ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 593

อู๋เป่ยถอนหายใจ ถาม : “พี่หลง คุณอยู่ไหน”

“ฉันอยู่นอกบ้าน นายจะมาไหม”

นอกบ้าน ส่วนใหญ่เป็นสถานที่บ้านทองซ่อนความงามไว้ แน่นอนอู๋เป่ยไม่สะดวกไปอยู่แล้ว เขาพูด : “ผมไม่ไปดีกว่า มีเวลาว่างออกมาดื่มกับผมสองสามแก้ว”

หลี่กวงหลงพูดด้วยรอยยิ้ม : “ได้! ฉันจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลย!”

ไม่นานเท่าไหร่ อู๋เป่ยมาถึงร้านอาหารของชิงเจี่ย ชวี่เอ๋อร์และเสี่ยวซิงไม่อยู่ ทั้งสองคนไปช่วยงานที่บริษัทของเจียงตงเซิง

ตอนนี้มีแค่ชิงเจี่ยและเพื่อนหลายคนกำลังยุ่ง มองเห็นอู๋เป่ย เธอดีใจอย่างมาก เตรียมห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดออกมาทันที

เวลานี้ภายในร้านมีลูกค้าไม่เยอะแล้ว ทันทีที่หลี่กวงหลงมาถึง ชิงเจี่ยนั่งลงแล้วดื่มเครื่องดื่มสองสามแก้วกับทั้งสองคน

อู๋เป่ยถามเธอธุรกิจเป็นยังไงบ้าง จากนั้นถามสถานการณ์ปัจจุบันของเจียงตงเซิง

พูดได้ไม่กี่ประโยค อู๋เป่ยก็ได้ยินเสียงเดิน หลังจากนั้นมีสาวงามคนหนึ่งเดินเข้ามา มองเห็นเธอ อู๋เป่ยตกตะลึงไปเลย คนที่มาเป็นวั่งโล่วเข่อที่เคยเจอเขาครั้งหนึ่ง!

วั่งโล่วเข่อสวมชุดราตรี มีน้ำตาที่หางตา แก้มซ้ายแดงและบวม มีร่องรอยของการถูกฉีกขาดบนเสื้อผ้าด้วย

ชิงเจี่ยตกใจอย่างมาก ถาม : “โล่วเข่อ เธอเป็นอะไร”

วั่งโล่วเข่อดูเย็นชาและเคร่งขรึม พูด : “พี่ ฉันไม่เป็นไร ฉันขอยืมรถของคุณหน่อย”

หลังจากนั้นเธอกวาดมองหนึ่งที ก็มองเห็นอู๋เป่ย

“คุณเองเหรอ” เธอประหลาดใจอย่างมาก

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “สาวสวย พวกเราเจอหน้ากันอีกแล้วนะ นั่งลงมาดื่มสักสองแก้วไหม”

วั่งโล่วเข่อลังเลสักพักหนึ่ง คิดไม่ถึงเลยว่าจะพยักหน้า : “ได้!”

อู๋เป่ยเทเหล้าให้เธอหนึ่งแก้ว พูด : “เหล้าของผม อยู่ข้างนอกคุณไม่มีทางได้ดื่ม”

วั่งโล่วเข่อพอใจอย่างมาก คาดไม่ถึงว่าจะดื่มหมดแก้ว เหล้าเข้าสู่ปากและไหลเข้าไปในร่างกาย เธอครุ่นคิดสักพัก พูด : “นี่คือเหล้าจากราชวงศ์เจียจิงแห่งราชวงศ์หมิงใช่ไหม”

อู๋เป่ยตะลึงไปเลย หลังจากนั้นชูนิ้วโป้งให้ : “ร้ายกาจ!”

เหล้านี้เขาเอามาจากห้องเก็บเหล้าของลั่วฉังเซิงที่ญี่ปุ่น เป็นเหล้าหลวงของราชวงศ์เจียจิงในราชวงศ์หมิงจริงๆ!

วั่งโล่วเข่อพูดด้วยรอยยิ้ม : “ตอนฉันอายุสิบสองปีก็สามารถทำให้คุณปู่ดื่มจนเมาแล้ว”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เมื่อดื่มกับเพื่อนสนิทพันแก้วยังน้อยไป มา ผมดื่มให้กับคุณ”

หลายคนชนแก้วกันไปมา โดยไม่รู้ตัว เหล้าหมดไปหนึ่งไหแล้ว

วั่งโล่วเข่อกลับไม่ใช่ผู้ฝึกฝน แต่เธอยิ่งดื่มมากเท่าไหร่ ดวงตาสวยคู่หนึ่งก็ชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ไม่มีอาการเมาแม้แต่นิดเดียว

หลี่กวงหลงก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมเธอเช่นกัน พูดด้วยรอยยิ้ม : “น้องสาว ความสามารถในการดื่มของเธอยอดเยี่ยม น่าชื่นชม!”

วั่งโล่วเข่อพูดอย่างไม่แยแส : “น่าเสียดาย นี่เป็นการดื่มเหล้าครั้งสุดท้ายของฉันแล้ว”

อู๋เป่ยถามเธอ : “เจอปัญหาเหรอ”

วั่งโล่วเข่อพูดอย่างไม่แยแส : “ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ฉันไม่ยอมรับ ตอนนี้ฉันยอมรับแล้ว”

หลังจากพูดแบบนี้เสร็จเธอก็คว้าแก้วเหล้า ยกคอขึ้นแล้วดื่ม

อู๋เป่ยรู้บางอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ของเธอเล็กน้อย พูด : “ปัญหาของคุณ สามารถพูดกับผมได้”

วั่งโล่วเข่อถอนหายใจเบาๆหนึ่งที พูด : “พี่อู๋ ครั้งที่แล้วขอบคุณมากที่คุณช่วยฉันเอาไว้ แต่ครั้งนี้ ไม่มีใครสามารถช่วยฉันได้”

จู่ๆหลี่กวงหลงก็หัวเราะออกมา พูด : “น้องวั่ง คนอื่นไม่สามารถช่วยเธอได้ ไม่ได้แปลว่าน้องชายคนนี้ของฉันทำไม่ได้ เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”

วั่งโล่วเข่ออึ้ง : “เขาเป็นใคร”

หลี่กวงหลงพูด : “ออกจากเมืองเคฉันไม่กล้าพูด แต่ถ้าหากอยู่ในเมืองเคแห่งนี้ น้องชายของฉันยอดเยี่ยมที่สุด” ระหว่างที่พูดเขาชูนิ้วโป้งขึ้น