ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 516

ถังเสวียนซาบซึ้งอย่างมาก：“ขอบคุณท่านอู๋! ภายภาคหน้าหากท่านมีงานนอกสถานที่ ถังเสวียนยินดีบุกน้ำลุยไฟ ไม่มีบ่ายเบี่ยง!”

อู๋เป่ยยิ้ม：“กล่าวหนักเกินไปแล้ว ความจริงสถานการณ์ของฮูหยิน ฉันสามารถรักษาได้ เพียงแต่ฮูหยินต้องละทิ้งของบางอย่าง”

หลานสุ่ยเยว่รีบถาม：“ท่านอู๋ ไม่ทราบว่าฉันต้องละทิ้งอะไร?”

อู๋เป่ย：“พลังชีวิตทั้งหมด มากสุดฮูหยินมีได้แค่สองชนิด ส่วนชนิดที่เหลือ กำจัดทิ้งให้หมด”

จู่ๆหลานสุ่ยเยว่ก็ลังเลขึ้นมา ที่เธอถูกผู้คนเรียกว่าฮูหยินประหลาด ก็เพราะมีวิธีลอบฆ่าคนที่ประหลาด แถมวิธีการนั้นก็มาจากพลังชีวิตในร่างกายที่เธอฝึกฝนมาสี่สิบปีอย่างยากลำบาก รวมถึงหลายต่อหลายครั้งที่ได้เจอกับพลังแปลกประหลาดอีกด้วย

อู๋เป่ยเห็นว่าเธอลังเล เลยพูด：“ฮูหยิน บางเรื่องก็มีหนักเบาที่ต้องตระหนักถึง สถานการณ์ของฮูหยินตอนนี้รุนแรงมาก อันตรายถึงชีวิตได้ตลอดเวลา หากพลังยุทธ์ไม่มีแล้วยังสามารถฝึกใหม่อีกได้ แต่ถ้าชีวิตไม่มีแล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรเหลืออีกเลย”

หลานสุ่ยเยว่ถอนหายใจ：“ทำไมชีวิตฉันต้องทุกข์ยากขนาดนี้ ตอนนั้นมีหลายเรื่องเกิดขึ้นกับฉัน ฉันก็นึกว่าเป็นโชคที่สวรรค์ประทานให้ ใครจะไปรู้ว่ามันจะกลายเป็นเช่นนี้!”

ในใจอู๋เป่ยสั่นไหวขึ้นมา：“พลังของร่างกายฮูหยิน มีที่มางั้นหรือ?”

หลานสุ่ยเยว่ทอดถอนใจอีกครั้ง แล้วเล่าเรื่องที่เธอพบเจอในปีนั้นให้ฟัง

ตอนที่หลานสุ่ยเยว่คนนี้ยังเด็กอยู่นั้น อาศัยอยู่บนภูเขาใหญ่ของหนานเจียง ข้ามเขาลูกนี้ไปก็จะเป็นประเทศลาว ที่นั่นมีญาติของเธอที่ไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยๆ

มีครั้งหนึ่ง เธอขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร ทว่าตอนนั้นจิตใจที่ละโมบทำให้ข้ามเขตไปยังประเทศลาว พอเธอกลับมาถึงบ้าน ก็พบว่าฟ้านั้นมืดแล้ว หนานเจียงอันตรายอย่างมาก พวกงูพิษ แมลงพิษนานาชนิดต่างก็เคลื่อนไหวออกมา แม้แต่แมวป่าก็ตัวใหญ่อย่างกับสามารถกินคนได้ หมูป่าก็ตัวใหญ่อย่างกับวัว แม้แต่ยุงพิษ ต่อพิษ ต่างก็สามารถปลิดชีวิตคนๆหนึ่งได้อย่างง่ายดาย

ถึงแม้ว่าหลานสุ่ยเยว่จะอายุยังน้อย แต่เธอกลับฉลาดมาก เธอเดินไปตามทางที่เคยมีคนเหยียบไว้อย่างระมัดระวัง ทางเส้นนี้ เต็มไปด้วยกลิ่นอายของมนุษย์ สัตว์ดุร้ายทั่วไปเลยไม่ค่อยจะเข้าใกล้ มนุษย์เป็นสัตว์อายุยืน แน่นอนว่าสัตว์ดุร้ายพวกนั้นไม่อยากจะสร้างความยุ่งยากขึ้นมา

ทันใดนั้นเธอก็อยากจะข้ามเขา เข้ามาที่เขตพรมแดน จู่ๆก็ได้ยินเสียงแปลกประหลาดดังมาจากทางซ้าย ราวกับเสียงร้องของวัว และยังมีเสียงที่เหมือนเสือคำรามอีกด้วย

เด็กน้อยนึกอยากรู้ ถึงแม้ว่าสมองเธอบอกให้เธอรีบออกห่างจากเสียงนั้น อย่าเข้าไปหา แต่จิตใจที่อยากรู้กลับสั่งให้เธอเดินไปทางเสียงนั้นอย่างไม่เกรงกลัว

เดินไปได้ประมาณห้าร้อยเมตร ตรงหน้าเป็นเนินเขาที่ค่อนข้างเรียบ ป่าไผ่ที่แน่นขนัด มีสัตว์ประหลาดสองตัวกำลังต่อสู้กันอยู่!

ในตอนที่เธอเห็นชัดว่าสัตว์ประหลาดกำลังต่อสู้กันนั้น ก็ตกใจจนไม่กล้าทำอะไร เอามือปิดปาก ได้แต่หมอบหลังหินไม่กล้าขยับแม้แต่นิด

ตรงหน้าคือวานรขาวตัวหนึ่งสูงสามเมตร ขนของมันขาวดุจหิมะ ฟันของมันยาวสิบกว่าเซนติเมตรได้ ดวงตาทั้งสองข้างปล่อยแสงสีแดงเลือดออกมาท่ามกลางความมืด ทั้งหนาวเหน็บทั้งโหดเหี้ยม!

ที่กำลังต่อสู้อยู่กับวานรขาวนั้น คืองูจงอาง งูยักษ์ตัวนี้ตัวหนาประมาณถังน้ำ ยาวสิบกว่าเมตร บนร่างมันมีลายพาดเป็นเกล็ดปลาสีม่วง

เวลานี้ งูตัวนั้นได้รัดวานรขาวไว้หลายรอบวง วานรขาวดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง มือคว้าไปที่หัวของงูจงอาง ทั้งฉีกทั้งกัดไม่หยุด

เสียงการต่อสู้ของวานรขาวและงูจงอางใกล้จะจบสิ้น หัวของงูจงอางถูกกัดจนขาด วานรขาวกินสมองของมันจนหมด

แต่งูจงอางนั้นต่อให้ไม่มีสมอง มันก็ยังรัดไปตามสัญชาตญาณได้ ดวงตาของวานรขาวค่อยๆยื่นออกมา มันเริ่มไม่สามารถหายใจได้ กระดูกและอวัยวะภายในถูกรัดจนแตกละเอียด สุดท้ายก็ถูกงูจงอางรัดตายในที่สุด

หลานสุ่ยเยว่รออยู่ชั่วโมงกว่า ถึงจะมั่นใจว่าวานรนั้นตายแล้ว เลยใจกล้าเดินเข้าไป

เธอลองสะกิดดู ก็พบว่างูตายแล้วจริงๆ วานรก็เช่นกัน