ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 480

อู๋เป่ยพยักหน้า: "ถ้าอย่างนั้นก็พาเขามา อย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถใบหน้าที่แท้จริงต่อเขาได้ และคุณก็ไม่ต้องบอกชื่อฉัน"

ลั่วฉังเซิงดีใจมาก: "ขอบคุณท่านน้อย! หากทานน้อยสามารถรักษาเขาได้ เขาก็เต็มใจที่จะติดตามท่านน้อย"

อู่เป๋นถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า: "เขาจะไม่อยู่ในโลกเซียนแล้วเหรอ?"

ลั่วฉังเซิง: "เขาบอกว่าแทนที่จะไปเป็นทาสที่นั่น ออกมาหสปรสบการณ์ดีกว่า"

อู๋เป่ย: "ตามหรือไม่ตามค่อยว่ากันทีหลัง อาการบาดเจ็บของเขาฉันอาจไม่สามารถรักษาก็ได้ ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง"

ลั่วฉังเซิง: "ท่านน้อย พรุ่งนี้ฉันจะนีดเขามา คุณคิดว่าที่ไหนจะเหมาะสม?"

อู๋เป่ย: "ไปหาโรงแรมที่หยุนจิง คืนพรุ่งนี้เราไปเจอกันที่นั่น"

ลี่วฉังเซิงพยักหน้า: "ได้! ฉันจะไปแจ้งให้เขาทราบทันที!"

ลั่วฉังเซิงวิ่งไปด้านข้างเพื่อโทรหาเขา ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็กลับมาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "ท่านน้อย ฉันได้นัดหมายไว้แล้ว เราจะพบกันที่โรงแรมในหยุนจิงเวลาสิบโมงคืนพรุ่งนี้ ”

อู๋เป่ย: "งั้นก็ตามนั้น"

ในขณะที่เขากำลังพูด เขาก็สำรวจลั่วฉังเซิง หลังจากที่ ลั่วฉังเซิง ไปเปลี่ยนการฝึกฝนวิชาจินหยางของเขาแล้วพลังยุทธ์ก้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขากลับคืนสู่สถานะการสร้างรากฐานวิชาและใกล้คนเซียนไม่ไกลแล้ว

เขาพูดว่า: "เดี๋ยววันหลัง ฉันจะปรับแต่งยาสร้างรากฐานวิชาให้คุณเพื่อช่วยให้คุณสร้างรากฐานวิชาได้อย่างสมบูรณ์แบบ"

ลั่วฉังเซิงตกใจมาก: "การสร้างรากฐานวิชาที่สมบูรณ์แบบเหรอ?"

อู๋เป่ย: "การสร้างรากฐานวิชามีความสำคัญมาก เนื่องจากเป็นการวางรากฐานสำหรับอนาคต แม้ว่าคุณจะเคยเป็นตี้เซียนแล้ว แต่คุณอาจยังไม่เข้าใจความลับนี้"

ลั่วฉังเซิงพูดอย่างรวดเร็ว: "ขอบคุณมากท่านน้อย!"

อู๋เป่ยโบกมือ: "มาดื่มกับฉันหน่อยสิ"

เมื่อเขาเปิดขวดไวน์ เย่เสวียน และคนอื่น ๆ ก็ได้กลิ่นหอมของไวน์ทันทีและเดินเข้ามาทีละคน

เมื่อลั่วฉังเซิงเห็นว่าทั้งสามคนนี้ล้วนเป็นอัจฉริยะในการฝึกฝน เขาก็อดไม่ได้ที่จะอิจฉาและพูดว่า "ท่านน้อย เมื่อทั้งสามคนนี้โตขึ้น พวกเขาทั้งหมดจะเป็นปรมาจารย์ระดับแนวหน้าในอนาคต ท่านน้อยนี้ตาดีขริงๆ น่าทึ่งจริงๆ ”

เขา ลั่วฉังเซิงมีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว แต่เขาไม่เคยพบอัจฉริยะเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต แต่อู๋เป่ยกลับพบสามคนพร้อมกันในทีเดียว!

อู๋เป่ย กล่าวด้วยรอยยิ้ม: "การพบเจอคนที่สามารถมองศักยภาพคนนึงออกนั้นยากกว่าคนที่รู้เพียงว่าคนนึงนั้นมีศักยภาพ คุณดูเย่เสวียน เห็นได้ชัดว่าเขามีเส้นลมปราณเป็นข้อได้เปรียบ แต่ศิษย์พี่ของฉันถือว่ามันเป็นอุปสรรคในการฝึกฝนเพราะเขาไม่เข้าใจ และ เซี่ยเฟ่ย เขาเป็นอัจฉริยะที่มีทักษะภายนอกซึ่งหาได้ยากในโลก แต่เขาได้รับบาดเจ็บตั้งแต่เขายังเด็ก ดังนั้น ความสามารถนี้จึงถูกปกปิดไว้”

เซี่ยเฟ่ย ยิ้มและกล่าวว่า: "หัวหน้า ตั้งแต่ฉันฝึกฝนวิชาทะลวงสิงขร ความแข็งแกร่งของฉันก็เพิ่มขึ้นทุกวัน และกล้ามเนื้อและกระดูกของฉันก็แข็งแกร่งขึ้นทุกวัน"

อู๋เป่ย พยักหน้า: "นี่เป็นเพราะคุณมีสมบัติที่ดี เป็นคุณสมบัติที่พระเจ้ามอบให้"

ลั่วฉังเซิงชี้ไปที่หลี่เสวียนป้า: "ท่านน้อย แล้วเขามีคุณสมบัติอะไร?"

อู๋เป๋ย: "ร่างทรราชโบราณ เป็นร่างกายที่น่าทึ่งที่สุด เพียงแต่ว่า สภาพแวดล้อมในโลกนี้ไม่เหมาะสำหรับเขาที่จะเติบโตอย่างสมบูรณ์อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงต้องได้รับการฝึกฝนจากคนที่เข้าใจเขา"

ลั่วฉังเซิงพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก: "สายตาของท่านน้อยนี้ช่างน่าชื่นชม"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า: "ตอนนั้นคุณให้ฉันฝึกฝนกลุ่มผู้มีความสามารถ ฉันจึงไปหาพวกเขาสามคน"

ในขณะที่หลายคนกำลังคุยกันอู๋เป่ย ก็ได้รับโทรศัพท์จาก เฟิงเทียนเล่อที่ไปร้องเพลงกับอู๋เหม่ยและเพื่อนร่วมชั้นสองคนของเธอ ตอนนี้เขาโทรมามีเรื่องอะไร?

อู๋เป่ยรีบรับโทรศัพท์แล้วถามเขาว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”

การหายใจของเฟิงเทียนเล่อผิดปกติและดูเหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ เสียงของเขาอ่อนแอมาก: "พี่อู๋ เสี่ยวเหม่ย และคนอื่น ๆ ถูกกลุ่มคนลักพาตัวไป ฉันถูกพวกเขาทุบตี ข้อมือและขาของฉันก็หัก คุณรีบมาเร็ว..." "

ในขณะนี้ อู๋เป่ยไม่ได้โกรธ แต่พูดอย่างใจเย็นว่า: "ฉันเข้าใจ คุณรอฉันอยู่ทที่เดิม ฉันจะไปที่นั่นทันที"