ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 570

อู๋เป่ย : “ดังนั้นคุณจำเป็นต้องฟังผม”

คิดไม่ถึงเลยว่านาลัน โคโค่จะอยู่ในชุมชนเดียวกัน เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงหน้าประตูแล้ว อู๋เป่ยหยิบเสื้อผ้าแล้วกลับบ้านก่อน ทิ้งเรื่องที่เหลือให้ลู่หล่านเฉินจัดการแทน

เขาถือกระเป๋าเล็กกระเป๋าใหญ่ เดินมาทางบ้าน เพิ่งเปิดประตู มือถือก็ได้รับข้อความ ข้างบนเขียนว่า : “ออกจากถนนลี่สุ่ยเดี๋ยวนี้! มีคนจะฆ่าคุณ!”

มองเห็นข้อความนี้ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย มีคนจะฆ่าตัวเองเหรอ ใครเป็นคนส่งข้อความ

เขากำลังสงสัย จู่ๆหัวใจก็ตึง หลังจากนั้นถอยอย่างรวดเร็ว

จู่ๆ ประตูก็เปิดออกจากด้านใน แสงดาบแทงมาที่หว่างคิ้วของเขา แสงดาบนี้รวดเร็วอย่างมาก อู๋เป่ยมีเวลาเพียงแค่ยกแขนขึ้นเพื่อปกป้องหน้าผากของเขา ก็ได้ยินเสียงดังติ้งหนึ่งที แขนของเขาจม มีของมีคมบางอย่างแทงอยู่ข้างบน

ขณะยกแขนขึ้น มือข้างขวาของเขามียันต์ติดอยู่หนึ่งแผ่นแล้ว มันเป็นหนึ่งในสามยันต์ที่แลกเปลี่ยนจากตงหวง ยันต์ฆ่าสิ่งมีชีวิต!

พลังเซียนหยางบริสุทธิ์ถูกดูดเข้าไปในยันต์ ยันต์แผ่นนั้นส่งเสียงกรีดร้องออกมา แปลงร่างเป็นมือใหญ่ที่มีพลังงานสีน้ำเงิน-ดำ ตบไปทางอีกฝ่าย

ประตูใหญ่เปิดออก มีร่างคนพุ่งออกมา ด้านหน้ามือพลังงานสีน้ำเงิน-ดำ สีหน้าของเขาอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยน ร้องอย่างบ้าคลั่ง ดาบยาวในมือของเขาวาดลวดลายขึ้นมาในอากาศอย่างรวดเร็ว และลวดลายนั้นก็เปล่งประกายด้วยแสงเซียนสีฟ้า

มือใหญ่กระแทกกับลวดลาย ลวดลายแตกกระจาย และพลังมือใหญ่ก็จางลงเล็กน้อย จากนั้นยังคงโจมตีใส่คนผู้นั้นต่อไป

“พุฟ!”

อีกฝ่ายกระอักเลือดออกมา ร่างกายเหมือนกับว่าวที่เชือกขาด บินออกไปหลายสิบเมตร ชนเข้ากับกำแพงบ้านของอู๋เป่ยจนเป็นรูขนาดใหญ่

อู๋เป่ยพุ่งเข้าไปอย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อเขามาถึงจุดที่อีกฝ่ายตก อีกฝ่ายหายไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงร่องรอยของกองเลือดเท่านั้น

“คิดไม่ถึงเลยว่าจะหนีไปแล้ว” เขาหรี่ตาลง กลับไม่มีการไล่ตาม อีกฝ่ายมีการฝึกฝนของตี้เซียน ยากที่จะตามทัน

ในเวลานี้ ลู่หล่านเฉินบุกเข้ามาจากหน้าประตู ถาม : “น้องรอง นายต่อสู้กับคนอื่นเหรอ”

อู๋เป่ย : “พี่ใหญ่ เมื่อกี้มีตี้เซียนคนหนึ่งจะฆ่าผม ถูกผมใช้ยันต์ฆ่าสิ่งมีชีวิตจนได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว”

ลู่หล่านเฉินขมวดคิ้ว : “ใคร”

อู๋เป่ยคิดสักพัก : “ไม่รู้จัก”

ที่บ้านเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง เขาเรียกคนไม่กี่คนให้มาทำความสะอาดบ้าน หลังจากนั้นถามลู่หล่านเฉิน : “พี่ใหญ่ พ่อของนาลัน โคโค่ตอบตกลงคุณหรือยัง”

ลู่หล่านเฉินพูด : “เขาให้ฉันแต่งงานกับนาลัน โคโค่เดือนหน้า”

อู๋เป่ยตกใจอย่างมาก : “อะไรนะ แต่งงาน”

ลู่หล่านเฉิน : “ฉันตอบตกลงแล้ว”

อู๋เป่ยยิ้มอย่างขมขื่น พูด : “พี่ใหญ่ พวกคุณเพิ่งรู้จักกัน ทำไมถึงจะแต่งงานกันแล้ว”

“ฉันและเธอมีวาสนาต่อกัน” ลู่หล่านเฉินพูด

อู๋เป่ยยิ้มอย่างเย็นชา : “คุณเห็นว่ารูปร่างหน้าตาของคนอื่นดีใช่ไหม”

สีหน้าของลู่หล่านเฉินไม่เปลี่ยน พูด : “น้องรอง นายอย่าพูดไปเรื่อย”

อู๋เป่ยส่ายหน้า : “ช่างเถอะ คุณมีความสุขก็พอแล้ว”

หลังจากเก็บบ้านเป็นระเบียบ ก็ดึกอย่างมากแล้ว ลู่หล่านเฉินวิ่งไปที่ห้องอย่างเงียบ ๆ และโทรหานาลัน โคโค่ อู๋เป่ยกลับมาฝึกฝนที่ชั้นบนสุด หายใจเข้าและออก

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินไป๋มารายงานสถานการณ์ ชาวญี่ปุ่นหลายคนถูกควบคุมตัวเพื่อพิจารณาคดีแล้ว เบื้องบนส่งคนหลายคนมา กำลังค้นหาตำแหน่งของเวทย์ปีศาจเพื่อทำการปราบปราม เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่พบสิ่งใดเลย

พูดจบ หลินไป๋พูด : “หัวหน้า เบื้องบนต้องการให้พวกเราส่งตัวซาโตะเคียวออกมา”

ซาโตะเคียวกลายเป็นหุ่นเชิดของอู๋เป่ยไปแล้ว ตอนนี้กลายเป็นคนเสิร์ฟชาเสิร์ฟน้ำ คนรับใช้คนหนึ่งของบ้าน

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “พวกเขาอยากได้คน ให้มาหาฉัน”

หลินไป๋พูด : “รับทราบ!”

หลังจากหลินไป๋บอกลา รถของเถาหรูเสวี่ยมาจอดอยู่ข้างล่าง เมื่อคืนเธอมีธุระต้องจากไป ตอนนี้เลยมาหาอู๋เป่ย

เธอหยิบกล่องมาจากรถหนึ่งใบ อู๋เป่ยถาม : “หรูเสวี่ย คุณไปไหนมา”

เถาหรูเสวี่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันกลับไปที่ชายแดนใต้ข้ามคืน เอาของสิ่งนี้กลับมาด้วย”