ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 963

เซียวว่านหลงไม่เต็มใจอย่างมาก แต่เขาไม่กล้าขัดต่อเจตจำนงของ “หลิวเทียนหลาง” ทำได้แค่พูด : “ได้ได้ เชิญซื่อจื่อตามผมมา”

เซียวว่านหลงเป็นเหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง นำทางอยู่ข้างหน้า ก้มหน้า ยิ้มแย้มแจ่มใส

มาถึงห้องจัดงานแต่งงาน เซียวเปียหลี่และอวิ๋นซีเตรียมทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน ได้ยินการเคลื่อนไหว เซียวเปียหลี่หันตัวทันที หลังจากนั้นก็มองเห็นหลิวเทียนหลาง

“ซื่อจื่อ!” เขาตกใจอย่างมาก รีบเข้ามาคุกเข่ากราบ

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เซียวเปียหลี่ ได้ยินว่านายจะแต่งงาน ผมก็เข้ามาดู”

ระหว่างที่พูด เขาเดินตรงไปอยู่ต่อหน้าอวิ๋นซี เปิดผ้าคลุมหน้าสีแดงโดยตรง ทันใดนั้น ใบหน้าที่สวยที่สุดในโลก ปรากฏต่อหน้าทุกคน แขกทุกคนต่างตกตะลึงและชื่นชม

ในสายตาของอู๋เป่ย แสงแห่งการครอบครองและชื่นชมปรากฏขึ้น เขาหัวเราะฮ่าฮ่า : “ไม่เลว สมแล้วที่เป็นสาวงามอันดับหนึ่งในอวิ๋นโจว”

เขายกคางของอวิ๋นซีขึ้น พูดด้วยรอยยิ้ม : “สาวงาม คุณยินดีที่จะไปกับซื่อจื่อไหม”

เซียวเปียหลี่ตะลึง เขารีบพูด : “ซื่อจื่อ ท่านอย่าล้อเล่นเลย ตอนนี้อวิ๋นซีกำลังจะแต่งงานกับผู้น้อย.....”

อู๋เป่ยเตะเซียวเปียหลี่ออกไป พูดอย่างเย็นชา : “สาวงามแบบนี้ มีเพียงซื่อจื่ออย่างฉันเท่านั้นที่คู่ควร ขยะอย่างนาย จะคู่ควรได้อย่างไร ไสหัวไปสะ!”

การเตะครั้งนี้ เตะจนเซียวเปียหลี่เลือดออกมาโดยตรง ภายในใจของเขาตกใจอย่างมาก พลังที่แข็งแกร่งมาก! พลังของซื่อจื่อ สมคำร่ำลือ!

อวิ๋นซีแสดงอาการหวาดกลัว อู๋เป่ยกลับโอบเอวของเธอ พูดด้วยรอยยิ้ม : “สาวงาม ตามซื่อจื่อไปเถอะ!”

ระหว่างที่พูด เขากระทืบเท้าหนึ่งที ทั้งสองบินขึ้นไปบนท้องฟ้า สักพักหนึ่งก็หายไปแล้ว

คนของตระกูลเซียวต่างอึ้งไปเลย เซียวเปียหลี่ส่งเสียงคำรามราวกับสัตว์ประหลาด ดวงตาทั้งสองข้างลุกเป็นไฟ แต่นอกเหนือจากนั้น เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย

เซียวว่านหลงไร้สีหน้า พูด : “เปียหลี่ ตระกูลหลิว พวกเรารุกรานไม่ได้ ลืมอวิ๋นซีสะเถอะ!”

เซียวเปียหลี่พูดเสียงต่ำ : “ท่านทวด ผมไม่พอใจ!”

ดวงตาของเซียวว่านหลงเผยความเยือกเย็นออกมา แอบส่งเสียงพูด : “อดทนชั่วคราว ตระกูลเซียวของพวกเรามีสมบัติล้ำค่าชิ้นนั้นอยู่ จะเข้าสู่โลกแห่งเซียนในไม่ช้าก็เร็ว จากนั้นค่อยคิดบัญชีกับตระกูลหลิวก็ไม่สาย!”

อู๋เป่ยกำลังกอดอวิ๋นซี เตรียมเดินทางไปจวนอวิ๋น ระหว่างทางกลับพบกับชายในชุดคลุมสีดำคนนั้น

อวิ๋นซีรีบพูด : “ท่านทวดเจ็ด!”

อวิ๋นฉีพูดด้วยรอยยิ้ม : “อู๋เป่ย อวิ๋นซี พวกนายสามารถออกจากขอบเขตเซียนไท่ชิงได้แล้ว”

อวิ๋นซีพยักหน้า : “ได้ ท่านทวดเจ็ด ฉันจะซ่อนตัวสักพักหนึ่ง”

ท่านทวดเจ็ดพยักหน้า เขาโบกแขนเสื้อหนึ่งที อู๋เป่ยและอวิ๋นซีหมุนตัวสักพักหนึ่ง จากนั้นก็กลับมาที่ประเทศเหยียนหลง

อู๋เป่ยพบว่า ที่นี่ห่างจากคฤหาสน์จื่อหลงไม่ไกล เลยพาอวิ๋นซีกลับไปที่คฤหาสน์จื่อหลงด้วยกัน

ทันทีที่มาถึง อู๋เป่ยก็มองเห็น หลี่หลิงเฉินและเหมยเนียงและคนอื่นๆ กำลังไล่ตามเด็กน้อยคนหนึ่งที่ลานบ้าน เด็กคนนั้น ถือขาไก่ไว้ในมือ กระโดดเหมือนบินได้ เร็วราวกับดาวตก!

อู๋เป่ยมองหนึ่งที ก็คือเด็กคนนั้น เขาพูด : “มานี่!”

เด็กน้อยได้ยินเสียงของเขา ดีใจทันที กระโจนเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็ว ตะโกนเรียก : “พ่อ!”

อู๋เป่ยกลอกตาโดยตรง พูด : “นายวิ่งไปเรื่อยทำไม”

พูดจบ เขาค่อยพบว่า ในฝ่ามือของเด็กน้อยคนนี้ ถือลูกตาข้างหนึ่ง เปื้อนเลือด!

เขาตกใจอย่างมาก ถาม : “ตาของใคร”

หลี่หลงเฉินวิ่งเข้ามาด้วยความโกรธ พูด : “อาจารย์อา ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว สองวันที่ผ่านมา คฤหาสน์จื่อหลงถูกเขาผลิกจนเกือบจะหมดแล้ว เมื่อกี้ทันทีที่ผมฟุ้งซ่าน เขาก็วิ่งขึ้นไปบนภูเขาเสือ ควักลูกตาของราชาเสือออกมาหนึ่งข้าง”

เหมยเนียงเห็นอวิ๋นซี พูดด้วยความดีใจ : “ผู้สูงศักดิ์อวิ๋น!”

อวิ๋นซีพยักหน้า เธอรับเด็กน้อยเข้ามา พูดด้วยรอยยิ้ม : “หนูน้อย นายชื่ออะไรเหรอ”

เด็กน้อยกะพริบตา เขามองอู๋เป่ย จากนั้นมองอวิ๋นซี ตะโกนเรียก : “แม่”

อวิ๋นซีหน้าแดง ถามอู๋เป่ย : “เด็กบ้านไหนเหรอ”

อู๋เป่ยถอนหายใจ : “ใครจะไปรู้”