ดูให้ชัดๆ! เขาเป็นอาชญากร เธอจะเอาคนแบบนี้เป็นแฟนเหรอ?"

"ฉันชอบเขา มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!" ซูเหวินกลอกตา เธอวางหัวของเธอไว้บนไหล่ของอู๋เป่ย จงใจทำให้เขารำคาญ

วั่งเซียวเถิงโกรธมากจนปวดท้อง เขาจ้องไปที่อู๋เป่ยและเย้ยหยัน"อู๋เป่ย แกสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ได้เพราะคุณชายลู่เห็นแก่ที่แกเป็นเพื่อนร่วมห้อง ถ้าฉันเป็นแก ฉันคงไม่มีหน้ามาที่นี่หรอก! "

อู๋เป่ยเลิกคิ้วและพูดอย่างเย็นชา "วั่งเซียวเถิง ฉันไม่อยากยุ่งกับคนอย่างนายหรอกนะ แต่ถ้ายังคงกระโดดไปกระโดดมาแบบนี้ ฉันไม่ถือที่จะเหยียบนายให้ตายหรอกนะ"

"เหยียบฉัน? แกคิดว่าแกเป็นใครวะ?" วั่งเซียวเถิงเยาะเย้ย "แกเป็นนักโทษ กล้าดียังไงมาบอกว่าเหยียบฉัน ถือที่ว่าแกเคยเป็นที่รองเท้าคุณชายลู่รึไง"

เขาเย้ยหยันครั้งแล้วครั้งเล่า “ฉันจะบอกแกให้ เมื่อวานฉันเพิ่งจะดื่มด้วยกันกับคุณชายลู่ ความสัมพันธ์ของเราแน่นแฟ้นมาก! แต่แกเป็นนักโทษ คุณชายลู่ต้องรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นแกแน่ ถ้าฉันเป็นแกฉันจะออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ จะได้ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน!”

คนข้างๆ เขาพูดแทรกขึ้นมาทันที "ใช่ คุณชายลู่บอกว่า จะทำสัญญาตกแต่งปรับปรุงอาคารหลายหลังกับเรา!"

วั่งเซียวเถิงดูภูมิใจ"แกรู้ไหมว่าตกแต่งปรับปรุงอาคารหนึ่งหลังทำเงินได้เท่าไหร่"

เขายื่นนิ้วออกมา"อย่างน้อยหนึ่งล้าน!"

อู๋เป่ยมองวั่งเซียวเถิงเหมือนคนงี่เง่าและพูดว่า "นายอาจจะจำผิดแล้วล่ะ ลู่จวินเฟยจะไม่ทำธุรกิจกับนาย"

วั่งเซียวเถิงเย้ยหยัน"อิจฉาฉันเหรอ หึหึ คุณชายลู่สัญญากับฉันเรื่องนี้แล้ว! อย่างมากสุดสามเดือน ฉันสามารถทำเงินได้ห้าล้าน!"

ซูเหวินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ต่อให้นายจะมีรายได้ 50 ล้าน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับอู๋เป่ย"

วั่งเซียวเถิงเย้ยหยัน "เกี่ยวสิ ฉันเห็นความอิจฉาและความเกลียดชังในตาของมันยังไงล่ะ!"

ทันใดนั้นประตูถูกเปิดออก ลู่จวินเฟยเดินเข้ามาพร้อมกับสาวสวยที่ดูทันสมัยคนหนึ่ง

ทันทีที่พวกเขาเห็นลู่จวินเฟย ผู้คนมากมายกรูเข้าไปหาเขา วั่งเซียวเถิงวิ่งเร็วที่สุดและพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณชายลู่ คุณกลับมาแล้ว..."

อย่างไรก็ตาม ลู่จวินเฟยไม่แม้แต่จะมองเขา เขาตรงไปหาอู๋เป่ยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "พี่เป่ย ฉันไปชวนเพื่อนมาคนหนึ่งเลยมาช้าไปหน่อย ไม่ทันได้ต้อนรับเลย"

อู๋เป่ย"พี่ชายน้องชายคนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจหรอก"

ทุกคนตกตะลึง ทำไมคุณชายลู่ถึงเรียกเขาว่าพี่เป่ย?

ขณะที่วั่งเซียวเถิงตกใจ หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะพร้อมกับลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

อู๋เป่ยกล่าวว่า "จวินเฟย นายทำสัญญากับวั่งเซียวเถิงเรื่องอาคารตกแต่งปรับปรุงใหม่เหรอ?"

ลู่จวินเฟยยิ้มและพูดว่า"ใช่ พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเราไงเพราะงั้นก็เลยให้พวกเขาทำดีกว่า"

อู๋เป่ยชี้ไปที่วั่งเซียวเถิงและผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างๆ เขา "ใช่พวกเขาหรือเปล่า"

ลู่จวินเฟยพยักหน้า "ใช่"

อู๋เป่ยพยักหน้า "การปรับปรุงตกแต่งต้องระมัดระวังมาก ฉันคิดว่าหาบริษัทอื่นที่เป็นบริษัทมืออาชีพมาทำจะดีกว่า"

ทันทีที่ลู่จวินเฟยได้ยิน เขาก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ใบหน้าของเขามืดลงและมองไปที่วั่งเซียวเถิง"วั่งเซียวเถิง นายทำให้พี่เป่ยของฉันขุ่นเคืองหรือเปล่า"

ซูเหวินเห็นว่าลู่จวินเฟยเคารพอู๋เป่ยมากจริงๆ เธอรู้สึกประหลาดใจและพบว่ามันน่าสนุก เธอกล่าวว่า “เมื่อกี้พวกวั่งเซียวเถิงเอาแต่พูดเกี่ยวกับอู๋เป่ยว่าเป็นนักโทษไม่หยุด แล้วยังไล่เขาให้ออกไป กำเริบเสินสานซะจริง”

วั่งเสี่ยวเถิงกำลังจะร้องไห้ เขารีบพูดว่า: "คุณชายลู่ ฉันไม่ได้..."

ใบหน้าของลู่จวินเฟยเหมือนกำลังจมน้ำ เขาพูดว่า "ไปให้พ้น! ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ"

วั่งเซียวเถิงทำท่าต้องการจะพูดอะไร ชายร่างใหญ่สองคนรีบวิ่งเข้ามาจากด้านข้าง ผลักเขาและสองคนข้างๆ ออกไป ไม่ว่าพวกเขาจะขอร้องมากแค่ไหน ลู่จวินเฟยก็ไม่แม้แต่จะมอง

“พี่เป่ย อย่าโกรธเลย ฉันลืมไปว่าไอนั่นมันมีเรื่องบาดหมางกับพี่” ลู่จวินเฟยยิ้มอย่างมีเลศนัย

อู๋เป่ยไม่แสดงค่อยออกทางสีหน้าคุณลืมไปแล้วเหรอ?