ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 671

อู๋เป่ยหยิบขวดเล็กออกมาซึ่งในนั้นมียาที่เขาสกัดได้ในห้องยา ยานี้พัฒนาขึ้นเพื่อผู้หญิงโดยเฉพาะ มันสามารถใช้ปรับรูปร่างได้ ส่วนไหนที่อยากใหญ่ก็จะใหญ่ และส่วนไหนที่ควรเล็กก็จะเล็ก

เขาเทยาลงที่ฝ่ามือ ยิ้มแล้วพูดว่า:"พี่เหมย มา ถอดเสื้อผ้าออก"

ใบหน้าของหลี่เหมยแดงขึ้น:"ไม่ถอดได้ไหม?"

อู๋เป่ยพูดว่า:"ยาขวดนี้ฉันเตรียมมาให้สำหรับพวกภรรยาฟู๋ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เท่านั้น ยาหนึ่งขวดราคาเป็นหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐขึ้นไป หากคุณไม่ใช้ในวันนี้ก็จะไม่มีโอกาสได้ใช้อีกแล้วนะ"

หลี่เหมยจ้องมองไปทางเขาอย่างโหดเหี้ยม:"ถอดก็ถอด!"

เมื่อร่างอันสง่างามของเขาได้ปรากฏต่อหน้าอู๋เป่ย เขาจ้องตาเป็นมันเลย แต่เขาก็ต้องทำเป็นไม่สะทกสะท้านแล้วพูดว่า:"ครู่เดียวก็โอเคละ"

มือของเขากดลงไปความรู้สึกคือทั้งนุ่มทั้งเด้งดึ๋ง หลี่เหมยสูดหายใจลึกๆขาทั้งคู่ก็เหยียดตรงทันที

อู๋เป่ยได้ใช้เทคนิคทางการแพทย์นวดเขา สิบนาทีผ่านไป ทั้งตัวของหลี่เหมยก็รู้สึกร้อนขึ้น และหายใจเร็วขึ้น ใบหน้าก็แดงขึ้น

ทันใดนั้นมือข้างหนึ่งของเขาก็ได้จับไปที่มือของอู๋เป่ยอย่างแน่น และพูดด้วยเสียงตํ่าไปว่า:"คนบ้า!"

อู๋เป่ยจุกในอกแล้วพูดว่า:"พี่เหมย จะเสร็จแล้ว"

จากนั้นจู่ๆหลี่เหมยก็ได้ลุกขึ้นมา แล้วกดคอเขาไว้อย่างแน่น อู๋เป่ยโดนเธอชิดใกล้ไหนทนไหว สองคนก็ได้กอดและกลิ้งตัวลงบนเตียง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หลี่เหมยเซียงได้ล้มตัวลงไปในอกของอู๋เป่ยที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดเหงื่อ มองดูเขาแบบทั้งสุขทั้งโกรธ แล้วพูดว่า:"ไอ้เด็กบ้า ตอนนี้นายพอใจหรือยัง?"

อู๋เป่ยเหลือกตา"พี่เหมย ฉันก็แค่จะนวดตรงหน้าอกของคุณ ไม่คาดหวังว่าคุณจะมีความต้องการมากขนาดนี้"

หลี่เหมยโมโหจนปวดท้อง แล้วก็เตะเขาลงจากเตียง

อู๋เป่ยปีนขึ้นไป ยิ้มแล้วพูดว่า:"คนอมตะอย่างฉันนอนกับเธอ เธอยังไม่พอใจอีกหรอก?"

หลี่เหมยหยิกหูของเขา แล้วพูดว่า:"ไอ้เด็กบ้า เรื่องนี้ห้ามบอกใครเด็ดขาด เข้าใจใหม?"

อู๋เป่ยพยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นมือไปกอดเธอไว้อีกครั้ง แล้วพูดว่า:"คืนฤดูใบไม้ผลิมีค่าดั่งพันทอง พี่เหมยมาอีกแสนทอง"

หลี่เหมยส่งเสียงร้องอันไพเราะ จู๋ๆในห้องก็มีชีวิตชีวาอีกครั้ง

อู๋เป่ยจัดไม่หยุด หลี่เหมยกลัวเขาก็ได้หนีออกจากกห้องตอนกลางดึก แล้วปล่อยให้อู๋เป่ยถอนให้ใจไปในอากาศ

เขากำลังจะพักผ่อนก็มีคนมาเคาะประตู เมื่อเปิดประตูเขาก็ตะลึง เห็นแต่มู่หรงเจียวนั้นยืนอยู่หน้าประตู

มู่หรงเจียวอมยิ้มแล้วพูดว่า:"คุณค่อนข้างโรแมนติก ผู้หญิงคนเมื่อกี้ชื่ออะไร?"

อู๋เป่ยเปิดตาวิเศษ เพื่อจะดูว่ามู่หรงเจียวนั้นเป็นคนหรือเป็นผี แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะในตาวิเศษของเขามู่หรงเจียวเป็นคนตัวเป็นๆ

เขาเคลื่อนตัวออกไปแล้วพูดว่า:"เข้ามา"

มู่หรงเจียวได้เดินเข้าไปในห้อง แล้วดมกลิ่นและพูดว่า:"พวกคุณนี่บ้าไปแล้วจริงๆโดยไม่มีการป้องกันอะไรเลย และทำเลอะไปทั้งเตียงเลย"

อู๋เป่ยจ้องมองไปที่เธอ แล้วพูดทีละคำ:"มู่หรงเจียว คุณได้ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"

มู่หรงเจียว:"ฉันตายแล้ว?"

อู๋เป่ย:"ที่ฉันพูดว่าคือ คุณได้ตายไปหนึ่งเดือนกว่าแล้ว ไม่ใช่เหรอ?"

มู่หรงเจียวเม้มริมฝีปาก:"เอะอะโวยวาย เรื่องความตายนี่มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?"

อู๋เป่ยตะลึง:"พูดอย่างนี้ แสดงว่าคุณเคยตายมาแล้ว?"

มู่หรงเจียวนั่งโซฟาที่อยู่ข้างๆ แล้วถามอู๋เป่ยว่า:"เคยได้ยินร่างอมตะไหม?"

อู๋เป่ย:"ร่างอมตะ?"

มู่หรงเจียว:"ฉันเมื่อตอนอายุได้สามปี มีคนวางยาพิษฉัน ฉันตายเพราะยาพิษและร่างกายก็เน่าเปื่อย พ่อแม่ได้ใช้ทองคำทำโลงศพเพื่อใส่ร่างของฉัน เจ็ดวันผ่านไปฉันก็ฝืนคืนชีพและได้คลานออกจากโลงศพ โดยที่ร่างกายไม่มีอะไรเสียหาย"

อู๋เป่ยลืมตาโต:"นายแน่ใจใช่ไหมว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว?"

มู่หรงเจียว:"แน่นอน ความรู้สึกในการตายนั้นพิเศษมาก ไม่มีผิดพลาดแน่นอน"

เธอได้พูดต่อว่า:"พ่อแม่ประหลาดใจ พวกเขาได้เชิญพระอาจารย์ แต่พระอาจารย์ก็ไม่สามารถอธิบายเหตุผลได้ หลังจากนั้น ฉันก็ได้ตายไปอีกสองรอบ ครั้งที่หนึ่งถูกไฟเผา ครั้งที่สองเสียเลือดเยอะเกินไป แต่ทั้งสองครั้งฉันก็ฝืนคืนชีพกลับมาได้"

เธอจ้องมองอู๋เป่ย:"และการตายของฉันในแต่ละครั้ง ก็จะได้รับความสามารถอย่างหนึ่ง"