ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1006

ตอนที่ 1006 อุบาย

……………………………………………………………………..

ในเวลานี้คนที่ตื่นเต้นที่สุดคือหวังฉิงเซิงเพราะเขาตั้งหน้าตั้งตารอให้เกิดสงครามระหว่างทั้งสองมานานแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นทั้งสองฝ่ายจะต้องทนทุกข์ทรมานและเขาจะเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงกลางโดยไม่ต้องทำอะไรทุกอย่างก็จะเป็นไปอย่างราบรื่นและเขาจะได้สิ่งที่เขาต้องการอย่างง่ายดาย

แน่นอนว่าหวังหว่านยู่ไม่คิดว่าเย่เชียนจะใช้อุบายแบบนี้กับเขาจริงๆและมันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดสำหรับเขา เพราะการที่มีนักแม่นปืนสไนเปอร์อยู่ที่ด้านนอกและมีคนที่พกระเบิดพลีชีพมาขนาดนี้ทำให้เขาประหลาดใจอย่างมาก แต่เขาก็ไม่อยากเสียหน้าเสียศักดิ์ศรีในเวลานี้และนอกจากนี้เขาก็ไม่เชื่อว่าเย่เชียนกล้าที่จะตายไปพร้อมกับเขาจริงๆ

เมื่อคนเรานั่งอยู่ในตำแหน่งที่สูงถึงจุดหนึ่งพวกเขาจะกลัวความตายดังนั้นใครจะยอมสละชีวิตที่ดีไป? ยิ่งมีทุกอย่างยิ่งประสบความสำเร็จก็ยิ่งมีความกังวลและความกลัวเสมอและหวังหว่านยู่ก็เชื่อว่าเย่เชียนกลัวความตายเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงกล้าเดิมพันว่าเย่เชียนไม่กล้าตายไปพร้อมกับเขาจริงๆ

“ถ้าแกกล้าก็ฆ่าฉันซะสิ..ฉันบอกเลยว่าแกจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่แบบยังมีชีวิตได้” หวังหว่านยู่พูด

“งั้นมาเดิมพันกันมั้ยล่ะ?” เย่เชียนพูด

เมื่อได้ยินแบบนั้นเหล่าลูกน้องของหวังหว่านยู่ต่างก็เสียสติและหวาดกลัวอย่างมากจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี พวกเขานั้นไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหวังหว่านยู่จริงๆเพราะถ้าหากเย่เชียนทำแบบนั้นจริงๆพวกเขาจะไม่ตายไปด้วยเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้ว่าไม่พวกเขาจะกลัวว่าหลังจากเหตุการณ์นี้จบลงหวังหว่านยู่จะไม่ปล่อยพวกเขาไปก็ตามถึงยังไงพวกเขาก็กลัวตายไปอย่างไร้ประโยชน์อยู่ดี

“ก็มาสิวะ..ฉันฝ่าความตายมาหลายครั้งแล้วและฉันก็ไม่กลัวตาย!..ฉันไม่มีบ้าน..ฉันไม่มีครอบครัวเพราะงั้นมันไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงเลยสักนิด..แกล่ะ?..กล้าที่จะตายไปพร้อมกับฉันหรือเปล่า?” หลี่เหว่ยพูด ประโยคนี้ไม่ใช่การข่มขู่เพราะหลี่เหว่ยคิดที่จะทำแบบนั้นจริงๆเพราะไม่มีใครในเขี้ยวหมาป่าที่กลัวความตายเลยสักคน

“ปัง” มีเสียงปืนดังขึ้นอีกนัดและหนึ่งในลูกน้องของหวังหว่านยู่ก็ล้มลงทันทีและนั่นเป็นเพราะเย่เชียนส่งสัญญาณลับให้ม่อหลง เมื่อเห็นแบบนี้หวังหว่านยู่ก็สับสนและไม่รู้จะต้องทำอย่างไรต่อ

ในตอนนี้หวังหว่านยู่รู้สึกประหม่าอย่างมากเพราะดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาคาดการเอาไว้จะผิดพลาดไปหมดและรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่บ้าบิ่นอย่างเย่เชียน ซึ่งตอนนี้หวังหว่านยู่ก็คิดที่จะหาทางหลีกเลี่ยงเหตุการณ์เหล่านี้แล้วค่อยคิดวิธีเพื่อแก้แค้นทีหลัง

“เย่เชียนแกมันช่างโง่จริงๆ..แกเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่แกก้าวออกไปจากที่นี่?” หวังหว่านยู่พูดด้วยความโกรธเกรี้ยวแต่ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธแค่ไหนแต่เขาก็ต้องหาทางรอดไปให้ได้

เย่เชียนนั้นไม่ได้ต้องการข่มขู่หวังหว่านยู่แต่ต้องการเผชิญหน้ากับเขาจริงๆ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ได้พบกันแต่เย่เชียนก็ชัดเจนมากว่าคนที่อยู่ในตำแหน่งแบบนี้อย่างหวังหว่านยู่จะไม่สามารถยอมรับสิ่งต่างๆได้จริงๆและหวังหว่านยู่ก็คงจะไม่โง่พอที่จะตายไปพร้อมกับเขา ดังนั้นเย่เชียนจึงกล้าเสี่ยงเดิมพันเพราะนอกจากนี้ในการสนทนากับหวังหว่านยู่แล้วเย่เชียนยังสามารถเห็นเบาะแสและความจริงบางอย่างผ่านการแสดงออกของหวังหว่านยู่ ควบคู่ไปกับการแสดงออกของหวังฉิงเซิงที่ดูประหม่าอย่างมาก ถึงแม้ว่าหวังฉิงเซิงจะซ่อนมันเอาไว้ได้ดีแต่เย่เชียนก็ยังสามารถรู้ได้อยู่ดีโดยเฉพาะในสายตาของหวังฉิงเซิง

“ถ้างั้นผมจะไม่รบกวนคุณแล้วแต่อย่ามาพูดว่าภาคตะวันตกเฉียงเหนือเป็นถ้ำเสือของคุณเพราะผมจะทำให้คุณเห็นว่าที่นี่มันไม่ใช่ดินแดนของคุณ..แต่ถ้าหากคุณต้องการที่จะสู้กับผมล่ะก็เชิญหามาผมได้เลย..ส่วนใครจะอยู่หรือใครจะตายเดี๋ยวเราก็ได้รู้เอง” เย่เชียนพูด

“ฉันไม่มีความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น” หวังหว่านยู่พูด “ไปได้แล้ว!”

“ถ้างั้นผมต้องรบกวนคุณให้ไปส่งผมที่ข้างนอกด้วย” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

เมื่อได้ยินแบบนั้นหวังหว่านยู่ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะถ้าหากพลาดไปหนึ่งก้าวเขาอาจจะตายได้ทุกเมื่อ ซึ่งตอนนี้เย่เชียนได้เปรียบอย่างมากและตอนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะทำตัวหยิ่งผยอง ดังนั้นหวังหว่านยู่จึงเดินนำไปอย่างหมดหนทาง

เมื่อเขาไปถึงที่รถเย่เชียนก็เหลือบมองไปที่หวังหว่านยู่แล้วเอนตัวเข้าไปที่ข้างๆหูของหวังหว่านยู่แล้วกระซิบว่า “รู้เอาไว้ซะนะว่าคนที่จะฆ่าคุณจริงๆคือคนที่อยู่ใกล้ตัวคุณเอง..ผมไม่ได้ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับคุณแต่ถ้าคุณอยากเผชิญหน้ากับผมล่ะก็ได้ทุกเมื่อ!” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็เดินขึ้นรถไป

แต่จู่ๆหลี่เหว่ยก็ปลดชุดระเบิดพลีชีพออกจากตัวเขาแล้วโยนมันเข้าไปในคฤหาสน์พร้อมกับตะโกนว่า “ไอ้พวกสวะ!” จากนั้นก็รีบวิ่งขึ้นรถไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน