ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 915

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่มีอะไร "ทั้งสองท่าน ด้านในไม่มีอะไรแล้ว ฉันว่าสมบัติที่หนูนักล่าสมบัติหาคือหอกนี้"

เฉินหลี่รู้สึกอิจฉาเล็กน้อยแล้วพูดว่า "พี่อู๋โชคดียิ่ง"

หลังทั้งสามกลับขึ้นมาบนพื้น ก็ต้องตกใจกับภาพโดยรอบของพวกเขา เพียงเห็นว่ามีการพังทลายลงทุกแห่งในทะเลโกบีอันกว้างใหญ่นี้ มีหลุดขนาดใหญ่อยู่ทุกหนทุกแห่งและลึกมาก! ท้องฟ้าเป็นสีเทาและดำเข่นกัน ในบางที่ ขอบฟ้าสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้น ดูเหมือนจะนำไปสู่ดินแดนอันไม่มีที่สิ้นสุด

ในบางพื้นที่มีภูเขาสูงขึ้น ดูเหมือนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่มีการเปลี่ยนแปลง

เฉินหลี่พึมพำ "ตอนที่พื้นดินสั่นสะเทือน คงมีการเปลี่ยนแปลงภายนอกอย่างยิ่ง!"

อันจื่อจ้ายหรี่ตาลงและพูดว่า "ท้องฟ้าถล่มแผ่นดินสลาย! สมบัติสำคัญที่ปราบปรามสถานที่แห่งนี้ถูกพรากไปอย่างแน่นอน"

เฉินหลี่ "มีคนเอาสมบัติสำคัญไป สมบัติสำคัญอะไร?"

อันจื่อจ้ายส่ายหน้า "ก็ไม่แน่ แต่มันเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างแน่นอน แต่ฉันไม่รู้ว่าใครจะโชคดีมาก หลังจากที่ลับไป จะต้องรายงานให้กับตระกูล ให้พวกเขาสืบหาให้แน่ชัด!"

อู๋เป่ยตกตะลึง ไม่คาดคิดว่าเพียงนำกระถางสำริดมาท้องฟ้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้!

เฉินหลี่ "พี่อู๋ พวกเราจะเดินหน้าต่อไปไหม?"

อู๋เป่ย "เดินไปข้างหน้าต่อเถอะ"

ทั้งสามคนก้าวไปเป็นระยะทางหลายสิบไมล์ จู่ๆ ผู้ฝึกยุทธ์หญิงก็วิ่งมาจากด้านข้างเสือผ้าของเธอยุ่งเหยิง ผมของเธอก็ยุ่งเหยิงเธอตะโกนว่า "ช่วยฉันด้วย!"

ขณะที่เธอพูด เธอก็ล้มลงตรงหลังของอู๋เป่ยและคนอื่นๆ

อู๋เป่ยมองไปที่ผู้ฝึกยุทธ์หยฺงคนนี้ เธอรูปร่างที่สวยงาม แม้เสื้อผ้าที่ดูหลวมๆก็ไม่สามารถซ่อนร่างกายที่ยั่วยวนของเธอได้ เธอสวยไม่ด้อยไปว่าความงามของคนรอบๆ

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว "เธอเป็นใคร?"

ผู้ฝึกยุทธ์หญิงคุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดว่า "คุณชายอู๋ ฉันชื่อหมิงเหยียน ท่านได้โปรดช่วยฉันด้วย"

ยังไม่ทันได้ตอบตกลง ก็มีกลุ่มคนไล่ตามมา นำโดยหลงเว่ย ผู้คนรอบข้างเขาหายไปหนึ่งในสาม พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนตายไปแล้ว

หลงเว่ยเห็นอู๋เป่ยอย่างรวดเร็ว เขาตกตะลึงแล้วพูดว่า "นายคืออู๋เป่ย นายยังไม่ตาย?"

อู๋เป่ยขี้เกียจจะล่องหน เลยพูดว่า "ฉันจะตายไม่ตาย ก็ไม่ใช่เรื่องของนาย"

หลงเว่ยตะคอกอย่างเย็นชาแล้วจ้องมองไปที่อันจื่อจ้าย "พี่อัน นายกล้าโกหกฉันเหรอ!"

อันจื่อจ้ายหัวเราะ "ฮึฮึ" "ฉันจะโกหกนาย แล้วนายจะทำอะไรฉันได้!"

การแสดงความแขงแกร่งของอู๋เป่ยทำใหอันจื่อจ้ายมีความกล้าหาญขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่สุภาพต่อหลงเว่ยอีกต่อไป

หลงเว่ยหัวเราะ "ฮึฮึ" "ถ้าอย่างนั้นเราก็มาลองดู"

เขาจ้องมองไปที่หมิงเหยียนที่อยู่ด้านหลังอู๋เป่ย แล้วพูดอย่างเย็นชา "หมิงเหยียน มานี่!"

หมิงเหยียนส่ายหน้า แล้วจับเสือผ้าของอู๋เป่ยไว้แน่นด้วยมือขวาซีด ดวงตาสวยของเธอเต็มไปด้วยความกลัว

หลงเว่ยโกรธมาก เดินเข้าไปหาหมิงเหยียน ฝ่ายหลังตะโกนว่า "คุณชายอู๋ ช่วยฉันด้วย!"

หลงเว่ยยิ้มเยาะ "เรื่องของฉัน ไม่มีใครกล้ายุ่ง!"

ขณะที่พูดอย่างนั้น เขาก็โบกมือ "ถอยไป!"

ครั้งนี้เขาต้องการผลักอู๋เป่ยออกไป แต่เมื่อเขาพยายามอย่างหนัก อู๋เป่ยก็ไม่ขยับเลย ในทางกลับกัน กลับมีแรงมหาศาลกลับมา ดีดมือของเขาออกไป

หลงเว่ยตกตะลึง เขาถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัวแล้วพูดด้วยความโมโหว่า "นายอยากเป็นศัตรูของฉันเหรอ?"

อู๋เป่ยพูดเย็นชา "นายนี้มันเย่อหยิ่งเสียจริง!"

หลงเว่ยยิ้มเยาะ เขาหยิบยันต์ออกมา ชี้ไปที่อู๋เป่ย แลวพูดว่า "ฉันรู้ว่านายแข็งแกร่ง แต่ถึงจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถเอาชนะยันต์วิญญาณมังกรของฉันได้!"

พูดจบ เขากลืนยันต์ลงไปในอึกเดียว วินาทีต่อมา ออร่าน่าประหลาดใจก็เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขา ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นหลายเท่าในทันที!

"พี่อู๋ นั้นคือยันต์วิญญาณมังกร! ว่ากันว่าสามารถใช้พลังของเทพมังกรได้" อันจื่อจ้ายพูดเตือนออกมา