ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 482

อู๋เป่ยถาม: "เด็กผู้หญิงเมื่อกี้นี้เป็นน้องสาวของฉันและเพื่อนร่วมชั้นของเธอ พวกแกขังพวกเธอไว้ต้องการทำอะไร?"

หลังจากถามจบแล้วเขาก็วางคนลงบนพื้นและรอคำตอบของเขา

หลิวหยาง น้ำตาไหลออกมาแล้ว เขาร้องไห้และพูดว่า: "คุณพี่ ฝั่งเรากำลังขาดสาวนั่งสูบ ฉัรก็เลยอยากฝึกฝนพวกเธอแล้ว..."

"อ้า……"

หลิวหยาง กรีดร้องและนั่งยองๆ ลงบนพื้นโดยปิดหูข้างขวาของเขา หูของเขาถูกอู๋เป่ยฉีกออกโดยตรงและมีเลือดไหลออกมา

อู๋เป่ยเหวี่ยงหูของเขาลงพื้น เหยียบย่ำมันจนกลายเป็นเศษเนื้อ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "แกนี้มันคนเลวทรามจริง!"

สิ่งที่เรียกว่าสาวนั่งสูบก็คือการให้หญิงสาวไปเสพยากับลูกค้า แน่นอนว่า หลังจากสูบเสร็จก็ต้องไปนอนกับลูกค้า พูดได้เลยว่า ถ้าหญิงสาวสูบแล้วชีวิตก็จะพังไปเลย

หลิวหยางใช้มือข้างหนึ่งปิดหูและอีกมือก็กระแทกพื้น มันเจ็บมาก!

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ำและเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และตะโกนว่า: "แกกล้าแตะต้องฉัน เจ้านายของฉันจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ!"

“อ้อ แกยังมีเจ้านายอีกงั้นเหรอ?” อู๋เป่ยจ้องมองเขา “มันเป็นใคร”

หลิวหยางพูดอย่างชั่วร้าย: "ฉันไม่มีวันบอกคุณหรอก! แต่คุณจะเห็นเขาเร็ว ๆ นี้ เพราะเขาจะต้องมาตามหาคุณแน่นอน!"

อู๋เป่ยคว้าหูอีกข้างของเขาแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า: "บอกฉันมา ใครเป็นเจ้านายของแก" หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็อุ้มเขาขึ้นอีกครั้ง

หูของเขาได้ขาดไปข้างนึ่งแล้ว หลิวหยางนี้ทั้งหวาดกลัวและเจ็บปวดและกรีดร้องว่า: "อย่าฉีกหูของฉํนนะ! ฉันพูด..."

อู๋เป่ยวางเขาลงบนพื้นอีกครั้งแล้วพูดว่า: "ดีมาก ตอบคำถามของฉันมาดีๆ"

หลิวหยางกล่าวว่า "เขาเป็นคนติดต่อฉันเอง ฉันเลยไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ทุกครั้งที่เขาให้ของกับฉัน เขาจะโทรหาฉันและบอกฉันว่าจะไปรับของที่ไหน และฉันจะนำเงินสดไปใส่ในสถานที่โดยเฉพาะและบอกฉันก็จะบอกที่รับให้เขา”

อู๋เป่ยถามว่า: "คุณขายยาเสพติดได้ปีละเท่าไหร่"

หลิวหยาง: "ฉันจัดหายาทั้งหมดในเมืองนี้ ฉันสามารถขายได้มากกว่า 50 ล้านหยวนต่อปี และทำกำไรได้ประมาณ 40 ล้านหยวน"

อู๋เป่ย: "มันเป็นกำไรที่มหาศาลจริงๆ"

จากนั้นเขาก็โทรหาโจวรั่วเสวี่ย แล้วถามว่า "รั่วเสวี่ยคุณเลิกงานหรือยัง"

โจวรั่วเสวี่ย กล่าวว่า: "หัวหน้า ฉันกำลังนั่งเฝ้าอยู่"

อู๋เป่ย: "งานของกองกำลังต่อต้านยาเสพติดค่อนข้างยากใช่ไหม? คุณต้องการให้ฉันช่วยย้ายไปยังตำแหน่งอื่นหรือไม่"

โจวรั่วเสวี่ย: "ตราบใดที่เราสามารถจับพ่อค้ายาได้ เหนื่อหน่อยไม่เป็นไร"

อู๋เป่ย: "คืออย่างนี้เอง ฉันจับพ่อค้ายาได้คนนึง และฉันจะมอบเครติดให้กับคุณ คุณจะเอาไหม"

โจวรั่วเสวี่ย ดีใจ: "จริงเหรอ? อยู่ที่ไหน?"

“ในเขตหมิงหยาง คนถูกฉันควบคุมแล้ว คุณรีบมา” อู๋เป่ยกล่าว

"ได้!"

ใบหน้าของหลิวหยาง ซีดลงเมื่อได้ยินอู่เป่ยคุยโทรศัพท์ เขารู้ดีกับความผิดของตัวเอง เมื่อถูกจับได้ก็มีแต่ความตายเท่านั้น ถูกยิงสิบครั้งก็ไม่เพียงพอ

เขาคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับอ้อนวอนว่า "คุณพี่ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันยังมีครอบอยู่ ฉัน..."

อู่เป่ย ตบหน้าเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า: "คำพูดเหล่านี้ รอคนจากกองกำลังต่อต้านยาเสพติดมาถึงแแล้วค่อยไปพูดละกัน"

ทันใดนั้น เขาใช้การสะกดจิตเพื่อสะกดจิตหลิวหยางก่อน และถามว่า: "บอกข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับเจ้านายของคุณมาให้ฉัน"

ดวงตาของหลิวหยาง มัวหมอง และเขาพูดว่า: "เมื่อฟังจากน้ำเสียงสำเนียงของเขาแล้ว เขาน่าจะเป็นคนเมืองซื่อ"

“พวกคุณเคยเจอกันมั้ย?”

“ไม่เคย เราได้แต่ติดต่อทางโทรศัพท์” เขากล่าว

“พวกคุณรู้จักกันได้อย่างไร? อยู่กับเขามานานแค่ไหนแล้ว?”

“ประมาณสามปีก่อนฉันเพิ่งเปิดบาร์นี้ มีอยู่วันหนึ่งจู่ๆ ก็ได้รับโทรศัพท์ เขาบอกว่าเขาจะจัดหาของให้ฉันได้และถามว่าจะทำไหม ฉันเองก็ติดยาอยู่แล้วได้ยินมาว่ามันทำกำไรได้ ด้วยฉันเลยตอบตกลงทันที ต่อมาได้ร่วมงานกันมาหลายครั้ง ฉันรู้สึกว่าเขาเชื่อถือได้มาก ดังนั้นเราจึงเริ่มความร่วมมือที่มั่นคงซึ่งดำเนินมาจนถึงทุกวันนี้”

“เมื่อกี้คุณบอกว่าเจ้านายคุณจะตามหาฉัน? เขามีพลังมากเลยงั้นเหรอ?”

“ใช่ ครั้งหนึ่งมีตำรวจปราบยาเสพติดจากเมืองมาสอบสวนเรา ฉันก็เล่าให้เจ้านายฟัง วันรุ่งขึ้นตำรวจปราบยาเสพติดและครอบครัวของเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ครอบครัวทั้ง 4 คนก็ กลายเป็นเศษเนื้อไปเลย อีกครั้งหนึ่งมีวัยรุ่นมาหาเรื่องฉันและฉันก็โทรหาเขาคืนนั้นวัยรุ่นคนั้นก็หายไปอย่างปริศนาเลย”

อู๋เป่ย: "งั้นแบบนี้ คุณก็คุยกับเขาทางโทรศัพท์ได้ใช่ไหม?"