ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 580

มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ทางด้านซ้ายของเขา เธออายุประมาณ 20 กว่าๆ หน้าตาดี แต่งตัวเรียบง่าย หลังจากขึ้นเครื่องบินเธอก็อ่านหนังสืออยู่เงียบ ๆ แต่พอมีเหตุการณ์กระแสลมแรงเธอก็เก็บหนังสือทิ้งและมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสงสัย

อู๋เป่ยยิ้มให้เธอ หยิบห่อลูกเกดออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เธอ "กินไหม?"

หญิงสาวรีบโบกมือ “ไม่เป็นไร ขอบใจนะ”

อู๋เป่ยไม่ถามซ้ำ เขานั่งกินลูกเกดต่อ ถังปิงอวิ๋นเป็นคนเตรียมของให้เขา ขนมที่เธอใส่มานั้นเป็นขนมที่คุณภาพดีที่สุด อย่างเช่น ลูกเกดนี่ทำจากองุ่นที่ใหญ่ที่สุดและหวานที่สุด ที่จากสวนองุ่นหนึ่งไร่จะได้องุ่นแบบนี้มาแค่ครึ่งจิน

จู่ๆ หญิงสาวก็พูดว่า “สวัสดีค่ะ คุณจะไปเที่ยวญี่ปุ่นเหรอคะ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ครับ คุณล่ะ?”

หญิงสาวพูดว่า "ฉันไปทำงานที่ญี่ปุ่น ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งอยู่ที่นั่น เธอแนะนำงานให้ฉันน่ะ"

ค่าจ้างในญี่ปุ่นสูงกว่าในจีนแน่นอน ถ้าทำงานก็จะสามารถสร้างรายได้มากกว่า 20000 หยวนต่อเดือน

อู๋เป่ยพูดว่า "คุณดูเด็กมาก คุณเรียนจบแล้วเหรอ?"

หญิงสาวยิ้มแล้วพูดว่า "ฉันอายุสิบเก้าปีแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงวันหยุดฤดูหนาวไม่ใช่เหรอ? ฉันกะว่าจะไปทำงานต่างประเทศในช่วงวันหยุดนี้"

อู๋เป่ยรู้ว่าญี่ปุ่นไม่ใช่สถานที่ที่เต็มไปด้วยคนดี เขาจึงพูดว่า "คุณไปคนเดียวก็ระวังตัวด้วยล่ะ"

หญิงสาวตอบ "อื้อ ฉันจะระวัง"

ในระหว่างคุยกัน อู๋เป่ยก็ได้รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ชื่อหยางผิงผิง กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยอวิ๋นจิงเมื่อพูดถึงอวิ๋นจิง เขาทั้งสองก็มีเรื่องให้คุยกันมากขึ้น

ในที่สุดเครื่องบินลงจอด หยางผิงผิงกับอู๋เป่ยแลกเบอร์โทรศัพท์กัน

เมื่อพวกเขามาถึงที่ห้องโถงรับรองผู้โดยสาร อู๋เป่ยเห็นลั่วเมิ่งเฉินโบกมือให้เขา

เขารีบเดินเข้าไปแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ลั่วเมิ่งเฉิน เหล่าลั่วอยู่ไหน"

ลั่วเมิ่งเฉินยิ้มและพูดว่า "ปู่ทวดเขามีงานต้องทำแต่ก็เลยมาไม่ได้ เขาเลยให้ฉันมารับท่านอู๋เป่ยแทน"

จากนั้นทั้งสองก็ขึ้นรถแล้วขับออกจากลานจอดรถ

อู๋เป่ยมาญี่ปุ่นเป็นครั้งแรก เขาถามว่า "เมิ่งเฉิน เสี่ยวเหมยกับคนอื่น ๆ อยู่ที่นี่หรือเปล่า?"

ลั่วเมิ่งเฉิน"ใช่ พวกเขาอยู่ที่บ้านของฉัน วันนี้พวกเขาจะไปเที่ยวทางภาคเหนือ พอเห็นคุณจะมา พวกเขาก็เลยอยากจะไปพร้อมกับคุณ"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "โอเค งั้นไปกันเถอะ"

ญี่ปุ่นเป็นประเทศเล็ก ๆ คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเมือง มีรถหลายคันติดอยู่บนถนน

เมื่อมองไปที่รถที่กำลังแล่นไปมา อู๋เป่ยก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา "ลั่วเมิ่งเฉิน บริษัทรถยนต์ที่อยู่ภายใต้สมาคมซานโหย่ว คุณจัดการไปถึงไหนแล้ว?"

ลั่วเมิ่งเฉินยิ้มและพูดว่า "ฉันได้ก่อตั้งบริษัทใหม่แล้ว ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการซื้อบริษัทรถยนต์ 3 แห่ง คาดว่าจะเสร็จภายในเดือนหน้า หลังจากนั้นบริษัทใหม่จะถูกโอนไปที่เหยียนหลง"

อู๋เป่ย "ญี่ปุ่นเป็นประเทศเล็กๆ ที่มีตลาดจำกัด แต่ประเทศเหยียนหลงไม่ใช่ ประเทศเหยียนหลงมีศักยภาพทางการตลาดเยอะกว่ามากและสามารถแผ่ขยายไปยังทุกประเทศในเอเชียได้"

ลั่วเมิ่งเฉิน "บริษัทรถยนต์ทั้งสามแห่งต่างมีจุดแข็งเป็นของตัวเอง พวกเขามีจุดแข็งด้านรถออฟโรดและรถสมรรถนะสูง ปัจจุบันยอดขายต่อปีอยู่ที่ประมาณ 3 ล้านคัน"

อู๋เป่ยตอบ "ใช่ ต่อไป เราจะมุ่งเน้นไปที่รถอีสี ภายในห้าถึงสิบปี รถอีวีจะครองโลกอย่างแน่นอน"

ลั่วเมิ่งเฉิน"ท่านอู๋เป่ย ฉันได้ประมาณการไว้แล้ว หากเราต้องการสร้างรถอีวี เราจะต้องลงทุนอย่างน้อยแสนล้านในสามปีแรก และในอนาคตอาจจะต้องใช้เงินทุนมากกว่านั้น"

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม "หากต้องการขยายบริษัทให้ใหญ่ขึ้น บริษัทก็ต้องพร้อมที่จะลงทุน ในเงินแสนล้านนี้ผมสามารถลงทุนให้ได้หมื่นล้าน"

ดวงตาของลั่วเมิ่งเฉินเป็นประกาย "งั้นก็สุดยอดไปเลย! ด้วยเงินจำนวนนี้ เราก็จะสามารถเปิดตัวรถอีวีในปีหน้า"

หนึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็ขับเข้าไปในคฤหาสน์และหยุดอยู่หน้าอาคารหรูหราหลังหนึ่ง ทันทีที่เขาลงจากรถอู๋เป่ยก็เห็นอู๋เหมยกับจางลี่เฝ้าประตูอยู่

อู๋เหมยรีบวิ่งไปและพูดด้วยรอยยิ้ม "พี่มาแล้ว!"