ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1005

ตอนที่ 1005 ฟังความจริง

……………………………………………………………………..

เมื่อเข้าไปในคฤหาสน์แล้วเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าของหวังหว่านยู่ที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด ส่วนหวังฉิงเซิงก็แสร้งยิ้มอย่างสุภาพเพราะในเวลานี้เขาไม่กล้าแสดงให้เห็นว่าเขารู้จักเย่เชียน ซึ่งเขาไม่รู้ว่าหวังฉิงเซิงจะคิดอย่างไรถ้าเขารู้ว่าตัวเองร่วมมือกับเย่เชียน ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เป็นเวลาที่สำคัญดังนั้นหวังฉิงเซิงจึงไม่กล้าที่จะทำผิดพลาดใดๆทั้งสิ้น

“หัวหน้าครับคุณเย่มากแล้ว” หวังฉิงเซิงพูด

เมื่อได้ยินแบบนั้นหวังหว่านยู่ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเย่เชียนกับหลี่เหว่ยซึ่งดวงตาของเขาดูถูกเหยียดหยามอย่างมากแต่เขาไม่ได้พูดเพราะเขาจะทำให้เย่เชียนหวาดกลัว จากนั้นเย่เชียนก็นั่งลงตรงข้ามกับหวังหว่านยู่ส่วนหลี่เหว่ยก็ยืนข้างๆเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

หลังจากนั้นไม่นานหวังหว่านยู่ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆพร้อมกับขมวดคิ้วและมองไปที่เย่เชียนแล้วพูดว่า “คุณคือเย่เชียนใช่หรือเปล่า?” อันที่จริงแล้วเขาตกใจเล็กน้อยเพราะเดิมทีเขาคิดว่าเย่เชียนจะเป็นชายวัยกลางคนแต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าเย่เชียนจะยังหนุ่มยังแน่นถึงขนาดนี้ ต่อให้เย่เชียนจะแข็งแกร่งแค่ไหนหรือมีความสามารถมากแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถที่จะรวมหงเหมินกรุ๊ปกับแก๊งชิงให้เป็นหนึ่งได้ ดังนั้นเขาจึงตระหนักได้แล้วว่าเย่เชียนคงจะไม่ใช่ชายหนุ่มธรรมดาๆ เพราะขนาดเขาเองที่เป็นถึงราชาแห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือยังไม่กล้าที่จะหยิ่งผยองในดินแดนของคนอื่นเหมือนกับเย่เชียนเลย

บางทีนี่อาจเป็นเพราะความหยิ่งผยองและความมั่นใจในตัวเองมากเกินไปเพราะเขาเคยแต่ทำตัวโออ่าและมีอำนาจแต่ในดินแดนของตัวเองและบางทีเขาอาจจะขี้ขลาดเหมือนไส้เดือนเมื่อเขาออกจากดินแดนของตัวเองก็เป็นได้

“ใช่ครับ” เย่เชียนตอบด้วยรอยยิ้มที่สงบเสงี่ยม

“นี่คือภาคตะวันตกเฉียงเหนือแล้วคุณมาทำอะไรที่นี่?” หวังหว่านยู่แห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือพูดว่า “ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณและถ้าหากไม่ใช่เพราะคุณส่งคำทักทายมาก่อนล่ะก็เราคงไม่มีวันได้มานั่งคุยกันแบบนี้อย่างแน่นอน..เอาเถอะถ้าคุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ..ฉันยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ”

หยิ่งผยองและโออ่าสมฐานะนี่คือความประทับใจครั้งแรกของเย่เชียนที่มีต่อหวังหว่านยู่ แน่นอนว่าเย่เชียนจะไม่แสดงท่าทีหยิ่งผยองแบบนี้กับใครเมื่อพบกันครั้งแรก ส่วนหลี่เหว่ยที่อยู่ด้านข้างก็เผยดวงตาที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าออกมาและเขาก็อยากจะรีบไปพุ่งไปข้างหน้าและฆ่าหวังหว่านยู่ทันทีแต่ก็ถูกหยุดโดยสายตาจากเย่เชียน

“แต่ที่นี่คือแผ่นดินจีนเพราะงั้นมันไม่ใช่ดินแดนของคุณ..คุณคิดจะครอบครองทั้งประเทศเลยงั้นเหรอ?..คุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้ผมมาเหยียบภาคตะวันตกเฉียงเหนือกัน?” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นผมก็จะพูดเข้าประเด็นเลยก็แล้วกัน..คราวนี้ผมมาที่นี่เพราะเรื่องของแม่ม่ายดำจือเหวิน”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหวังฉิงเซิงก็แอบยิ้มอย่างลับๆเพราะทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้

“แม่ม่ายดำจือเหวินแห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนืองั้นเหรอ?..ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคุณเย่คืออะไรกัน?” หวังหว่านยู่ถาม

“คนรักของผม..เธอเป็นผู้หญิงของผม!” เย่เชียนพูดอย่างตรงไปตรงมา “ไม่นานมานี้ผมได้ยินมาว่าเธอมาหาคุณที่นี่เพราะเรื่องสำคัญแต่ผมไม่ได้มาด้วยเพราะติดธุระ..อันที่จริงผมเพิ่งจะมาถึงเมืองซีหนิงเมื่อวานนี้และหลังจากรู้ข่าวว่าจือเหวินหายตัวไปผมก็เลยอยากจะมาถามคุณเผื่อคุณจะมีข่าวหรือข้อมูลดีๆ”

“คุณเย่คำถามของคุณค่อนข้างที่จะตลกเพราะฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กแต่คุณมาหาฉันเมื่อตอนที่มีคนหายไปเนี่ยนะ?” หวังหว่านยู่พูด

เย่เชียนก็ยังคงยิ้มและไม่พูดอะไรจากนั้นเขาก็หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อและหลี่เหว่ยก็จุดบุหรี่ให้เขาอย่างเป็นธรรมชาติ “ที่นี่ห้ามสูบบุหรี่!” หวังหว่านยู่พูดด้วยความเคร่งขรึม

เมื่อได้ยินแบบนั้นเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ผมติดบุหรี่มาหลายปีแล้วและเวลาเจออะไรเครียดๆผมก็มักจะสูบบุหรี่เพราะงั้นผมหวังว่าคุณเย่จะไม่โกรธเคือง”

“อะไรทำให้คุณเครียดล่ะ?” หวังหว่านยู่ถามต่อ

“ผมได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือหวังหว่านยู่มานานแล้วและเมืองซีจิงแห่งนี้ก็เป็นดินแดนของคุณ..ดังนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ก็ควรจะมาถามคุณไม่ใช่เหรอ?..เพราะงั้นผมคิดว่าในฐานะเจ้าบ้านแล้วคุณน่าจะช่วยผมได้” เย่เชียนพูดต่อ “แต่คุณกลับต้อนรับผมแบบนี้มันจะไม่แย่ไปหน่อยเหรอ?”

“ต้องขอโทษด้วยเพราะฉันไม่ใช่เพื่อนของคุณเพราะงั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องช่วยคุณ” หวังหว่านยู่พูด

“เพื่อนกันไม่จำเป็นต้องรู้จักกันมานานแต่คุณกลับต้อนรับและปิดกั้นแบบนี้เราจะเป็นเพื่อนกันได้ยังไง?” เย่เชียนพูด “ผมรู้เรื่องของหยางเทียนเพียงเล็กน้อย..อีกอย่างเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วและไม่มีใครถูกหรือผิดเพราะงั้นทำไมคุณถึงต้องจมอยู่กับความทรงจำในอดีตด้วยล่ะ?..ทำไมถึงไม่มอบอัฐิของหยางเทียนให้เธอไปและจับมือกันอย่างสงบสุขล่ะ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน