ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 665

ผู้คนรอบตัวเขาต่างตื่นตระหนก บางคนบอกว่าควรเรียกรถพยาบาล บางคนอยากจะเข้ามาเขย่าเขา แต่อู๋เป่ยก็ห้ามไว้

เขาอุ้มหูเจี้ยนกั๋วไปที่ห้องที่เงียบสงบ และเริ่มรักษาเขา ขั้นแรกเขาเจาะเลือด หลังจากดูดเลือดแล้ว เขาก็ขอความช่วยเหลือจากเทพเจ้าองค์น้อยที่นอนอยู่บนตัวเถาหรูเสวี่ย

เทพตัวน้อยรีบรักษาอาการบาดเจ็บของหูเจี้ยนกั๋วอย่างรวดเร็ว และอู๋เป่ยก็หยิบผงที่ทำจากไข่มุกวิญญาณออกมา แล้วป้อนน้ำให้เขา ในเวลาเดียวกัน เขาได้ฝังเข็มเพื่อกระตุ้นเขา

ภายใต้อิทธิพลหลายแห่ง หูเจี้ยนกั๋วตื่นขึ้นอย่างช้า ๆ เขาถอนหายใจลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า : “เจ้าหนู นายช่วยฉันไว้เหรอ？”

น้ำเสียงและท่าทางของเขาดูแตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างมาก

อู๋เป่ยปาดเหงื่อแล้วพูดว่า : “ ผู้อำนวยการ ตอนนี้คุณไม่เป็นไรแล้ว ”

ดวงตาของหูเจี้ยนกั๋วเป็นประกาย และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า : “ ไป พวกเราไปดื่มกันเถอะ”

อู๋เป่ยกล่าวว่า: “อย่าเพิ่งดื่มตอนนี้ ผมเปิดห้องที่โรงแรมไว้ คุณไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ”

หูเจี้ยนกั๋วพยักหน้าและตอบตกลง อู๋เป่ยขอให้ผู้จัดการเปิดห้องสวีทสุดหรูและส่งหูเจี้ยนกั๋วเข้าไป

บนยอดเขาที่เต็มไปด้วยหิมะ นักบวชลัทธิเต๋าขว้างแก้วเหล้าและสาปแช่ง : “ไอ้เด็กคนนี้ กลับมาช่วยชีวิตคนตายไว้！”

พระภิกษุยิ้มแล้วกล่าวว่า : “คุณและเขาถูกลิขิตมาให้มีชะตากรรมเช่นนี้ ให้เกี่ยวข้องกับเหตุและผล แล้วเหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้？”

นักบวชลัทธิเต๋าหัวเราะเยาะ : “เด็กคนนี้เต็มไปด้วยกรรม ใครแตะต้องเขาจะโชคร้าย”

เขาประทับตราอีกครั้ง

อู๋เป่ยส่งหูเจี้ยนกั๋วไปที่โรงแรม แล้วกลับไปคุยกับเพื่อนร่วมชั้นต่อ แต่ทันทีที่เขานั่งลง ผู้จัดการก็วิ่งขึ้นมาตะโกนว่า : “แย่แล้ว ชายชราคนนั้นกระโดดลงมาจากตึก！”

อะไรนะ ? กระโดดตึก?

อู๋เป่ยตกตะลึง มาสเตอร์ ชายชราคนนี้บ้าไปแล้ว ! ตัวเองเพิ่งพาเขากลับมาจากนรก แต่เขาต้องการฆ่าตัวตายเนี่ยนะ ?

สีหน้าเขาดูแย่ และพูดว่า : “ตาเฒ่า ฉันเป็นคนที่โหดเหี้ยม ! คุณไม่สามารถตายต่อหน้าฉันได้！”

เขาเปิดใช้งานใบเต๋าและรังสีแห่งเซียนก็ลอยออกมา และถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของ หูเจี้ยนกั๋ว วินาทีต่อมาหูเจี้ยนกั๋วที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ลืมตาขึ้นมา และอู๋เป่ยก็ใช้วิธีการของเขา เพื่อจัดกระดูกและรักษาอาการบาดเจ็บของเขาทันที ในช่วงเวลานี้ เขาหยิบถั่วโซโฟราขึ้นมาอีกสองพวง

หลังจากที่หูเจี้ยนกั๋วฟื้นขึ้น เขาก็มองไปที่อู๋เป่ยด้วยสีหน้าซับซ้อน ดูค่อนข้างไม่พอใจ

อู๋เป่ยกล่าว : “ผู้อำนวยการ มีเรื่องอะไรกวนใจคุณจนถึงขึ้นคิดไม่ได้เช่นนี้？”

หูเจี้ยนกั๋วหันหน้าหนี ไม่อยากคุยกับอู๋เป่ย

อู๋เป่ยส่ายหัวแล้วพาเขากลับไปที่ห้องพักในโรงแรมอีกครั้ง ครั้งนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และจำเป็นต้องค่อย ๆ พักฟื้นสักสองสามวัน

บนภูเขาหิมะ ทันใดนั้นพระภิกษุก็ระเบิดหัวเราะออกมา หัวเราะหนักมากจนปรบมือทั้งสองอย่างแรง

สีหน้านักบวชลัทธิเต๋าดูแย่และพูดว่า : “เจ้าเด็กคนนี้เอาชนะฉันแล้ว！”

พระภิกษุกล่าวว่า : “คุณเป็นเซียนอย่างแท้จริง แต่คุณกลับถูกเล่นโดยมนุษย์บนโลก น่าสนใจ น่าสนใจ！”

นักบวชลัทธิเต๋าตะคอกและพูดว่า : “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็ละทิ้งอวตารนี้ไว้ก็แล้วกัน！”

คราวนี้ อู๋เป่ยไม่กล้าที่จะจากหูเจี้ยนกั๋วแม้แต่ก้าวเดียว เพราะกลัวว่าเขาจะกระโดดลงจากอาคารอีกครั้ง สมาคมศิษย์เก่ากำลังดำเนินอยู่ และ เถาหรูเสวี่ยก็มาอยู่เป็นเพื่อนเขาด้วย

หูเจี้ยนกั๋วนอนหลับหลับตา โดยไม่พูดกับใครเลย

อู๋เป่ยถาม : “หรูเสวี่ย พรุ่งนี้สมาคมศิษย์เก่าจะมีกิจกรรมอะไรบ้าง？”

เถาหรูเสวี่ย : “พรุ่งนี้เช้าไปวัดอิชชินจิ และกินอาหารท้องถิ่นเป็นมื้อกลางวัน ตอนบ่ายไปเที่ยวชายหาด และมีเวลาว่างในตอนเย็น”

อู๋เป่ย : “ฉันจะอยู่ดูแลผู้อำนวยการ คุณไปเที่ยวเล่นเถอะ”

เถาหรูเสวีย : “ฉันไม่มีเวลาไป พรุ่งนี้ฉันต้องกลับแล้ว”