ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 522

จัวคังตะลึง พร้อมกับสีหน้าเปลี่ยน รีบพูด : “น้องชาย นี่ฉันหวังดีกับนายนะ”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : “น้องชายคำเรียกนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถเรียกได้ ต่อจากนี้เจอหน้ากันเรียกฉันว่านายท่านอู๋!”

หัวใจของจัวคังจมลง เขารู้ดี เพราะว่าการตัดสินใจของตัวเองเมื่อกี้ เขาสูญเสียมิตรภาพของอู๋เป่ยไปแล้ว แต่เขากลับไม่เสียใจ เพราะว่าเขาต้องการเป็นกษัตริย์ของอวิ๋นจิงต่อไป ก็ต้องได้รับการสนับสนุนจากตระกูลตี้อี

เขาก็ไม่โกรธเช่นกัน พูด : “ได้ นายท่านอู๋ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นี่เป็นเรื่องระหว่างท่านและคุณชายตี้อี ผมไม่เข้าไปยุ่ง โอเคไหม”

อู๋เป่ยไม่สนใจเขา คนผู้นี้ ไม่คู่ควรเป็นเพื่อนของเขาอีกแล้ว!

เขาหันกลับไปมองตี้อีหยิงฉี พูดอย่างไม่แยแส : “ไสหัวไปสะ!”

ตี้อีหยิงฉีโกรธอย่างมาก : “แกรนหาที่ตาย!”

ด้านข้างของเขาเป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง จู่ๆชายวัยกลางคนก็เคลื่อนไหว เขาชี้มาทางอู๋เป่ย

อู๋เป่ยมองออกตั้งนานแล้ว ชายวัยกลางคนๆนี้เป็นปรมาจารย์ชั้นเทพ ปรมาจารย์ชั้นเทพล้วนแล้วเป็นหัวหน้าอันดับต้นๆของเมือง แต่อยู่ต่อหน้าเขาไม่คู่ควรแก่การพูดถึง

เขาคว้านิ้วของอีกฝ่าย พูดอย่างเย็นชา : “ดรรชนีวชิระเทวราชของแกอ่อนแอเกินไป!” หลังจากนั้นหักเบาๆ ก็ได้ยินเสียงกระดูกหัก นิ้วชี้ของชายคนนี้ถูกหักแล้ว ชายวัยกลางคนส่งเสียงกรีดร้องออกมา

ขาข้างหนึ่งของอู๋เป่ยยกขึ้น เตะชายวัยกลางคนสลบไปเลย หลังจากนั้นมองตี้อีหยิงฉีอย่างเย็นชา ถามอย่างไม่แยแส : “แกยังต้องการขัดขวางฉันไหม”

คำพูดของเขา มีน้ำเสียงของจิตสังหารแฝงไปด้วย ทำให้หัวใจของตี้อีหยิงฉีจมลง เขาขมวดคิ้ว พูด : “แกคือผู้ฝึกยุทธ์ชั้นราชันย์เหรอ”

สามารถเอาชนะปรมาจารย์ชั้นเทพที่อยู่ข้างกายได้ง่ายๆแบบนี้ การฝึกฝนของอีกฝ่ายอย่างน้อยๆก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นราชันย์ขั้นหนึ่ง

อู๋เป่ย : “คนเซียนไม่สามารถดูถูกได้ ตอนนี้ แกตบปากของตัวเองสิบครั้ง ฉันจะไว้ชีวิตแก!”

ตี้อีหยิงฉีหัวเราะอย่างเย็นชา : “ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นราชันย์ก็ไม่ใช่อะไรที่น่าอวด ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพของตระกูลพวกเรากลับมาแล้ว อยู่ต่อหน้าเขา แกไม่ใช่อะไรเลย!”

อัฉริยะทั้งสามของตระกูลตี้อี สมัยนั้นถูกเรียกว่าเป็นราชาหมอตี้อี ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นราชันย์ตี้อี อาจารย์ตี้อี ตอนนี้ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นราชันย์ตี้อีคนนั้น กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพตี้อีแล้ว

อู๋เป่ยเหมือนกับดูคนโง่ มองดูตี้อีหยิงฉีคนนี้ พูด : “ใช่ไหม แต่อยู่ต่อหน้าฉัน แกไม่ใช่อะไรเลย! ตบปาก!”

ในที่สุดตี้อีฉีหยิงก็ตระหนักได้แล้ว คนที่อยู่ข้างหน้าคนนี้ไม่กลัวตระกูลตี้อีของเขาเลยด้วยซ้ำ เขาขมวดคิ้วและพูด : “แกต้องคิดให้ดีก่อน ทำให้ฉันขุ่นเคือง ก็เท่ากับทำให้ตระกูลตี้อีขุ่นเคือง!”

“เพี๊ยะ!”

อู๋เป่ยตบหน้าของเขาหนึ่งที ตบจนชายหนุ่มผู้รวมลมปราณเป็นหนึ่งคนนี้บินออกไปโดยตรง ล้มลงกับพื้นน้ำลายฟูมปาก และชักกระตุกไปทั้งตัว

อู๋เป่ยเดินไปข้างหน้า จ้องมองเขา พูดอย่างเย็นชา : “ตบปาก นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของแก”

รู้สึกถึงจิตสังหารที่เยือกเย็นของเขา ตี้อีหยิงฉียกมือขึ้นด้วยความอัปยศอดสูอย่างมาก ตบหน้าของตัวเองหนึ่งที

อู๋เป่ย : “แรงกว่านี้ แกไม่ได้กินข้าวเหรอ”

“เพี๊ยะ!”

ตี้อีหยิงฉีตบหน้าอีกหนึ่งครั้ง เสียงเหมือนการจุดประทัด

ครั้งนี้อู๋เป่ยค่อยพอใจ พูด : “ตบปากต่อไปเรื่อยๆ ตบจนฉันพอใจค่อยหยุด”

“เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ!”

ตี้อีหยิงฉีร้องไห้ไปด้วย พร้อมกับตบหน้าตัวเองไปด้วย ตบไปสามสิบกว่าที เขาบวมเป็นหัวหมูแล้ว

อู๋เป่ยฮึหนึ่งที ลากถังจื่อยี่เดินออกไป เหลือเพียงจัวคังที่มองตาค้าง จู่ๆเขาก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ตัวเองเดิมพันกับตระกูลตี้อี หรือว่าเดิมพันผิดงั้นเหรอ

เข้าไปนั่งในรถ อู๋เป่ยถาม : “จื่อยี่ ทำไมจัวคังต้องประจบประแจงตระกูลตี้อีเหรอ”

ถังจื่อยี่ : “คุณไม่รู้เหรอ สวี่จี้เฟยรับลูกศิษย์ใหม่มาหนึ่งคน อายุแค่ยี่สิบกว่าปี แต่ความแข็งแกร่งนั้นเหนือกว่าจัวคัง ฉันได้ยินจัวคังบ่น บอกว่าอาจารย์ของเขาต้องการให้ศิษย์น้องคนนั้นแทนที่เขา”

อู๋เป่ยตระหนักได้ทันที : “ดังนั้นเขาต้องกอดขาของตระกูลตี้อีเหรอ”

ถังจื่อยี่พยักหน้า : “มีการสนับสนุนของตระกูลตี้อี สวี่จี้เฟยก็จะไม่แตะต้องเขา”

อู๋เป่ย : “ทำไมพี่สวี่ต้องเปลี่ยนจัวคังด้วย เขาไม่พอใจจัวคังเหรอ”

ถังจื่อยี่พูด : “ครั้งหนึ่งจัวคังต่อสู้ไปทั่วที่อวิ๋นจิง ทำให้คนไม่น้อยโกรธเคือง ไม่สามารถล้างให้สะอาดได้แล้ว ดังนั้นเขาไม่คู่ควรต่อตำแหน่งนี้อีกต่อไป สวี่จี้เฟยต้องการหาใครสักคนที่มีภูมิหลังที่สะอาดสะอ้านและเชื่อฟังเขามานั่งในที่นั่งนี้”

อู๋เป่ย : “จัวคังไม่เชื่อฟังเหรอ”

ถังจื่อยี่ : “เหมือนกับคนอย่างจัวคังแบบนี้ อยากได้เงินก็ได้เงิน อยากได้ตำแหน่งก็ได้ตำแหน่ง หางมันใหญ่เกินกว่าจะหลุดไปนานแล้ว คุณอาจจะยังไม่รู้ ปีที่แล้วจัวคังหาผู้ฝึกยุทธ์ชั้นราชันย์มาเป็นพ่อบุญธรรม เรื่องนี้ มันทำให้สวี่จี้เฟยรู้สึกถึงวิกฤติ บางทีตอนนั้นเขาก็อยากเปลี่ยนจัวคังทิ้งแล้ว”