ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 61

กังจื่อรีบขับรถเข้าไปในเลนฉุกเฉิน หยุดรถ แล้วเปิดไฟฉุกเฉิน

อู๋เป่ยไม่พูดอะไร เปิดประตูรถ แล้วก็รีบวิ่งกระโดดออกจากรั้ว ไปที่ภูเขา

กังจื่อรีบตะโกนว่า "เจ้านาย เป็นอะไรไป"

อู๋เป่ยไม่สนใจเขา แล้วก็เร่งความเร็ว ชี่แท้*ของเขาออกฤทธิ์ เขากระโดดครั้งละเจ็ดเมตร กระโดดเหมือนบิน ไม่นานเขาก็ถึงบนภูเขา

เหตุผลที่เขากระตือรือร้นมากขนาดนี้ ก็คือในขณะที่เขาพริบตาเมื่อครู่นี้ เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีแดงกำลังฝึกฟันดาบ ซึ่งท่าอย่างสง่ามาก

ดาบของอีกฝ่ายเร็วมาก มันเหลือเชื่อมาก อู๋เป่ยรู้สึกว่าแม้เขาเองก็ไม่สามารถหยุดดาบนั้นได้ ดังนั้นเขาจึงอยากเห็นจริงๆ ว่านี่คือบุคคลแบบไหน

"เซน!"

ดาบกดทาบที่ลําคอของเขา อีกเพียงแค่ครึ่งเซนติเมตร มันก็จะกรีดผิวหนังของเขา บนพื้นผิวของดาบมีชั้นของดาบสีฟ้าอ่อนซึ่งไม่มีใครเทียบได้

อู๋เป่ยเงยหน้าขึ้นเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีแดง เธออายุประมาณสองขวบ เธอเดินเท้าเปล่า ผิวของเธอขาวใสราวกับหยก และคิ้วของเธอก็งดงาม อารมณ์เย็นชาของเธอ ราวกับนางฟ้าตกลงมาจากสวรรค์

"คุณเป็นใคร" เธอถาม การออกเสียงค่อนข้างแข็งเหมือนเด็กที่เพิ่งหัดพูด.. การออกเสียงนั้นแข็งทื่อ

อู๋เป่ย: "เมื่อสักครู่ผมเห็นคุณฝึกดาบ ผมชื่นชมฝีมือนักดาบของคุณมาก ผมก็เลยสนใจแวะมาดูสักหน่อย"

"การฝึกดาบน่าดูตรงไหน" เธอมองไปที่อู๋เป่ย และทันใดนั้นก็ถามว่า "วันนี้วันที่เท่าไร เดือนอะไรแล้ว"

อู๋เป่ยรีบพูดว่า "วันที่ 3 เดือนกรกฎาคม"

ผู้หญิงในชุดสีแดงพึมพําว่า "หนึ่งปีผ่านไปแล้ว ฉันสามารถออกไปได้แล้ว"

เธอมองลงไปที่ตีนภูเขาแล้วพูดว่า "รถคันนั้นเป็นของคุณหรือเปล่า"

อู๋เป่ยพยักหน้า: "ของผมเอง"

"ฉันนั่งรถไปกับคุณนะ" เธอพูด เธอดูเหมือนจะไม่เข้าใจโลกเลย

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "ได้สิ ผมจะเข้าไปในตัวจังหวัด"

"ตัวจังหวัดเหรอ? ไม่เป็นไร มันเป็นเมืองใหญ่" เธอพูด

กังจื่อรออยู่พักหนึ่ง อู๋เป่ยก็มาพร้อมกับสาวสวยสุดจะบรรยายคนหนึ่ง แต่งกายด้วยชุดสีแดงและมีอารมณ์เย็นชา

อู๋เป่ยกับเด็กผู้หญิงนั่งแถวหลัง พอรถออกตัว เขาถามว่า "ทําไมคุณถึงไปภูเขาเพื่อฝึกดาบ"

ผู้หญิง: "อาจารย์บอกว่า ฝีมือฟันดาบของฉันโหดเกินไป ถ้าฉันฝึกดาบข้างนอก มันง่ายที่จะทําร้ายคนอื่น"

อู๋เป่ยพยักหน้า: "ฝีมือดาบของคุณเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าจริงๆ พลังของความตั้งใจในการฆาตกรรมนี้ไม่ได้อยู่ภายใต้จิตวิญญาณที่ชั่วร้าย และเป็นอันตรายต่อร่างกายมนุษย์"

ผู้หญิงคนนั้นพูดว่า "มันสมเหตุสมผลแล้วที่คุณจะพูดอย่างนั้น"

เมื่ออู๋เป่ยเห็นว่าเธอไม่มีรองเท้า เสื้อผ้าของเธอก็เก่า มีรูมากมาย จึงถามว่า "คุณจะไปที่ไหนในตัวจังหวัด"

ผู้หญิงคนนั้นครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง "ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยไป แล้วแต่เลย"

อู๋เป่ยครุ่นคิด "ถ้าคุณไม่มีที่ไป ไปที่โรงแรมกับผมก่อนเถอะ" ที่นั่น คุณสามารถอาบน้ํา เปลี่ยนเสื้อผ้า และแต่งตัวได้ตามปกติ

ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง: "ตอนนี้ฉันดูไม่ปกติเหรอ"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "มันผิดปกติมาก"

ผู้หญิงคนนั้นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้านะ"

อู๋เป่ย: "ไม่เป็นไร ผมซื้อให้คุณได้"

จู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็จ้องไปที่อู๋เป่ย: "อาจารย์ของฉันบอกว่า ถ้าผู้ชายปฏิบัติต่อคุณอย่างดี เขาต้องมีแผนไม่ดีต่อคุณ"

อู๋เป่ยพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง จึงพูดว่า "อาจารย์ของคุณพูดถูก แต่ที่ผมช่วยคุณขนาดนี้ ในอีกด้านหนึ่ง เพราะความเห็นอกเห็นใจ และในทางกลับกัน ผมอยากเห็นคุณฝึกดาบ"

ผู้หญิงคนนั้นพูดแปลกๆ ว่า "คุณอยากดูฉันฝึกดาบเหรอ คุณดูแล้วเข้าใจไหม"

วิธีการฟันดาบของเธอเร็วมาก แม้แต่อาจารย์ก็ดูไม่เข้าใจ แล้วคคนนี้จะเข้าใจได้เหรอ?

อู๋เป่ยพยักหน้า: "แน่นอน ผมเข้าใจ ตอนที่ผมขึ้นไปบนภูเขา คุณกําลังใช้ดาบแทงยุงอยู่

ผู้หญิงคนนั้นตกใจมาก: "คุณสามารถมองเห็นได้ชัดเจนจริงๆ ยอดเยี่ยม!"

อู๋เป่ยยิ้มอย่างขมขื่น: "ยอดเยี่ยมคือคุณ ฝีมือดาบของคุณน่ากลัวมาก แม้กระสุนก็ไม่เร็วเท่าของคุณ"

ผู้หญิงคนนั้นพูดว่า "ถ้าคุณอยากเห็นฉันฝึกดาบ ฉันสามารถฝึกให้คุณดูได้" แต่ฉันหิวแล้ว คุณเลี้ยงข้าวฉันสักมื้อก่อนได้ไหม

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "อาหารสิบมื้อก็ไม่เป็นปัญหา!"

จากนั้นเขาก็ถามว่า "คุณชื่ออะไร"

"ฉันชื่อหงหลิง" ผู้หญิงพูด

อู๋เป่ย: "หงหลิง คุณฝึกดาบบนภูเขาคนเดียว งั้นคุณกินอะไร คุณอาศัยอยู่ที่ไหน"

หงหลิง: "กินผลไม้ป่า เนื้อกระต่าย เนื้อกวาง และเนื้องู บางครั้งฉันก็จะลงจากภูเขาเพื่อขุดมันเทศกิน

อู๋เป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย: "อาจารย์ของคุณปล่อยให้คุณอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้เหรอ"

กงหลิง: "มันเป็นเรื่องปกติ ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก"

อู๋เป่ยรู้สึกประหลาดใจ อาจารย์ของหงหลิงคนนี้เยือกเย็นเกินไป ทําให้เด็กผู้หญิงต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้

และเขาสังเกตว่าทักษะการฝึกฝนของหงหลิงนั้นสูงมาก ควรจะเป็นปรมาจารย์ด้านการฝึกชี่! แล้วอาจารย์ของเธอจะเป็นคนแบบไหน เป็นปรมาจารย์อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เหรอ?

จากนั้นเขาก็ถามว่า "อาจารย์ของคุณไม่ได้บอกคุณเหรอว่า หลังจากหนึ่งปีคุณควรไปที่ไหน"

หงหลิงส่ายหัว: "ไม่ได้บอก แต่ไม่ว่าฉันจะไปไหน อาจารย์ก็สามารถหาฉันเจอได้เสมอ

รถลงจากทางหลวงและขับเข้าไปในเมือง

อู๋เป่ยให้กังจื่อขับรถไปห้างสรรพสินค้า ที่นี่มีอาหาร แลเยังสามารถซื้อเสื้อผ้าและรองเท้าได้ ให้หงหลิงได้เปลี่ยนเสื้อผ้าพอดี

อู๋เป่ยมีประสบการณ์เพียงเล็กน้อยในการเลือกซื้อเสื้อผ้าและรองเท้าของผู้หญิง ดังนั้นเขาจึงให้พนักงานขายช่วยหงหลิงเลือกเสื้อผ้าสองสามชิ้นและรองเท้าสองสามคู่

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็พาเธอไปตัดผม ทําทรงสวยๆ ที่ร้านทําผม

ชุดนี้ ทำให้หงหลิงเปลี่ยนไปอย่างมาก จากนางฟ้าผู้เย็นชาเป็นเด็กสาวที่สวยงามมาก เธอสวมกางเกงสุดฮอต เสื้อยืดปักสีขาวเอี่ยมอ่อง และรองเท้าแตะคู่หนึ่ง

แม้ว่าเสื้อผ้าจะเรียบง่าย แต่ก็เป็นแบรนด์ต่างประเทศทั้งหมดซึ่งเหมาะกับวัยของหงหลิงมาก ตอนนี้เธอดูเหมือนสาวตัวสูงและสวยมากๆ เธอสวยจนใครที่เห็นก็อดไม่ได้ที่จะมองมาหลายครั้ง

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จแล้ว อู๋เป่ยก็พาเธอไปกินข้าวเย็น อาหารสี่จานและซุปหนึ่งถ้วย บวกกับซาลาเปาปูสองลูก เมื่อคนที่อาศัยอยู่บนภูเขาเป็นเวลาหนึ่งปีได้กินอาหารเหล่านี้ ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายขึ้นทันที

หงหลิงกินเร็วมาก แต่ไม่รู้สึกว่ารีบร้อน แต่กลับสง่างาม จะเห็นได้ว่าเธอจะได้รับการฝึกฝนมารยาทด้วย

อู๋เป่ยไม่หิว นั่งมองเธออยู่ข้างๆ รอเธอกินไปเกือบหมด จึงถามว่า "เอาอีกไหม"

หงหลิงส่ายหัว: "แม้ว่าฉันจะไม่อิ่ม แต่ฉันก็กินอะไรไม่ได้อีกแล้ว"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "งั้นไปกันเถอะ ผมจะไปส่งคุณที่โรงแรม"

ใกล้ห้างมีโรงแรมระดับห้าดาว อู๋เป่ยเปิดห้องให้หงหลิงอยู่อาศัย จากนั้นเขาก็ให้บัตรอีกใบกับเธอและบอกรหัสผ่านกับเธอ

"ในบัตรมี 100,000 หยวน ซึ่งเพียงพอสําหรับคุณที่จะมีชีวิตอยู่เป็นระยะเวลาหนึ่ง คุณสามารถรอให้อาจารย์ของคุณมาพบคุณที่นี่ หรือคุณสามารถเดินไปรอบๆ และดูรอบๆ แต่จําไว้ว่าคุณต้องสวมรองเท้าเมื่อออกไปข้างนอก

หงหลิงกระพริบตาที่สวยงามของเธอและฟังอู๋เป่ย เมื่อเขาพูดจบ เธอถามว่า "คุณจะไปไหน"

อู๋เป่ย: "ผมจะไปทำธุระบางอย่าง"

"ฉันไปด้วยได้ไหม" เธอถาม

อู๋เป่ยซื้อทั้งเสื้อผ้าให้ ทั้งพาไปกินข้าว หงหลิงรู้สึกเป็นบุญคุณ จะปล่อยเขาไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "คุณจะไปด้วยเหรอ? เอาล่ะ แต่คุณต้องไปอาบน้ําก่อน"