ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 509

ทว่า วันที่สองที่เยว่หลิงจูกลับมาที่หมู่บ้านนั้น ก็ถูกรังแกอีกครั้ง เธอไร้ที่พึ่ง สิ้นหวัง เคยกัดลิ้น กรีดข้อมือ แต่ก็ล้มเหลวอยู่ดี

เธอผ่านค่ำคืนอันน่ากลัวที่หมู่บ้านบนภูเขามาสามสิบกว่าคืน พวกปีศาจสิบกว่าคนนั่นต่างก็หมุนเวียนสับเปลี่ยนกันทรมานเธอ นี่เลยเป็นเหตุที่ทำให้จิตใจและร่างกายของเธอเกิดบาดแผลขนาดใหญ่

ในตอนที่เยว่หลิงจูถูกตำรวจช่วยออกมานั้น ส่วนของน้องสาวเธอได้เกิดการอักเสบอย่างรุนแรง ส่งกลิ่นเหม็น ต่อมาภายหลัง ถึงแม้ว่าจะได้รับเงินบริจาคเพื่อช่วยเหลือให้พักที่สถานพักฟื้น แต่สุดท้ายก็สูญเสียความสามารถในการมีลูกไปตลอดชีวิต

ตั้งแต่นั้นมา เธอก็ฝันร้ายวันแล้ววันเล่า โดยเฉพาะช่วงไม่กี่ปีมานี้ ฝันร้ายก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ รุนแรงจนกระทบต่อการหลับนอนในชีวิตประจำวันของเธอ

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ นี่ช่างเป็นเรื่องที่น่าเวทนาของมนุษย์ซะจริงๆ คนพวกนั้นมันสัตว์เดรัจฉานมาเกิดชัดๆ!

เขาถามถังหงยี：“ท่านอาวุโสถัง คนพวกนั้นได้รับการลงโทษแล้วหรือยัง?”

ถังหงยี：“ถูกจับหมดแล้ว ทั้งหมดสามสิบเจ็ดคน แต่ว่าผ่านไปไม่กี่เดือนก็ถูกปล่อยออกมา ฉันได้ยินมาว่า ภายหลังพวกเขาใช้เงินซื้อผู้หญิงมาอีก ผู้หญิงคนนั้นก็คล้อยตามพวกเขาไป เธอแอบวางยาในบ่อน้ำ วางยาคนในหมู่บ้าน จนคนทั้งหมู่บ้านตายเรียบ ไม่มีใครรอดสักคน”

อู๋เป่ยส่ายหน้า พูดกับหญิงสาว：“ฉันใช้วิธีสะกดจิต ให้เธอลืมความเจ็บปวดและบาดแผลที่เคยได้รับในอดีต เธอจะยินยอมไหม?”

หญิงสาวพยักหน้า เธออยากจะลืมช่วงเวลาที่น่ากลัวและสิ้นหวังนั่นจริงๆ

อู๋เป่ยเลยตัดสินใจเริ่มทำการสะกดจิตเธอ ให้เธอลืมความเจ็บปวดนี้

ในห้องหนังสือ หญิงสาวกำลังนั่งอยู่ อู๋เป่ยนั่งฝั่งตรงข้าม ยิ้มแล้วพูด：“ไม่ต้องกลัว ฉันแซ่อู๋ ชื่ออู๋เป่ย เธอสามารถเรียกฉันว่าพี่อู๋ได้นะ”

ความจริงนั้นหญิงสาวคนนี้เป็นคนหน้าตาดีอย่างมาก ดวงตาทั้งสองว่องไว คงเป็นเพราะได้รับความเจ็บปวดมาอย่างแสนสาหัส ทำให้ใบหน้าโศกเศร้ารันทดตั้งแต่อายุยังน้อย

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ：“พี่อู๋ หนูรู้ว่าพี่เป็นคนดี ขอบคุณที่พี่ยอมช่วยหนูนะคะ”

อู๋เป่ยยิ้ม：“เธอเป็นเด็กดี อนาคตยังอีกยาวไกล จริงสิ คนที่พาเธอมา เป็นญาติของเธอเหรอ?”

เขาพูดคุยไปด้วย ทำการสะกดจิตไปด้วย แล้วเขาก็สามารถทำให้เธอเข้าไปในห้วงแห่งการสะกดจิตได้โดยไม่ทันรู้ตัว

เยว่หลิงจูพูด：“เขาเป็นคุณอาของหนู ตอนนั้นที่ตำรวจช่วยหนูออกมาได้ ก็เพราะได้รับการช่วยเหลือจากเขา เขาชื่อคุณอาหง”

อู๋เป่ย：“คุณอาหงของเธอเป็นคนดีจริงๆ......”

น้ำเสียงของเขา จู่ๆก็แปลกๆขึ้นมา จิตใจของเยว่หลิงจูคล้ายๆว่าใจลอย ไม่ถึงครึ่งนาที นัยน์ตาทั้งสองข้างของเธอก็แสดงถึงความสับสนมึนงง

อู๋เป่ยรู้แล้วว่าสะกดจิตสำเร็จ เลยถาม：“เยว่หลิงจู ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เธอจงลืมอดีตที่เกิดขึ้นในช่วงอายุก่อนสิบเอ็ดขวบทั้งหมด เธอจงนึกถึงแต่ช่วงเวลาที่มีความสุข ช่วงเวลาที่สบายใจ......”

เดิมทีการสะกดจิตควรจะอยู่ในช่วงดำเนินการ แต่ดวงตาของเยว่หลิงจู จู่ๆก็ยิงแสงออกมาสองเส้น พลังของจิตใจที่กลัวจนถึงขีดสุด ทันใดนั้น อู๋เป่ยก็ขยับเขยื้อนไม่ได้ทันที

วินาทีนั้น หน้าผากของอู๋เป่ยก็มีเหงื่อผุดขึ้น สีหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ

ดวงตาทั้งสองของเยว่หลิงจูส่องแสงสีขาวออกมา เธอมองไปที่อู๋เป่ย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“คิดไม่ถึง ว่าฉันจะถูกมนุษย์ทั่วไปอย่างนายปลุกขึ้นมา”

อู๋เป่ยตกใจอย่างมาก เขารู้ดี ว่าคนที่เผชิญหน้าอยู่ตอนนี้เกรงว่าจะไม่ใช่เยว่หลิงจูแล้ว!

“เธอเป็นใคร?” อู๋เป่ยถาม

เยว่หลิงจูเอียงหน้าเล็กน้อย แล้วพูดพึมพำ：“ฉันเป็นใคร? หลับใหลมานานขนาดนี้ แทบจะจำไม่ได้แล้ว”

อู๋เป่ย：“ทำไมเธอถึงมาอยู่ในร่างของเยว่หลิงจู?”

เยว่หลิงจู：“เยว่หลิงจูที่นายรู้จัก ก็แค่บุคลิกที่ฉันสร้างมันออกมา ตอนนี้คนที่พูดกับนาย คือบุคลิกที่หนึ่งของฉัน”

อู๋เป่ยนิ่งอึ้งไป：“เธอสร้างบุคลิกขึ้นมา?”

อีกฝ่ายราวกับไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว เลยพูด：“ในเมื่อตอนนี้ฉันถูกนายปลุกขึ้นมา ก็คงต้องเปิดเผยตัวตนแล้ว”

เธอมองอู๋เป่ยแล้วพูด：“ฉันถูกนายปลุกขึ้นมา ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นายมาเป็นทาสรับใช้ฉันเถอะ”

อู๋เป่ยเบิกตากว้าง：“เป็นทาสรับใช้เธอ?”

เยว่หลิงจู：“ถูกต้อง ได้มาปรนนิบัติฉัน เป็นเกียรติของนายแล้วล่ะนะ”