ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 71

“ไม่รู้ว่าพ่อฉันปลอดภัยดีไหม” ถังจื่อยี่กล่าวด้วยสีหน้าร้อนรน

“ให้เขาส่งโลเคชั่นมา กังจื่อ ขับเร็วขึ้นอีก!” อู๋เป่ยตอบ

ถังจื่อยี่ดูโลเคชั่นที่ถังหมิงฮุยส่งมา พบว่าระยะห่างของทั้งสองฝ่ายคือประมาณ 10 กิโลเมตร กังจื่อจึงเหยียบคันเร่งสุดแรง ทำให้ความเร็วขึ้นไปหนึ่งร้อยกว่าอย่างรวดเร็ว

“โทรหาเซียไท่หู่ ทีมคุ้มกันส่งสินค้าเป็นทีมของเขา เขาต้องรับผิดชอบเรื่องนี้” อู๋เป่ยกล่าว

ถังจื่อยี่พยักหน้า เธอโทรหาเฟ่ยซุ่ยหวังแต่ไม่มีคนรับ อีกฝ่ายสายไม่ว่างตลอด

“ไม่มีคนรับ” เธอขมวดคิ้ว ใจรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว ถาม “จื่อยี่ หรือว่าเฟ่ยซุ่ยหวังอยากฮุบสินค้ามูลค่ากว่าสองพันกว่าล้านของเรา?”

“ไม่มีทาง” ถังจื่อยี่พยักหน้า “ทำแบบนี้ก็เท่ากับทำลายชื่อเสียงตนเองไม่ใช่เหรอคะ?”

อู๋เป่ยมองเธอและถาม “แล้วถ้าการตายของพวกเราเป็นอุบัติเหตุล่ะ?”

“อุบัติเหตุ?” ถังจื่อยี่ถามด้วยความงงงวย

“หวังว่าฉันจะคิดมากไปเอง เธอโทรไปหาคุณอาถังอีกสิ” อู๋เป่ยถอนหายใจ

ทันทีที่โทรติดอู๋เป่ยก็กล่าว “คุณอาครับ อาหาที่ซ่อนก่อนนะครับ ห้ามติดต่อใครอีก โดยเฉพาะห้ามแจ้งตำรวจจนกว่าเราจะไปถึงนะครับ”

อู๋เป่ยรู้ดี ด้วยความสามารถของเฟ่ยซุ่ยหวัง ทีมลาดตระเวนและทีมจับกุมของที่นี่เป็นของครอบครัวเขา แจ้งตำรวจไปก็ไม่มีประโยชน์ กลับยิ่งเป็นการเปิดเผยตำแหน่งมากกว่า

เวลานี้เซียไท่หู่กำลังคุยกับแขกคนหนึ่งอยู่ที่ห้องหนังสือของเขา เขาเป็นชายหนุ่มอายุ 29 ปี แต่งกายด้วยชุดสูท ผมหวีซะจนไม่ยุ่งสักเส้นเดียว

“ท่านเซีย ถังจื่อยี่โทรมาเหรอครับ?” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พวกเขาแยกกันเดินทาง ฉันเลยจงใจให้พวกเขาปล่อยถังหมิงฮุยไป เมื่อพวกเขาไปถึงก็จัดการพร้อมกันทีเดียว” เซียไท่หู่พยักหน้าตอบ

เขาสูบซิการ์และพูดต่อ “เส้นทางภูเขาช่วงนั้นอันตรายมาก ข้างล่างเป็นหน้าผาสูงหลายฟุตและแม่น้ำเชี่ยวกราก ถ้ารถเกิดคว่ำที่นั่น แม้แต่ซากกระดูกก็ไม่มีทางหาเจอ”

“ลำบากท่านเซียแล้ว ตามที่ตกลง สินค้าสองพันกว่าล้านนั่นเป็นของท่านเซียทั้งหมด และตระกูลถังจะประกาศคำแถลงว่าพวกถังหมิงฮุยตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่เกี่ยวกับท่านเซีย” ชายหนุ่มยิ้มตอบ

เซียไท่หู่มองไปทางวัยรุ่นชาย กล่าว “ถังหมิงซิ่น นายนี่น่าเคารพจริงๆ ฆ่าแม้แต่พวกเดียวกัน โหดเหี้ยมและเด็ดขาดใช้ได้!”

“มันไม่มีทางเลือกนี่ครับ ถังหมิงฮุยมีความทะเยอทะยานสูง ทำการค้าขนาดใหญ่สำเร็จไปหลายรายการ ขนาดคุณตายังเริ่มชื่นชมเขาเลย แม่ผมและพี่ใหญ่กังวลกับเรื่องนี้มาก ผมเลยต้องคิดหาวิธีกำจัดพ่อลูกคู่นี้ให้เรื่องมันจบๆ ไป” ถังหมิงซิ่นตอบกลับเสียงเรียบ

เซียไท่หู่ “นี่มันเป็นเรื่องของพวกนายตระกูลถัง ฉันไม่สนใจหรอก เพียงแต่หลังงานเสร็จ ฉันไม่อยากได้ยินข่าวลือที่ไม่ดีต่อฉัน”

ถังหมิงซิ่นตอบ “ท่านเซียไม่ต้องห่วง ผมคิดเผื่อไว้ทุกอย่างแล้ว ไม่มีทางเกิดข้อผิดพลาดหรอกครับ”

เซียไท่หู่พยักหน้า “ทำเรื่องแบบนี้มีความเสี่ยงสูง ถ้าเกิดพลาด ชื่อเสียงฉันกับนายได้ป่นปี้แน่ เพราะฉะนั้นครั้งนี้ฉันเลยส่งมือดีสองคนไปปฏิบัติภารกิจ ค่าจ้างค่อนข้างแพง ตระกูลถังเป็นฝ่ายออกละกัน”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ!” ถังหมิงซิ่นยิ้มตอบ

อีกฝั่งหนึ่ง กังจื่อขับรถด้วยความเร็วสูง แต่เมื่อถึงช่วงครึ่งหลังก็จำเป็นต้องขับช้าลง เพราะถนนเขาลูกนี้คดเคี้ยวไปมา ด้านข้างเป็นหน้าผาสูง ส่วนข้างล่างหน้าผาก็เป็นแม่น้ำเชี่ยวกราก ดังนั้นไม่ว่าใครก็ไม่กล้าขับเร็วเกินไป

ขับมา 20 นาทีกว่าจะถึงบริเวณใกล้กับตำแหน่งที่ถังหมิงฮุยอยู่

กังจื่อจอดรถ เห็นเพียงแค่ทางขวาเป็นหน้าผา ทางซ้ายเป็นป่าเขาสูงชัน อู๋เป่ยลงจากรถ เขาเงยหน้ามองก็พบว่าถังหมิงฮุยซ่อนตัวอยู่ที่พุ่มไม้ซึ่งห่างออกไปสิบกว่าเมตรด้วยความสั่นเทา

ถังหมิงฮุยมองไปที่ถนนตลอด เมื่อเห็นพวกอู๋เป่ยมาถึง เขาก็รีบวิ่งลงมาพร้อมกล่าว “รีบสตาร์ทเครื่องแล้วหนีกันเร็ว!”

แต่แล้วเมื่อเขาวิ่งไปได้ครึ่งทาง ก็มีรถออฟโรดคันหนึ่งขับมาจากด้านหลังปิดถนนฝั่งนั้นไว้ ผ่านไปไม่กี่วินาที ด้านหน้าก็มีรถออฟโรดอีกคันขับมาขวางไว้เช่นกัน

มีกลุ่มคนลงมาจากรถทั้งสองคัน พวกเขาถือปืนลูกซองสองกระบอกและปืนพกสี่กระบอกอยู่ในมือ ส่วนคนอื่นกำมีดตัดฟืนไว้ในมือ

ถังหมิงฮุยตกใจ ยืนอยู่กับที่ไม่กล้าขยับ สีหน้าเขาย่ำแย่มาก พูดในใจว่าจบเห่แล้ว!

ในคนสองกลุ่มนั้นมีชายคนหนึ่งเดินออกมา มือขวาของเขาเป็นสีดำอมเขียวและไม่มีเล็บ แค่มองก็รู้ว่าเป็นผู้ฝึกวิชาฝ่ามือพิษชนิดหนึ่ง อู๋เป่ยกวาดตามองก็มั่นใจว่าเขาเป็นยอดฝีมือชั้นความแข็งแกร่งระดับต้าโจวเทียน!

ชายคนนั้นเดินมายืนห่างจากหน้าอู๋เป่ยไปสองเมตร เขาพูดเสียงเรียบว่า “ทุกท่าน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ พอดีรับคำไหว้วานเขามาให้กำจัดพวกนายน่ะ”

“เซียไท่หู่ทำแบบนี้ไม่กลัวเป็นการทำลายชื่อเสียงตนเองหรือไง?” อู๋เป่ยถามเสียงเย็น

ชายผู้นั้นเลิกคิ้ว ตอบ “แกนี่ฉลาดดีนะ แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะอย่างไรเดี๋ยวแกก็ตายแล้ว”

อู๋เป่ย “งั้นเหรอ? อย่างพวกแกนี่น่ะเหรอจะมาฆ่าฉัน?”

ชายคนนั้นยิ้มเย็น กล่าว “แกคงไม่เคยได้ยินชื่อฟั่นเฉียงหัตถ์พิษละสิ แค่ฝ่ามือเดียวฉันก็ฆ่าแกได้แล้ว!”

อู๋เป่ยถอนหายใจก่อนกล่าว “หงหลิง ลงมือ”

เงาสีแดงสว่างจ้าจนคนเหล่านี้รู้สึกตาพร่ามัว ได้ยินเพียงเสียง “ตึง” ปืนลูกซองสองกระบอกและปืนพกสี่กระบอกตกลงสู่พื้นพร้อมกัน แน่นอนว่ามือที่ถือปืนนั้นถูกฟันขาด

“อ๊ากก”

มีคนกำข้อมือพร้อมตะโกนออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

ฟั่นเฉียงหัตถ์พิษตระหนก ตวาดเสียงดังและเข้าโจมตีอู๋เป่ยด้วยฝ่ามือ

อู๋เป่ยยิ้มเย็น ปล่อยหัตถ์มังกรเกรงหนึ่งในกระบวนท่าของหมัดมังกรอู๋หลงออกไป กระบวนท่ามองเห็นได้รางเลือน มือของฟั่นเฉียงหัตถ์พิษสั่นจนกระเด็นออกไป จากนั้นก็โดนอีกหมัดตรงหน้าอก

“เปรี๊ยะ!”

หัวใจของเขาถูกทำลายด้วยหมัดเดียว เขาร้องโอดครวญ จากนั้นก็ลอยตกลงสู่หน้าผาสูง

ตอนอู๋เป่ยออกหมัดยังมียอดฝีมือชั้นความแข็งแกร่งอีกคนคิดลอบโจมตีจากข้างหลัง แต่ขยับปุ๊บก็มีกระบี่แทงเข้ามาที่อก

เขาก้มลงมอง อยากพูดอะไรบางอย่างแต่ถูกหงหลิงถีบลงหน้าผาเสียก่อน

อู๋เป่ยมองดูที่เกิดเหตุอีกรอบ คนสิบกว่าคนต่างล้มลงไปกองบนพื้น ไม่มีใครรอด! ทุกคนตายโดยถูกเฉือนคอจนเลือดกองเต็มพื้น ที่เกิดเหตุดูน่าเวทนาเหมือนสนามรบไม่มีผิด

ถึงฆ่าไปสิบกว่าคนหงหลิงก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไร แถมบนกระบี่ของเธอก็ไม่มีเลือดสักหยด

อู๋เป่ยพยักหน้าให้กังจื่อ กังจื่อไม่พูดอะไร ถีบศพพวกนี้ลงหน้าผาทีละศพ และใช้น้ำที่อยู่ในรถล้างคราบเลือดบริเวณนั้น

ถังจื่อยี่หน้าซีดไปหมด เธอกล่าวเสียงสั่น “ตายไปเยอะจัง!”

ถังหมิงฮุยเองก็ลงมาจากเขา หอบหายใจพร้อมกล่าว “อู๋เป่ย ตอนนี้ทำอย่างไรดี?”

อู๋เป่ยถาม “ของล่ะครับ?”

ถังหมิงฮุยชี้ไปข้างหน้ากล่าว “อยู่ข้างหน้าไม่ไกลนัก เห็นทีที่พวกเขาดักปล้นก่อนหน้านี้จะเป็นเรื่องลวง เพื่อจงใจล่อพวกนายมาที่นี่”

อู๋เป่ยให้กังจื่อย้ายรถที่ขวางทางอยู่และขับรถไปต่อด้วยความเร็ว ขับมาไม่ถึงร้อยเมตรก็เห็นรถบรรทุกหิน บนรถไม่มีใคร

อู๋เป่ยจึงให้กังจื่อขับรถบรรทุก ส่วนเขาขับรถตามหลังไป

เมื่อรถเริ่มขยับ ถังจื่อยี่ก็ถอนหายใจ “เซียไท่หู่ต้องมีส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่! พวกเราต้องรีบออกจากชายแดนใต้ ไม่งั้นเซียไท่หู่ต้องตามมาฆ่าเราแน่ เขาไม่ให้เรามีชีวิตรอดหรอก”

ถังหมิงฮุยยิ้มแห้ง “ชายแดนใต้เป็นถิ่นของเซียไท่หู่ เขาจะใช้คนของเขามาขวางรถเราภายในครึ่งชั่วโมง และต่อให้เราออกจากชายแดนใต้ เขาก็จะส่งมือสังหารมาเก็บเราอยู่ดี!”

“เอี๊ยด!”

จู่ๆ อู๋เป่ยก็เบรกรถกะทันหัน การกระทำนี้เล่นเอาทุกคนตกใจกันหมด ถังจื่อยี่จึงถามขึ้น “หยุดรถทำไมเหรอคะพี่?”