ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 730

หม่าสิงคงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง: "กินยาผิดตัวเหรอ? แต่หมออู๋ ตั้งแต่เกิดฉันไม่เคยกินยาเลยแม้แต่เม็ดเดียวในชีวิต จะมาบอกว่าฉันกินยาผิดตัวได้ยังไง"

อู๋เป่ยเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ “คุณบอกว่าคุณไม่เคยกินยาเลยเหรอ?”

หม่าสิงคงพยักหน้า: "ใช่ ฉันไม่เคยกินยาเลย"

อู๋เป่ยชี้ไปที่น้ำเต้าสีม่วงทองที่ผูกไว้ที่เอวของเขาแล้วถามว่า “งั้นนั่น คุณเก็บมันไว้กินเหล้าเหรอ?”

หม่าสิงคงเหลือบมองดูน้ำเต้าแล้วพูดว่า “น้ำเต้านี้อยู่กับฉันมาเจ็ดปีแล้ว ปกติฉันใช้มันไว้เก็บเหล้า”

อู๋เป่ยขอดูขวดน้ำเต้าของเขา เขาเปิดจุกแล้วดมกลิ่น นอกจากจะได้กลิ่นหอมของเหล้าแล้ว ยังมีกลิ่นหอมของยาที่สกัดจากดอกไม้ด้วย เขาถาม "กลิ่นหอมของยา คุณไม่ได้กลิ่นเหรอ?”

หม่าสิงคงพูดว่า "แน่นอนว่าได้กลิ่น พอเขาเติมเหล้าเข้าไปในนี้มันก็จะยิ่งมีรสชาติดีขึ้น แม้แต่เหล้าธรรมดาก็ยังกลายเป็นเหล้าชั้นดีได้"

อู๋เป่ย: "คุณไปเอาน้ำเต้านี้มาจากไหน"

หม่าสิงคง: "ฉันเจอมันในโกดังตระกูลหม่า ฉันใช้มันเพื่อเก็บเหล้า"

อู๋เป่ย: "งั้นคุณลองคิดดูว่าคุณเริ่มมีปัญหาสุขภาพตั้งแต่เหล้าจากขวดน้ำเต้านี้ใช่ไหม?"

หม่าสิงนึกถึงเรื่องนี้ จากนั้นเขาก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว: "ใช่แล้ว! ฉันเริ่มป่วยเมื่อหลายปีก่อน หมออู๋ อาการป่วยของฉันเกี่ยวกับขวดน้ำเต้านี้หรือเปล่า?"

อู๋เป่ย: "น้ำเต้าของคุณไม่ใช่น้ำเต้าธรรมดา นักเล่นแร่แปรธาตุใช้เพื่อบรรจุยาอายุวัฒนะ เมื่อเวลาผ่านไป ผนังด้านในของน้ำเต้านี้เต็มไปด้วยคุณสมบัติทางยาของน้ำอมฤต พอคุณใช้มันเก็บเหล้า มันก็เหมือนคุณดื่มยาอายุวัฒนะทางอ้อม”

จหม่าสิงคงเข้าใจในทันที เขาพูดว่า "ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้! หมอเทวดาอู๋ มีวิธีไหนที่พอที่จะรักษาได้ไหม"

อู๋เป่ยดมกลิ่นอีกสองสามครั้งแล้วถามว่า "ตระกูลหม่ายังมีน้ำเต้าแบบนี้อยู่ไหม?"

หม่าสิงคงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ค่อนข้างเยอะเลยแหละ ฉันจำได้ว่ามีน้ำเต้าหลายสิบลูก อันนี้เป็นหนึ่งในที่ฉันเลือกมาจากในนั้น"

อู๋เป่ย: "น้ำเต้านี้ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับคุณ แต่สำหรับผมมันสามารถใช้เก็บยาอายุวัฒนะได้ มันเป็นของดี"

หม่าสิงคงรีบพูดว่า: "ในเมื่อมันมีประโยชน์กับหมออู๋ น้ำเต้าที่บ้านผมมอบมันให้คุณหมดเลยก็ได้"

อู๋เป่ยพูดว่า "โรคของคุณรักษาได้ง่ายจริงๆ ผมจะให้ยาคุณและคุณจะหายขาดในไม่กี่วัน"

หม่าสิงคงประหลาดใจปนมีความสุข: "ขอบคุณมาก หมออู๋!"

อู๋เป่ย: "คุณหม่า คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผมหรอก ผมก็เคารพคุณในฐานะวีรบุรุษเช่นกัน แต่ว่าเมื่อไม่นานมานี้ ตระกูลหม่าของคุณรังแกหลานชายของฉัน เขาชื่อหลี่หลงเฉิน เรื่องนี้ต้องฝากคุณจัดการด้วย"

หม่าสิงคงรีบพูด: "ไม่ต้องห่วง หมออู๋ หลังจากที่ฉันหายดีแล้ว ฉันจะลงโทษไอ้สารเลวพวกนั้นให้เข็ดหลาบ!"

อู๋เป่ยยิ้ม: "เอาล่ะ ผมเชื่อว่าท่านวีรบุรุษหม่าจะจัดการมันได้อย่างเหมาะสม มาเริ่มเถอะ ผมจะให้คนเตรียมห้องนั่งสมาธิให้คุณ คุณสามารถพักผ่อนได้ตามอัธยาศัยในขณะที่ผมทำยา"

หม่าสิงคงกลับไปทันที เขาถูกพระภิกษุพาไปที่ห้องสมาธิเพื่อพักผ่อน

หลี่หลงเฉินไม่ทันได้เดินไปไหนไกล ทันทีที่หม่าสิงคงจากไป เขาก็กระโดดเข้ามาพร้อมถามอย่างรวดเร็ว: "อาจารย์อารักษาได้ไหม"

อู๋เป่ย: "รักษาได้อยู่แล้ว รีบไปบ้านตระกูลหม่าเถอะ ไปเอาน้ำเต้ามาให้ฉัน เร็วเข้า"

หลี่หลงเฉินเป็นคนฉลาด เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่คิด"คุณอาจารย์อา ท่านช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่าน้ำเต้านี้มีความลึกลับยังไง"

อู๋เป่ยเหลือบมองไปที่น้ำเต้าสีม่วงทองบนโต๊ะแล้วพูดว่า "มันมีน้ำอมฤตอยู่ แต่ว่าชื่อของมันคือน้ำเต้ายา!"

น้ำเต้ายา? หลี่หลงเฉินเกาหัว: "อาจารย์อา แกติมันก็เอาไว้บรรจุยาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?"

อู๋เป่ยด่าไปที: "นายนี่ไม่รู้อะไรเลย! น้ำเต้ายาเป็นน้ำเต้าที่ใช้ยาล้ำค่ามากมายหล่อเลี้ยงมา! หากต้องการที่จะหล่อเลี้ยงน้ำเต้าได้สำเร็จ ทั้งแรงและค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้นั้นมันเยอะเกินจินตนาการ!"